Barwa ciszy

Nie przemęczyłam tej książki do końca. W połowie ją odłożyłam więc może moją opinię i ocenę można uznać za krzywdzącą, ale ta książka była dla mnie po prostu nudna jak patrzenie w ścianę ;/.
Nie polecam.

Nie przemęczyłam tej książki do końca. W połowie ją odłożyłam więc może moją opinię i ocenę można uznać za krzywdzącą, ale ta książka była dla mnie po prostu nudna jak patrzenie w ścianę ;/.
Nie polecam.

Pokaż mimo to

Jeny, ale mnie zmęczyła ta książka. Nie pamiętam, kiedy tak wkurzałam się na głównego bohatera - w tym przypadku była to Yasmin Alfredson. Zimno, ciemno i do tego brak jakichkolwiek perspektyw. Ja rozumiem wielką miłość i próbę ratowania ukochanego, ale żeby tak narażać własne dziecko??
Yasmin Alfredson wraz z niesłyszącą córką Ruby jedzie na Alaskę szukać męża, który podobno zginął w pożarze. Jest zima, -40 stopni, ciągła noc a Yasmin pokonuje zamarznięte, niewidoczne drogi TIRem (oczywiście nigdy takim nie kierowała).
Przemęczyłam, dosłownie...

Jeny, ale mnie zmęczyła ta książka. Nie pamiętam, kiedy tak wkurzałam się na głównego bohatera - w tym przypadku była to Yasmin Alfredson. Zimno, ciemno i do tego brak jakichkolwiek perspektyw. Ja rozumiem wielką miłość i próbę ratowania ukochanego, ale żeby tak narażać własne dziecko??
Yasmin Alfredson wraz z niesłyszącą córką Ruby jedzie na Alaskę szukać męża, który...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawa książka, nie wybitna, nie najbardziej wciągająca ale ciekawa z perspektywy miejsca w którym ulokowano akcję. Daleka północ, noc polarna, samotna podróż i walka z własnymi słabościami. Można poczuć ten klimat.

Ciekawa książka, nie wybitna, nie najbardziej wciągająca ale ciekawa z perspektywy miejsca w którym ulokowano akcję. Daleka północ, noc polarna, samotna podróż i walka z własnymi słabościami. Można poczuć ten klimat.

Pokaż mimo to

Historia mocno naciągana, chociaż jakimś cudem czytało mi się ją bardzo szybko. Myślę, że to przez prostą konstrukcję, bo samo skoncentrowanie fabuły na poszukiwaniach męża przez Yasmin i jej córkę Ruby, było mało wiarygodne. Główna bohaterka mocno mnie irytowała. Mimo, że jej postępowanie miało ostatecznie pozytywne skutki, to sposób w jaki je osiągnęła, nie urealnił tej historii w najmniejszym stopniu. Lubię tematy dotyczące w jakiś sposób ochrony przyrody, więc tutaj jest plus. Do tego książka jest niewymagająca i dobrze nada się na wieczór, kiedy nie mamy siły na skomplikowane historie. Jednak wielkiego zachwytu nie ma.

