Świetna książka, dawno już nie spotkałem się z tak bardzo dobrze opisanym światem przedstawionym. Całe uniwersum jest bardzo ciekawe i bogate w szczegóły, myślę że jest to obowiązkowa pozycja dla fanów s-f. Warto również zobaczyć film, który oddaje charakter tej powieści, pomimo kilku drobnych różnic.

Świetna książka, dawno już nie spotkałem się z tak bardzo dobrze opisanym światem przedstawionym. Całe uniwersum jest bardzo ciekawe i bogate w szczegóły, myślę że jest to obowiązkowa pozycja dla fanów s-f. Warto również zobaczyć film, który oddaje charakter tej powieści, pomimo kilku drobnych różnic.

O "Diunie" słyszałam wiele, wiele lat temu, ale jakoś nigdy nie było okazji jej przeczytać. Wybrałam się jednak na film, obejrzałam pierwszą i drugą część i stwierdziłam, że koniecznie muszę przeczytać pierwowzór. Bo za mało mi było w ekranizacji wyjaśnień, motywów. Film ogląda się świetnie, dobrze się na niego patrzy bo jest tam po prostu dużo ładnych obrazków. Ale dla mnie posiada za wiele niewiadomych. Przede wszystkim za mało w nim wiadomo o bohaterach, za mało o świecie poza Arrakis, za mało o motywacjach poza tymi wygłaszanymi w dialogach.
Czytałam i czytałam, momentami słuchałam audiobooka - tego drugiego absolutnie nie polecam, ciągłe mlaskanie lektora jest okropne. Już w 1/3 książki miałam załamanie i ogromną chęć się poddać. Na początku myślałam, że w styl Franka Herberta się "wczytam", i czekałam. Niestety, na próżno. Książkę czyta się straszliwie ciężko. Trudno przebrnąć przez filozoficzne rozmyślania bohaterów, pełne niezrozumiałych odnośników i powiązań z wydarzeniami nieopisanymi we wcześniejszych rozdziałach.
"Diunę" zmęczyłam po prawie dwóch miesiącach i stwierdzam, że była nie tylko ciężka w odbiorze, ale przede wszystkim nudna. Jak na taką objętość akcji wcale nie ma tak dużo. Książka jest miejscami tak bardzo przegadana, że powracając do właściwej akcji zdążałam już zapomnieć co tam się działo wcześniej. Bohaterowie nie zostali dobrze przedstawieni. Nawet Paul był dla mnie statystą, którego motywów i prawdziwych emocji nie widziałam. Jeden jedyny Vladimir Harkonnen był dla mnie postacią napisaną w pełni, jego jednego mogłam zrozumieć.
Dziwny był dla mnie ten cały kult Muad'diba. Rozumiem skąd to się wzięła - z fałszywych przepowiedni przygotowanych setki lat wcześniej. Ale nie widziałam tego, jak legenda staje się żywa, jak Paul dorasta do stania się postacią z opowieści. Do tego wyjątkowo irytujące i śmieszne były ciągłe uwagi jego matki w jej głowie na temat Paula: ale on to powiedział, wow, jak on to pomyślał, to co mówi jest takie niesamowite.
Podsumowując, dla mnie Diuna okazała się porażką. Film się dobrze ogląda bo jest ładny i ma przyjemną ścieżkę dźwiękową. Książka jednak jest dla mnie nudna. Ani świat Franka Herberta, ani bohaterowie, ani to co robią nie są dla mnie czymś wyjątkowym i znam mnóstwo innych książek bardziej rozbudowanych, skomplikowanych i zapadających w pamięć. Żadna książka nie będzie dobra dla wszystkich. "Diuny" nie polecam, bo nie znalazłam w niej ani nic wyjątkowego, ani nawet dobrego.

O "Diunie" słyszałam wiele, wiele lat temu, ale jakoś nigdy nie było okazji jej przeczytać. Wybrałam się jednak na film, obejrzałam pierwszą i drugą część i stwierdziłam, że koniecznie muszę przeczytać pierwowzór. Bo za mało mi było w ekranizacji wyjaśnień, motywów. Film ogląda się świetnie, dobrze się na niego patrzy bo jest tam po prostu dużo ładnych obrazków. Ale dla...

rewelacyjna książka!!! To właśnie jedna z tych, która sie kocha od pierwszej strony

rewelacyjna książka!!! To właśnie jedna z tych, która sie kocha od pierwszej strony

W zasadzie widzę wiele niedociągnięć w tej książce.
Sama historia składa się z wielu niepołączonych, niewyjaśnionych wątków. Ciekawie było mieć dostęp do myśli bohaterów książki. Jednak nadal brakowało mi lepszego przedstawienia ich charakterów, motywacji, wewnętrznych przemyśleń.

W zasadzie widzę wiele niedociągnięć w tej książce.
Sama historia składa się z wielu niepołączonych, niewyjaśnionych wątków. Ciekawie było mieć dostęp do myśli bohaterów książki. Jednak nadal brakowało mi lepszego przedstawienia ich charakterów, motywacji, wewnętrznych przemyśleń.

Czytałam 30 lat temu i wzbudziła zachwyt. Po obejrzeniu filmu przeczytam ponownie i wrażenie takie samo jak przed laty.

Czytałam 30 lat temu i wzbudziła zachwyt. Po obejrzeniu filmu przeczytam ponownie i wrażenie takie samo jak przed laty.

