Uwagi dotyczące „Polityki III Rzeszy w okupowanej Polsce” można odnieść i tu. Częsciowo powielone błędy z tamtej książki. Na przykład zdanie „Hitler pogorszył jeszcze sytuację, wydając 4 października [1939] dekret o amnestii, ustalający, że wykroczenia popełniane przez Niemców na okupowanych obszarach polskich pod wpływem oburzenia na "okrucieństwa Polaków" nie będą ścigane w trybie sądowym i zostają darowane, a wyroki ulegają zawieszeniu.” (s. 134) zostało powtórzone ad verbum, z tym że „okrucieństwa Polaków” wzięte w cudzysłów. Jednak „dekret” (tajny, zatem nie obowiązujący) nie „zawieszał” lecz „uchylał” orzeczone kary, co jest różnicą poważną, kara zawieszona może być wykonaną przy spełnieniu odpowiedniego warunku (jak popełnienie kolejnego przestępstwa czy lekceważenie nadzoru przez osobę skazaną).

Czasem błędy pominięte milcząco, przy powtórzeniu wywodu „Szeroko stosowano odpowiedzialność zbiorową. W Generalnej Guberni dotyczyła ona nie – jak na ziemiach anektowanych – tylko działalności ruchu oporu, lecz również przestępstw pospolitych czy wykroczeń gospodarczych. Nie liczono się zupełnie z artykułem 50 konwencji haskiej, iż żadna zbiorowa kara pieniężna lub inna nie może być nałożona na ludność za postępki jednostek, za które nie można jej czynić odpowiedzialną solidarnie. Podczas I wojny światowej Niemcy brali 10 zakładników na wypadek jakiegokolwiek ataku na ich oddziały wojskowe.” (s. 224) pominięte słusznie zdanie „Konwencja ta dopuszczała branie zakładników dla zapewnienia bezpieczeństwa wojsku podczas działań wojennych lub podczas okupacji przez siły zbrojne.” („Polityka III Rzeszy” t. 2 s. 248).

Czasem zaś dodane nowe błędy: „Na Pomorzu w odwet za represje polskie, podjęte w odpowiedzi na próbę rebelii Niemców bydgoskich, zamordowano kilkanaście tysięcy Polaków”. (s. 134)
Wedle sprawozdania „Einsatzkommando 16” z 20 października 1939 miało być ich około 20 tysięcy (Barbara Bojarska „Eksterminacja inteligencji polskiej na Pomorzu Gdańskim” Poznań, Instytut Zachodni 1972, s. 131)
Wygląda to na obniżenie bez uzasadnienia.
„Autor niestety nie podaje żadnego źródła na represje polskie, nie wyjaśnia, na czym polegały, zaniża liczbę ofiar nawet w świetle dokumentów niemieckich. Jednocześnie zapomina, że Generalplan Ost zakładał wyniszczenie narodu polskiego, a stłumienie dywersji mogło tylko przyspieszyć realizację tej polityki na Pomorzu, ale nie było zasadniczą przyczyną mordów na Polakach.” (Edmund Zarzycki „Działalność hitlerowskiego Sądu Specjalnego w Bydgoszczy w latach 1939–1945” Warszawa–Poznań 1987 s. 9)

Są też wiadomości ważne, jak przy jednomyślnym rzekomo głosowaniu za „połączeniem Austrii z Rzeszą”: „Nastroje musiały kształtować się różnie, skoro raport Gestapo z Innsbrucka z połowy 1938 r. ocenił, że w kontrolowanym przez nie okręgu tylko 15% ludności było za inkorporacją, 30% godziło się na nią ze względów oportunistycznych, 20% miało wątpliwości, a 35% było jej przeciwnych.” (s. 43) Jednak na ogół rozproszone wśród mniej istotnych.

Uwagi dotyczące „Polityki III Rzeszy w okupowanej Polsce” można odnieść i tu. Częsciowo powielone błędy z tamtej książki. Na przykład zdanie „Hitler pogorszył jeszcze sytuację, wydając 4 października [1939] dekret o amnestii, ustalający, że wykroczenia popełniane przez Niemców na okupowanych obszarach polskich pod wpływem oburzenia na "okrucieństwa Polaków" nie będą...