Historia mocno naciągana, chociaż jakimś cudem czytało mi się ją bardzo szybko. Myślę, że to przez prostą konstrukcję, bo samo skoncentrowanie fabuły na poszukiwaniach męża przez Yasmin i jej córkę Ruby, było mało wiarygodne. Główna bohaterka mocno mnie irytowała. Mimo, że jej postępowanie miało ostatecznie pozytywne skutki, to sposób w jaki je osiągnęła, nie urealnił tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na okładce książki Rosamund Lupton "Barwa ciszy" rzuciło mi się w oczy zdanie „Thriller, który zmrozi ci krew w żyłach!”. Pomyślałam, że to idealna pozycja dla mnie! Akurat na coś takiego miałam ochotę! Coś co mnie wciągnie, pobudzi do myślenia, kombinowania, uchyli rąbek mrocznego świata…
Zaczęłam czytać. Strona za stroną. Kartka za kartką. Ciągle dawałam tej historii szanse rozkręcenia się. Dotarłam do połowy. Nic. Potwornie mnie nudziła. I w takim odczuciu przetrwałam do końca.
Jest to historia Yasmin, która uparcie nie wierzy w śmierć swojego męża i wraz z niesłyszącą córką wyrusza na jego poszukiwania w głąb Alaski. Podróż przynosi im wiele niebezpieczeństw i chwilami przepełnia ich poczucie strachu i przerażenia, a raczej tak mi się wydaje, że to autorka chciała nam przekazać. Ale czytając o ich losach do końca nie miałam takich odczuć, nie potrafiłam się w czuć w ich sytuację, może dlatego, ze wydawała mi się tak mało prawdopodobna. Nie potrafiłam się utożsamić z emocjami towarzyszącymi bohaterkom, stąd może to poczucie nudy. Chwilami miałam wrażenie, że autorka wtrąca wspomnienia Yasmin i jej córki, tylko po to, by przeciągnąć całą historię, co było męczące i mało interesujące. Pojawiało się też dużo opisów, według mnie niektóre śmiało można było pominąć. Sam koniec książki jakoś nie szczególnie mnie zadowolił. Czarny charakter, który był przyczyną wszystkiego.
Moim zdaniem jest to thriller, który ani trochę nie mrozi krwi w żyłach. Nie trzyma ani trochę w napięciu i nie powoduje tego fajnego „niedosytu” książką, a wręcz przeciwnie. Nudzi i zniechęca.

Na okładce książki Rosamund Lupton "Barwa ciszy" rzuciło mi się w oczy zdanie „Thriller, który zmrozi ci krew w żyłach!”. Pomyślałam, że to idealna pozycja dla mnie! Akurat na coś takiego miałam ochotę! Coś co mnie wciągnie, pobudzi do myślenia, kombinowania, uchyli rąbek mrocznego świata…
Zaczęłam czytać. Strona za stroną. Kartka za kartką. Ciągle dawałam tej historii...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak dla mnie książka o niczym. Żadnej realności i żadnej historii.

Jak dla mnie książka o niczym. Żadnej realności i żadnej historii.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra. Ogromnie mnie wciągnęła. Opis książki sugerował, że to thriller ale myślę, że nie jest tak łatwo sklasyfikować tę fabułę, ale też nie uważam, że zachodzi taka potrzeba, no bo czy musimy wszystko szufladkować?
Potężny ładunek emocjonalny... i to zakończenie!

Bardzo dobra. Ogromnie mnie wciągnęła. Opis książki sugerował, że to thriller ale myślę, że nie jest tak łatwo sklasyfikować tę fabułę, ale też nie uważam, że zachodzi taka potrzeba, no bo czy musimy wszystko szufladkować?
Potężny ładunek emocjonalny... i to zakończenie!

Pokaż mimo to

Przez pierwsze sto stron ledwo przebrnęłam i nawet zastanawiałam się czy nie zrezygnować z dalszego czytania tej książki.Cieszę się,że jednak tego nie zrobiłam,bo potem akcja gwałtownie przyspieszyła i adrenalinka trzymała już do samego końca. Sama mam nastoletnią córkę i gdy czytałam o tym jak rodzicom porwano nastoletnią córkę,pozostawiając ich w rozpaczy i niewiedzy co się stało z ich dzieckiem,to miałam ciary na plecach. Istotny jest tu również wątek brata tej dziewczyny,który był wówczas z siostrą w górach gdy wszystko to się wydarzyło i miał przez to traumę przez wiele lat,tym bardziej,że rodzice obwiniali go ,że wówczas nic nie zrobił aby siostrze pomóc.A co miał zrobić jak sam był poważnie ranny? Nie zdradzę zakończenia,ale jest interesujące i warto było sięgnąć po tą książkę,pomimo tego,że nie od razu porwał mnie nurt wydarzeń

