Domofon

Pan Miłoszewski pisze dobrze, pomysł na horror w typowo polskich warunkach jest niezły, ale jakoś nie do końca mnie to przekonało. Może seria z Szackim za wysoko postawiła poprzeczkę (a niedawno skończyłam ją czytać), może zwyczajnie horror jest dla mnie mniej interesujący. Nie czepiam się, uważam, że "Domofon" można przeczytać z przyjemnością, jednak daleko mi do zachwalania.

Pan Miłoszewski pisze dobrze, pomysł na horror w typowo polskich warunkach jest niezły, ale jakoś nie do końca mnie to przekonało. Może seria z Szackim za wysoko postawiła poprzeczkę (a niedawno skończyłam ją czytać), może zwyczajnie horror jest dla mnie mniej interesujący. Nie czepiam się, uważam, że "Domofon" można przeczytać z przyjemnością, jednak daleko mi do...

Zaczęło się super, początek wciągnął mnie bardzo, ale później niestety było już gorzej. Wydaje mi się, że trochę zabrakło pomysłu.

Zaczęło się super, początek wciągnął mnie bardzo, ale później niestety było już gorzej. Wydaje mi się, że trochę zabrakło pomysłu.

,,Domofon" debiutancka powieść Zygmunta Miłoszewskiego z 2005 roku. Autor za sprawą trylogii z prokuratorem Szackim jest w ścisłej czołówce moich ulubionych pisarzy.

,,Domofon" jest to powieść grozy, której akcja dzieje się w bloku na warszawskim Bródnie. Fabuła ukazana jest z perspektywy kilku bohaterów. Do wspomnianego bloku wprowadza się małżeństwo Agnieszka i Robert. Pierwsze co ich spotyka to klatka schodowa zalana krwią. Jak się okazuje mężczyźnie, który jechał windą ucięło głowę. Czy był to nieszczęśliwy wypadek ? Może celowe działanie kogoś lub działanie sił nadprzyrodzonych ? Gdy okazuje się, że mieszkańcy bloku nie mogą go opuścić dochodzi do kolejnych niecodziennych zdarzeń. Bohaterowie Agnieszka, Wiktor i Kamil spróbują wyjaśnić mroczną tajemnicę ciążącą na budynku, a może problem tkwi w samych jego mieszkańcach ? Czy znajdą sposób na opuszczenie ponurego wieżowca ?

Podobało mi się połączenie kilku gatunków w jednej powieści. Autor starannie buduje napięcie. Tempo akcji jest dynamiczne. Sporo czarnego humoru. Ukazanie przeróżnych grup społecznych w jednej zamkniętej osiedlowej społeczności. Podczas czytania bywało strasznie, ale w stopniu do przyjęcia. Dodatkowo klaustrofobiczny klimat, który zwiększa poczucie strachu. 

Powieść moim zdaniem nie jest wybitna, ale ma w sobie to ,,coś" dzięki czemu chce się czytać oraz mówiąc kolokwialnie ,,ryje beret". Trzeba jednak pamiętać, że jest to debiut autora, który uważam za udany. Zdecydowanie polecam w wolnej chwili, bo na lekturę tej 300 stronnej książki nie trzeba dużo czasu i koniecznie polecam czytać wieczorem przed snem, a otrzymamy sporo przyjemnej rozrywki na dobrym poziomie. 

,,Domofon" debiutancka powieść Zygmunta Miłoszewskiego z 2005 roku. Autor za sprawą trylogii z prokuratorem Szackim jest w ścisłej czołówce moich ulubionych pisarzy.

,,Domofon" jest to powieść grozy, której akcja dzieje się w bloku na warszawskim Bródnie. Fabuła ukazana jest z perspektywy kilku bohaterów. Do wspomnianego bloku wprowadza się małżeństwo Agnieszka i Robert....

Pozycja lepsza niż myślałem.

Pozycja lepsza niż myślałem.

Zygmunta lubię za styl jego opisy i to że mogę się wczuc w historie bohaterów. Książka jest dobra.ale momentami rozwlekła. Myślę że dalej z nim pojadę w nieznane.

Zygmunta lubię za styl jego opisy i to że mogę się wczuc w historie bohaterów. Książka jest dobra.ale momentami rozwlekła. Myślę że dalej z nim pojadę w nieznane.

