Drugi tom klasycznej serii z komisarzem Martinem Beckiem zaczyna się dosyć stereotypowo, oto Beck jedzie z rodziną na wakacje na wyspę niedaleko Sztokholmu i po dosłownie jednym dniu musi przerwać urlop. Komisarz zostaje ściągnięty do komendy w nietypowej sprawie, oto zaginął dziennikarz poczytnego tygodnika, dziesięć dni wcześniej poleciał do Budapesztu i ślad po nim zaginął. Beck dostaje propozycję nie do odrzucenia, aby pojechał incognito na Węgry i powęszył w tej sprawie, bo jak się dziennikarz nie odnajdzie, dojdzie do dużego kryzysu medialnego i dyplomatycznego.

Nasz komisarz udaje się najpierw do knajpy, w której przesiadywał zaginiony dziennikarz, tam dowiaduje się, że to był niezły pijus i cham, zwłaszcza po pijaku mocno obrażał ludzi; inni dziennikarze, koledzy zaginionego też nie wylewają za kołnierz. Jak to dziennikarze...

Potem Martin Beck wylatuje do komunistycznych Węgier i węszy tam, przy okazji pływając po Dunaju statkami i zażywając kąpieli, dociera do dziewczyny, z którą ponoć miał romans zaginiony, ale ta twierdzi, że go nie zna. Rozmawia też z lokalnym policjantem, niejakim Szluką, który oficjalnie nie prowadzi śledztwa w sprawie zaginięcia, ale jego ludzie dyskretnie śledzą komisarza. Co ciekawe, Szluka ma podobne problemy rodzinne jak Beck, mówi do Becka: „Policjant to nie jest zawód. Ani powołanie. To przekleństwo. - Po minucie odwrócił się i dodał: - Naturalnie wcale tak nie myślę… Jest pan żonaty? - Tak. - No to pan rozumie.” W tej części książki panuje atmosfera senności, wakacyjności, to normalne latem w Budapeszcie gdzie trudno wytrzymać z powodu koszmarnych upałów. 

Druga część książki dzieje się w Sztokholmie, gdzie już jest chłodniej i nie tak sennie. W końcu Beckowi udaje się rozwiązać zagadkę zaginięcia dziennikarza. Używa do tego celu  szarych komórek i współpracuje ze swoimi nieodłącznymi kolegami: Kollbergiem i Mallanderem.

Jest w książce trochę fajnych dialogów między policjantami: „Masz mnie za idiotę? - obruszył się Kollberg. - Bardzo rzadko - odrzekł uprzejmie Martin Beck.” 

Nie jest to tak dobra rzecz jak 'Roseanna', ale dostaliśmy niezły kryminał realistycznie pokazujący żmudną pracę policyjną. 

Drugi tom klasycznej serii z komisarzem Martinem Beckiem zaczyna się dosyć stereotypowo, oto Beck jedzie z rodziną na wakacje na wyspę niedaleko Sztokholmu i po dosłownie jednym dniu musi przerwać urlop. Komisarz zostaje ściągnięty do komendy w nietypowej sprawie, oto zaginął dziennikarz poczytnego tygodnika, dziesięć dni wcześniej poleciał do Budapesztu i ślad po nim...

Bardzo dobra książka 🙂

Bardzo dobra książka 🙂

Klasyka kryminału warto przeczytać

Klasyka kryminału warto przeczytać

Lepsza niż 1 część, ale podobnie sucha. Zaczynam się dziwić jakim cudem ten gość jest policjantem. Wszystkie zagadki rozwiązują się same, albo robi to ktoś, kogo ten pan spotyka. Równie dobrze mógłby być dziennikarzem np.
Dam mu trzecią szansę... ale szału się nie spodziewam.

Lepsza niż 1 część, ale podobnie sucha. Zaczynam się dziwić jakim cudem ten gość jest policjantem. Wszystkie zagadki rozwiązują się same, albo robi to ktoś, kogo ten pan spotyka. Równie dobrze mógłby być dziennikarzem np.
Dam mu trzecią szansę... ale szału się nie spodziewam.

Dobry kryminał w starym stylu.

Dobry kryminał w starym stylu.

Naprawdę bardzo przyjemna książka - kryminał w starym, dobrym stylu z bogatym tłem obyczajowym. Czy też wręcz nie tłem, skoro książki tej pary autorów określa się mianem "opowieści z życia policji". I choć to nie zagadka jest tu najważniejsza, to nie sposób odmówić tej historii swoistego uroku i dużej dozy klimatu.

Naprawdę bardzo przyjemna książka - kryminał w starym, dobrym stylu z bogatym tłem obyczajowym. Czy też wręcz nie tłem, skoro książki tej pary autorów określa się mianem "opowieści z życia policji". I choć to nie zagadka jest tu najważniejsza, to nie sposób odmówić tej historii swoistego uroku i dużej dozy klimatu.

Lekko się czyta, klimat przypomina bardzo " Psy z Rygi " Mankella.... Pierwsza książka szwedzkiego małżeństwa, po którą sięgnęłam, ale na półce czekają już kolejne :)

Lekko się czyta, klimat przypomina bardzo " Psy z Rygi " Mankella.... Pierwsza książka szwedzkiego małżeństwa, po którą sięgnęłam, ale na półce czekają już kolejne :)

Dla mnie bez rewelacji. Niby zagadka jest, ale jakoś mnie nie wciągnęło.

Dla mnie bez rewelacji. Niby zagadka jest, ale jakoś mnie nie wciągnęło.

wszystko co pisał ten duet jest doskonałe!

wszystko co pisał ten duet jest doskonałe!

Swobodnie napisane, literki leniwie płyną, ale ciekawie. Dobre.

Swobodnie napisane, literki leniwie płyną, ale ciekawie. Dobre.