Nie przeproszę, że urodziłam. Historie rodzin z in vitro
literatura piękna
208 str.
- Data wydania:
- 2015-02-18
- Data 1. wyd. pol.:
- 2015-02-18
- Liczba stron:
- 208
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788380490161
- Seria:
- Reportaż
- Wydawnictwo:
- Czarne
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- bezdzietność dziecko etyka fobia społeczna homoseksualizm in vitro kobieta obyczajowość pokrewieństwo prawo reportaż rodzeństwo światopogląd zapłodnienie in vitro
1 nagroda - Data wydania:
- 2015-02-18
- Liczba stron:
- 208
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788380490161
- Seria:
- Reportaż
- Wydawnictwo:
- Czarne
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- bezdzietność dziecko etyka fobia społeczna homoseksualizm in vitro kobieta obyczajowość pokrewieństwo prawo reportaż rodzeństwo światopogląd zapłodnienie in vitro
W Nie przeproszę, że urodziłam Karolina Domagalska sięga po temat, który budzi wiele kontrowersji, wywołuje lęk, stawia trudne pytania o wartości etyczne. Zwłaszcza w Polsce, gdzie brak szczegółowych regulacji prawnych dotyczących zapłodnienia in vitro.
Autorka odmalowuje szeroki i społecznie zróżnicowany obraz tego zjawiska. Sięga po historie i doświadczenia rodzin „klasycznych”, czyli heteroseksualnych, ale też „nowych”: lesbijskich lub gejowskich, pisze także o kobietach, które pragnęły mieć dziecko, mimo że nie miały partnera. Rozmówców szuka autorka również za granicą: podróżuje do Izraela, Holandii, Wielkiej Brytanii, Skandynawii, dzięki czemu czytelnik ma szansę poznać wiele odmiennych rozwiązań prawnych: zasady działania banków spermy, dawstwa anonimowego i nieanonimowego, poznaje samych dawców i ich motywację. Równie ważne stają się spotkania, w trakcie których autorka rozmawia o tym, co czują rodzice, którzy decydują się na ten typ rodzicielstwa, kobiety, które przechodzą proces zapłodnienia in vitro, wreszcie dzieci, które nie znają tożsamości biologicznych rodziców.
Książka Karoliny Domagalskiej to niezwykle cenny głos w dyskusji o współczesnych modelach rodziny. Napisana z delikatnością i taktem, mówi jednak wyraźnie: rodzicem nie jest ten, kto rodzi czy płodzi, tylko ten, kto wychowuje i obdarza miłością.
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Recenzje oficjalnych recenzentów
Trudna sztuka zrozumienia
Słowa klucze tego reportażu to: świadomość, odpowiedzialność, rodzina. Kolejność nie ma znaczenia, bowiem każde z tych haseł jest tak samo istotne w kontekście szeroko rozumianego pojęcia in vitro. Niby sprawy oczywiste. Świadomość własnych celów i oczekiwań. Odpowiedzialności za własne decyzje, w tym oczywiście za nowe życie. I rodzina dwa plus dwa, klasyczny jej obraz - a jednak nie! A jednak inaczej. O ile dwa pierwsze pojęcia można mocno i niezmiennie ukonstytuować w swym terminie, to definicja rodziny zasadniczo zmienia swoje barwy i tożsamość. I o tym między innymi pisze Domagalska w swojej książce. Ale też o strachu, o instynktownym pragnieniu posiadania dziecka, o poświeceniu, o technicznych aspektach zapłodnienia in vitro. Autorka pyta, poszukuje, opisuje, ale nie ocenia. Nie przykłada miarki etycznej, lecz próbuje zrozumieć. I to jest elementarną wartością tej książki.
„Nie przeproszę, że urodziłam” to zbór opowieści z przeróżnych zakątków świata, które dotyczą zapłodnienia pozaustrojowego. Domagalska odwiedziła Danię, Izrael, Ukrainę i wiele innych krajów, żeby dogłębnie poznać i zbadać temat. Oczywiście sporo miejsca poświęca też Polsce, która w kwestii leczenia bezpłodności i prawnych regulacji z nią związanych pozostaje daleko w tyle. To, co już dawno zostało znormalizowane m. in. Holandii czy Kanadzie u nas dopiero bierze się pod dyskusje. Wziąć choćby pierwszy przykład z brzegu: dawca spermy ma pozostać anonimowy czy jednak nie? Albo: w ilu wypadkach może zostać wykorzystana sperma jednego dawcy: dwa, trzydzieści, sto? Czy córka może być dawcą komórki jajowej dla swojej matki? Co ze skutkami takiego postępowania? Pytań jest naprawdę sporo, a w tym konkretnym przypadku, nie możemy wykpić się milczeniem. Aspekt społeczny, techniczny etc. na to nie pozwoli.
