Małe rozczarowanie. Kompletnie do mnie nie przemówiła ta książeczka, albo to może ja spodziewałem się czegoś nadzwyczajnego…

Jako miłośnik Włoch, tamtejszej sztuki, wyrafinowanego słowa i wyszukanego stylu nie mogę jednak nie uznać jej za „wydmuszkę”.

Niczym mnie nie uwiodła, niczym nie zaimponowała, fraza nie zachwyciła, tekst przeciekał niczym sito. Zwłaszcza, że niedawno skończyłem kolejnego Maraiego, u którego w jednym zdaniu jest więcej treści niż w całych stronicach Delerma.

Choć Autor ma łatwość pisania – dla mnie może nawet zbyt dużą - to nie przekłada się to na jakikolwiek zachwyt, a przecież lubię zdania wielokrotnie złożone.

Odbieram zatem tę pozycję jako czytadło dla ambitniejszych, uwiedzionych Wenecją (a dość łatwy to topos). Dostrzegam tutaj także podobieństwo do atmosfery z Prousta rodem, co być może przesądziło o sukcesie tej książki we Francji….

Niewiele jednak godnych podziwu cytatów mogę przytoczyć, co zawsze jest dla mnie miarą wartości przeczytanej książki. Tutaj tylko jedno zdanie silnie do mnie trafiło, za to mocno, bo od dawna sam zadaję sobie tego typu pytania: „Czy świat jest horrorem, na który trzeba przystać, problemem do rozwiązania, czy spektaklem, który rozwija się nam przed oczami?”.

Małe rozczarowanie. Kompletnie do mnie nie przemówiła ta książeczka, albo to może ja spodziewałem się czegoś nadzwyczajnego…

Jako miłośnik Włoch, tamtejszej sztuki, wyrafinowanego słowa i wyszukanego stylu nie mogę jednak nie uznać jej za „wydmuszkę”.

Niczym mnie nie uwiodła, niczym nie zaimponowała, fraza nie zachwyciła, tekst przeciekał niczym sito. Zwłaszcza, że...

Philippe Delerm jest moim odkryciem ostatniego roku. Jego twórczość najlepiej opisuje cytat z "Bańki Tiepolo" - "Krótkie teksty, rodzaj stop-klatek łączących każdorazowo dane miejsce ze ściśle określoną chwilą, spojrzenie kątem oka, światło, zapachy i wrażenia powiązane z tym, co najnieznaczniejsze, pozycje ciała gotowego przyjmować, chwytać." (s. 21). I taka jest "Bańka Tiepolo", dłuższa i w nieco innej formie niż wcześniej czytane przeze mnie książki tego autora, ale wciąż pełna wrażeń, doznań zmysłowych przenoszących do zupełnie innego świata, zabierająca do wspomnień. Proza Delerma jest tak wyrazista, że bez trudu można niemal poczuć to, o czym pisze i doświadczać razem z nim. Wyjątkowa książka do delektowania się :)

Philippe Delerm jest moim odkryciem ostatniego roku. Jego twórczość najlepiej opisuje cytat z "Bańki Tiepolo" - "Krótkie teksty, rodzaj stop-klatek łączących każdorazowo dane miejsce ze ściśle określoną chwilą, spojrzenie kątem oka, światło, zapachy i wrażenia powiązane z tym, co najnieznaczniejsze, pozycje ciała gotowego przyjmować, chwytać." (s. 21). I taka jest...

"(...) Początkowe analizy wspominały o logicznej konsekwencji doświadczenia polegającego na powtórnym zaczarowywaniu rzeczywistości"

Wydaje mi się ze każda książka Delerma to właśnie takie "zaczarowywanie rzeczywistości", powtórne, bo często pisze on o sprawach, które działy się w jego dzieciństwie, a które chciałby przywołać i przeżyć na nowo. Kolory, smaki, zapachy dzieciństwa , młodości lub jakichś chwil minionych, ulotnych jak wiatr, ale pozostawiających w nim niezatarty ślad na zawsze.

"(...) Początkowe analizy wspominały o logicznej konsekwencji doświadczenia polegającego na powtórnym zaczarowywaniu rzeczywistości"

Wydaje mi się ze każda książka Delerma to właśnie takie "zaczarowywanie rzeczywistości", powtórne, bo często pisze on o sprawach, które działy się w jego dzieciństwie, a które chciałby przywołać i przeżyć na nowo. Kolory, smaki, zapachy...