Bukowski cierpiał. I to cierpienie widać i czuć w tej książce. To jest jedyna książka autora, którą przeczytałem. Nawet jednego wiersza nie czytałem, oprócz tych, które zawarł w tej pozycji, a były one raczej denne. Pisarze dzielą się na dwie grypy: tych co piją i tych co nie piją. Bukowski pił przez całe życie, a to dowód na to, że był nieszczęśliwy.
Przeczytałem tę lekturę, bo mam zajawkę na książki o pisaniu. I raczej niewiele tu jest konkretów. Nic innego tego autora nie przeczytam.

Bukowski cierpiał. I to cierpienie widać i czuć w tej książce. To jest jedyna książka autora, którą przeczytałem. Nawet jednego wiersza nie czytałem, oprócz tych, które zawarł w tej pozycji, a były one raczej denne. Pisarze dzielą się na dwie grypy: tych co piją i tych co nie piją. Bukowski pił przez całe życie, a to dowód na to, że był nieszczęśliwy.
Przeczytałem tę...

Jazda bez trzymanki, a za kierownicą pełen niepokojów i bezkompromisowości Bukowski. Lata mijają wraz z kolejnymi listami, ale on pozostaje ten sam… No, prawie ten sam!

Chociaż da się powiedzieć, że ta książka jest o zmianie, to zdecydowanie bardziej na pierwszy plan wybija się tu osobowość autora, wygibasy językowe i bezpardonowe podejście do ludzi.

Kto będzie zadowolony z lektury, a kto nie dobrnie do końca?

Jazda bez trzymanki, a za kierownicą pełen niepokojów i bezkompromisowości Bukowski. Lata mijają wraz z kolejnymi listami, ale on pozostaje ten sam… No, prawie ten sam!

Chociaż da się powiedzieć, że ta książka jest o zmianie, to zdecydowanie bardziej na pierwszy plan wybija się tu osobowość autora, wygibasy językowe i bezpardonowe podejście do ludzi.

Kto będzie...

Zauważyłam, że gdy czytam Bukowskiego przenoszę się do nieba sarkazmu i cynizmu. Uśmiecham się półgębkiem i tak mi dobrze, tak mi rób. Znaczy pisz.

A tu o pisaniu jest dużo. Wiadomo. Bukowski pisaniem żył. Jak sam wspominał, musiał pisać by żyć. To zbiór jego listów pisanych w latach 60-90 do wszelkiej maści redaktorów, krytyków, pisarzy. Przyjaciół i wrogów. I całkiem nieźle można go z tych listów poznać. Jak zwykle jest surowo i bezkompromisowo. Sporo jest też o czytaniu i jego inspiracjach. Jeszcze przed skończeniem lektury miałam zapełniony koszyk Dostojewskim, Kafką, Celine’m, Ferlinghettim czy uwielbianym przez Bukowskiego - Fante.

Widać długą drogę od wierszy i opowiadań do ostatnich powieści. Tyle odmów i odrzuceń. Tyle krytyki. Tyle zamkniętych drzwi. Myślę sobie, że nawet gdyby wcześniej nie miał grubej skóry to musiałby sobie taką zorganizować, by to wszystko przetrwać. Wulgarny? Obsceniczny? Egocentryczny? Tyle razy dostać w dupę od życia i takim nie być- to by dopiero było dziwne.

Zauważyłam, że gdy czytam Bukowskiego przenoszę się do nieba sarkazmu i cynizmu. Uśmiecham się półgębkiem i tak mi dobrze, tak mi rób. Znaczy pisz.

A tu o pisaniu jest dużo. Wiadomo. Bukowski pisaniem żył. Jak sam wspominał, musiał pisać by żyć. To zbiór jego listów pisanych w latach 60-90 do wszelkiej maści redaktorów, krytyków, pisarzy. Przyjaciół i wrogów. I całkiem...

Bukowski nie potrafił nigdy do mnie trafić. Tutaj podobnie. Powiedziałbym, tylko dla zagorzałych wielbicieli, tych, którzy oglądają każdy wywiad, czytają każdą pracę. Innych zwykle to zanudzi, ponieważ ten poeta jest, nie okłamujmy się, monotematyczny. Często dopatruję sie w listach tych usilnego utrwalania swojego obrazu jako pewnego rodzaju męczennika, torturowanego artysty; stale piwo, piwo, piwo.
"Ach, Benjaminie, świat ten brudny minie, a ja otwieram piwo, hop, hop, hop" - zmyślony przykład zdania.

Bukowski nie potrafił nigdy do mnie trafić. Tutaj podobnie. Powiedziałbym, tylko dla zagorzałych wielbicieli, tych, którzy oglądają każdy wywiad, czytają każdą pracę. Innych zwykle to zanudzi, ponieważ ten poeta jest, nie okłamujmy się, monotematyczny. Często dopatruję sie w listach tych usilnego utrwalania swojego obrazu jako pewnego rodzaju męczennika, torturowanego...

Moja ulubiona spod palców BUK-a. Podczas czytania zrozumiałam, że jesteśmy pokrewnymi duszami.

Polecam książkę osobom, które zajmują się pisaniem (zawodowo czy hobbistycznie).

Love You, Buk.

Moja ulubiona spod palców BUK-a. Podczas czytania zrozumiałam, że jesteśmy pokrewnymi duszami.

