Diuna

Bardzo lubię, fantazy najwyższego lotu. Film trochę gorszy, ale wciąga.

Bardzo lubię, fantazy najwyższego lotu. Film trochę gorszy, ale wciąga.

Pokaż mimo to

Świetny klimat i niesamowita koncepcja. Natomiast im dalej, tym rzecz staje się coraz bardziej banalna, aż do zakończenia które w mojej opinii jest co najmniej słabe. Odkładałem książkę z kwaśną miną mimo wielu godzin świetnej zabawy. Zanim sięgnę po kolejną część muszę zmyć czymś gorycz rozczarowania końcówką. Niemniej nie uważam, żeby czas jej poświęcony był straconym - co to, to nie! Książka z duszą.

Świetny klimat i niesamowita koncepcja. Natomiast im dalej, tym rzecz staje się coraz bardziej banalna, aż do zakończenia które w mojej opinii jest co najmniej słabe. Odkładałem książkę z kwaśną miną mimo wielu godzin świetnej zabawy. Zanim sięgnę po kolejną część muszę zmyć czymś gorycz rozczarowania końcówką. Niemniej nie uważam, żeby czas jej poświęcony był straconym -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra pozycja, aczkolwiek spodziewałam się więcej science fiction, skoro wszędzie można usłyszeć, że mamy do czynienia z klasyką gatunku. Tymczasem fabuła zaskakuje bardziej nawiązywaniem do mistycyzmu, religii i w sumie polityki ekonomicznej niż na osiągnięciach nauki i techniki oraz ich wpływu na życie człowieka przyszłości.

Bardzo dobra pozycja, aczkolwiek spodziewałam się więcej science fiction, skoro wszędzie można usłyszeć, że mamy do czynienia z klasyką gatunku. Tymczasem fabuła zaskakuje bardziej nawiązywaniem do mistycyzmu, religii i w sumie polityki ekonomicznej niż na osiągnięciach nauki i techniki oraz ich wpływu na życie człowieka przyszłości.

Pokaż mimo to

Jeżeli ktoś lubi fantasy i sci-fi to koniecznie musi przeczytać książkę. Czyta się jednym tchem.

Jeżeli ktoś lubi fantasy i sci-fi to koniecznie musi przeczytać książkę. Czyta się jednym tchem.

Pokaż mimo to

Ma kilka przydługich momentów, ale świetnie pokazuje fanatyzm religijny i to, że w pewnym momencie ludzie piorący innym mózgi sami zaczynają wierzyć w swoją wyjątkowość. Bardzo pompatyczna i bez humoru, ale napisana pięknym językiem (polecam czytać w oryginale!), co sprawia, że prawie ma się wrażenie, jakbyśmy czytali nie powieść sci-fi, ale święty tekst jakiejś obcej religii.

Ma kilka przydługich momentów, ale świetnie pokazuje fanatyzm religijny i to, że w pewnym momencie ludzie piorący innym mózgi sami zaczynają wierzyć w swoją wyjątkowość. Bardzo pompatyczna i bez humoru, ale napisana pięknym językiem (polecam czytać w oryginale!), co sprawia, że prawie ma się wrażenie, jakbyśmy czytali nie powieść sci-fi, ale święty tekst jakiejś obcej religii.

