Cóż , zaczęłam co prawda czytanie od II tomu , ale szybko poznałam temperamentną pisarkę - Joannę i jej menadżerkę Betty. Kobiety znowu wpakowały się w tarapaty zakończone - morderstwem, a to miały być wielkie greckie wakacje!
Popularna romansopisarka Joanna Szmidt planowała na pięknej jońskiej wyspie dokończyć w spokoju swoją nową powieść, a przy okazji zwiedzić ulubione miejsca cesarzowej Sissi. Na drodze do realizacji tego planu stanęło jej jednak… morderstwo!
Wbrew własnej woli autorka zostaje wciągnięta w śledztwo, mające odpowiedzieć na pytanie: kto z jedenastki pozornie sympatycznych i niegroźnych wczasowiczów zabił właściciela pensjonatu „Villa Zeus”?
Nadrabiam szybko zaległości i ogarniam pierwszy tom :)

Cóż , zaczęłam co prawda czytanie od II tomu , ale szybko poznałam temperamentną pisarkę - Joannę i jej menadżerkę Betty. Kobiety znowu wpakowały się w tarapaty zakończone - morderstwem, a to miały być wielkie greckie wakacje!
Popularna romansopisarka Joanna Szmidt planowała na pięknej jońskiej wyspie dokończyć w spokoju swoją nową powieść, a przy okazji zwiedzić ulubione...

Kolejne podejście do Rogozińskiego, ale tym razem udało mi się dokończyć. "Jak cię zabić, kochanie" to mój DNF od chyba sześciu lat, przerosło mnie. Rozumiem, że może się podobać, bo to lekka historia - typowo wakacyjna, osadzona w popularnych turystycznych regionach, choć mogłaby się dziać gdziekolwiek, Korfu jest tu czysto pretekstowe, topografia nie gra żadnej roli, nawet nie ma wykorzystanego tła. Sama historia też średnia. Ot, zabójstwo, to on, nie on, jednak on, a może nie. Jednak nie dla mnie. Wstrzymuję się od oceny.

Kolejne podejście do Rogozińskiego, ale tym razem udało mi się dokończyć. "Jak cię zabić, kochanie" to mój DNF od chyba sześciu lat, przerosło mnie. Rozumiem, że może się podobać, bo to lekka historia - typowo wakacyjna, osadzona w popularnych turystycznych regionach, choć mogłaby się dziać gdziekolwiek, Korfu jest tu czysto pretekstowe, topografia nie gra żadnej roli,...

Spodziewałam się jednak większej opowieści o samej wyspie, bo to właśnie Korfu skusiło mnie do przeczytania dwóch tomów. Tak naprawdę akcja mogłaby się dziać w Kanadzie czy na Czechach. Bardzo przeciętna historia :).

Spodziewałam się jednak większej opowieści o samej wyspie, bo to właśnie Korfu skusiło mnie do przeczytania dwóch tomów. Tak naprawdę akcja mogłaby się dziać w Kanadzie czy na Czechach. Bardzo przeciętna historia :).

Dobre i zabawne czytadło - tylko tyle i aż tyle.

Dobre i zabawne czytadło - tylko tyle i aż tyle.

Wypoczynek na spokojnej wyspie Korfu ma być relaksem po wydarzeniach ukazanych w poprzedniej części. Jednak czy tam gdzie jest Joanna może być spokojnie? Trup i kilkoro podejrzanych. Kryminał na wesoło. Całkiem dobra zabawa.

Wypoczynek na spokojnej wyspie Korfu ma być relaksem po wydarzeniach ukazanych w poprzedniej części. Jednak czy tam gdzie jest Joanna może być spokojnie? Trup i kilkoro podejrzanych. Kryminał na wesoło. Całkiem dobra zabawa.

Mam słabość do pana Rogozińskiego. Wracam do jego powieści, kiedy potrzebuję czegoś lekkiego na poprawę humoru. Te komedie kryminalne wciągają do reszty, chociaż rozwiązania są zazwyczaj przewidywalne. Tym razem udało mi się odkryć mordercę zanim zrobili to nasi bohaterowie, co nie przeszkodziło mi radości w czytaniu, a samych bohaterów polubiłam - no może poza samej głównej postaci Joanny Szmidt - ta od połowy powieści była dość irytująca :)

Mam słabość do pana Rogozińskiego. Wracam do jego powieści, kiedy potrzebuję czegoś lekkiego na poprawę humoru. Te komedie kryminalne wciągają do reszty, chociaż rozwiązania są zazwyczaj przewidywalne. Tym razem udało mi się odkryć mordercę zanim zrobili to nasi bohaterowie, co nie przeszkodziło mi radości w czytaniu, a samych bohaterów polubiłam - no może poza samej...

Bardzo lubię książki Alka Rogozińskiego, więc tę książkę zaczęłam z nadzieją, że i tym razem się nie zawiodę.

Oczywiście, nie musimy czekać długo na tajemnice, dzięki której doczytamy książkę do końca w jak najszybszym tempie.

Bardzo przyjemna książka, lekka i z nutką niepewności. W paru momentach szczerze się uśmiechnęłam. Idealna na relaks.

Bardzo lubię książki Alka Rogozińskiego, więc tę książkę zaczęłam z nadzieją, że i tym razem się nie zawiodę.

