Jedna z najlepszych książek s-f, jakie czytałam.

Jedna z najlepszych książek s-f, jakie czytałam.

Zachwyt tą książką można porównać chyba do zachwytu nad książkami Coehlo.
Pretensjonalna słowna sałatka, treść prawie żadna. Nie pamiętam, aby mnie coś tak wynudziło i zirytowało jednocześnie.
Akcja jest nielogiczna, postaci są z papieru, nie mówią tylko wygłaszają sądy, jakby każdy miał po 90 lat, nawet jeśli ma 14.
Dobra fantastyka to Pieśni lodu i ognia, Władca Pierścieni, czy poczciwy Harry Potter.
Ta książka to nie tylko książka o pustyni. To także pustynia - w treści. Wielka burza piaskowa - gruba i skłębiona, a w środku prawie pusta.

Zachwyt tą książką można porównać chyba do zachwytu nad książkami Coehlo.
Pretensjonalna słowna sałatka, treść prawie żadna. Nie pamiętam, aby mnie coś tak wynudziło i zirytowało jednocześnie.
Akcja jest nielogiczna, postaci są z papieru, nie mówią tylko wygłaszają sądy, jakby każdy miał po 90 lat, nawet jeśli ma 14.
Dobra fantastyka to Pieśni lodu i ognia, Władca...

Mam wrażenie, że na pewnym etapie lektury każda ocena z przedziału 2-7/10 byłaby adekwatna. Największym plusem jest światotwórstwo (choć też nieco irytujący jest fakt, że autor opisuje makroskalę w mikroskali; to są niby całe planety i wszechświat, a opisywane jest to jak wojna w jednym państewku, do której wtrąca się państwo ościenne). Książka ma dużo rozmach na początku i wiele obiecuje, ale niestety nie dorasta do tych obietnic. Myślę, że może to wynikać z tego, że nie jestem docelowym odbiorca - piętnastoletnim chłopcem. To książka, która za czasów nastoletnich czytaloby mi się dobrze, ale nie jestem przekonana, czy nadaje się jako lektura dla dojrzałego czytelnika (porusza kilka dojrzałych wątków, które jednak zostają pochłonięte przez inne).
Boli niewykorzystanie potencjału większości bohaterów. Autor traci na początku mnóstwo czasu, by ustawić ich na planszy w odpowiednim miejscu i człowiek myśli sobie, że ma w tym swój cel, że każdy z bohaterów odegra jakąś rolę w tym wszystkim, a potem okazuje się, że jednak nie, to było po nic - i to jest okropnie rozczarowujące.

Mam wrażenie, że na pewnym etapie lektury każda ocena z przedziału 2-7/10 byłaby adekwatna. Największym plusem jest światotwórstwo (choć też nieco irytujący jest fakt, że autor opisuje makroskalę w mikroskali; to są niby całe planety i wszechświat, a opisywane jest to jak wojna w jednym państewku, do której wtrąca się państwo ościenne). Książka ma dużo rozmach na początku i...

Diuna to epicka podróż przez światy polityki, religii i ekologii. Frank Herbert mistrzowsko ukazuje konflikty pomiędzy rodami na planecie pełnej piasku i tajemnic. Jego wyobraźnia zaprowadza czytelnika w niezwykłą podróż, w której nie brakuje zwrotów akcji i zaskakujących momentów. Jazda na czerwiach to tylko wierzchołek góry lodowej tej olśniewająca opowieści, która intryguje i fascynuje na każdej stronie.

Diuna to epicka podróż przez światy polityki, religii i ekologii. Frank Herbert mistrzowsko ukazuje konflikty pomiędzy rodami na planecie pełnej piasku i tajemnic. Jego wyobraźnia zaprowadza czytelnika w niezwykłą podróż, w której nie brakuje zwrotów akcji i zaskakujących momentów. Jazda na czerwiach to tylko wierzchołek góry lodowej tej olśniewająca opowieści, która...

Informacyjnie dla tych , którzy nie poznali smaku przyprawy lub dla tych , którzy spróbowali ale nie dokończyli całej porcji. Tych może być nawet więcej )). Pomocną dłoń wyciąga Krzysztof Gosztyła lektor w wersji audio , który swoim głosem nadaje temu lekko patetycznemu dziełu prawdziwy królewski rys należny kronikom rodów wyższych.

Informacyjnie dla tych , którzy nie poznali smaku przyprawy lub dla tych , którzy spróbowali ale nie dokończyli całej porcji. Tych może być nawet więcej )). Pomocną dłoń wyciąga Krzysztof Gosztyła lektor w wersji audio , który swoim głosem nadaje temu lekko patetycznemu dziełu prawdziwy królewski rys należny kronikom rodów wyższych.