Pokaż mimo to

Banalna i nudna to powieść. Teraz już wiem dlaczego podświadomie nigdy nie mogłem się zabrać do tego rzekomo legendarnie wybitnego dzieła literatury sci-fi. W połowie lektury byłem zdania, że wszystko to ma bardzo charakterystyczny klimat, taki mistyczny pustynny, i będzie to ciekawa podróż. Oczywiście opisywane technologie dzisiaj już wywołują uśmiech pod nosem, ale nie zapominajmy, że książka powstawała w latach 50-tych. Natomiast miałem nadzieję, że te tak wydumane i nachalne, a w rzeczywistości dość banalne i irytujące motywy, zaczerpnięcia wynurzenia, myśli głównych bohaterów osłabną na rzecz ciekawszej i przemyślanej akcji, konfrontacji z wrogiem. Że to wszystko było konieczne do zbudowanie tej wyraźnej mistycznej pustynnej atmosfery, ale wystarczy i dalsze brnięcie w to jest niedopuszczalne i odstręczyłoby czytelnika. I gdyby wówczas zakończyć lekturę zapamiętałbym Diunę jako ciekawy koncept, widmo nieuchronnej zguby, zawiązaną intrygę w nieprzyjaznych progach gmachów na zabójczej piaskowej planecie.
Niestety czytałem dalej... a dalej rzecz ma się dużo dużo gorzej i zostałem zbombardowany ze zdwojoną siłą pseudo inteligentnymi przemyśleniami i teoriami, a cała historia tak bardzo na tym ucierpiała, że lekturę zakończyłem ledwie kilkanaście stron przed końcem. Naprawdę było to już nie do wytrzymania. I tu wg mnie jest największy problem Diuny, to że Frank Herbert tak bardzo starał się wtłoczyć w czytelnika rzeczy, które uważał za tak wybitnie przemyślane i niezwykłe, podczas gdy one naprawdę wywołują uśmiech zażenowania swoją banalnością, i cały ten zabieg wywołuje ostatecznie irytację i znużenie odbiorcy. Nie do zniesienia są na dalszy dystans te głupotki wymyślone przez autora pretendujące do miana wielkich objawień, do prawdy nie wiem dla kogo miałyby one dziś być interesujące i zgrabnie wykorzystane. To wszystko jest w istocie bardzo słabe, a rozdmuchane do kolosalnych rozmiarów, przypomina mi to trochę usilną próbę napisania najniezwyklejszego wiersza w historii, a zakończoną banalnym pozbawionym większego sensu i zamysłu bełkotem, wtłaczanym na siłę i powtarzającym się aż do bólu oczu i głowy :)

Banalna i nudna to powieść. Teraz już wiem dlaczego podświadomie nigdy nie mogłem się zabrać do tego rzekomo legendarnie wybitnego dzieła literatury sci-fi. W połowie lektury byłem zdania, że wszystko to ma bardzo charakterystyczny klimat, taki mistyczny pustynny, i będzie to ciekawa podróż. Oczywiście opisywane technologie dzisiaj już wywołują uśmiech pod nosem, ale nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno napisać coś nowego i odkrywczego o takim klasyku jak Diuna. To zdecydowanie must-read każdego fana fantasy i sci-fi.

Trudno napisać coś nowego i odkrywczego o takim klasyku jak Diuna. To zdecydowanie must-read każdego fana fantasy i sci-fi.

Pokaż mimo to

Zasłużony klasyk. Mieszanka fantasy i science fiction, bogaty i oryginalny świat z kobiecą sektą maczającą palce w polityce i eugenice, wielkimi piaskowymi czerwiami produkującymi narkotyk pozwalający na podróże w kosmosie, poszerzaniem granic fizycznych i mentalnych możliwości człowieka i masą innych ciekawych rzeczy – a jednocześnie zaskakujący konserwatyzm, gdy chodzi o zasadniczy zrąb fabuły.

Świat przedstawiony jest po prostu wspaniały: feudalizm w kosmosie z silnym posmakiem Bliskiego Wschodu, pustynna planeta, na której wszystko obraca więc wokół wody (czy raczej jej braku), zapadające w pamięć rytuały, przemyślana historia, polityka i ekologia, wskrzeszanie/klonowanie zmarłych jako ghola, trening ciała i umysłu pozwalający chociażby samym głosem zapanować nad innym człowiekiem...

Postaci, które Herbert rzucił w ten wspaniały świat, są mniej zajmujące, chyba przez swoją hieratyczność. Ale nie można mieć wszystkiego.

„Diuna” to jedna z tych książek, w których znaczenie ma nie tyle to, co się stanie – bo to jest oczywiste od samego początku – ale jak. Zadaje ciekawe pytania o prawdę tkwiącą w proroctwach, o mechanizmy sprawdzania się o przepowiedni, o to, jak wiedza o przyszłości wpływa na ludzkie czyny w teraźniejszości. Emanuje też naiwnym, a mimo wszystko pociągającym przekonanie w duchu Rousseau, że tylko lud prosty, twardy i zahartowany może być szlachetny i szczery, a cywilizacja wraz z wygodą i wyrafinowaniem niesie ze sobą zepsucie.

