"Ambicja bywa destruktywna."

Ciekawy horror, zupełnie inny od dotychczas czytanych przeze mnie. Początkowo nie bardzo się w nim odnajdywałam, jednak z czasem coraz bardziej wciągał mnie w swój mroczny, potworny i bezwzględny świat. Wiele w nim zła, brutalności, krzywdy, krwawych i przerażających scen. Jednak mają one mocne uzasadnienie w intrygującej fabule umiejętnie wzbogaconej elementami psychologicznymi. Niejednoznaczne i nieuchwytne demony kryjące się w starym i opuszczonym domu, poszukujące pokarmu dla swojej duszy, umotywowania własnego istnienia. Wydają się czerpać siłę z bólu, cierpienia, wyrzutów sumienia, odrzucenia i braku akceptacji. Z rozkoszą przyglądają się kłamstwu, poniżeniu, zdradzie, morderstwu, wykorzystywaniu innych, rozpadowi więzi międzyludzkich, upadkowi wartości rodzinnych. A do tego, czas nie ma dla nich znaczenia, przeszłość miesza się z teraźniejszością i przyszłością, co tylko potęguje wrażenie zagubienia i niebezpieczeństwa grożącego głównym bohaterom.

Pewnego dnia, chłopiec Jarvis znika za drzwiami tego budynku, kiedy nie wraca, na jego poszukiwanie wyruszają rodzice, znajomy matki i policjanci. Dom żyje własnym życiem, gra na zmysłach, tworzy iluzje, rozprasza wspomnienia, przeinacza obecne zdarzenia, przyciąga fałszywymi obietnicami. Nie ma z niego ucieczki, kto przekroczy jego próg znika bezpowrotnie dla świata ludzi. Dlaczego budynek nie pozwala nikomu wydostać się z niego? Co w nim tak osobliwego, że potrafi ściągać do siebie wybrane osoby? W jaki sposób dają się one opętać drzemiącym w nim potężnym siłom? Jakie mroczne sekrety i głęboko skrywane tajemnice ujawniają się podczas pobytu w nim? Skąd wrażenie, że dom wydaje się czerpać przyjemność z niszczenia przebywających w nim ludzi? Co tak naprawdę obrazuje i symbolizuje? Przenikliwe odniesienia i odwołania do ludzkiej natury, znaczących konsekwencji podejmowanych decyzji i zachowań, silnej wzajemnej współzależności i twardej walki dobra ze złem. Książka oparta na nietuzinkowym pomyśle, który skłania czytelnika do refleksji, nabrania przekonania, że to co oferujemy od siebie światu, wcześniej czy później wraca do nas, w innej formie, ale z równą siłą i natężeniem.

bookendorfina.pl

"Ambicja bywa destruktywna."

Ciekawy horror, zupełnie inny od dotychczas czytanych przeze mnie. Początkowo nie bardzo się w nim odnajdywałam, jednak z czasem coraz bardziej wciągał mnie w swój mroczny, potworny i bezwzględny świat. Wiele w nim zła, brutalności, krzywdy, krwawych i przerażających scen. Jednak mają one mocne uzasadnienie w intrygującej fabule umiejętnie...

Po przeczytaniu całej książki jedyne co czuję to niestety duże rozczarowanie. Autor buduje zdania jak niedoświadczony laik. Na każdej stronie możemy znaleźć masę powtórzeń, które irytują i rozpraszają. Styl na prawdę marny. Sama historia jest całkiem ciekawa, ale ciężko się na niej skoncentrować przy tak drastycznych błędach stylistycznych.

Po przeczytaniu całej książki jedyne co czuję to niestety duże rozczarowanie. Autor buduje zdania jak niedoświadczony laik. Na każdej stronie możemy znaleźć masę powtórzeń, które irytują i rozpraszają. Styl na prawdę marny. Sama historia jest całkiem ciekawa, ale ciężko się na niej skoncentrować przy tak drastycznych błędach stylistycznych.

"W tym domu nie czegoś takiego jak człowieczeństwo. Zamiast tego jest przemoc, strach i zło. W ogromnych ilościach".


Mam spory problem z tą książką. Nie jest ona bowiem w stu procentach horrorem ani w pełni dramatyczną powieścią psychologiczną. Jest za to połączeniem tych dwóch gatunków i w zasadzie trudno mi powiedzieć, czy więcej emocji wywołały we mnie niezwykle sugestywne opisy makabry, czy jednak dramaty wewnętrzne głównych bohaterów. Mogę jednak powiedzieć, że na pewno nie tego spodziewałam się po lekturze tego utworu.

