wow :)

wow :)

Dlaczego rodzice tak bardzo starają się dziecko zdominować, znaleźć ich błędy oraz lękają się o własny wizerunek przed nimi? Częściej dzieci się buntują przeciw autorytetom, więc po co usiłować go zbudować i utrzymać... Wygląda trochę jak usiłowanie zniszczenia tego jakie było ono samo w sobie by potem wdrażać modele poprzez wychowanie. A co jeśli nasz potomek jednak ma coś własnego, a swoim działaniem czynimy go ułomnym? Człowiek posłuszny jest wygodniejszy dla społeczeństwa, ale przez zniszczenie jego potencjału niszczymy możliwość wprowadzenia każdych zmian. Czy bezczelne, rozwrzeszczane i rozkapryszone dzieci to wina "bezstresowego wychowania", nadmiernej swobody? A co jeśli chodzi tutaj albo o kwestię nieudolnego budowania swojego wizerunku przez rodzica lub nieingerowanie przy jednoczesnym braku wsparcia?

Początek to moja refleksja dotycząca wątku spotkania Władimira Nikołajewicza ze swoim synem (żyjącym w tajdze razem z mamą Anastazją) – nie na tym skupia się większość książki, tylko o przeszłości, że wcale nie musiało tak być, że ludzie byli prymitywni i potem się rozwinęli. Poza tym czy technika jest aby na pewno dowodem na rozwój, a może to tylko ‘protezy’ w miejsce dawnych utraconych zdolności?
Niestety nawet jeśli to co czytałam jest fascynujące, pociągające i wewnętrznie odczuwam, że jakby bliskie prawdy, tak samo jak twórczość Icke’a – jest „owocem, którym nie sposób się nasycić”. Pytania jedne prowadzą do kolejnych… Czy ja jestem zbyt leniwa czy niewrażliwa, a może niekompletność obrazu i niemożność jego uzupełnienia gasi mój zapał do działania? Także wielka obawa by swoimi ‘dobrymi chęciami’ w rezultacie nie zaszkodzić. Co zrobić by zniknęło we mnie poczucie zagubienia pojawiające się pod wpływem bezpośredniego kontaktu czy nawet samych myśli z ilu to elementów składa się współczesny świat? Nieźle to skonstruowali ci chcący utrzymać ludzkość w ryzach, bo nawet jeśli wiem co ‘się święci’ oraz nie zgadzam się na takie życie – nie mogę mieć spokoju ani po prostu żyjąc „jakoś” ani jeśli postanowię zacząć coś zmieniać. Nie chcę takiego życia, ale jednocześnie nie mam pojęcia jak wyrwać się z marazmu, poczucia bezradności. Wstyd mi, że nie jestem w stanie uczynić tego świata pięknym, że załamuję się pod wpływem mnogości jego sztucznie stworzonych elementów… Ani podążać, ani prowadzić… Czekam na kolejny zakręt (na to, co się odsłoni).

Historia piękna, ale jej wpływ nie zmniejszył (na stałe, bo chwilowo i owszem) u mnie poczucia zagubienia i chęci wycofania się z tej całej gry. Niemniej jednak skłoniła mnie do wielu refleksji, więc w swoim czasie się uwolnię nie musząc przerywać życia jako człowiek. Najgorsza jest ta wyimaginowana presja, że jak nie przyspieszę to w międzyczasie 'złe osobniki' zrobią NWO, a ci którzy nie dostrzegali poziomu naszego zniewolenia, dopiero wtedy go sobie uświadomią, gdy nikt już się nie będzie z nim krył. Lepiej jednak chociaż własnym umysłem nie projektować takiej przyszłości (m.in. to miałam na myśli pisząc o szkodzeniu).

Dlaczego rodzice tak bardzo starają się dziecko zdominować, znaleźć ich błędy oraz lękają się o własny wizerunek przed nimi? Częściej dzieci się buntują przeciw autorytetom, więc po co usiłować go zbudować i utrzymać... Wygląda trochę jak usiłowanie zniszczenia tego jakie było ono samo w sobie by potem wdrażać modele poprzez wychowanie. A co jeśli nasz potomek jednak ma coś...

Bardzo ciekawa, spójna, alternatywna interpretacja historii. Po słabszej piątej czeęści, ta jest ponownie rewelacyjna. Tylko jak poznać co jest prawdą? Książki z serii Dzwoniące Cedry Rosji same dają na to odpowiedz: każdy ma znaleźć pawdę sam w sobie. Da się to osiągnąć, tylko jeśli damy sobie czas na samodzielne myślenie. Możemy także pomagać naszej rodzinie w jej nie zgubieniu poprzez własną Księgę Rodu.

Bardzo ciekawa, spójna, alternatywna interpretacja historii. Po słabszej piątej czeęści, ta jest ponownie rewelacyjna. Tylko jak poznać co jest prawdą? Książki z serii Dzwoniące Cedry Rosji same dają na to odpowiedz: każdy ma znaleźć pawdę sam w sobie. Da się to osiągnąć, tylko jeśli damy sobie czas na samodzielne myślenie. Możemy także pomagać naszej rodzinie w jej nie...

Anastazja rzuca światło na wydarzenia współczesnego świata i mechanizmy, które sprowadziły ludzkość na manowce. Jednocześnie podtrzymuje na duchu, ukazując metody naprawy błędów, które niosą się w naszych umysłach niczym wirus. Serce raduje się, poznając kolejne etapy ścieżki ku zdrowiu.

Anastazja rzuca światło na wydarzenia współczesnego świata i mechanizmy, które sprowadziły ludzkość na manowce. Jednocześnie podtrzymuje na duchu, ukazując metody naprawy błędów, które niosą się w naszych umysłach niczym wirus. Serce raduje się, poznając kolejne etapy ścieżki ku zdrowiu.

Świetna część skupiająca się na utrzymaniu rodu i siedlisk rodowych a także jak zwykle rzucająca światło na różne aspekty pogubienia się ludzkości.

Świetna część skupiająca się na utrzymaniu rodu i siedlisk rodowych a także jak zwykle rzucająca światło na różne aspekty pogubienia się ludzkości.

Druga obok 4 tomu część syberyjskiej Anastazji,która w prostych słowach opowiada o tym jak historia świata została zmieniona, zniekształcona i kto za tym wszystkim stoi. Wiele informacji, o których dowiadujemy się z internetu zostało już dawno zawarte w tej książce.

Druga obok 4 tomu część syberyjskiej Anastazji,która w prostych słowach opowiada o tym jak historia świata została zmieniona, zniekształcona i kto za tym wszystkim stoi. Wiele informacji, o których dowiadujemy się z internetu zostało już dawno zawarte w tej książce.