Chyba nigdy nie mialam az tak dużego problemu z oceną książki. Owszem autorowi należy się szacunek za bardzo szczegółowe opisy, stworzenie całego wszechświata, wymyślenie pokrętnej fabuły....ALE...mialam wrazenie, ze momentami fabuła jest strasznie uproszczona: str. 50 jessica jest w ciąży a Paul dopiero pojawią się wśród fremenow, str 57 corka jessici ma 2 lata i nic z opisu oprócz wieku nie wskazuje na to, ze minęły 2 lata. To ogromne uproszczenie, ale w moim odczuciu każdy ważny dla fabuły wątek tak właśnie został potraktowany. Widzialm zarówno stara jak i nowa wersje Diuny i muszę przyznać, że film bardzo pomógł w odnalezieniu poszczególnych wątków w książce, mimo, iż druga część filmu mocno od książki odbiega.

Chyba nigdy nie mialam az tak dużego problemu z oceną książki. Owszem autorowi należy się szacunek za bardzo szczegółowe opisy, stworzenie całego wszechświata, wymyślenie pokrętnej fabuły....ALE...mialam wrazenie, ze momentami fabuła jest strasznie uproszczona: str. 50 jessica jest w ciąży a Paul dopiero pojawią się wśród fremenow, str 57 corka jessici ma 2 lata i nic z...

Ekranizacja jednak zapaliła we mnie wszystkie światełka ostrzegawcze, że to już pora, powinnam znów spróbować się zaprzyjaźnić z historią planety zwanej Arrakis.

„Możliwość zniszczenia czegoś oznacza absolutną nad tym władzę.”

Tak, „Diuna” to niezaprzeczalnie arcydzieło w swoim gatunku. Herbert stworzył swoistą epopeję szlachetnego rodu Atrydów, którą pragnie się pochłonąć, a ona bez reszty pochłania ciebie. Wielowątkowość fabuły, rozbudowane opisy, wielowymiarowość postaci, to coś co znajdziemy w tej pozycji. Maksymalizacja potencjału przedstawionych treści. Nie jestem w stanie pojąć ogromu tego świata swoim małym umysłem, ale moja dusza czytelnika pragnącego dobrze rozpisanych intryg politycznych, społecznych więzi, fantastycznej kultury została w pełni zaspokojona.

Ostatnio pisałam Wam, że potrzebowałam czegoś lekkiego i dzięki temu zaraz po tym miałam siłę i przeogromną chęć by zatopić się w pustynnym świecie Diuny.

Książka delikatnie odbiega od ekranizacji, więc jeżeli filmy macie już za sobą, nic nie stoi na przeszkodzie, a ja nawet zachęcam do dogłębnego zatopienia się w lekturze (dużo smaczków fabularnych).

Na minus, bo zawsze jakieś znajdę, kreacja postaci Chani. Jak w filmie była moją ulubioną bohaterką tak w pierwowzorze strasznie z niej ciepła klucha.

Ekranizacja jednak zapaliła we mnie wszystkie światełka ostrzegawcze, że to już pora, powinnam znów spróbować się zaprzyjaźnić z historią planety zwanej Arrakis.

„Możliwość zniszczenia czegoś oznacza absolutną nad tym władzę.”

Tak, „Diuna” to niezaprzeczalnie arcydzieło w swoim gatunku. Herbert stworzył swoistą epopeję szlachetnego rodu Atrydów, którą pragnie się...

Tak dobrej książki juz dawno nie czytalam...

Tak dobrej książki juz dawno nie czytalam...

Na początku przyznam, że moja opinia drastycznie zmieniała się w trakcie czytania. Podczas księgi pierwszej obraz piętnastoletniego Paula Atrydy do mnie nie przemówił. W drugiej księdze było lepiej. Aż nadszedł czas na trzecią, która była zdecydowanie najlepsza. Między poszczególnymi częściami i ogólnie w książce mamy dosyć dużą liczbę przeskoków czasowych (we wszystkich da się sprawnie połapać). Cała akcja dzieje się w wykreowanym przez autora świecie, z własną terminologią itp.

Na plus:
- fascynujący, wykreowany przez autora świat
- wartka akcja

Na minus:
- obraz piętnastoletniego Paula
- ciężki język
- przedmiotowe traktowanie kobiet (chociaż nie obniżam za to oceny - pamiętajmy, że książka została napisana 60 lat temu).

Na początku przyznam, że moja opinia drastycznie zmieniała się w trakcie czytania. Podczas księgi pierwszej obraz piętnastoletniego Paula Atrydy do mnie nie przemówił. W drugiej księdze było lepiej. Aż nadszedł czas na trzecią, która była zdecydowanie najlepsza. Między poszczególnymi częściami i ogólnie w książce mamy dosyć dużą liczbę przeskoków czasowych (we wszystkich da...

Wspaniała.

Wspaniała.