Autorka jest czarodziejką klimatu. Akcja nie jest zjawiskowa, ale czar włoskich regionów oddany w cudowny sposób. Ciekawe postacie, wzajemne interakcje, smaki i zapachy. Polecam

Autorka jest czarodziejką klimatu. Akcja nie jest zjawiskowa, ale czar włoskich regionów oddany w cudowny sposób. Ciekawe postacie, wzajemne interakcje, smaki i zapachy. Polecam

Książka kolejna Marleny De Blasi przeczytana. "Tysiąc dni w Toskanii" bardziej mi się spodobała.
Zamieszczone na końcu pozycji przepisy też interesujące. Polecam karmelizowane rubinowe pomarańcze :)

Książka kolejna Marleny De Blasi przeczytana. "Tysiąc dni w Toskanii" bardziej mi się spodobała.
Zamieszczone na końcu pozycji przepisy też interesujące. Polecam karmelizowane rubinowe pomarańcze :)

Mimo, że przeczytałam tylko tom pierwszy, o Wenecji, nie posiadając tomu drugiego (o Toskanii) ani nie mając możliwości jej przeczytania i zdobycia, postanowiłam przeczytać część o Orvieto. Podobnie jak w Wenecji, wiedziałam, że autorka uwielbia gotować i że na pewno kolejna książka sprawi, że zawsze będę marzyć o mieszkaniu i gotowaniu we Włoszech. Pełna humoru, smutków oraz ciepłych słów.

Mimo, że przeczytałam tylko tom pierwszy, o Wenecji, nie posiadając tomu drugiego (o Toskanii) ani nie mając możliwości jej przeczytania i zdobycia, postanowiłam przeczytać część o Orvieto. Podobnie jak w Wenecji, wiedziałam, że autorka uwielbia gotować i że na pewno kolejna książka sprawi, że zawsze będę marzyć o mieszkaniu i gotowaniu we Włoszech. Pełna humoru, smutków...

„Tysiąc dni w Orvieto” to książka, w której próżno szukać dynamicznej akcji, bądź trzymającej w napięciu fabuły. To po prostu leniwie płynąca z własnym nurtem opowieść o miasteczku na skale i urokach Umbryjskich okolic. To także ludzie i ich losy, często splecione w jeden warkocz urazów pielęgnowanych od lat i miłości, które miały w sobie iskrę, ale także wiele warstw cierpienia. Autorka w swoich wspomnieniach próbuje przekonać nas do zaakceptowania tego co przynosi życie i płynięciu z jego nurtem. Marlena de Blasi po raz kolejny czaruje tym co Włoskie, zaczynając od jedzenia poprzez krajobrazy, zwyczaje, a na ludziach kończąc. Czytając książki tej autorki mam wrażenie, że bohaterów jej wspomnień znam osobiście, jestem świadkiem rozmów, spacerów, wspólnego gotowania czy picia wina. Dla wielu ta książka może okazać się zwyczajnym niewypałem, bo nic się w niej nie dzieje, ja jednak znalazłam to czego szukałam. Strony tej książki przesycone są zapachami kuchni tradycyjnej. Ona jest w połowie o jedzeniu i o uwielbieniu do prostoty posiłków, ale przede wszystkim pachnie ziołami, gorącym chlebem, aromatycznym mięsem i winem. Czytając te pachnące wspomnienia pozwoliłam sobie na odpoczynek i podróż po Orvieto – taka nieśpieszna wędrówka podczas, której nie muszę ruszać się z fotela. Komu poleciłabym książkę Marleny de Blasi? Miłośnikom Italii, dobrego jedzenia i powieści wspomnieniowych.

http://www.zapiski-okularnicy.pl/2018/09/tysiac-dni-w-orvieto-marlena-de-blasi.html

„Tysiąc dni w Orvieto” to książka, w której próżno szukać dynamicznej akcji, bądź trzymającej w napięciu fabuły. To po prostu leniwie płynąca z własnym nurtem opowieść o miasteczku na skale i urokach Umbryjskich okolic. To także ludzie i ich losy, często splecione w jeden warkocz urazów pielęgnowanych od lat i miłości, które miały w sobie iskrę, ale także wiele warstw...

Zaczęłam czytać, bo jechaliśmy do Orvieto. A uwielbiam czytać książki o miejscach, w których jestem.
Czytało się dobrze do chwili, gdy się tam znalazłam. Gdy wyjechałam, przestałam widzieć sens dalszej lektury.
Życie jest za krótkie na przeciętne książki.

Zaczęłam czytać, bo jechaliśmy do Orvieto. A uwielbiam czytać książki o miejscach, w których jestem.
Czytało się dobrze do chwili, gdy się tam znalazłam. Gdy wyjechałam, przestałam widzieć sens dalszej lektury.
Życie jest za krótkie na przeciętne książki.

o ile byłam zachwycona dwoma poprzednimi częściami o tyle ta zniechęciła mnie do czytania książek na następny miesiąc. otwierałam ją z taką niechęcią... szkoda czasu, który na nią zmarnowałam

o ile byłam zachwycona dwoma poprzednimi częściami o tyle ta zniechęciła mnie do czytania książek na następny miesiąc. otwierałam ją z taką niechęcią... szkoda czasu, który na nią zmarnowałam

Tom III. Miłość w Umbrii.