Przez pierwsze sto stron ledwo przebrnęłam i nawet zastanawiałam się czy nie zrezygnować z dalszego czytania tej książki.Cieszę się,że jednak tego nie zrobiłam,bo potem akcja gwałtownie przyspieszyła i adrenalinka trzymała już do samego końca. Sama mam nastoletnią córkę i gdy czytałam o tym jak rodzicom porwano nastoletnią córkę,pozostawiając ich w rozpaczy i niewiedzy co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo podobał mi się klimat książki, aż czułam ten chłód opisywany przez autorkę. Piękna opowieść o odwadze, która pokonuje własne słabości. Opisy wciągające, takie które pozwalają przenieść się wprost na strony powieści.polecam

Bardzo podobał mi się klimat książki, aż czułam ten chłód opisywany przez autorkę. Piękna opowieść o odwadze, która pokonuje własne słabości. Opisy wciągające, takie które pozwalają przenieść się wprost na strony powieści.polecam

Pokaż mimo to

"Barwa ciszy"- piękny, a zarazem przerażający tytuł i taka sama okładka. Książkę dostałam w swoje ręce przypadkiem, zupełnie nie znając wcześniejszej twórczości autorki, czy recenzji innych czytelników. Podeszłam do niej bez jakichkolwiek oczekiwań. Co dostałam w zamian? Coś bardzo, bardzo dobrego. Książkę, która wzrusza, wzbudza empatię, zaskakuje swoją mądrością, pięknem, delikatnością uczuć, ale surowością tego co wokół, oraz siłą i determinacją, ale przede wszystkim nadzieją i wiarą. Jestem zachwycona.

Yasmin wraz z dziesięcioletnią córką Ruby wyrusza w podróż, aby spotkać się z mężem Mattem. Matt jest dokumentalistą, filmuje przyrodę surowej Alaski. Z lotniska Yasmin i Ruby zostają odebrane przez policję. Wkrótce dowiadują się, że wioska, w której przebywał Matt doszczętnie spłonęła, nikt nie ocalał, a na miejscu policjanci znaleźli jego obrączkę i telefon, to jednoznaczne dowody, że wśród ofiar był również brytyjski dokumentalista. Kobieta nie wierzy w wersję policji i uparcie twierdzi, że mąż żyje, bo przecież w momencie pożaru do niej dzwonił. Kiedy policja zaprzestaje poszukiwań Matta, Yosmin postanawia sama go odnaleźć. Wyrusza na północ mroźnej Alaski, podczas nocy polarnej, wiedziona wiarą i nadzieją, że jej ukochany nadal żyje. Pomaga jej w tym kierowca ciężarówki, jednak później Yasmin zostanie zdana tylko i wyłącznie na siebie, swoją intuicję i determinację. Kobieta zabiera ze sobą Ruby, bo tylko przy niej córka będzie bezpieczna. Dodajmy, że ta dziesięcioletnia dziewczynka jest głucha. Droga przez surową Alaskę będzie testem nie tylko siły i charakteru, ale i wytrzymałości organizmu. Podróż sama w sobie jest trudna, w temperaturze minus czterdziestu pięciu stopni, podczas burzy śnieżnej, a dodać jeszcze musimy cysternę, która ich śledzi oraz tajemnicze maile ze zdjęciami zabitych zwierząt i ciągiem cyfr. Czy Yasmin i Ruby dotrą do Matta? Czy on rzeczywiście żyje? Co kryje się pod tajemniczymi mailami? Kto i po co ich śledzi? Pytań jest dużo, a odpowiedzi dostarczy Wam książka "Barwa ciszy".

Przemyśleń na temat książki mam dużo, niektóre mnie zaskoczyły swoją prostotą, a inne zmusiły do chwili oddechu i zastanowienia nad sensem człowieczeństwa i świata.

