Worek kości

"Tylko nicość jest dobrem we śnie."
Nie może być innej oceny, gdyż to moja ukochana, sentymentalna powieść o duchach, jedna z najlepszych, jakie czytałam i wspominam.
Skrócik.
Mike Noonan, bestsellerowy powieściopisarz, cierpi na ciężką blokadę i niemoc twórczą po tym, jak jego ciężarna żona Jo nagle umiera z powodu tętniaka mózgu. Cztery lata później Mike, wciąż pogrążony w żałobie, jest nękany przez koszmary, rozgrywające się w jego letnim domu w TR-90 w stanie Maine . Postanawia stawić czoła swoim lękom i przenosi się do tego letniego domu nad jeziorem Dark Score, nazwanego „Sara Laughs”.
Pierwszego dnia poznaje Kyrę, trzyletnią dziewczynkę i jej młodą owdowiałą matkę, dwudziestoletnią Mattie Devore i wkręca się w ich ciężką sytuację rodzinną. Znów zaczyna pisać, ale pomaga (a może przeszkadza) mu w tym pewnien duch...
Czy jest on przyjazny?
...
I choć ten dom z okładki kompletnie nie przypomina tego z powieści, a szkoda (nie wiem, czy projektanci okładek czytają powieści, do których robią okładki...), to jednak oprawa jest ładna i przyciągająca, choć to naprawdę wielki wstyd, że przekopiowana z powieści Karoliny Stępień: Szczęście rodziny Marsdenów... - naprawdę nie było innych oryginalnych pomysłów?!


Premiera tego wydania: 24 marca 2021
Mini serial to masakryczna porażka...

"Tylko nicość jest dobrem we śnie."
Nie może być innej oceny, gdyż to moja ukochana, sentymentalna powieść o duchach, jedna z najlepszych, jakie czytałam i wspominam.
Skrócik.
Mike Noonan, bestsellerowy powieściopisarz, cierpi na ciężką blokadę i niemoc twórczą po tym, jak jego ciężarna żona Jo nagle umiera z powodu tętniaka mózgu. Cztery lata później Mike, wciąż pogrążony...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę czyta się przyjemnie, lecz moim zdaniem trochę się dłuży. Dlatego daje 8.

Książkę czyta się przyjemnie, lecz moim zdaniem trochę się dłuży. Dlatego daje 8.

Pokaż mimo to

Nigdy nie ukrywałam tego, jak bardzo podziwiam twórczość pana Kinga. Choć umiejętności pisarskich ująć mu nie można, każdy w swoim życiu popełnia dzieła lepsze i te nieco gorsze, a jak się można domyślić, 'Worek kości' należy do tej drugiej grupy. Mimo iż fabuła jest przemyślana, a wszystkie mniejsze elementy składające się na większą całość zostały równomiernie rozłożone po całej książce, dysbalans akcji zdecydowanie przeważa szalę na niekorzyść utworu. Choć gdzieś w środku powieści pan King serwuje ciekawe wątki, to wciągająca akcja, która nie pozwala czytelnikowi odłożyć książki na miejsce, pojawia się jedynie dwa razy: na samym początku i na ostatnich stu stronach powieści. I choć nie można autorowi zarzucić, że napisał złą książkę, to w 'worku kości' brakuje tego czegoś, czego zastąpić nie mogą ani świetne postacie, ani przemyślana fabuła ani barwne opisy.

Nigdy nie ukrywałam tego, jak bardzo podziwiam twórczość pana Kinga. Choć umiejętności pisarskich ująć mu nie można, każdy w swoim życiu popełnia dzieła lepsze i te nieco gorsze, a jak się można domyślić, 'Worek kości' należy do tej drugiej grupy. Mimo iż fabuła jest przemyślana, a wszystkie mniejsze elementy składające się na większą całość zostały równomiernie rozłożone...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ach żal mi Mattie...

Ach żal mi Mattie...

Pokaż mimo to

Świetna książka Kinga, dla której warto poświecić swój wolny czas!
Trzeba tylko przebrnąć przez trochę przydługi początek i później wciągamy się totalnie. Rewelacja

Świetna książka Kinga, dla której warto poświecić swój wolny czas!
Trzeba tylko przebrnąć przez trochę przydługi początek i później wciągamy się totalnie. Rewelacja

Pokaż mimo to

Zabierałam się do tej książki bardzo długo, ale było warto. Początek trochę przydługi, czasami korciło mnie, żeby wziąć coś innego. Później dosłownie utonęłam w tej opowieści, środek i końcówka mistrzostwo jak zwykle u Kinga :) Ciekawa, momentami mrożąca krew w żyłach. Polecam przede wszystkim fanom autora

Zabierałam się do tej książki bardzo długo, ale było warto. Początek trochę przydługi, czasami korciło mnie, żeby wziąć coś innego. Później dosłownie utonęłam w tej opowieści, środek i końcówka mistrzostwo jak zwykle u Kinga :) Ciekawa, momentami mrożąca krew w żyłach. Polecam przede wszystkim fanom autora

Pokaż mimo to

Zaskakująca, pełna grozy fabuła. Polecam

Zaskakująca, pełna grozy fabuła. Polecam

Pokaż mimo to

Niby książka o codzienności, a jednak... Jak to w powieściach Kinga bywa - są elementy paranormalne. Podobała mi się fabuła - zaskakująca.

Niby książka o codzienności, a jednak... Jak to w powieściach Kinga bywa - są elementy paranormalne. Podobała mi się fabuła - zaskakująca.