Diuna Franka Herberta, to moje pierwsze doświadczenie z twórczością Pana Herberta, jak i pierwsze zetkniecie się z szeroko rozumianym gatunkiem fantastyki naukowej w wersji książkowej.
Co ważne, po sięgniecie za tę serie nie odpowiada bezpośrednio ekranizacja filmowa w reżyserii Denisa Villeneuve, która bije obecnie rekordy popularności w światowym box officie. A piękne Ilustracje, zdobiące książkę w wykonaniu Wojciecha Siudmaka, łudząco przypominające malarstwo Zdzisława Beksińskiego, jeśli czujne oczy nie wyłapią różnic.
O Diunie Franka Herberta nie możemy mówić w kontekście jedno tomowej powieści, to zaledwie ziarenko pisaku na pustyni Arrakis. Diuna to cały złożony cykl, kronika pełna Herbertowskich „planów w planach”, „ fint wewnątrz fint w fintach’’ Książka na każdym kroku stara się rzucić czytelnikowi wyzwanie, i traktuje nas jako współpracowników w tych intrygach. Pisana w latach 60 XX wieku, była mocno inspirowana francuzką wojna w Algierii, która była wtedy w żywej pamięci Herberta.
Paul Atryda, główny protagonista powieści to Mahdi przywódca powstania sudańskiego. Człowiek prowadzony przez Boga; Mesjasz. Nie możemy tutaj mówić o żadnych domysłach, właśnie takim mianem zostaje okrzyknięty przez fremenów – pustynny lud, mocno inspirowany kulturą arabską.
Prorok, mesjasz, Lisan – al Gaib (‘’Głos spoza świata’’)
Stoję w twardej opozycji, jako by Diuna miała zostać klasyfikowana jako generyczne Science fiction.
Diuna to cała złożona gra polityczna, z kulturami, biotopami, religią sunnicko-buddyjską, która staje się kośćcem w zarządzaniu społeczeństwem. Kreuje fanatyzm religijny, mający przygotować wiernych na nadejście księcia obiecanego, który wcale nie musi okazać się zbawicielem a ciemiężycielem.
Należy również zwrócić uwagę, iż Frank Herbert staje się bardzo aktualnym myślicielem. Jego wizja terraformacji planet, zagrożenie ze strony myślących maszyn, które w uniwersum diuny zostały całkowicie zabronione, objęte prawem – ‘’ Nie będziesz czynił machiny na obraz i podobieństwo umysłu ludzkiego’’ zmusza nas do pewnych refleksji …
Frank Herbert nie miał lekkiego pióra, jednak Diuna to produkt umysłu, który nie ma żadnych ograniczeń jeśli chodzi o światotwórstwo. Herbert jest dla fantastyki naukowej, tym samym czym dla fantastyki J.R.R.Tolkien, niepowtarzalnym umysłem i wybitnym światotwórcą.

Diuna Franka Herberta, to moje pierwsze doświadczenie z twórczością Pana Herberta, jak i pierwsze zetkniecie się z szeroko rozumianym gatunkiem fantastyki naukowej w wersji książkowej.
Co ważne, po sięgniecie za tę serie nie odpowiada bezpośrednio ekranizacja filmowa w reżyserii Denisa Villeneuve, która bije obecnie rekordy popularności w światowym box officie. A piękne...

Lektor: Krzysztof Gosztyła 10/10
Najlepszy audiobook jakiego słuchałam

Lektor: Krzysztof Gosztyła 10/10
Najlepszy audiobook jakiego słuchałam

Cały cykl nie jest dla każdego i w tym tkwi największa zaleta prozy Herberta. Nie cacka się z czytelnikami, a tym, którzy wysilą się i skupią chociaż trochę, wynagrodzi czas niezapomnianą historią o naszych słabościach, o ślepym podążaniu za przywódcami, o śmierci i o życiu dla idei...

Cały cykl nie jest dla każdego i w tym tkwi największa zaleta prozy Herberta. Nie cacka się z czytelnikami, a tym, którzy wysilą się i skupią chociaż trochę, wynagrodzi czas niezapomnianą historią o naszych słabościach, o ślepym podążaniu za przywódcami, o śmierci i o życiu dla idei...

Jedna z najlepszych książek s-f, jakie czytałam.

Jedna z najlepszych książek s-f, jakie czytałam.

Zachwyt tą książką można porównać chyba do zachwytu nad książkami Coehlo.
Pretensjonalna słowna sałatka, treść prawie żadna. Nie pamiętam, aby mnie coś tak wynudziło i zirytowało jednocześnie.
Akcja jest nielogiczna, postaci są z papieru, nie mówią tylko wygłaszają sądy, jakby każdy miał po 90 lat, nawet jeśli ma 14.
Dobra fantastyka to Pieśni lodu i ognia, Władca Pierścieni, czy poczciwy Harry Potter.
Ta książka to nie tylko książka o pustyni. To także pustynia - w treści. Wielka burza piaskowa - gruba i skłębiona, a w środku prawie pusta.

Zachwyt tą książką można porównać chyba do zachwytu nad książkami Coehlo.
Pretensjonalna słowna sałatka, treść prawie żadna. Nie pamiętam, aby mnie coś tak wynudziło i zirytowało jednocześnie.
Akcja jest nielogiczna, postaci są z papieru, nie mówią tylko wygłaszają sądy, jakby każdy miał po 90 lat, nawet jeśli ma 14.
Dobra fantastyka to Pieśni lodu i ognia, Władca...