Potęga sławy

Książkę dobrze się czyta, aczkolwiek przyznam szczerze, że spodziewałam się lżejszej, wręcz komediowe lektury. Niemniej jednak pozycja napisana w dobry sposób, pełna rozterek głównej bohaterki, przeplatana jednak zabawnymi w tej całej sytuacji historiami.

Książkę dobrze się czyta, aczkolwiek przyznam szczerze, że spodziewałam się lżejszej, wręcz komediowe lektury. Niemniej jednak pozycja napisana w dobry sposób, pełna rozterek głównej bohaterki, przeplatana jednak zabawnymi w tej całej sytuacji historiami.

Pokaż mimo to

Szmira. Sięgnąłem, bo pomyliłam autorki, przypisują Helen Fielding autorstwo Smażonych Zielonych Pomidorów, bo była na półce kwatery wakacyjnej, a za oknem lało jak z cebra. Jako zabijacz czasu. Ale wraz z poprawą pogodny nie wróciłam.
Może gdyby ją sfilmować jak Brigit Jones byłoby zabawnie, a tak jest irytująco.

Szmira. Sięgnąłem, bo pomyliłam autorki, przypisują Helen Fielding autorstwo Smażonych Zielonych Pomidorów, bo była na półce kwatery wakacyjnej, a za oknem lało jak z cebra. Jako zabijacz czasu. Ale wraz z poprawą pogodny nie wróciłam.
Może gdyby ją sfilmować jak Brigit Jones byłoby zabawnie, a tak jest irytująco.

Pokaż mimo to

Tak wiele zależy od tak niewielu, którym nie zależy. Banał.

Potęga sławy. O taaak, ma wielką moc. Ale komu ona służy? Garstce, w zdobyciu kolejnej setki, tysiąca, miliona? Celebryci, gwiazdy, osoby znane z tego, że są znane. Skąd ta wielka władza? Ojej, to my maluczcy szastamy nią bezmyślnie, to my wywyższamy, to my wznosimy, to my obarczamy. Kogo? Kogokolwiek.

Rosie zadała się z jednym takim ze świecznika. Miał nie po kolei w głowie ale mieszkał na Olimpie, wśród równych sobie, pławił się w swej chwilowej nieśmiertelności. Rosie się zadała i grzała się w tym sztucznym świetle. Ciągła huśtawka, nie dość dobra, za dobra. Jeden taki dał Rosie do wiwatu, przetracił jej skrzydełko, pogmerał w serduszku. Biedna Rosie. Głupia Rosie. O czym ona myślała?
Potem stoczyła się na samo dno. Do Afryki, do obozu uchodźców, na spotkanie głodowi. Rosie się zmieniła. Rosie dorosła. Wie czego nie chce.

Helen Fielding podejmuje temat trudny, z właściwym sobie humorem, lekko, nie trywializując jednak, opowiada o nawracającej pladze głodu w Afryce, o nierównym rozdziale dóbr, o bogatej północy i biednym południu. Czy to się kiedyś skończy? Może…raczej….nie.

Mnie się podobało.

Tak wiele zależy od tak niewielu, którym nie zależy. Banał.

Potęga sławy. O taaak, ma wielką moc. Ale komu ona służy? Garstce, w zdobyciu kolejnej setki, tysiąca, miliona? Celebryci, gwiazdy, osoby znane z tego, że są znane. Skąd ta wielka władza? Ojej, to my maluczcy szastamy nią bezmyślnie, to my wywyższamy, to my wznosimy, to my obarczamy. Kogo? Kogokolwiek.

Rosie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ha! niby łatwe, lekkie choć temat nie do końca przyjemny. ale zbieżność pewnych doświadczeń oraz kapitalne poczucie humoru powodują, że czytało się świetnie. ja tam polecam jak najbardziej :)

ha! niby łatwe, lekkie choć temat nie do końca przyjemny. ale zbieżność pewnych doświadczeń oraz kapitalne poczucie humoru powodują, że czytało się świetnie. ja tam polecam jak najbardziej :)