Zasłużony klasyk. Mieszanka fantasy i science fiction, bogaty i oryginalny świat z kobiecą sektą maczającą palce w polityce i eugenice, wielkimi piaskowymi czerwiami produkującymi narkotyk pozwalający na podróże w kosmosie, poszerzaniem granic fizycznych i mentalnych możliwości człowieka i masą innych ciekawych rzeczy – a jednocześnie zaskakujący konserwatyzm, gdy chodzi o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

wybitne
Czuję słodkawy, duszący zapach melanżu na każdym kroku

wybitne
Czuję słodkawy, duszący zapach melanżu na każdym kroku

Pokaż mimo to

W szeroko pojętej popkulturze istnieje wiele dzieł, które na przestrzeni lat swojego istnienia dorobiły się statusu „kultowych”. Doskonałym tego przykładem jest powieść Diuna autorstwa Franka Herberta zaliczana do zaszczytnego grona najlepszych powieści fantastycznonaukowych wszechczasów. Taka literacka perełka musi co jakiś czas doczekać się stosownego wznowienia, aby móc zainteresować nowych czytelników. Na naszym rynku od pewnego czasu zajmuje się tym wydawnictwo Rebis, które pozwala wzbogacić domową biblioteczkę o cały poprawiony cykl „Kroniki Diuny”.

Fabułą książki przenosi nas w odległą bliżej nieokreśloną przyszłość, gdzieś w najdalsze zakątki nieznanego nam kosmosu. To właśnie tam istnieje planeta Arrakis, przez wielu nazywana Diuną. Jest ona nie tylko piaszczystym kawałkiem ziemi na całkowitym odludziu, gdzie życie wymaga wielu poświęceń i samozaparcia, ale również jednym źródłem niebywale cennej przyprawy zwanej melanżem. Z rozkazu wielkiego Imperatora władzę nad planetą przejmuje ród Atrydów. Taka decyzja bardzo nie podoba się dotychczasowym władcom tego zakątka wszechświata Harkonnenom, którzy nie mają zamiaru tak łatwo oddać swojej własności. Mało tego cała sytuacja jest dobrze przemyślanym i przygotowanym spiskiem, który ma za zadanie ostateczne zniszczenie Artydów. Z wielkiej masakry udaje się uciec dziedzicowi rodu, który musi teraz znaleźć sojuszników, aby dokonać odpowiedniej zemsty. Przedstawiona tutaj historia jest wielowątkowa pokazująca dane wydarzenia z których perspektyw, w głównej mierze skupia się ona jednak na losach wspominanego młodego Paula Atrydy i jego dążeniu do „sprawiedliwości”.

Herbert tworząc swoje epokowe dzieło, zdecydował się na nakreślenie niebywale bogatego i mocno zróżnicowanego autorskiego uniwersum. Jego praca jest kompleksowa pod wieloma względami. Nakreślił on własną wizję kosmosu z planetami, religiami, polityką, geografią, zróżnicowanymi mieszkańcami, nową futurystyczną technologią czy wymyśloną fauną i florą. Pod względem rozmachu jego praca często porównywana jest do twórczości Tolkiena, który również tworzył swoje literackie światy od podstaw. Decydując się na lekturę tego dzieła, można więc być pewnym, że jego rozmach dosłownie nas przytłoczy i zapewni masę wrażeń.

Cała recenzja na:

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-ksiazki-diuna/

W szeroko pojętej popkulturze istnieje wiele dzieł, które na przestrzeni lat swojego istnienia dorobiły się statusu „kultowych”. Doskonałym tego przykładem jest powieść Diuna autorstwa Franka Herberta zaliczana do zaszczytnego grona najlepszych powieści fantastycznonaukowych wszechczasów. Taka literacka perełka musi co jakiś czas doczekać się stosownego wznowienia, aby móc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to