Antychryst

Uważam się zarówno za ateistę, jak i za antyteistę, z tego powodu bardzo zależało mi na przeczytaniu antychrześcijańskiego manifestu znanego filozofa, niestety się zawiodłem. Czytając odnosiłem wrażenie, że czytam tekst sfrustrowanego niemieckiego gimnazjalisty, który całe zło świata zarzuca jednej religii, poza tym nie wyciągnąłem za dużo z tej książki.

Uważam się zarówno za ateistę, jak i za antyteistę, z tego powodu bardzo zależało mi na przeczytaniu antychrześcijańskiego manifestu znanego filozofa, niestety się zawiodłem. Czytając odnosiłem wrażenie, że czytam tekst sfrustrowanego niemieckiego gimnazjalisty, który całe zło świata zarzuca jednej religii, poza tym nie wyciągnąłem za dużo z tej książki.

Autor stawia parę dobrych tez. Niemniej jednak ich argumentacja jest okropnie chaotyczna, a przynajmniej takie sprawia wrażenie - nieuporządkowanej i niepogłębionej. Nietzsche miał chyba w tamtym czasie jakąś okropną kosę z Niemcami, bo pół książki to paszkwil na rodaków. Duża część to łkanie za przeszłością. Niemniej jednak warto przeczytać dla tej konstruktywnej i naprawdę sensownej części, w której poruszono ważne zagadnienia. Poszerza światopogląd i perspektywę.

Graficznie książka bardzo dobra - czcionka fajnie dobrana, papier nie bije w oczy nieskazitelną bielą.

Autor stawia parę dobrych tez. Niemniej jednak ich argumentacja jest okropnie chaotyczna, a przynajmniej takie sprawia wrażenie - nieuporządkowanej i niepogłębionej. Nietzsche miał chyba w tamtym czasie jakąś okropną kosę z Niemcami, bo pół książki to paszkwil na rodaków. Duża część to łkanie za przeszłością. Niemniej jednak warto przeczytać dla tej konstruktywnej i...

Na ogół ciekawa, ale powtarza sie bardzo często to samo

Na ogół ciekawa, ale powtarza sie bardzo często to samo

Seria antyreligijnych i antychrześcijańskich przemyśleń niemieckiego filozofa. Z drugiej strony wiara w moc rozumu i idea nadczłowieka. Był natchnieniem nie tylko dla artystów XX wieku

Seria antyreligijnych i antychrześcijańskich przemyśleń niemieckiego filozofa. Z drugiej strony wiara w moc rozumu i idea nadczłowieka. Był natchnieniem nie tylko dla artystów XX wieku

Nie umiem napisać nic nowego w temacie, więc ograniczę się do spisania myśli które mi utkwiły w pamięci. Niecki ukuł piękną frazę “woli mocy”, która stanowi uchwycenie cęgami semantycznymi żywotności, względem której definiował jej stratę jako dekadencję. Naturalnie przekonuje mnie przez instynkt, wydaje się to poprawne, jednak implikacje jego postrzegania siły są wybrakowane. Niecki miał potrzebę ciągłej walki, siły selekcyjnej, i wykładał jak biskup ex cathedra swoją słuszność; utrzymanie nieskończonego kryzysu stanowi najskuteczniejsze uzyskanie czystości, zgoła odmiennej od tej chrześcijańskiej. Czystości nie definiuje. Żywotności nie uzasadnia. Przez to niejako afirmuje życie, z furią opisuje każde nagięcie ideału. Podobają mi się te idee. Nie zgadzam się, ale są intrygujące. Dalej jednak nasze drogi się rozchodzą i nie spotykają więcej. Nieuzasadniony atomizm społeczny zubaża tą pracę. Współpraca, nawet jeżeli skuteczniejsza od sumy indywidualnych obiektów, nie jest brana pod uwagę. Krytyka chrześcijaństwa jest wielokrotnie celna, i niedościgniona wśród fal nowego ateizmu. Niecki używa silnie wartościującego języka, ale nie buduje ich na podstawie rygoru logicznego. Finalnie Nietzsche celnie identyfikuje patologiczne praktyki wewnątrz chrześcijaństwa, a nie moralność chrześcijaństwa jako takiego. Uzmysławia, nawet z perspektywy chrześcijańskiej błędnie prymitywne postrzeganie religii. Same przekonania autora nie mają dla mnie znaczenia; książka pobudza i za to ją cenię

Nie umiem napisać nic nowego w temacie, więc ograniczę się do spisania myśli które mi utkwiły w pamięci. Niecki ukuł piękną frazę “woli mocy”, która stanowi uchwycenie cęgami semantycznymi żywotności, względem której definiował jej stratę jako dekadencję. Naturalnie przekonuje mnie przez instynkt, wydaje się to poprawne, jednak implikacje jego postrzegania siły są...