Pokaż mimo to

Aż trudno uwierzyć, że autorką "Potęgi sławy" i "Bridget Jones" jest ta sama osoba! Na dodatek "Potęga sławy" jest debiutem Helen Fielding. Oczywiście, "Potęga sławy" to nie fizyka kwantowa, ale bardzo sprawnie napisane czytadełko, z całą galerią kapitalnie nakreślonych sympatycznych i niesympatycznych postaci i problemem wielkiego głodu gdzieś w tle. Polecam z czystym sumieniem na paskudny, deszczowy, samotny wieczór. No, niechby i na dwa:-)

Aż trudno uwierzyć, że autorką "Potęgi sławy" i "Bridget Jones" jest ta sama osoba! Na dodatek "Potęga sławy" jest debiutem Helen Fielding. Oczywiście, "Potęga sławy" to nie fizyka kwantowa, ale bardzo sprawnie napisane czytadełko, z całą galerią kapitalnie nakreślonych sympatycznych i niesympatycznych postaci i problemem wielkiego głodu gdzieś w tle. Polecam z czystym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Afryka - "gliniana chata"

Hello! Krótkim słowem wstępu - koniecznie sięgnijcie po tę pozycję literacką, tym bardziej jeśli należycie do grona zawiedzionych Czytelników, którzy zmierzyli się z losami dzielnej, nieokiełznanej, ale zdecydowanie zakochanej Bridget Jones.
Przyznaję się, tamte powieści wręcz ciężko mi szły, niczym katar z nosa. Tragedia. Myślę, że film był zabawniejszy, z dozą jakiegokolwiek poczucia humoru. Jednakże i tak nie jestem przekonana, no chyba, że tematyka stanie mi się bliższa, kiedy sama osiągnę wiek 30 lat i stanę się Bridget Jones. Ale dzięki niej zrozumiałam, że właściwie to tego nie pragnę. Ani gramem serca. Dlatego też ciężko, oj naprawdę z wielkim trudem przekonałam się do tej powieści, która totalnie odbiega treścią, przesłaniem od poprzednich. Pół roku, jak nie lepiej, zwlekałam z przeczytaniem owej książki. Pożyczałam kolejne różnych autorów, a ta najspokojniej w świecie kurzyła się na biurku. Ale basta! Czas było najwyższy zmierzyć się z Helen Fielding. Surprise! Niespodzianka, powieść zwaliła mnie z nóg, totalnie. Dlaczego? Już wyjaśniam!;-)

Rosie Richardson jest młodą kobietą, która na co dzień zajmuje się publicystyką w firmie wydawniczej Ginsberg & Fink. Głównie zajmuje się reklamą.
Przede wszystkim dziewczyna jest nieśmiała, a gdy spotka się z klientami czy nowo poznanymi towarzyszami podczas wydawniczego spotkania przy drinku, czuje się zupełnie onieśmielona, nogi jej miękną i nie wie co powiedzieć. (Tutaj przypomina mi się ten charakterystyczny opis przygód z Bridget Jones na czele - stąd nabawiłam się niepotrzebnych obaw podczas czytania pierwszych kilku rozdziałów). Na jednym z tych przyjęć, na które wprost oczekiwała z niecierpliwością, w Royal Albert Hall poznaje Olivera Marchanta - dostojnego, postawnego mężczyznę, w którym zakochuje się od pierwszego "na żywo" widzenia, bo przecież Oliver znany jest w popularnej stacji "Soft Focus", w której odgrywa pierwsze skrzypce. Dziewczyna nie może wprost uwierzyć, kiedy ten przystojniak, na którego widok wiele lasek wymięka, on do niej podchodzi, zagaduje, flirtuje, a Rosie jakoś trzyma fason, jest wniebowzięta z zaistniałej sytuacji.

W życiu nie przyszłoby jej do głowy, aby tuż po kilku spotkaniach, pewnego ranka ujrzeć cudownego Olivera w swoim łóżku...
Romans kwitnie, relacja jest intensywna, młodzi nie marnują czasu. W każdym razie sielanka z czasem odchodzi w zupełne zapomnienie. Oliver wpada w niepohamowane furie, coraz częściej jest złośliwy w stosunku do Rosie, bo przecież w towarzystwie należy pokazać się z jak najlepszej strony. Oliver powoli manipuluje Rosie, naciska na nią. Jest niezrównoważony emocjonalne i coraz częściej jego zmienne nastroje wychodzą na światło dzienne. Dziewczyna początkowo usprawiedliwia zachowania mężczyzny, który wedle jej mniemania jest jej pisany, ale to jest ponad nią. Ma dość ciągłego przepraszania i ponownego nawrotu ciężkostrawnej sytuacji. Postanawia na dobre opuścić mężczyznę, który wprost oznajmia Rosie, że tak naprawdę jej nie kocha...