"Domofon" to nie horror jakiego się spodziewałam, nie było w nim przerażających scen, ścinających krew w żyłach. Jednak historia sama świetnie opowiedziana i ciekawa. Książkę przeczytałam z wielką przyjemnością. Jak zwykle Zygmunt Miłoszewski z dużą dozą sarkazmu opisał historię i swoich bohaterów.

"Domofon" to nie horror jakiego się spodziewałam, nie było w nim przerażających scen, ścinających krew w żyłach. Jednak historia sama świetnie opowiedziana i ciekawa. Książkę przeczytałam z wielką przyjemnością. Jak zwykle Zygmunt Miłoszewski z dużą dozą sarkazmu opisał historię i swoich bohaterów.

Ciekawe skonstruowana historia, gładko i szybko się czyta, w sumie pierwszy horror jaki czytałam, ale myślę że nie ostatni. Zdecydowanie wczułam się w atmosferę, bo pamiętam i lata 2000 (książkowy Kamil jakieś 2 lata starszy ode mnie), i bloki z wielkiej płyty w takim stanie, w jakim były na przełomie wieków.

Ciekawe skonstruowana historia, gładko i szybko się czyta, w sumie pierwszy horror jaki czytałam, ale myślę że nie ostatni. Zdecydowanie wczułam się w atmosferę, bo pamiętam i lata 2000 (książkowy Kamil jakieś 2 lata starszy ode mnie), i bloki z wielkiej płyty w takim stanie, w jakim były na przełomie wieków.

Po książkę sięgnąłem na fali dużej fascynacji autorem po przeczytaniu "Uwikłania". Spodziewałem się równie dobrego kryminału. Ku mojemu zaskoczeniu, książka okazała się horrorem. O dziwo, doczytałem do końca, choć fazę czytania horrorów przeszedłem wiele lat temu. "Domofon" to książka wcale nie zła, choć dosyć nierówna. Momentami bardzo wciągająca, momentami nieco rozwlekła. Czarny humor tu i tam i nietuzinkowe spostrzeżenia/ komentarze/ pomysły na fabułę autora dodają jej smaczku. To pierwsza książka autora i jak na debiut, zasługuje zdaniem zasługuje na gratulacje. Uważam, że potencjał Pana Miłoszewskiego jest ogromny. Szkoda, że nie zawsze wybiera tematykę/gatunek, które mi leżą. No, ale w końcu nie ja sam jeden czytam i kupuję książki, a zadowolić wszystkich się nigdy nie da :)

Po książkę sięgnąłem na fali dużej fascynacji autorem po przeczytaniu "Uwikłania". Spodziewałem się równie dobrego kryminału. Ku mojemu zaskoczeniu, książka okazała się horrorem. O dziwo, doczytałem do końca, choć fazę czytania horrorów przeszedłem wiele lat temu. "Domofon" to książka wcale nie zła, choć dosyć nierówna. Momentami bardzo wciągająca, momentami nieco...

To moja dopiero druga książka tego autora. Zdecydowanie "Uwikłanie" podobało mi się bardziej.

To moja dopiero druga książka tego autora. Zdecydowanie "Uwikłanie" podobało mi się bardziej.

Nie lubię horrorów połączonych z SF, chyba nie lubię… Bardziej mnie śmieszą, niż się ich boję. A może żadnego dobrego nie przeczytałam?
Ale tym razem byłam zafrapowana. Demoniczne postaci, powiewa grozą, do końca nie wiadomo kto zabił i co się właściwie dzieje. Blok na Bródnie, człowiek bez głowy w windzie, sąsiedzi, sąsiedzi, sąsiedzi, tytułowy domofon w roli głównej oraz piwnica, o której strach pomyśleć. Mnie się podobało, czytałam z ciekawością, z odrobiną strachu na plecach, zakończenie mnie zaskoczyło, co w sumie oznacza udaną próbę podejścia do tego typu literatury. Chętnie wezmę się za coś w tym stylu. Może mi ktoś coś podpowie?

Nie lubię horrorów połączonych z SF, chyba nie lubię… Bardziej mnie śmieszą, niż się ich boję. A może żadnego dobrego nie przeczytałam?
Ale tym razem byłam zafrapowana. Demoniczne postaci, powiewa grozą, do końca nie wiadomo kto zabił i co się właściwie dzieje. Blok na Bródnie, człowiek bez głowy w windzie, sąsiedzi, sąsiedzi, sąsiedzi, tytułowy domofon w roli głównej...