Oczywiście, nie musimy czekać długo na tajemnice, dzięki której doczytamy książkę do końca w jak najszybszym tempie.

Bardzo przyjemna książka, lekka i z nutką niepewności. W paru momentach szczerze się uśmiechnęłam. Idealna na relaks.

Jak zawsze kilkukrotnie zaśmiałam się w głos wprawiając w konsternację mojego męża. Niby ludzie giną i to niezbyt stosowne, ale Alek dobrze sobie radzi w tworzeniu komedii kryminalnych. Przestałam już zwracać uwagę czy czytam #książki wydane przez autora, we właściwej kolejności, więc troszkę mnie zdziwiło, że tym razem pod skrzydłami Beti pojawiła się nie Róża Krull, a Joanna Szmidt, która jest niemniej szalona (a może pechowa?). Jak się później dowiedziałam Joanna była przed Różą.
Otóż pisarka postanawia wypocząć na Korfu, tymczasem zamiast zasłużonego odpoczynku, odnajduje nieboszczyka, w osobie właściciela willi, w której gościła. Ściąga więc do siebie Beti oraz jej narzeczonego Krzysztofa Darskiego i każde z nich próbuje rozwikłać zagadkę. Okazuje się, że w grupie przybyłych Polaków każdy miał powód by zadźgać Stefanosa.
Jak zwykle bohaterów jest sporo, ich powiązania są zaskakujące, ale ubaw jest niezły.

Jak zawsze kilkukrotnie zaśmiałam się w głos wprawiając w konsternację mojego męża. Niby ludzie giną i to niezbyt stosowne, ale Alek dobrze sobie radzi w tworzeniu komedii kryminalnych. Przestałam już zwracać uwagę czy czytam #książki wydane przez autora, we właściwej kolejności, więc troszkę mnie zdziwiło, że tym razem pod skrzydłami Beti pojawiła się nie Róża Krull, a...

Taka sobie książka, której nawet nie jestem w stanie zaliczyć do lekkiej, przyjemnej lektury. Doczytałam bardziej z poczucia obowiązku, niż chęci. Mój największy zarzut? Jest to tak nieudolna próba napisania powieści w stylu Agathy Christie, że ona sama na pewno się w grobie obraca. Sama uwielbiam jej książki, więc styl wyczuwam na kilometr ale stąd wylewa się taka nieudana imitacja, że aż głowa mała.

Do tego nie sposób pozbyć się wrażenia, że książka napisana jest przez niespełnioną seksualnie kurę domową. Ohy i ahy nad przystojnymi towarzyszami podróży, żałosne nawiązania do seksu, erotyczne żarciki i uniesienia głównej bohaterki kazały mi się kilka razy w trakcie lektury zastanowić czy, aby nie czytam jakiejś marnej podróbki 50 twarzy Graya.

Warsztat również nie porywa - autor chyba przed rozpoczęciem pisania czytał akurat słownik i doszedł do literki Z bo nie zliczę ile razy usłyszałam, że ktoś zrejterował. Na boga człowieku! Są też inne "trudne" słowa. Może tylko mimochodem rzucę, że teksty typu "masz ciuchy jak z darów dla powodzian" przejdą chyba tylko w kiepskiej komedii...

Autora również przerosła ilość wątków i postaci. WIdać to szczególnie przy mętnym wyjaśnieniu zagadki, które trzymało się kupy może w kwestii samego morderstwa. Jeśli zaś chodzi o wyjaśnienie motywów wszystkich postaci to tutaj wszystko jest tak ogólnikowe i nietrzymające się razem, że szkoda gadać.

Jedyne za co mogę dziękować autorowi to za długość książki. I powiem, całkiem szczerze, że nawet spodobała mi się postać Betty, za to jest plusik.

Taka sobie książka, której nawet nie jestem w stanie zaliczyć do lekkiej, przyjemnej lektury. Doczytałam bardziej z poczucia obowiązku, niż chęci. Mój największy zarzut? Jest to tak nieudolna próba napisania powieści w stylu Agathy Christie, że ona sama na pewno się w grobie obraca. Sama uwielbiam jej książki, więc styl wyczuwam na kilometr ale stąd wylewa się taka nieudana...

Rogoziński wyraźnie inspiruje się Chmielewską i kocha Agathę Christie, co widać we wszystkich Jego książkach. Za to wyraźnie nie cierpi Grecji, co widać w tej powieści. Lista greckich wad, niepunktualności, paskudnego jedzenia i lurowatych drinków ciągnie się niemal bez końca. No aż się nie chce tam wyjeżdżać, ha ha! I od razu można było rozgryźć kto zabił w trakcie wieczoru w willi, chociaż jeszcze nie było wiadomo po co. Ale lubię kryminałki na wesoło i zagadki typu – wszyscy jesteśmy podejrzani a morderca jest wśród nas. No i niech sobie będzie taki Aleksik na relaksik!

Rogoziński wyraźnie inspiruje się Chmielewską i kocha Agathę Christie, co widać we wszystkich Jego książkach. Za to wyraźnie nie cierpi Grecji, co widać w tej powieści. Lista greckich wad, niepunktualności, paskudnego jedzenia i lurowatych drinków ciągnie się niemal bez końca. No aż się nie chce tam wyjeżdżać, ha ha! I od razu można było rozgryźć kto zabił w trakcie...