Jarvis to chłopiec żyjący w swoim świecie, wyobcowany, doprowadzający rodziców swoim dziwnym zachowaniem do granic wytrzymałości. W wyniku pewnego splotu wydarzeń, bohater na prośbę przyjaciela swojej matki, wchodzi do opuszczonego domu, z którego już nie wraca. Na poszukiwania chłopca wyruszają ojciec Jarvisa, aspirant Hawkes, policjantka Groove, a także matka bohatera i jej przyjaciel Lotho. Dom wchłania wszystkich, budząc najgroźniejsze demony.

"Urokliwy i porażający" to książka powielająca schemat powtarzający się w wielu horrorach, czyli nawiedzony dom pełen zła, w którym wszelakie demony i potwory przybierają makabryczną formę. Wątek ten więc nie był dla mnie niczym nowym, a jednak autorowi udało się w kilku momentach tej lektury przestraszyć mnie plastycznymi opisami stworów, jakie zamieszkują dom oraz przede wszystkim jedną sceną, w której w niezwykle okrutny sposób ginie jedna z bohaterek. Ciekawym pomysłem było także ukazanie formy życia, jaką przybrała Meg - tutaj Michał Jackowski również popisał się swoją dość rozwiniętą wyobraźnią. Oczywiście zdarzyły się także sceny, które nie robiły na mnie wrażenia i których sztampa jest widocznie zauważalna, a jednak okrucieństwo jakie z nich wyziera jest dość mocno odczuwalne.

Książka Michała Jackowskiego może być odbierana w dwojaki sposób – jako pełen drastycznych obrazów horror bądź też, jako horror posiadający swoje drugie dno, które jest równie tragiczne i przytłaczające. Każdy z bohaterów tego utworu nosi bowiem w sobie jakąś dramatyczną historię oraz jest sprawcą czynów, które na zawsze naznaczyły jego dalsze losy. Mowa tutaj o wyobcowaniu, braku rodzicielskiej akceptacji, wykorzystywaniu seksualnym, zdradzie, znęcaniu psychicznym oraz pedofilii. W kontekście tym, zły dom do którego wchodzą bohaterowie tej historii uwalnia w nich przeróżne wspomnienia dotyczące najważniejszych chwil w ich życiu. Wspomnienia, które niczym demony - niszczą, wyolbrzymiają lęki, powodują frustrację. Dom staje się katalizatorem przeszłości, o której chciałoby się zapomnieć. To chyba najgorszy koszmar.

Połączenie warstwy grozy i warstwy osobistych dramatów bohaterów powoduje to, że książka ta charakteryzuje się mocno psychodelicznym klimatem, w którego kontekście tytuł zawiera ciekawą grę słów. Myślę, że autor celowo w ten sposób poprowadził fabułę swojej książki, by każdy mógł zinterpretować sobie historię nawiedzonego domu na swój własny sposób. Jedni w sposób urokliwy, inni zaś w sposób iście porażający.

http://www.subiektywnieoksiazkach.pl

"W tym domu nie czegoś takiego jak człowieczeństwo. Zamiast tego jest przemoc, strach i zło. W ogromnych ilościach".


Mam spory problem z tą książką. Nie jest ona bowiem w stu procentach horrorem ani w pełni dramatyczną powieścią psychologiczną. Jest za to połączeniem tych dwóch gatunków i w zasadzie trudno mi powiedzieć, czy więcej emocji wywołały we mnie niezwykle...

Wciąga od samego początku. Przerażająco barwne opisy i dobrze przemyślani bohaterowie. Beksiński wśród pisarzy. Czekam na kolejne DZIEŁO! Wspaniały debiut.

Wciąga od samego początku. Przerażająco barwne opisy i dobrze przemyślani bohaterowie. Beksiński wśród pisarzy. Czekam na kolejne DZIEŁO! Wspaniały debiut.

Historii o nawiedzonych domach było już wiele, ale opowieść Michała Jackowskiego wyłamuje się z tego kanonu. W książce "Urokliwy i porażający" nie doświadczymy szeptów, skradających się cieni, czy przerażających zjawisk. Ten dom jest inny, w tym domu czają się potwory przeszłości.

Historia Michała Jackowskiego rozpoczyna się w osobliwy sposób, łącząc w sobie kilka zdarzeń, w których narasta smutek i samotność. Kilka postaci, które z pozoru nic nie łączy, a których losy splątują się w pewnym momencie książki.