Polecam książkę osobom, które zajmują się pisaniem (zawodowo czy hobbistycznie).

Love You, Buk.

Niezwykle ciężko jest ocenić coś, co nie posiada ani fabuły, ani bohaterów i jest zbiorem fragmentów z życia kogoś, kogo nie mieliśmy okazji poznać.
Mimo wszystko to, co znalazłam w tej książce wielokrotnie wyciągnęło mnie z pisarskiego dołka i pomogło zrozumieć, że nawet wielcy pisarze miewają gorsze momenty. Myślę, że jest to pozycja idealna na tych, którzy sami coś tworzą oraz dla osób, które pragną zapoznać się z twórczością Pana Bukowskiego :)

Niezwykle ciężko jest ocenić coś, co nie posiada ani fabuły, ani bohaterów i jest zbiorem fragmentów z życia kogoś, kogo nie mieliśmy okazji poznać.
Mimo wszystko to, co znalazłam w tej książce wielokrotnie wyciągnęło mnie z pisarskiego dołka i pomogło zrozumieć, że nawet wielcy pisarze miewają gorsze momenty. Myślę, że jest to pozycja idealna na tych, którzy sami coś...

Bukowskiego uwielbiam, ale w formie opowiadań i powieści. Tutaj jakoś mnie wymęczył, jakiś taki monotonny mi się wydawał.

Bukowskiego uwielbiam, ale w formie opowiadań i powieści. Tutaj jakoś mnie wymęczył, jakiś taki monotonny mi się wydawał.

Ciekawa lektura - korespondencja Bukowskiego z wydawcami, krytykami i pisarzami. Od pierwszych podrygów w kierunku wydawania w czasopiśmie, do wydawniczej potęgi - szesnastu książek, niezliczonej ilości wierszy (bo, jak można wyczytać, Bukowski tworzył codziennie przez ponad trzydzieści lat).

Pisarz przedstawia w listach swoje zdanie dotyczące głównie samego tworzenia prozy i poezji oraz jej celu.
Jak bardzo zmieniało się jego zdanie dotyczące chociażby grona beatników czy innych twórców przez całe 30 lat? Otóż - niemalże wcale.

"Owszem dziś [...] jestem oszołomiony wizytą gości. Pisarze, ratujcie mnie, proszę, przed pisarzami; rozmowa kurew z ulicy Alvarado była o wiele ciekawsza i bardziej oryginalna."

I mimo pochylenia głowy nad pewnymi błędami w swojej krytyce i zachowaniu oraz działań wydawcy przez trzy ostatnie lata swojego życia Bukowski nie zmienił się niemalże zupełnie. Taką refleksję przynosi "O pisaniu" - że mimo pewnych zakrętów życiowych, pozostajemy sobą, niezmienni aż do śmierci.

Mój problem z Tą książką jest taki, że to wydanie niezbyt kompletne - zbyt zdawkowo opisany kontekst niektórych listów, brak not dotyczących osób, z którymi Bukowski koresponduje, brak ich listów, na które pisarz w treści odpowiada. Sprawia to trudności w przyswojeniu całości, trzeba czytać powoli, inaczej grozi czytelnikowi ogromny kac książkowy. Polecam osobom, które znają bardzo dobrze biografię Buka, bądź intryguje ich pokolenie beatników.

Ciekawa lektura - korespondencja Bukowskiego z wydawcami, krytykami i pisarzami. Od pierwszych podrygów w kierunku wydawania w czasopiśmie, do wydawniczej potęgi - szesnastu książek, niezliczonej ilości wierszy (bo, jak można wyczytać, Bukowski tworzył codziennie przez ponad trzydzieści lat).

Pisarz przedstawia w listach swoje zdanie dotyczące głównie samego tworzenia...

To moja pierwsza styczność z Bukowskim i postanowiłam zacząć akurat od tej książki głównie z tego powodu, że tematyka "pisarstwa" jest mi na swój sposób bliska i byłam ciekawa poglądów autora oraz całego procesu twórczego z jego perspektywy.

Generalnie jestem już pewna, że na pewno sięgnę po kolejne jego książki. Zgadzam się nawet z wieloma spostrzeżeniami i poglądami Bukowskiego, a co ciekawe, są one ciągle aktualne nawet patrząc na współczesny rynek wydawniczy.

Podobało mi się to, jak przez jego listy przemawia miłość do pisania, mimo że przez wiele lat nie miał z tego praktycznie żadnych korzyści. Był wręcz żywym dowodem, że pasja jest niejednokrotnie ważniejsza od pieniędzy.

"Jedynymi pisarzami, którzy dobrze piszą, są ci, którzy muszą pisać, żeby nie zwariować."

To moja pierwsza styczność z Bukowskim i postanowiłam zacząć akurat od tej książki głównie z tego powodu, że tematyka "pisarstwa" jest mi na swój sposób bliska i byłam ciekawa poglądów autora oraz całego procesu twórczego z jego perspektywy.

Generalnie jestem już pewna, że na pewno sięgnę po kolejne jego książki. Zgadzam się nawet z wieloma spostrzeżeniami i poglądami...

U mnie Karolek ma zawszę dychę (gwiazdek)jeden z ulubionych.

U mnie Karolek ma zawszę dychę (gwiazdek)jeden z ulubionych.