Kiedyś kryminał był moim ulubionym gatunkiem literackim. Pochłaniałem jeden za drugim. Lata lecą, w człowieku wiele się zmienia, zmianom ulegają też gusta i upodobania literackie w efekcie po kryminały nie sięgałem przez wiele lat. W tym roku jednak powróciłem do gatunku i chyba powracać będę częściej.

Aczkolwiek „Czarna linia” to dla mnie bardziej thriller psychologiczny z prawdziwego zdarzenia, z elementami kryminału i sensacji. Ale mniejsza o przynależność gatunkową, ważne, że mi się bardzo spodobało. Już zaczynając od fabuły, poprzez świetnie skrojone postaci, prawdziwe, z krwi i kości a nie jakieś blade, nierealne wydmuszki. Akcja początkowo wolna i nieśpieszna w połowie powieści przyśpiesza i a na sam koniec autor funduje nam wręcz prawdziwy rollecoaster. Świetnie stworzone tło psychologiczne, które było tłem zbrodni no i zbrodnia sama w sobie – przemyślana, spójna, dopracowana i wiarygodna. Zakończenie natomiast to majstersztyk. I chociaż po skończeniu książki pomyślałem sobie „jakie to było logiczne” to nie przyszłoby mi nawet do głowy.

Bardzo dobra książka – mroczna, o dusznym, gęstym i niewygodnym klimacie, pełna napięcia i bardzo wciągająca. To pierwsza książka Jeana – Christophera Grange’a jaką przeczytałem ale coś tak czuję, że nie ostatnia.

Kiedyś kryminał był moim ulubionym gatunkiem literackim. Pochłaniałem jeden za drugim. Lata lecą, w człowieku wiele się zmienia, zmianom ulegają też gusta i upodobania literackie w efekcie po kryminały nie sięgałem przez wiele lat. W tym roku jednak powróciłem do gatunku i chyba powracać będę częściej.

Aczkolwiek „Czarna linia” to dla mnie bardziej thriller psychologiczny...

To pierwsza przeczytana przeze mnie książka w której odpowiedź na pytanie: "czy zabił?" znajduje się na ostatniej stronie. Kurczę - trzeba mieć talent, żeby tak czytelnika "męczyć" :-)

To pierwsza przeczytana przeze mnie książka w której odpowiedź na pytanie: "czy zabił?" znajduje się na ostatniej stronie. Kurczę - trzeba mieć talent, żeby tak czytelnika "męczyć" :-)

Trzymająca w napięciu, przewrotna historia, thriller w bardzo dobrym gatunku.

Trzymająca w napięciu, przewrotna historia, thriller w bardzo dobrym gatunku.

Brakuje mi oceny 7,5

Brakuje mi oceny 7,5

Jestem trochę zawiedziony. Książka mnie trochę zanudziła, zwłaszcza w początkowej i środkowej części. Wszystko jest praktycznie jasne od początku, a końcówka jak dla mnie bez sensu.

Jestem trochę zawiedziony. Książka mnie trochę zanudziła, zwłaszcza w początkowej i środkowej części. Wszystko jest praktycznie jasne od początku, a końcówka jak dla mnie bez sensu.

Zaczyna się mocno - znany nurek zostaje znaleziony przy dziewczynie, która została brutalnie zamordowana. On zabił? A może jest tylko wkręcany przez prawdziwego zabójcę?
Pewien dziennikarz postanawia dowiedzieć się prawdy. Sam stracił bliskie osoby i nękają go smutne wspomnienia.
Dziennikarz podejmuje bardzo ryzykowną grę, wplątuje też w nią znajomą - piękną dziewczynę. Szybko okazuje się, że ktoś w tej rozgrywce musi zginąć.
Akcja toczy się we Francji, Malezji, Tajwanie - egzotyczne akcenty stanowią interesujące tło. Styl tego pisarza jest surowy, opisy są dokładne, niemal reporterskie.
Nie do końca przekonała mnie cała ta filozofia mordercy-psychopaty, oparta na symbolice krwi. Trochę dla mnie wydumana.
Opisy torturowania ofiar są bardzo brutalne, a dygresje dotyczące pedofilii, gwałtów więziennych, a nawet zwykłego seksu z prostytutką - mocne. Z pewnością - i tak odczytuję ich sens - budują mroczną wizję współczesnego świata, w którym nikt normalny nie chciałby żyć. Tutaj nawet gdy zło przegrywa, to zanim skona, zaraża innych i zostaje z nimi na zawsze.
Dlatego nie zgadzam się z opinią, że Jean Grange to francuski Harlan Coben - u Cobena na końcu jest uśmiech i słońce, a u Grange`a - mrok i ciemność.