Rosie ma swoje granice wytrzymałości, opuszcza więc wydawnictwo, pakuje manatki i wyjeżdża.. do Afryki, kraju, który początkowo wprawia ją w obawy, lęki, strachy. Nie można być pewnym jutra. Dlaczego Afryka (Safili)?
Podczas jednego z wypadu w celach czysto zawodowych, zakochuje się w tym miejscu. I kiedy widzi bezbronne, wychudzone dziecko, czuje, że to jest powołanie, w tym się odnajdzie. Chce pomagać. Rosie zmienia się nie do poznania. Z nieśmiałej i krucho stąpającej po ziemi dziewczyny staje się odważną, przede wszystkim zdeterminowaną i świadomą kobietą. Niestraszny jej Oliver. Teraz liczy się jej zaangażowanie i aktywna działalność na rzecz organizacji humanitarnej. Szybko wpada w wir intensywnej pracy. Zostaje administratorem obozu..

Pewnego dnia wszystko się zmienia, to nie jest nowa sytuacja dla Rosie, w każdym razie działalność osób na rzecz obozu zupełnie się zmienia, kiedy w sąsiednich wioskach nadciągnęła szarańcza, która każdego dnia pochłania tysiące osób.
Co zrobi Rosie? Czy jej szalony i dość kontrowersyjny pomysł zostanie zrealizowany, czy powiedzie się, a przede wszystkim, czy okaże się skuteczny? Czy jedna Rosie ze swoją ekipą z obozu będzie w stanie przeciwdziałać cierpieniu jakie zaczęło narastać na masową skalę? Jak potoczyły się dalsze losy Rosie, Oliviera oraz innych? Kto zwycięży w tym starciu? Czysty snobizm i ślepe zapatrzenie w swoje kieszenie, czy może empatia, prawdziwe warunki jakie panują w Afryce na żywo, a nie tylko po drugiej stronie odbiornika, kiedy owe realia wydają się takie obce i dalekie? Czy Rosie pokona swoje słabości? Stanie na czele zadania?
Przekonajcie się. Bo naprawdę. Tym razem pani Fielding dała z siebie wszystko.

Afryka - "gliniana chata"

Hello! Krótkim słowem wstępu - koniecznie sięgnijcie po tę pozycję literacką, tym bardziej jeśli należycie do grona zawiedzionych Czytelników, którzy zmierzyli się z losami dzielnej, nieokiełznanej, ale zdecydowanie zakochanej Bridget Jones.
Przyznaję się, tamte powieści wręcz ciężko mi szły, niczym katar z nosa. Tragedia. Myślę, że film był...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

zderzenie dwóch światów , bogactwa i głodu, pomoc tym drugim i makabryczne zdjęcia towarzyszące umieraniu, czyli coś za coś, ....ręka Fielding jeszcze niesprawna, z Bridget Jones uporała się lepiej

zderzenie dwóch światów , bogactwa i głodu, pomoc tym drugim i makabryczne zdjęcia towarzyszące umieraniu, czyli coś za coś, ....ręka Fielding jeszcze niesprawna, z Bridget Jones uporała się lepiej

Pokaż mimo to

Na bibliotecznej półce nazwisko Helen Fielding kojarzyło mi się tylko z pamiętnym i sławnym "Dziennikiem Bridget Jones" okazuje się, że autorka potrafi napisać coś więcej niż śmieszną historię zakręconej kobiety.

Rosie Richardson jest pracowniczką działu reklamy w jednej z dużych firm. Pozornie wszystko wydaje się w porządku. Mimo wszystko toksyczny związek ze znanym prezenterem powoduje, że kobieta ma dosyć i wyjeżdża w ramach akcji humanitarnej do obozu uchodźców Safili i tam spełnia się jako człowiek.

Na kartach książki, widzimy bolesne i jakże prawdziwe zderzenie świata bogatych i biednych. Ludzi, którzy jedzenie wyrzucają i tych, którzy umierają z jego braku. Mnie osobiście ta książka wzruszyła, wstrząsnęła i zmusiła do przemyśleń. Zapewne w tym momencie na świecie też ktoś umiera z głodu...

