Po poprzedniej dosyć politycznej pozycji, tom 9 jest ponownie rodzinny i odmalowauje miłość partnerska i rodzinną. Może właczyłabym go z 1 i 4 do najlepszych części z serii. Też pod względem zabiegów literackich i gładkości czytania miała wrżenie jakby autor się coraz bardziej wyrabiał. Mimo świetnych treści, po części jednak fragmenty tego tomu były dla mnie zbyt niezrozumiałe. Nie widzę też dobrej odpwiedzi na pytanie jaki błąd popełnili ludzie z kulutury Werruskiej że ich cywilizacja została tak zniszczona? Pewnie powinnam przeczytać znowu i więcej się pozastanawiać, ale na razie się czuję jakbym miała w głowie jakąś nierozwikłaną sprzecznosć.

Po poprzedniej dosyć politycznej pozycji, tom 9 jest ponownie rodzinny i odmalowauje miłość partnerska i rodzinną. Może właczyłabym go z 1 i 4 do najlepszych części z serii. Też pod względem zabiegów literackich i gładkości czytania miała wrżenie jakby autor się coraz bardziej wyrabiał. Mimo świetnych treści, po części jednak fragmenty tego tomu były dla mnie zbyt...

Kiedy wyciągamy człowieka z jego ‘pudełka’, może się zdarzyć, że się na nas pogniewa. Umysłowi nie podoba się jeśli wyciąga się z jego toru i nie daje tej odpowiedzi, której wymaga. Przez to dana osoba może sobie pomyśleć, że z niej drwimy podczas gdy my znamy swoją rzeczywistą intencję, którą jest poruszyć zastane struktury, dzięki czemu może sam wydobyć odpowiedź. Jednostka może znaleźć ‘receptę’ tylko dla siebie, a drugiego można co najwyżej pchnąć na pewne tory. Poza tym jeśli dajemy gotowe odpowiedzi to uzależniamy go/ją od nas jako źródła.

Ciekawe było to odwołanie do Arkaim (jak i całego aspektu z układaniem wyjaśnień pod wygodną, nieopartą na rzetelności tezę),przy którego określaniu jego przeznaczenia podano tylko powierzchowne spostrzeżenia.

Śmieszy mnie to, że się mówi jaką to wielowiekową, ważną tradycją jest (u nas w Polsce czy w Rosji) chrześcijaństwo oraz inne elementy z niego wynikające, skoro te tereny, na których obecnie są te państwa mają dłuższą historię bez niego niż z nim. Niestety osoby nieżyczliwe ludności, którą podbiły zaszczepiły obraz przodków przedstawiając ich jako troglodytów (mniej rozwiniętych niż ludzie współcześni – sprytne posunięcie, bo dzięki temu ludzie łatwiej akceptowali, że jest „jakoś”, a nie wspaniale oraz, że niby i tak żyje im się wygodniej, lepiej i zdrowiej podczas gdy każde wynalazki czy leki nie są po to by wyleczyć i potem już nie chorować, tylko są na chwilę by ludzie nie przestawali kupować). Wszelkie patologie zaczęły narastać dopiero, gdy wykorzeniano dawne obyczaje, zacierano wiedzę. Następstwem były np. epidemie, które wybuchały jako następstwo prześladowań wobec zielarzy, a także zanikającej w powszechnej świadomości wiedzy. Także jeśli chodzi o traktowanie ludzi to doszło do uprzedmiotowienia kobiety zmuszając ją by poczynała dziecko wtedy, gdy rodzina tego chce (w noc poślubną),a nie edukować by sama chciała brać udział w dziele Stworzenia.

Można spytać: skąd czerpać niezafałszowaną wiedzę o przodkach? Nie umiem odpowiedzieć, ale czuję, że wraz ze świadomością i korzystaniem z wywnioskowania za pomocą własnego myślenia (z czasem wyczucie fałszu staje się coraz łatwiejsze) przychodzi mądrość.

Kiedy wyciągamy człowieka z jego ‘pudełka’, może się zdarzyć, że się na nas pogniewa. Umysłowi nie podoba się jeśli wyciąga się z jego toru i nie daje tej odpowiedzi, której wymaga. Przez to dana osoba może sobie pomyśleć, że z niej drwimy podczas gdy my znamy swoją rzeczywistą intencję, którą jest poruszyć zastane struktury, dzięki czemu może sam wydobyć odpowiedź....

Najpiękniejsza moim zdaniem część cyklu "Dzwoniące Cedry Rosji", opowiadająca o sednie naszego życia, tak bardzo dziś zapomnianym - o prawdziwej, dojrzałej Miłości. Odkrywa przed nami filozofię miłosną naszych Przodków, ukazuje obrzędowość nasyconą głębokim sensem, przekazuje recepty na zbudowanie i zachowanie szczęśliwego związku. Rzuca też kolejne promienie Światła na kwestie poczęcia, narodzin i wychowania dzieci. Moje serce weszło z nią w wielki rezonans i po dziś dzień wibruje w wielkim wzruszeniu, przejęte marzeniem o doskonałym życiu.

Najpiękniejsza moim zdaniem część cyklu "Dzwoniące Cedry Rosji", opowiadająca o sednie naszego życia, tak bardzo dziś zapomnianym - o prawdziwej, dojrzałej Miłości. Odkrywa przed nami filozofię miłosną naszych Przodków, ukazuje obrzędowość nasyconą głębokim sensem, przekazuje recepty na zbudowanie i zachowanie szczęśliwego związku. Rzuca też kolejne promienie Światła na...

W tej części autor ukazuje jak przez lata boskie osady rodowe były wyniszczane, a następnie zapomniane.
Jednak w każdym z nas odradza się duch praprzodków, i jak stwierdza Anastazja, być może było konieczne oddalenie się od Boga, by zobaczyć jak ogromny błąd w życiu popełniliśmy.
Ponadto autor wciągnie nas w barwne opowieści Lubomiły i Radomira przedstawiając kilka rytuałów zaślubin, a także pokaże jak wielka może być miłość do drugiej osoby, czyli taki dar, który dosłownie może góry przenosić.

W tej części autor ukazuje jak przez lata boskie osady rodowe były wyniszczane, a następnie zapomniane.
Jednak w każdym z nas odradza się duch praprzodków, i jak stwierdza Anastazja, być może było konieczne oddalenie się od Boga, by zobaczyć jak ogromny błąd w życiu popełniliśmy.
Ponadto autor wciągnie nas w barwne opowieści Lubomiły i Radomira przedstawiając kilka...

Jak pięknie kochać, wiemy tylko My Słowianie :) <3

Jak pięknie kochać, wiemy tylko My Słowianie :) <3

Ta część świetnie obrazuje jak potężną siłą jest miłość, pokazuje że jest ona ponadczasowa i może przetrwać tysiące lat. Na przykładzie Lubomiły i Radomira możemy także dowiedzieć się o tradycjach zaślubin za czasów naszych przodków.

Ta część świetnie obrazuje jak potężną siłą jest miłość, pokazuje że jest ona ponadczasowa i może przetrwać tysiące lat. Na przykładzie Lubomiły i Radomira możemy także dowiedzieć się o tradycjach zaślubin za czasów naszych przodków.