Głównym bohaterem tej opowieści jest postać jedenastoletniego chłopca Jarvisa, którego odmienność wynikająca z jego usposobienia sprawia, że jest on dzieckiem samotnym, odrzuconym przez rówieśników, ale także rodziców. Jest to chłopiec, który nie spełnia oczekiwań swojego ojca, a to rozczarowanie budzi w mężczyźnie agresję, którą przekłada na swoją rodzinę. Swego wyidealizowanego obrazu życia szuka gdzie indziej. Chłód ze strony męża i niezdolność pomocy synowi pcha matkę chłopca w ramiona innego mężczyzny, u którego ostatecznie i tak nie znajduje poszukiwanego ciepła. Chłopiec zostaje pozostawiony sam sobie, osamotniony w swojej inności. Z chwilową pomocą przychodzi mu kochanek matki, Lotho, który w postaci chłopca odnajduje cząstkę siebie. Jednak na ich drodze staje dom, który pochłania ich do swego wnętrza, zamykając za sobą drzwi.

Z tym niewytłumaczalnym zniknięciem nie mogą sobie poradzić rodzice Jarvisa, w których budzi się zaniechana miłość i poczucie troski. Wraz z policjantami poszukują syna, ale go nie znajdują, za to odszukuje ich dom i wciąga do swego wnętrza.

To dom zły, przesycony okrucieństwem, to miejsce, w którym czają się demony uwolnione z najciemniejszych zakamarków ludzkiej duszy. To dom nawiedzony przez duchy przeszłości, przez najgorsze wspomnienia, które w nim odżywają na nowo. To miejsce, w którym straszy to, co niegdyś zostało porzucone.

Dla mnie książka "Urokliwy i porażający" to opowieść oniryczna, posiadająca drugie dno. Nawiedzony dom to dla mnie metafora złamanego dzieciństwa, braku ciepła i miłości. To dom z zachwianymi fundamentami, które po latach muszą runąć i odsłonić iluzoryczną powłokę bezpieczeństwa. To miejsce, w którym budzą się wszystkie smutki i krzywdy z przeszłości. Nawiedzony dom to w końcu miejsce, z którego ścian krzyczą wszystkie złe wspomnienia. Złe rzeczy nie odchodzą, one tylko czekają w owym domu, by zbudzić się na nowo.

"Urokliwy i porażający" nie jest jednak książką pozbawioną wad. W pewnych momentach w opowieści brakuje logicznego ciągu fabularnego, a niektóre pytania pozostają bez odpowiedzi. Mimo to historię Michała Jackowskiego można śmiało uznać za godną uwagi. Jest to połączenie horroru i dramatu psychologicznego, z którego przebija smutek ukazany przez wiele wątków. W historii tej mieszają się elementy fikcji i rzeczywistości. To opowieść o dramacie rodzinnym, niespełnionej miłości, utraconych bezpowrotnie chwilach, przeplatana motywami demonów i aniołów. Nawiedzony dom w tym aspekcie jest rajem utraconym. Autora książki cechuje bardzo dobry warsztat literacki i mocne cytaty. W konwencji horroru opowiedział o rzeczach ważnych, ale nie pozbawiając ich mrocznej, surrealistycznej otoczki.

Raz narodzone zło i niepokój tkwi w człowieku do końca. To tylko od niektórych czynników zależy, czy ten gniew i strach zdoła się wybudzić. Bo jak trafnie w swej książce określił je Michał Jackowski: „Jestem rozmytym mignięciem na skraju oka. Niewyraźnym kształtem w ciemności. Pierwotną żądzą, którą chowają głęboko w sobie. (…) Czują mnie kiedy zapada ciemność. To przeze mnie boją się spoglądać na spowity ciemnością las i to mnie boją się dojrzeć, kiedy zgaszą w domu wszystkie światła. Czują mnie w swojej arogancji, złości i nienawiści. Nie Szatana, nie demona. Czują coś wcześniejszego, co istniało długo przed nimi. Co jest częścią ich natury. Co było w nich od urodzenia. (…) Ja jestem promykiem zła w każdym z nich…”. Myślę, że właśnie te zacytowane słowa podsumowują jestestwo książki "Urokliwy i porażający".

http://kuznia.art.pl/recenzje/1586-urokliwy-i-porazajacy-michal-jackowski.html

Historii o nawiedzonych domach było już wiele, ale opowieść Michała Jackowskiego wyłamuje się z tego kanonu. W książce "Urokliwy i porażający" nie doświadczymy szeptów, skradających się cieni, czy przerażających zjawisk. Ten dom jest inny, w tym domu czają się potwory przeszłości.

Historia Michała Jackowskiego rozpoczyna się w osobliwy sposób, łącząc w sobie kilka zdarzeń,...

Trzyma w napięciu od początku do końca. Pochłonęłam w jedną noc!

Trzyma w napięciu od początku do końca. Pochłonęłam w jedną noc!