W tekście pada stwierdzenie: Rodzicem jest ten kto wychowuje! I gwoli sprawiedliwości należy jeszcze nadmienić, że ten kto troszczy się, zapewnia poczucie bezpieczeństwa, edukuje, czyli bierze pełny udział w życiu dziecka. Trudno się nie zgodzić, i zaprawdę trudno nie zrozumieć, usilnych i bezkompromisowych starań o posiadanie potomstwa. Tak jak w przypadku głównej bohaterki reportażu Agnieszki, która poświęca zdrowie, oszczędności, relacje z bliskim, byle tylko otrzymać możliwość bycia matką. Bo najważniejsze wydają się być, wspomniane na początku, świadomość i odpowiedzialność. Jeśli te dwa elementy zostaną zachowane możemy być spokojni o ewolucje pojęcia rodziny.
Książka Domagalskiej to ważny, potrzebny i bardzo wyważony głos w zaciekłej i bardzo emocjonalnej dyskusji o in vitro. Lektura dla każdego – tego z lewa i prawa. Szczególnie zaś z prawa.
Monika Długa
13 Popieram
Link do recenzji
1411
108
128
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- 432
- 370
- 68
- 18
- 14
- 13
- 12
- 9
- 6
- 6
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Gdy mężczyźni twierdzą, że oni w połowie dają życie zawsze biorę długopis do ręki i mówię: Gdyby wyobrazić sobie, że pokój w którym siedzimy, jest komórką jajową, to ten mały przedmiot może ...
Rozwiń
Zobacz więcej
To jest strasznie trudna droga, trzeba mieć odporność nosorożca, żeby ją przejść.
Zobacz więcej
Opinie [42]
To prawdziwa antologia przypadków z zapłodnienia in vitro. Może nie brzmi to bardzo zachęcająco, ale to zaskakujące studium przypadków, które nie przychodzą nam na myśli jako pierwsze, gdy pojawia się temat zapłodnienia in vitro. Kwestie etyczne, zupełnie nie związane z krytyką Kościoła. A przede wszystkim obiektywnie przedstawiające temat.
Pokaż mimo toBardzo dobry, ciekawy reportaż. Jestem zdumiona jak wiele emocji on we mnie wzbudził, niestety głównie negatywnych jeśli chodzi o in vitro. Nie będę się jednak wdawać tu w szczegóły, bo to nie jest odpowiednie miejsce, Mogę napisać tylko jedno. Jeśli kiedykolwiek jeszcze spotkam się z opinią, że kobieta która nie chce mieć dziecka jest egoistką, to na pewno odeślę tego kto...
więcejZapłodnienie in vitro od lat elektryzuje opinię publiczną i budzi skrajne emocje. Co rusz taka czy inna instytucja próbuje oceniać i narzucać społeczeństwu własne zdanie na ten temat. Jedni są zwolennikami i wykazują swego rodzaju hurraoptymizm, bagatelizując uczucia dziecka, które może nigdy nie poznać swego biologicznego ojca i nie dowie się ile ma rozsianego po świecie...
więcej"W Nie przeproszę, że urodziłam Karolina Domagalska sięga po temat, który budzi wiele kontrowersji, wywołuje lęk, stawia trudne pytania o wartości etyczne. Zwłaszcza w Polsce, gdzie brak szczegółowych regulacji prawnych dotyczących zapłodnienia in vitro.
więcejAutorka odmalowuje szeroki i społecznie zróżnicowany obraz tego zjawiska. Sięga po historie i doświadczenia rodzin...
Ten reportaż fascynuje, odpowiada na pytania, ale i stawia je. Rzeczowo i konkretnie, na przykładach ludzkich doświadczeń, dowiadujemy się nie tyle o samym "in vitro", ale przede wszystkich podjęte są zagadnienia z "in vitro" wynikające, jak chociażby kwestia solo matek, dawceństwa, dawstwa wewnątrzrodzinnego, testamentu biologicznego i reprodukcji "post mortem", etc....
więcejBardzo ciekawa książka szeroko omawiająca trudne tematy z zakresu medycyny reprodukcyjnej, jakimi są zapłodnienie in vitro, korzystanie z usług matki-surogatki, prawo do rodzicielstwa osób lesbijskich lub gejowskich...
więcejAutorka omawia powyższe zagadnienia bardzo szeroko, szukając swoich rozmówców również za granicą (Izrael, Skandynawia, Wielka Brytania, Rosja, Holandia)...
Mogłabym naprawdę długo dyskutować na temat tej książki.
Pokaż mimo toO tym, co mi się w niej nie podobało i z jakiego powodu.
Wolę skupić się jednak na lekturze kolejnej.
Jestem na NIE.
Hmm...skomplikowane i szokujące historie nie tylko z polskiego podwórka. Książka jest ciekawa, dobrze napisana, zmuszająca do zadania serii pytań nie tyle o samo in vitro, co o stan prawny i obowiązujące regulacje.
Pokaż mimo toCiekawe spojrzenie na in vitro oraz medycynę reprodukcyjną. Uważam, że zawsze przed krytyką powinno się spojrzeć głębiej w temat. Domagalska daje nam taką możliwość, zapoznając z osobami, dla których ten sposób leczenia niepłodności daje radość z życia i spełnia marzenia.
Pokaż mimo to3/52/2017 książka dobra, naprawdę - tylko jedno ale - temat w sumie fascynujący to dlaczego często wieje nudą?
Pokaż mimo to