jest to 13 tom kryminału, opowieści o ludziach i okolicznościach społecznych w malowniczym otoczeniu - tym razem w małym górskim miasteczku. Zaczynam mieć silne wrażenie, że to moja comfortbook jak to ostatnio modnie się nazywa. Polecam wszystkim tym, którzy nie zawsze spokoje, ale takie relaksacyjne babskie podejście do opowieści lubią i cenią, nadal piękny język i świetny styl.

jest to 13 tom kryminału, opowieści o ludziach i okolicznościach społecznych w malowniczym otoczeniu - tym razem w małym górskim miasteczku. Zaczynam mieć silne wrażenie, że to moja comfortbook jak to ostatnio modnie się nazywa. Polecam wszystkim tym, którzy nie zawsze spokoje, ale takie relaksacyjne babskie podejście do opowieści lubią i cenią, nadal piękny język i świetny...

Jak to w seriach, w każdym tomie są i elementy znane i nowości. Jest Qwill, opiekujący się dwoma syjamczykami i piszący do gazety. Są i nowe smaczki. W tym konkretnym tomie, trzynastym z rzędu, Qwill wyjechał na wakacje w góry.Postanowił zastanowić się nad różnymi wariantami własnego życia. Pobyt w górach miał zagwarantować mu spokój.
est też i trochę o paranormalnych zjawiskach. Otóż rodzina i przyjaciele niewinnie skazanego za morderstwo chłopaka usiłowali siłą woli spowodować, aby stało się coś, co mu pomoże. Chodzili z latarniami w kółko po zboczu góry, tworząc świetliste kręgi i medytując. Pomógł Qwill, który wpadł na pomysł wyjazdu w góry nagle i sam nie wiedząc, dlaczego. Nie lubił przecież podróżować. Sam się potem zastanawiał, czy potęga myśli tych ludzi, których przecież jeszcze nie znał , a którzy oddaleni byli o paręset mil, mogła mieć wpływ na jego decyzję? "Nie do końca rozumiał, dlaczego tak bardzo go tam ciągnęło, ale intuicja podpowiadała mu, że właśnie to powinien zrobić".
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2019/03/lilian-jackson-braun-kot-ktory-poruszy.html

Jak to w seriach, w każdym tomie są i elementy znane i nowości. Jest Qwill, opiekujący się dwoma syjamczykami i piszący do gazety. Są i nowe smaczki. W tym konkretnym tomie, trzynastym z rzędu, Qwill wyjechał na wakacje w góry.Postanowił zastanowić się nad różnymi wariantami własnego życia. Pobyt w górach miał zagwarantować mu spokój.
est też i trochę o paranormalnych...

Genialna podobnie jak i cała seria

Genialna podobnie jak i cała seria

Kolejna "szybka pozycja" z tego cyklu.
W tej części jakoś tak wyjątkowo dużo uwagi poświęcono chyba wąsom Qwillerana, że skojarzyło mi się to z wąsami Poirota. Zapewne przypadek, ale i tak mi się podoba takie nawiązanie (no skoro już reklamują się nazwiskiem Christie na okładce, to trzeba sobie jakoś znaleźć te nawiązania).

Kolejna "szybka pozycja" z tego cyklu.
W tej części jakoś tak wyjątkowo dużo uwagi poświęcono chyba wąsom Qwillerana, że skojarzyło mi się to z wąsami Poirota. Zapewne przypadek, ale i tak mi się podoba takie nawiązanie (no skoro już reklamują się nazwiskiem Christie na okładce, to trzeba sobie jakoś znaleźć te nawiązania).