Zaczyna się mocno - znany nurek zostaje znaleziony przy dziewczynie, która została brutalnie zamordowana. On zabił? A może jest tylko wkręcany przez prawdziwego zabójcę?
Pewien dziennikarz postanawia dowiedzieć się prawdy. Sam stracił bliskie osoby i nękają go smutne wspomnienia.
Dziennikarz podejmuje bardzo ryzykowną grę, wplątuje też w nią znajomą - piękną dziewczynę....

Jacques Reverdi, słynny płetwonurek i rekordzista świata w nurkowaniu bezdechowym, zostaje aresztowany w Malezji pod zarzutem zabójstwa młodej dziewczyny. W więzieniu oczekuje na proces. Jego wina jest bezsporna, dowody winy - niepodważalne. Wiele okoliczności świadczy o tym, że w rejonie Azji dopuścił się całej serii okrutnych zbrodni. Paryski dziennikarz Marc Dupeyrat dowiaduje się o sprawie. Kiedyś sam przeżył straszliwą tragedię - z ręki sadystycznego mordercy zginęła jego narzeczona. Od lat fascynuje go problem źródeł zła. Co powoduje seryjnymi zabójcami i sprawia, że są zdolni do niedających się opisać czynów? Może odpowiedź przyniesie zbadanie przypadku płetwonurka? Marc podstępem nawiązuje kontakt z mordercą, by poznać jego psychikę i motywy działania. Sterowany przez Reverdiego z celi, wyrusza śladem jego zbrodni. Do czego ten trop go doprowadzi? Prawda okaże się jeszcze gorsza, niż przepuszczał; zostaną przekroczone wszelkie granice okrucieństwa...

Jacques Reverdi, słynny płetwonurek i rekordzista świata w nurkowaniu bezdechowym, zostaje aresztowany w Malezji pod zarzutem zabójstwa młodej dziewczyny. W więzieniu oczekuje na proces. Jego wina jest bezsporna, dowody winy - niepodważalne. Wiele okoliczności świadczy o tym, że w rejonie Azji dopuścił się całej serii okrutnych zbrodni. Paryski dziennikarz Marc Dupeyrat...

Jestem zachwycony tym, w jaki sposób Jean-Christophe Grangé kreuje seryjnych morderców. Ale w tym przypadku zastanawiam się, czy jednak nie poszedł o krok za daleko?

Historia - swoją konstrukcją - jest podobna tylko do jednej powieści w jego dorobku. Mamy śledztwo prowadzone przez dziennikarza. Mamy wiarygodną styczność z nieprawdopodobnym złem i mordercą nieszablonowym. Kierującym się dość oklepanym motywem, lecz pomysł i atrybuty wykorzystane do popełniania zbrodni są zdumiewające. Być może nie mieszczące się w głowach.
Czytamy o pięknych miejscach i emocjach. O zepsutych ludziach. O ludziach pięknych i ludziach z pasją.
Autor w żadnej ze swoich historii nie miał z tym problemu. Poznał w swoim życiu takich ludzi, widział takie miejsca. Ma prawo o tym pisać.
Dlaczego więc finał - w swym "szokującym" rozwiązaniu - był finałem, po którym moje odczucia są tak skrajnie mieszane? Może właśnie dlatego, że nie musiał tak wyglądać. Historia się broni, finał jest natomiast przekombinowany.

Powieść jest dobra. Wszystko w niej jest, ale zabrakło w niej finału. Finału, który ścina z nóg.

Jestem zachwycony tym, w jaki sposób Jean-Christophe Grangé kreuje seryjnych morderców. Ale w tym przypadku zastanawiam się, czy jednak nie poszedł o krok za daleko?

Historia - swoją konstrukcją - jest podobna tylko do jednej powieści w jego dorobku. Mamy śledztwo prowadzone przez dziennikarza. Mamy wiarygodną styczność z nieprawdopodobnym złem i mordercą nieszablonowym....

Jak myślałem że nic mnie nie zaskoczy i wszystko jest jasne jak słońce to końcówka dosłownie wbiła mnie w fotel! Darze dużą sympatią Grange'a i książka naprawde była mega, cieszę się że w bibliotece trafiłem na jedną z jego książek której nie czytałem.

Jak myślałem że nic mnie nie zaskoczy i wszystko jest jasne jak słońce to końcówka dosłownie wbiła mnie w fotel! Darze dużą sympatią Grange'a i książka naprawde była mega, cieszę się że w bibliotece trafiłem na jedną z jego książek której nie czytałem.

Kolejna świetna książka. Szaleńcza podróż przez Azję południowo-wschodnią i odkrywanie zła w najczystszej postaci. Morze krwi i zagłębienie się w psychozie. Czytelniczy odjazd!

Kolejna świetna książka. Szaleńcza podróż przez Azję południowo-wschodnią i odkrywanie zła w najczystszej postaci. Morze krwi i zagłębienie się w psychozie. Czytelniczy odjazd!