Pokaż mimo to

,,-Zastukaj raz na ,,tak'', dwa razy na ,,nie''. Możesz to zrobić?
ŁUP.
-Jesteś tu? Naprawdę tu jesteś?
ŁUP.
Niby to nic-uderzenie pięścią w styropianową płytę-ale niewiele brakowało, żebym narobił w spodnie. Włosy stanęły mi dęba, oczodoły powiększyły się do niesłychanych rozmiarów, gałki oczne zapadły się do wnętrza czaszki....''

Będę szczery, mam problem z tą książką. Bardzo fajny pomysł na powieść. To przecież sam King. Już kilka książek tego autora przeczytałem, ale na żadnej nie wymęczyłem się tak piekielnie. Gdyby tak ująć z niej jakieś 150 stron to wrażenia byłyby zapewne dużo lepsze. Jakoś to wszystko było zbyt rozwleczone.

Lecz nie jest to zła powieść. Jest dobra. Tylko dobra a szkoda. Znacznie lepiej się bawiłem czytając inne książki Kinga np. ,,Lśnienie'', ,,Doktor Sen'', ,,Ręka mistrza'', ,,Smętarz zwierząt'' czy ,,Outsider''.

,,-Zastukaj raz na ,,tak'', dwa razy na ,,nie''. Możesz to zrobić?
ŁUP.
-Jesteś tu? Naprawdę tu jesteś?
ŁUP.
Niby to nic-uderzenie pięścią w styropianową płytę-ale niewiele brakowało, żebym narobił w spodnie. Włosy stanęły mi dęba, oczodoły powiększyły się do niesłychanych rozmiarów, gałki oczne zapadły się do wnętrza czaszki....''

Będę szczery, mam problem z tą książką....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ZMAGANIA STRAPIONEGO PISARZA W NAWIEDZONYM DOMU

Po wlaniu w swój żołądek hektolitrów wody, przebytej wojnie z komarami i strapieniem, jakie niesie słońce, zajęłam się kolejną pozycją Stephena Kinga.
Od pewnego czasu cierpię na pewnego rodzaju kryzys czytelniczy; co nie przeczytam, to krytykuję, nie mogę przebrnąć przez zdanie bez zgrzytnięcia zębami: „ot, kolejni denerwujący bohaterowie!”. Naiwnie założyłam, że „stary, dobry King” się sprawdzi, zaś „Worek kości”, tak mocno zachwalany w pewnym sensie odczaruje ten zły stan.

Mike jest pisarzem; może nie należy do grona najbardziej poczytnych amerykańskich autorów, ale radzi sobie całkiem nieźle. Facet kocha to, co robi, jednak od pewnego czasu cierpi na wypalenie zawodowe. Każdą kolejną książkę, jaką wydaje nazywa chłamem, co nie naskrobie na kartce papieru, to krytykuje. Ktoś nazwałby go ambitnym, pracowitym, lojalnym wobec czytelników facetem, ale ja mam nieco inne zdanie na ten temat.
Warto również wspomnieć, że mężczyzna stracił żonę. To było takie nagłe. Jednego dnia planował z nią powiększenie rodziny, a drugiego musiał ogarnąć sprawy pogrzebowe. Żegnając swoją wielką miłość, Mike uświadomia sobie, że był przez nią okłamywany.
Jednak powróćmy do kryzysu pisarza. Mike nie może znieść tej beznadziei, więc rusza w podróż, by ponownie poczuć wenę twórczą. Facet nieustannie krąży wokół własnej osi, użala się nad sobą i wreszcie trafia do domku, który wcześniej tak wiele dla niego i jego zmarłej żony znaczył. Mężczyznę przerażał, ten dom, więc starał się uniknąć powrotu w nazwijmy to: „dawne strony”.

Powieść oceniam słabo. Przez pierwsze dwieście stron byłam zdana na udrękę, jaką zgotował nam King w postaci marnego utopijnego bohatera, jak również w mojej ocenie niepotrzebnie zostaliśmy szczegółowo wprowadzeni w rynek czytelniczy za oceanem; chciałbym rzec: - guzik mnie to obchodzi.
Kolejne strony płynęły również ciężko. Nie mogłam się wkręcić w nowy romans Mike’a; i tutaj rzekłabym kilka niecenzuralnych słów, ale sobie odpuszczę.
Dopiero ostatnie dwieście stron (książka zawiera ponad sześćset), dostałam lekkiego kopa, czytając tajemnicę Sary. Poczułam dawny klimat, powiew Kinga, jakiego znałam; z ulgą, jakoś przez to przebrnęłam.

„Płaczemy oczami, tylko tak potrafimy płakać, ale tego wieczoru płakałem każdym porem ciała, każdym jego zakamarkiem.”

I ja również miałam ochotę zapłakać nad autorem zmagając się z jego dziełem; przez 2/3 książki miałam wrażenie, że czytam romansidło z lekkim wątkiem paranormalnym. Nie mogłam uwierzyć, że to ta sama powieść, tak wysoko oceniana przez recenzentów. Całkowicie się zawiodłam.

ZMAGANIA STRAPIONEGO PISARZA W NAWIEDZONYM DOMU

Po wlaniu w swój żołądek hektolitrów wody, przebytej wojnie z komarami i strapieniem, jakie niesie słońce, zajęłam się kolejną pozycją Stephena Kinga.
Od pewnego czasu cierpię na pewnego rodzaju kryzys czytelniczy; co nie przeczytam, to krytykuję, nie mogę przebrnąć przez zdanie bez zgrzytnięcia zębami: „ot, kolejni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to