Ach, ależ ten czas szybko płynie! Już minęło pięć lat odkąd Jim Qwilleran zamieszkał w Moose County. Postawny wąsacz, powszechnie lubiany i szanowany, niemal wrósł w krajobraz hrabstwa, stając się nieodłącznym elementem pejzażu Pickax City. Choć może słowo element na określenie najbogatszego kawalera północno-wschodnich Stanów Zjednoczonych jest raczej nie na miejscu. Po wymaganych przez testament Fanny Klingenschoen pięciu latach pomieszkiwania w Moose County, Qwill oficjalnie odziedziczył jej gigantyczną fortunę. Znudziwszy się rozleniwiającym płaskowyżem okręgu, dziennikarz postanawia skorzystać z odzyskanej wolności i wybrać się w dalekie góry, aby przemyśleć wiele spraw, a zwłaszcza swoje dalsze plany na przyszłość. Za namową znajomych wybiera góry Potatoes i postanawia zarezerwować domek letniskowy. Jednak nie jest to łatwe, nigdzie nie chcą kotów!
..."- Możesz pożyczyć naszą przyczepę na parę tygodni, jeżeli chcesz.
- Jakoś nie potrafię wyobrazić sobie Qwilla w przyczepie – wtrącił się Arch Riker. – Chyba, że miałaby dwudziestoczterogodzinny room service"...
Szczęśliwym trafem właścicielka biura nieruchomości w Spudsboro znajduje dla Qwilla nowe lokum, a ten decyduje się je wziąć zupełnie w ciemno. Domek letniskowy okazuje się być gigantycznym pensjonatem, w którym niecały rok wcześniej popełniono morderstwo! Qwilleran, wychowanek miasta, rzucony zostaje na sam szczyt góry Big Potatoe i zmuszony do bardzo intensywnego kontaktu z dziką naturą. Niestety, nie zawsze wychodzi z niego zwycięsko. Na dodatek, mieszkańcy Spudsboro zamiast przyjmować go z sympatią, uważają go za sumiastego dziwaka, który przyjechał do nich w niecnych celach, zaś matrona kolumny plotkarskiej miejscowej gazety stawia sobie za honor przeprowadzić z nim wywiad. Qwill zaprzyjaźnia się z góralami i dowiaduje od nich o toczonej od dziesięcioleci wojnie pomiędzy nimi a mieszkańcami doliny. Ci ostatni, chcą wykarczować lasy i zabudować stoki górskie, aby przyciągnąć wielkomiejskich inwestorów. Ekolodzy szaleją, a Qwilleran obserwując zaistniałą sytuację dochodzi do wniosku, że industrializacja wcale taka dobra nie jest. Przypadkiem dowiaduje się też, że zamordowany w jego pensjonacie mężczyzna był zwolennikiem wprowadzanych zmian, zaś o jego zabicie oskarżony został jeden z górali. Miejscowe elity są przekonane o winie młodego człowieka, jednak Qwill zauważa wiele nieprawidłowości i w przeprowadzonym procesie, i w składanych przez świadków zeznaniach. Koko również nie jest przekonany, że skazany góral jest sprawcą zabójstwa. Kot, niepokojąco często ociera się o obraz wiszący w hallu pensjonatu, który namalował teoretyczny morderca, jakby dawał znaki Qwilleranowi, że należy zbadać tę sprawę.
..."Duże czarne oczy Koko wpatrywały się w niego z napięciem. Próbuje mi coś przekazać – pomyślał [Qwill – przyp. A.] - muszę się zrelaksować i skupić myśli. Wtedy błyskawicznym skokiem Koko dopadł pełznącego po ścianie pająka i zjadł go ze smakiem.
- Ohyda – skomentował Qwilleran"...
Muszę przyznać, że po ostatnich trzech znakomitych powieściach, Kot, który porszył górę zawodzi. Niby wszystko jest jak być powinno – intryga, morderstwo, podejrzani… A jednak brakuje pewnej pikanterii w tej historii; tego smaczka, który sprawiałby, że nie można by się było oderwać od książki. W świetle poprzednich przygód Qwilla, ta historia jest całkiem przeciętna. Żaden z nowych bohaterów nie wzbudza takiej sympatii jak mieszkańcy Moose County. Ot, kolejne osoby spotkane na drodze przez słynnego dziennikarza. Relatywnie mało jest również komicznych sytuacji. Koty, dziwnie ospałe, nie umilają lektury swoimi psotami. Jedyny istotny element tej historii, to wyznanie miłosne Qwilla do Polly. Wreszcie, po trzynastu tomach, pada z jego ust magiczne słowo: kocham. Zatem, jest urokliwie, ale mało kryminalnie. Oby to była tylko chwilowa niedyspozycja pisarki… ;)

Ach, ależ ten czas szybko płynie! Już minęło pięć lat odkąd Jim Qwilleran zamieszkał w Moose County. Postawny wąsacz, powszechnie lubiany i szanowany, niemal wrósł w krajobraz hrabstwa, stając się nieodłącznym elementem pejzażu Pickax City. Choć może słowo element na określenie najbogatszego kawalera północno-wschodnich Stanów Zjednoczonych jest raczej nie na miejscu. Po...

Dzięki tej serii książek przekonałam się do powieści detektywistycznych. Doskonały klimat. Ciekawa postać głównego bohatera. Koci pierwiastek. Wartka akcja. Książka napisana lekko i z humorem.

Dzięki tej serii książek przekonałam się do powieści detektywistycznych. Doskonały klimat. Ciekawa postać głównego bohatera. Koci pierwiastek. Wartka akcja. Książka napisana lekko i z humorem.