Orvieto- malownicze średniowieczne miasteczko w Umbrii, nazywanej "zielonym sercem Italii". To właśnie tam postanawiają, przeprowadzić się Marlena i Fernando, by znaleźć dla siebie nowy dom.
Jeden z zabytkowych pałacyków z imponującą salą balową mógłby okazać się wygodnym mieszkaniem. Problem w tym, że pałacyk wymaga generalnego remontu, co dla sympatycznego małżeństwa oznacza mnóstwo kłopotów, ale i przygód.
Marlena zakochuje się w atmosferze Orvieto, w odkrywaniu lokalnych tajemnic, w smakowitych potrawach i w mieszkańcach miasteczka- grupce barwnych postaci, wśród których znajdą się artyści, arystokraci, pasterze i pewien samotny wiolonczelista...

Ciepła, zabawna i inspirująca książka, dla marzycieli, podróżników, wielbicieli włoskich klimatów i miłośników pogodnych lektur. Idealna także dla czytelników pragnących poznać sekrety włoskiej kuchni, gdyż zawiera wiele przepisów. Ale przede wszystkim to książka dla tych, którzy wierzą lub chcieliby uwierzyć w prawdziwą miłość, która przychodzi niespodziewanie.

Tom III. Miłość w Umbrii.

Orvieto- malownicze średniowieczne miasteczko w Umbrii, nazywanej "zielonym sercem Italii". To właśnie tam postanawiają, przeprowadzić się Marlena i Fernando, by znaleźć dla siebie nowy dom.
Jeden z zabytkowych pałacyków z imponującą salą balową mógłby okazać się wygodnym mieszkaniem. Problem w tym, że pałacyk wymaga generalnego remontu, co dla...

Włochy ze swoim klimatem, kuchnią, zabytkami, krajobrazami i atmosferą to zawsze bardzo przyjemny temat do opowieści. Swego czasu Marlena de Blasi zauroczyła mnie swoją powieścią "Tysiąc dni w Wenecji".
Niestety jednak z przykrością muszę stwierdzić, że każda kolejna jej książka jest coraz gorsza. W tej brak lekkiego stylu, jest ciężka i miejscami nudnawa.
Tajemnicza, wyniosła i odizolowana Umbria z jej stolicą Orvieto to miejsce akcji tej powieści. Czasem pojawiają się jakieś ciekkawsze fragmenty dotyczące mentalności i charakterów Włochów z ich skłonnościami do intryg.
Trochę reflekcji na temat trudności asymilacji imigrantów z miejscową społecznością, która sama jest od wieków podzielona na wirtualne kasty.
Autorka stara się przełamywać te bariery, a przewodnikiem po zawiłościach i włoskich niuansach jest jej mąż - Wenecjanin z pochodzenia.
Nie brakuje wspaniałości kuchni i krajobrazu, ale niedostatki polotu i świeżości zaważyły na niższej ocenie.

Włochy ze swoim klimatem, kuchnią, zabytkami, krajobrazami i atmosferą to zawsze bardzo przyjemny temat do opowieści. Swego czasu Marlena de Blasi zauroczyła mnie swoją powieścią "Tysiąc dni w Wenecji".
Niestety jednak z przykrością muszę stwierdzić, że każda kolejna jej książka jest coraz gorsza. W tej brak lekkiego stylu, jest ciężka i miejscami nudnawa.
Tajemnicza,...

Coś dla miłośników"Pod słońcem Toskanii "i tym podobnych klimatów, coś co do mnie kompletnie nie przemówilo, bo choćuuwielbiam mentalność Włochów i ich skłonności do ucztowania w wielkich gronach, to jednak czytanie przez ponad 200 stron o tym było nuzace i mnie zmeczylo a nie zrelaksowalo, co pewnie w zamierzeniu miała autorka.Nie polecam

Coś dla miłośników"Pod słońcem Toskanii "i tym podobnych klimatów, coś co do mnie kompletnie nie przemówilo, bo choćuuwielbiam mentalność Włochów i ich skłonności do ucztowania w wielkich gronach, to jednak czytanie przez ponad 200 stron o tym było nuzace i mnie zmeczylo a nie zrelaksowalo, co pewnie w zamierzeniu miała autorka.Nie polecam

Ta książka jest lepsza, niż jej starsze siostry. Czytałam ją bardzo wolniutko. By mi na dłużej starczyła...
I to motto z ostaniach stron "Niech życie układa się samo" - spacerkiem w kierunku uważności.

Ta książka jest lepsza, niż jej starsze siostry. Czytałam ją bardzo wolniutko. By mi na dłużej starczyła...
I to motto z ostaniach stron "Niech życie układa się samo" - spacerkiem w kierunku uważności.