Thorgal - Kriss de Valnor: Wyrok walkirii

Kontynuacja opowieści o młodości Kriss, aż do momentu gdy pierwszy raz spotkała Thorgala. Wszystko ładnie połączone ze soba, dzięki czemu główna bohaterka tej serii zyskuje swoją własną przeszłość.

Kontynuacja opowieści o młodości Kriss, aż do momentu gdy pierwszy raz spotkała Thorgala. Wszystko ładnie połączone ze soba, dzięki czemu główna bohaterka tej serii zyskuje swoją własną przeszłość.

Pokaż mimo to

Kolejna dawka przeżyć młodej i okrutnej Kriss. Wydaje się, że zemsta to jej drugie imię.

Kolejna dawka przeżyć młodej i okrutnej Kriss. Wydaje się, że zemsta to jej drugie imię.

Pokaż mimo to

Jak w poprzednich opiniach nie będę nawiązywał do przebiegu akcji ale wspomnę raczej o tym o czym inni zazwyczaj nie piszą. W Albumie znajdziemy przygody Kriss i Sigwalda których spotkaliśmy w zeszycie „Thorgal: Łucznicy”. Łucznicy to 8 tom głównej serii wydany w 1985r (Polska: 1989r.). A teraz dowiadujemy się szczegółów z tej przygody. Zobaczymy tu między innymi obrazki które widzieliśmy już w poprzednim komiksie ale narysowane na nowo. Pierwsze strony Łuczników to np. strony od 45-46 tego albumu.

Jak w poprzednich opiniach nie będę nawiązywał do przebiegu akcji ale wspomnę raczej o tym o czym inni zazwyczaj nie piszą. W Albumie znajdziemy przygody Kriss i Sigwalda których spotkaliśmy w zeszycie „Thorgal: Łucznicy”. Łucznicy to 8 tom głównej serii wydany w 1985r (Polska: 1989r.). A teraz dowiadujemy się szczegółów z tej przygody. Zobaczymy tu między innymi obrazki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciąg dalszy opowieści Kriss o wczesnej młodości aż do spotkania Thorgala. De Valnor powoli zmienia się w bezlitosną i brutalną kobietę,tę, którą znamy z serii Thorgal - najemniczkę, pełną nienawiści i nie mającą sobie równej w strzelaniu z łuku i zabijaniu. Dla pieniędzy gotowa jest zaprzedać duszę i zrobić wszystko. Razem z Sigurdem stanowią parę zabijaków siejących postrach w każdej wiosce i mieście. Pewnego dnia w swoich krwawych polowaniach zapuszczają się w okolice znane Kriss z dzieciństwa, a jako że Kriss "nie zapomina o niczym" nigdy, jej wyrównanie rachunków z bezdusznymi mieszkańcami jej rodzinnej wioski będzie niezapomniane dla obu stron... Znów 8 i POLECAM ogromnie! :)

Ciąg dalszy opowieści Kriss o wczesnej młodości aż do spotkania Thorgala. De Valnor powoli zmienia się w bezlitosną i brutalną kobietę,tę, którą znamy z serii Thorgal - najemniczkę, pełną nienawiści i nie mającą sobie równej w strzelaniu z łuku i zabijaniu. Dla pieniędzy gotowa jest zaprzedać duszę i zrobić wszystko. Razem z Sigurdem stanowią parę zabijaków siejących...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dalszy ciąg sądu nad Kriss oraz retrospekcji. Kriss kontynuując współpracę z Sigwaldem trafia do swojej rodzinnej wioski, gdzie postanawia się zemścić. Motyw zemsty zostaje tutaj nienajlepiej przedstawiony - robią tutaj z Kriss mało wiarygodną maszynę do zabijania (dla mnie wyglądało to aż śmiesznie). Na dodatek nie podobało mi się to co przytrafiło się tam Kriss - nie lubię tego typu zagrywek scenariuszowych i nie za bardzo wiem czemu to miało służyć poza dręczeniem głównej bohaterki. Podobały mi się za to relacje z Sigwaldem, szkoda, że najprawdopodobniej ta postać nie pojawi się już w następnych tomach. Ciekawym zagraniem było też to, że retrospekcje kończą się sceną, która otwierała tom "Łucznicy". Na plus także początek komiksu pokazujący magię zamku walkirii - bardzo pomysłowe. Niestety samo zakończenie opowieści ramowej strasznie mnie rozczarowało - chyba zupełnie nie mieli pomysłu jak otworzyć furtkę dla kolejnego tomu (żeby było zabawniej już sama okładka zdradza końcówkę). Rysunkowo niestety jest tym razem jeszcze mniej starannie niż ostatnio, ale jest parę ładnych kadrów. Straszny średniak.