Zacznijmy od pomysłu na książkę. Pomysł, jak i samo wykonanie zasługują na wielkie brawa, czegoś takiego nie czytałam, sam opis jest tylko wstępem do fenomenalnej całości. Zdaję sobie sprawę z tego, że motyw drogi może się dłużyć, jednak jest on konieczny, bowiem to nie tylko droga do zaginionego męża, ale droga do swojego wnętrza i własnego dziecka. Yasmin gdzieś w swoim życiu się zagubiła, a to pociągnęło za sobą relacje małżeńskie i relacje z jej córką. Głuchota Ruby stała się nie tyle problemem, co niezrozumieniem, nadmiernym skupieniem się na samym fakcie niepełnosprawności, a nie samej Ruby. Droga przez pustkowia Alaski umożliwia wejście Yasmin w swoje wnętrze, to swoiste oglądanie swojej duszy i serca.
Druga sprawa to ta mała niepełnosprawna dziewczynka, z wielkim sercem, empatią, intuicją, nad wyraz mądra, delikatna, ale o niezłomnym charakterze. Jej spojrzenie na świat, na niektóre banalne dla innych sprawy rozczulają, ale mają moc. Możemy zobaczyć świat jej oczami, usłyszeć ciałem i powiedzieć sercem. Spojrzeć na niepełnosprawność z jej perspektywy.

"Głuchota to coś, czego nie da się zmienić. Mama tego nie rozumie, ale nie wiem, czy nawet tego bym chciała. To mój świat Ruby - cichy świat, na który patrzę, którego dotykami i który czasem smakuję, ale którego nie słyszę. Tata mówi, że cisza jest piękna. Więc może mój świat jest przyjemniejszy niż świat innych ludzi. I może pojawienie się w moim cichym świecie dźwięków, których nie słyszę, popsułoby wszystko."

Wątek kryminalny, który może nie zmroził mi krwi w żyłach, ale przyprawił o dreszcz emocji, z czasem nabiera rozpędu, zaskakuje, a w pewnych momentach nagle zmienia bieg. Prowadzi to do tego, że czytelnik czyta z zapartym tchem, zaciskając nerwowo ręce lub obgryzając paznokcie ze zdenerwowania. Ja osobiście tak miałam. Brakuje mi tylko kilku zdań na końcu, jednak to tylko takie małe ale.

Na zakończenie, to co najpiękniejsze - dzikość Alaski. Możemy ją wręcz zobaczyć i poczuć nie tylko dzięki licznym opisom, ale także dzięki odczuciom, jakie ona wywołuje w bohaterach, to jak ich jednocześnie zachwyca i przeraża.

"Gorsza od niebezpieczeństw drogi, chłodu i izolacji była nieobecność barw; tylko śnieg w blasku reflektorów, a potem jedynie ciemność."

Rosamund Lupton dodała jeszcze dużo ciekawostek o kulturze Inuitów (mnie osobiście bardzo zachwyciła historia o kruku), wiadomości z zakresu zoologi, astrofizyki, czy współcześnie ważnym temacie - ochrony środowiska. To wszystko zgrabnie wplecione w fabułę, nie przytłacza i zupełnie nie przeszkadza w czytaniu, a jedynie dodaje całości oryginalności i edukacyjnej wartości.

Czy polecam? Z całą pewnością, choć spotkałam się ze stwierdzeniem, że jest to najsłabsza z książek tej brytyjskiej pisarki. Z przyjemnością się o tym przekonam, jeśli tylko dostanę poprzednie książki Pani Lupton w swoje ręce. Niemniej jednak "Barwę ciszy" czyta się nader szybko, wciąga od samego początku i nie puszcza dopóki nie dobrniemy do ostatniej strony.

https://czytelniapatrycji.blogspot.com/2016/09/barwa-ciszy-rosamund-lupton.html

"Barwa ciszy"- piękny, a zarazem przerażający tytuł i taka sama okładka. Książkę dostałam w swoje ręce przypadkiem, zupełnie nie znając wcześniejszej twórczości autorki, czy recenzji innych czytelników. Podeszłam do niej bez jakichkolwiek oczekiwań. Co dostałam w zamian? Coś bardzo, bardzo dobrego. Książkę, która wzrusza, wzbudza empatię, zaskakuje swoją mądrością, pięknem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to