Zdziwiło mnie jak lekko Pani Fielding przedstawiła te wydarzenia, jak dobrze i szybko przyswajało się napisane na kartkach zdania. Pomimo iż były one dosyć drastyczne i wstrząsające.

"Potęga sławy" to jedne z większych zaskoczeń jakich ostatnio doświadczyłam. Bardzo miłe. Polecam wszystkim, którzy chcą przeczytać coś z przesłaniem.

Na bibliotecznej półce nazwisko Helen Fielding kojarzyło mi się tylko z pamiętnym i sławnym "Dziennikiem Bridget Jones" okazuje się, że autorka potrafi napisać coś więcej niż śmieszną historię zakręconej kobiety.

Rosie Richardson jest pracowniczką działu reklamy w jednej z dużych firm. Pozornie wszystko wydaje się w porządku. Mimo wszystko toksyczny związek ze znanym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

WOW, WOW...

Chcecie więcej wrażeń?
Potelepać Wami?
Wstrząsnąć?

Bardzo proszę: http://ksiazkizzakladkami.blogspot.com/2015/06/helen-fielding-potega-sawy.html

WOW, WOW...

Chcecie więcej wrażeń?
Potelepać Wami?
Wstrząsnąć?

Bardzo proszę: http://ksiazkizzakladkami.blogspot.com/2015/06/helen-fielding-potega-sawy.html

Pokaż mimo to

Fielding tą powieścią debiutowała. Nie dziwię się, że debiut przeszedł bez echa. I nie chodzi nawet o to, że to zupełnie nie jest "Bridget Jones", choć rzeczywiście absolutnie nie jest. Problem polega na tym, że "Potęga" jest nudna jak flaki z olejem. Ledwo dobrnęłam do końca, a to tylko dlatego, że nie mam w zwyczaju porzucać rozpoczętej lektury.

Jak dla mnie autorka wymyśliła wątek miłosny- zawód bohaterki bogatym i neurotycznym celebrytą i powolne dojrzewanie uczucia między nią, a opiekuńczym lekarzem i...No właśnie. Chyba zdała sobie sprawę, że to za mało na powieść, więc dopisała całą otoczkę- rozbudowany opis problemów w nękanym głodem i chorobami afrykańskim kraju. Rozbudowany w sensie objętościowym- zajmuje wiele akapitów, stron. Ale czy ma głębię? Nie wydaje mi się. Mocno czuć, że autorka nie przelewa na papier swoich doświadczeń, streszcza tylko powierzchownie zasłyszane opowieści.

Czy przejęłam się losem głodujących? Pewnie tak. Jednak książka nie spowodowała żadnego wstrząsu, nie dowiedziałam się niczego, z czego wcześniej nie zdawałabym sobie sprawy. Na litość boską, nawet scena zamachu i tragicznej śmierci żołnierzy jest opisana zupełnie beznamiętnie i oglądamy ją jedynie przez pryzmat głównej bohaterki i jej lekko infantylnych przemyśleń. Można by problem zgłębić. Bo powieść tak naprawdę skupia się wokół Rosie i jej sercowych rozterek. A szkoda.

Ta żmudna lektura przypomniała mi niedawne spotkanie z powieścią "Pracująca dziewczyna". Tu też poważne tematy- dyskryminacja kobiet, wyzysk imigrantów, handel ludźmi, zmuszanie do prostytucji i ciemne strony przemysłu pornograficznego- zostały ledwie muśnięte, potraktowane po macoszemu, zupełnie nierozwinięte i spłycone, a na plan pierwszy wysunęły się rozterki Girl i jej dziwne, mało ciekawe perypetie.

Fielding tą powieścią debiutowała. Nie dziwię się, że debiut przeszedł bez echa. I nie chodzi nawet o to, że to zupełnie nie jest "Bridget Jones", choć rzeczywiście absolutnie nie jest. Problem polega na tym, że "Potęga" jest nudna jak flaki z olejem. Ledwo dobrnęłam do końca, a to tylko dlatego, że nie mam w zwyczaju porzucać rozpoczętej lektury.

Jak dla mnie autorka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to