Dalszy ciąg sądu nad Kriss oraz retrospekcji. Kriss kontynuując współpracę z Sigwaldem trafia do swojej rodzinnej wioski, gdzie postanawia się zemścić. Motyw zemsty zostaje tutaj nienajlepiej przedstawiony - robią tutaj z Kriss mało wiarygodną maszynę do zabijania (dla mnie wyglądało to aż śmiesznie). Na dodatek nie podobało mi się to co przytrafiło się tam Kriss - nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No, druga część trochę lepsza od pierwszej, Kriss jest bardziej sobą, ale ta końcowa gadka o trudnym dzieciństwie, które nie usprawiedliwia złych czynów była... no jak z jakiegoś Domowego Przedszkola, popsuła mi co nieco efektu. Ale już jest lepiej. :)

No, druga część trochę lepsza od pierwszej, Kriss jest bardziej sobą, ale ta końcowa gadka o trudnym dzieciństwie, które nie usprawiedliwia złych czynów była... no jak z jakiegoś Domowego Przedszkola, popsuła mi co nieco efektu. Ale już jest lepiej. :)

Pokaż mimo to

Druga część nie wywoływała już tylu emocji, może ze względu, że Kriss bardziej przypomina siebie. Niemniej kilka fajnych nawiązań do przeszłości serii ( w tym moich ulubionych "Łuczników" ) jak i bieżących wydarzeń.

Druga część nie wywoływała już tylu emocji, może ze względu, że Kriss bardziej przypomina siebie. Niemniej kilka fajnych nawiązań do przeszłości serii ( w tym moich ulubionych "Łuczników" ) jak i bieżących wydarzeń.

Pokaż mimo to

Być może nie jestem całkowicie obiektywna, ponieważ działa na mnie czar postaci Kriss de Valnor, ale kolejny tom o jej przygodach mi się bardzo podobał. Żałuję jedynie, że nie skupiono się bardziej na rozwoju jej okrutnego charakteru. W pierwszej części widać było, że złe doświadczenia z dzieciństwa w połączeniu z jej buntowniczą naturą dały mieszankę wybuchową. Niestety, w drugiej części takiej mieszanki nie ma. W pewnej chwili Kriss natrafia na osadę swojego dzieciństwa i wpada w szał. Zaczyna zabijać w sposób niekontrolowany i upajać swoją zemstą. Tak jakby wcześniej to wszystko było uśpione. A może taki właśnie był zamysł od samego początku? W każdym razie to jest dla mnie bardziej zastanawiające niż stanowi wyraźny minus.

Samo zakończenie będące furtką do otwarcia kolejnej serii jest dla mnie całkiem wiarygodne. Nie pokazuje, że Kriss zmieni się o 180 stopni (i przy okazji utraci to, co w jej charakterze najlepsze), ale jednocześnie daje szansę na jakiś wewnętrzny konflikt bohaterki, który może okazać si bardzo ciekawy.

Być może nie jestem całkowicie obiektywna, ponieważ działa na mnie czar postaci Kriss de Valnor, ale kolejny tom o jej przygodach mi się bardzo podobał. Żałuję jedynie, że nie skupiono się bardziej na rozwoju jej okrutnego charakteru. W pierwszej części widać było, że złe doświadczenia z dzieciństwa w połączeniu z jej buntowniczą naturą dały mieszankę wybuchową. Niestety, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo złe, bardzo głupie, bardzo brzydkie.

Bardzo złe, bardzo głupie, bardzo brzydkie.

Pokaż mimo to

Choć od dłuższego czasu fabuła jednej z najbardziej znanych serii komiksowych - Thorgal - nie zachwyca (delikatnie mówiąc), trzeba przyznać, że pierwszych kilka (może nawet kilkanaście?) albumów było bardzo dobrych i w miarę równych pod względem opowiadanych historii. Do moich ulubionych należą“Łucznicy”, wraz z rozłożoną na cztery tomy kontynuacją historii, chyba najciekawszej jaka Dziecku Gwiazd się przytrafiła. Historii pełnej dramatu, która zupełnie poprzestawiała priorytety w cyklu. Zmieniła się Aaricia (szkoda, że tylko chwilowo), zmienił się Jolan, wydarzenia zaprezentowane między “Krainą Qa” i “Między ziemią a światłem” skierowały serię ponownie w kierunku science fiction, którego brakowało od czasu drugiego tomu zatytułowanego “Wyspa Lodowych Mórz”.

Charakterystycznym jest fakt, że za owym potężnym dramatem stała jedna tylko postać. Nieszczęśliwie zakochana w naszym bohaterze, odrzucona, nie potrafiąca przyjąć odmowy, egoistyczna, pozbawiona jakiejkolwiek empatii, wręcz dzika Kriss de Valnor. Postać zbudowana w sposób tak prosty, że aż genialny. Będąca kompletnym przeciwieństwem Aaricii Kriss wniosła bardzo wiele do cyklu, zgodnie ze starą, dobrą zasadą, że najlepszym sposobem budowania napięcia jest pokazanie konfliktu między bohaterami.

