Drugi tom z serii komiksów dotyczących Światów Thorgala , ze scenariuszem napisanym przez Yanna i rysunkami Romana Surżenko .
Misja zaproponowana Louve jest bardzo oryginalna. Lubię, gdy bohaterowie mają spotkania z bogami lub półbogami. Tym razem przeciwnik, Fenrir wygląda na twardziela, ale wynik poznamy dopiero w następnym tomie.
LEPSZA NIŻ PIERSZA CZĘŚĆ, POLECAM !

Drugi tom z serii komiksów dotyczących Światów Thorgala , ze scenariuszem napisanym przez Yanna i rysunkami Romana Surżenko .
Misja zaproponowana Louve jest bardzo oryginalna. Lubię, gdy bohaterowie mają spotkania z bogami lub półbogami. Tym razem przeciwnik, Fenrir wygląda na twardziela, ale wynik poznamy dopiero w następnym tomie.
LEPSZA NIŻ PIERSZA CZĘŚĆ, POLECAM !

Graficznie wciąż jest bardzo dobrze, szczególnie interesująco wygląda Kraina Chaosu i żyjące w niej stworzenia. Jeśli chodzi o fabułę, jest już trochę gorzej. Razi przede wszystkim wtórność - znów, jak w "Ofierze", na ratunek zostaje przysłany z Asgardu Vigrid; znów pojawia się Strażniczka Kluczy; znów, jak w "Piętnie wygnańców", Aaricia musi się użerać z babami z wioski. Cały wątek Aaricii jest zresztą idiotyczny, bohaterka traci cały charakter budowany przez 20+ tomów i cofa się do swojej wersji z "Wyspy lodowych mórz". Lundgen, który ją podrywa, knuje, a w międzyczasie nagle stwierdza, że ją kocha, jest żałosny i irytujący. Równie to nędzne co awanturki Thorgala w "Kah-Anielu".
Wątek samej Louve wypada znacznie lepiej, choć coraz wyraźniej popada w konwencję historii dla młodszych nastolatków (w związku z czym dziwią strona seksów Vigrida ze Strażniczką Kluczy). Poza tym nie lubię cliffhangerów, więc końcówka tomu też mnie zirytowała. Ocenę daję jednak dość wysoką, bo wciąż daję tej serii kredyt zaufania, no i wizualnie jest bardzo przyjemnie.

Graficznie wciąż jest bardzo dobrze, szczególnie interesująco wygląda Kraina Chaosu i żyjące w niej stworzenia. Jeśli chodzi o fabułę, jest już trochę gorzej. Razi przede wszystkim wtórność - znów, jak w "Ofierze", na ratunek zostaje przysłany z Asgardu Vigrid; znów pojawia się Strażniczka Kluczy; znów, jak w "Piętnie wygnańców", Aaricia musi się użerać z babami z wioski....

Drugi album i kontynuacja przygody rozpoczętej w pierwszym, której główną bohaterką jest Louve.
Komiks stworzony przez (w mojej opinii) najlepszą na ten moment grupę:
- scenariusz: Yann Le Pennetier
- rysunki: Roman Surżenko
- kolory: Graza (Grażyna Foltyn-Kasprzak)

Dodatkowo okładkę stworzył również Roman Surżenko. Zrobił to po raz drugi i tym razem zrobił to naprawdę świetnie. Wcześniej pokusił się o okładkę do „Thorgal - Młodzieńcze Lata. Sinozęby” (obie są jakoś w tym samym czerwonym odcieniu) i wychodzi mi na to, że jak na razie to oprócz tych dwóch okładek Romana Surżenko wszystkie pozostałe należą do Grzegorza Rosińskiego.

Drugi album i kontynuacja przygody rozpoczętej w pierwszym, której główną bohaterką jest Louve.
Komiks stworzony przez (w mojej opinii) najlepszą na ten moment grupę:
- scenariusz: Yann Le Pennetier
- rysunki: Roman Surżenko
- kolory: Graza (Grażyna Foltyn-Kasprzak)

Dodatkowo okładkę stworzył również Roman Surżenko. Zrobił to po raz drugi i tym razem zrobił to naprawdę...

Louve to chyba pierwszy "Thorgal" od czasów Ofiary, który naprawdę przypadł mi do gustu. Scenariusz może nie jakiś powalający, ale zupełnie wystarcza.
Fenrir w ostatniej scenie coś nie wyszedł, przynajmniej moim zdaniem. Za bardzo jak King Kong... A przecież wilkom z poprzedniego tomu niczego nie brakowało.

Louve to chyba pierwszy "Thorgal" od czasów Ofiary, który naprawdę przypadł mi do gustu. Scenariusz może nie jakiś powalający, ale zupełnie wystarcza.
Fenrir w ostatniej scenie coś nie wyszedł, przynajmniej moim zdaniem. Za bardzo jak King Kong... A przecież wilkom z poprzedniego tomu niczego nie brakowało.