"Książka ta przeznaczona dla najmniej licznych.
Może z nich nawet nikt jeszcze nie żyje." - ostrzega Nietzsche. Filozof, jak można się spodziewać, krytycznie odnosi się do religii. Wiele postawionych zarzutów jest słusznych, lecz zgodnie z ostrzeżeniem, nie zostaną one zrozumiane przez część czytelników. Są nacechowane negatywnie, wrogo. Mogą więc nie mieć zamierzonego wpływu na światopogląd osoby wierzącej, która posłuży się mechanizmem obronnym, wyparciem.

"Książka ta przeznaczona dla najmniej licznych.
Może z nich nawet nikt jeszcze nie żyje." - ostrzega Nietzsche. Filozof, jak można się spodziewać, krytycznie odnosi się do religii. Wiele postawionych zarzutów jest słusznych, lecz zgodnie z ostrzeżeniem, nie zostaną one zrozumiane przez część czytelników. Są nacechowane negatywnie, wrogo. Mogą więc nie mieć zamierzonego...

Strasznie przereklamowana książka, szczególnie na dziesiejsze czasy.

Strasznie przereklamowana książka, szczególnie na dziesiejsze czasy.

Książeczka krótka wiec czyta się szybko. Wielokrotnie jednak trzeba przebić się przez toporny styl pisarski. W zasadzie nic nowego. Krytyka z trochę innego punktu. Szczerze oczekiwałem większych fajerwerków.

Książeczka krótka wiec czyta się szybko. Wielokrotnie jednak trzeba przebić się przez toporny styl pisarski. W zasadzie nic nowego. Krytyka z trochę innego punktu. Szczerze oczekiwałem większych fajerwerków.

Książka to to moje pierwsze spotkanie z twórczością Friedricha Nietzschego. Lektura nie jest bardzo trudna. Autor posługuje się prostym językiem. W swojej krytyce chrześcijaństwa posługuje się rozumem i racjonalnym podejściem do tematu. Książka w wielu momentach była dla mnie zaskoczeniem. Mimo ogólnej krytyki chrześcijaństwa mam wrażenie, że autor główne zarzuty kieruje w stosunku do kapłaństwa. Innym ciekawym aspektem jest to, że pozytywnie odnosi się do czasów renesansu i tego, że właśnie to był dobry czas aby zmienić chrześcijaństwo na lepsze. Pojawił się wtedy, jak pisze filozof, Luter, który wszystkie te zmiany zniszczył. Nietzsche pisze wręcz, że protestantyzm to najgorsza odmiana chrześcijaństwa. Był też fragment, który dotyczył postaci samego Jezusa. Nietzsche nie traktuje go z taką nienawiścią z jaką traktuje chrześcijaństwa. Wydaje mi się wręcz, że uważa, że wszyscy ludzie, którzy uważali się za uczniów Jezusa, jego kapłanów itp. wypaczyli jego nauki. Książka nie jest jednak dla wszystkich o czym pisze na wstępie sam autor. Ja jako osoba, która rzadko sięga po "poważniejsze" pozycje miałam problemy ze skupieniem i śledzeniem myśli, którą filozof chciał przekazać. Myślę, że jest to jednak dobry wstęp do innych dzieł Nietzschego.

Książka to to moje pierwsze spotkanie z twórczością Friedricha Nietzschego. Lektura nie jest bardzo trudna. Autor posługuje się prostym językiem. W swojej krytyce chrześcijaństwa posługuje się rozumem i racjonalnym podejściem do tematu. Książka w wielu momentach była dla mnie zaskoczeniem. Mimo ogólnej krytyki chrześcijaństwa mam wrażenie, że autor główne zarzuty kieruje w...

Nietzsche zabiera się do krytyki Chrześcijaństwa od zupełnie innej strony niż ja to zwykle robiłem. Muszę przyznać, jego wywód ma sens momentami nawet się z nim zgadzam, gdy wchodzimy na wspólne rejony. Jednak środki, które zostały tutaj użyte niestety są takie same jak u religijnych fanatyków. Przesiąknięty nienawiścią język zwyczajnie nie pozwala tego człowieka traktować poważnie. Pod koniec dosłownie czułem jego sfrustrowany krzyk na swoim karku. W dodatku mam wrażenie, że sporo zarzutów wynika z niezrozumienia pewnych aspektów nauki Chrystusa. Sam mam wątpliwości, co do wielu fragmentów świętych ksiąg mimo to jestem w stanie odeprzeć niektóre z argumentów autora.

Nietzsche zabiera się do krytyki Chrześcijaństwa od zupełnie innej strony niż ja to zwykle robiłem. Muszę przyznać, jego wywód ma sens momentami nawet się z nim zgadzam, gdy wchodzimy na wspólne rejony. Jednak środki, które zostały tutaj użyte niestety są takie same jak u religijnych fanatyków. Przesiąknięty nienawiścią język zwyczajnie nie pozwala tego człowieka traktować...