Książka opowiada o relacjach ideologii faszystowskiej i urbanistyki, związkach faszystowskiego projektu modernizacyjnego z procesem przebudowy miast.

Koncentruje się na zagadnieniu roli miast w faszystowskich strategiach zarządzania populacją, w przebudowie świadomości mieszkańców.

Bohaterem jest miasto jako mitotwórczy aparat wpływający w codziennym doświadczaniu na zbiorową wyobraźnię; miasto – sprawna maszyna ułatwiająca komunikację i „przepływ mas”; miasto – „zdrowy organizm”, istotny składnik programu kształtującego italiani nuovi; miasto – w „ziemiach zamorskich” wyrażające prawo do podbitego terenu, segregujące, podkreślające „kulturowe różnice”; miasto – przedmiot debaty, toczonej zarówno wśród przedstawicieli władzy, jak i w kręgu urbanistów, architektów, inżynierów, higienistów, statystyków.

Miasta produkujące, wychowujące, indoktrynujące, dające rozrywkę, wyrażające nowy ład polityczny, wzmacniające ustanowioną hierarchię, manipulujące pamięcią zbiorową.