Bardzo ładne ilustracje ale poza tym....beznadziejnie nudne, ulatuje z pamięci zaraz po przeczytaniu. Jeden z najsłabszych albumów w uniwersum Thorgala.

Bardzo ładne ilustracje ale poza tym....beznadziejnie nudne, ulatuje z pamięci zaraz po przeczytaniu. Jeden z najsłabszych albumów w uniwersum Thorgala.

Kontynuacja poprzedniego tomu. Dzika część natury Louve w dalszym ciągu szuka tytułowej dłoni, a sama Louve decyduje się opuścić krainę Azzalepstöna. Wątek wyprawy, chociaż prosty jest bardzo dobrze poprowadzony, ale jeżeli okaże się, że nowa postać w tym wątku jest tym kim myślę, że jest, to będzie to zbyt duży zbieg okoliczności. Jeżeli chodzi o część dotyczącą samej Louve, to nie podoba mi się zastosowanie tej samej deus ex machina, co w tomie „Ofiara” z głównego cyklu – tam było to fajnym nawiązaniem, tutaj to już trochę lenistwo scenarzysty. Plusem za to był powrót innej postaci z poprzednich tomów, a także rozwój wątku Aaricii. Interesujące było też wyjaśnienie działań Azzalepstöna, co zgrabnie wyjaśniało relacje wilków z czarodziejską krainą poprzez zastosowanie pewnej klasycznej i groźnej postaci z nordyckiej mitologii Surżenko podobnie jak ostatnio odwala dobrą robotę z rysunkami – podobała mi się szczególnie kraina gdzie ma się znajdować tytułowa dłoń – stwory je zamieszkujące przywodzą na myśl dinozaury. Podobnie jak ostatnio w porządku, ale jeszcze nie super.

Kontynuacja poprzedniego tomu. Dzika część natury Louve w dalszym ciągu szuka tytułowej dłoni, a sama Louve decyduje się opuścić krainę Azzalepstöna. Wątek wyprawy, chociaż prosty jest bardzo dobrze poprowadzony, ale jeżeli okaże się, że nowa postać w tym wątku jest tym kim myślę, że jest, to będzie to zbyt duży zbieg okoliczności. Jeżeli chodzi o część dotyczącą samej...

Louve uciekając przed krwiożerczą watahą trafiła wprost do krainy półboga Azzalepstona i wmieszała się w ciekawą awanturę. Azzalepston obiecał jej pomóc, aby nigdy już nie była niesforną, a co więcej nie stanowiła zagrożenia dla swojej rodziny, ale Louve decyduje że jednak nie może żyć bez swojej dzikiej natury. By ją odzyskać musi wyruszyć w niebezpieczną podróż i wykraść rękę boga Tyra. Czy jej się uda? I czy połączenie z dziką naturą to naprawdę dobry pomysł? Ten zeszyt czyta się błyskawicznie i już nie mogę się doczekać, co będzie dalej!

Louve uciekając przed krwiożerczą watahą trafiła wprost do krainy półboga Azzalepstona i wmieszała się w ciekawą awanturę. Azzalepston obiecał jej pomóc, aby nigdy już nie była niesforną, a co więcej nie stanowiła zagrożenia dla swojej rodziny, ale Louve decyduje że jednak nie może żyć bez swojej dzikiej natury. By ją odzyskać musi wyruszyć w niebezpieczną podróż i wykraść...

Louve próbuje pomóc bogom, jednocześnie ciąży nad nią przeznaczenie ojcobójcy. Dodatkowo ciężki los samotnej Aaricii. Nad rodziną Thorgala świeci tylko słońce tragedii. Historia troszkę wciąga, zwłaszcza swoistymi powrotami bohaterów i scenerią królestwa chaosu, dominium boskiego wilka Fenrira.

Louve próbuje pomóc bogom, jednocześnie ciąży nad nią przeznaczenie ojcobójcy. Dodatkowo ciężki los samotnej Aaricii. Nad rodziną Thorgala świeci tylko słońce tragedii. Historia troszkę wciąga, zwłaszcza swoistymi powrotami bohaterów i scenerią królestwa chaosu, dominium boskiego wilka Fenrira.

Album nieznacznie lepszy względem poprzednika, ale wciąz bez szału. Coraz wyraźniejsze nawiązanie do wydarzeń serii macierzystej oraz powrót kilku postaci. Wciąż bez szału.

Album nieznacznie lepszy względem poprzednika, ale wciąz bez szału. Coraz wyraźniejsze nawiązanie do wydarzeń serii macierzystej oraz powrót kilku postaci. Wciąż bez szału.

http://wielka-biblioteka-ossus.blogspot.com/2013/09/thorgal-louve-don-boga-tyra-yann-le.html

http://wielka-biblioteka-ossus.blogspot.com/2013/09/thorgal-louve-don-boga-tyra-yann-le.html