Niestety z czasem zapał autora scenariusza, Jeana van Hamme, opadł, czego wyrazem były coraz słabsze odcinki serii Thorgal, aż w końcu oddanie jej innemu autorowi - Yvesowi Sente. Nim jednak do tego doszło fani byli świadkami nieco smutnej sytuacji, w której niegdysiejsza gwiazda cyklu - wspomniana już Kriss de Valnor - została mocno zmarnowana, wręcz zniszczona. Kolejne odcinki powstawały w myśl zasady spokojnego odcinania kuponów od już zyskanej popularności, i zamiast wprowadzać nowe elementy, budować nowe historie - autor scenariusza używał tych samych schematów, stale powracając do postaci znanych z okresu największej świetności cyklu. Zatem za wszelakim złem stała Kriss, czasem Volsung z Nichor, a retrospekcje do młodości Gwiezdnego Dziecka, powroty do wrogów i przyjaciół oraz wydarzeń już znanych stały się wśród fanów komiksu wręcz przysłowiowe.

Nie ma więc nic dziwnego w tym, że seria się rozmnożyła. Syn Thorgala - Jolan - stał się niejako bohaterem opowieści podstawowej, mamy osobne albumy opowiadające o córce wikinga - Louve, no i znowu ktoś postanowił się przyczepić do Kriss de Valnor, oddając jej kolejny cykl. A początek jego to przykład absolutnego i totalnego tumiwisizmu ze strony scenarzysty, którym jest znowu Yves Sente. Odcinek pierwszy, zatytułowany "Nie zapominam o niczym!" to koszmar, rzecz tworzona tak wyraźnie pod publikę, historia tak prosta, oczywista i pozbawiona niespodzianek, że... idealnie wpisująca się w niechlubną tradycję serii Thorgal, w której autorzy scenariusza już dawno powinni powiedzieć sobie: dość! To zwyczajny skok na kasę, co mi nie przeszkadza w ogóle - tak już jest na tym świecie, że nie zabija się kur znoszących złote jajka - ale uwierzcie mi, że skok na kasę można zrobić z pewnym, minimalnym chociaż wdziękiem. Tu go zabrakło. Począwszy od sposobu powrotu do postaci Kriss, do zakończenia odcinka pierwszego. Widać na każdym kroku, że kreatorzy serii pobocznej nieszczególnie szanują wierność najstarszych fanów Thorgala i Kriss, jeśli w ogóle.

Specjalnie piszę tak brutalnie, bowiem otwierając tom drugi widać jakby poprawę. Oczywiście opowieść dalej snuta jest w sprawdzony sposób, jednak... wiecie, tu zaczyna działać magia wspomnianych "Łuczników" i samej Kriss. Tak właśnie robi się kasę w tym biznesie. Wszystko, co przeszkadzało mi w części pierwszej, w "Wyroku Walkirii" jakby boli mniej. Prócz końcówki, która jest po prostu żenująca, ale póki co nie przejmujmy się tym, może autorzy mają plan na dalsze części?

Kriss de Valnor i Sigwald Poparzony... choć ja lubię go nazywać tak, jak w pierwszych Thorgalach wydawanych w Polsce po upadku komuny, czyli Sigwaldem Sparzonym (przyznacie, że brzmi mocniej!) powoli dochodzą do tego momentu, gdy spotkali na swej drodze Thorgala. I słowo daję - dałem się kupić! Yves Sente zaproponował tu naprawdę sympatycznie napisany dramat, który świetnie wpisał się w moje wyobrażenie o Kriss de Valnor. Pamiętacie z "Łuczników" zemstę bohaterki na opryszkach, u których przebywała w niewoli? Gdy byłem dzieckiem często się zastanawiałem co też takiego zrobiła Kriss ostatniemu z nich, czego twórcy nie pokazali dosłownie, a co wzbudziło tak gigantyczne przerażenie, ale i obrzydzenie w Thorgalu. Cóż, powiedzmy, że teraz wiem już więcej, także dzięki "Wyrokowi Walkirii"...

Zatem ostatecznie powrót do wspominanej z największym sentymentem przygody Thorgala mi się udał. Interesująco wypadła także kwestia obrazowa, choć nie czuję się na siłach, by oceniać jakość rysunków, to przyznam, że według mnie twórca (Giulio de Vita) wyszedł dość obronną ręką z przedstawienia postaci tak doskonale zaprezentowanych nam przed laty przez Grzegorza Rosińskiego. Kilka kadrów drugiego tomu zresztą jest po prostu wyjętych z "Łuczników", co buduje świetny klimat dla takich jak ja - sentymentalnych czytelników, kojarzących Thorgala z chyba najlepszymi czasami dzieciństwa. Umieram z ciekawości co twórcy pokażą w dalszej kolejności, czy wciąż będą korzystać głównie z dorobku duetu Rosiński/Van Hamme, czy też pokażą coś nowego? Jestem urodzonym pesymistą, zatem spodziewam się tej pierwszej opcji... ale nadzieja pozostaje :)

Choć od dłuższego czasu fabuła jednej z najbardziej znanych serii komiksowych - Thorgal - nie zachwyca (delikatnie mówiąc), trzeba przyznać, że pierwszych kilka (może nawet kilkanaście?) albumów było bardzo dobrych i w miarę równych pod względem opowiadanych historii. Do moich ulubionych należą“Łucznicy”, wraz z rozłożoną na cztery tomy kontynuacją historii, chyba...

więcej

mniej

Pokaż mimo to