Żart

moja ulubiona tego autora

moja ulubiona tego autora

Choć tytułowego żartu początkowo nie zrozumiałam, ponieważ nie byłam zbytnio zaznajomiona z historią Czechosłowacji, to książka z pewnością przybliżyła mi temat, więc polecam. Narracja jak zazwyczaj u Kundery umiejętnie prowadzona z różnych perspektyw, plus do średnio dynamicznej akcji. Rozważania o wpływie przypadku na życie człowieka, przemyślana zemsta i skomplikowane miłostki u Kundery wychodzą świetnie.

Choć tytułowego żartu początkowo nie zrozumiałam, ponieważ nie byłam zbytnio zaznajomiona z historią Czechosłowacji, to książka z pewnością przybliżyła mi temat, więc polecam. Narracja jak zazwyczaj u Kundery umiejętnie prowadzona z różnych perspektyw, plus do średnio dynamicznej akcji. Rozważania o wpływie przypadku na życie człowieka, przemyślana zemsta i skomplikowane...

Literatura jaką lubię.

Literatura jaką lubię.

Uwielbiam twórczość Kundery, jest dla mnie bardzo komfortowa. Czytając jego książki zauważam niezwykłą autentycznosć i otwartość, zagłębiając się w lekturę monologów zapominam że czytam i czuję jakby Milan zaprosił mnie do swojej głowy i pozwolił czytać w myślach, bardzo cenię to w jego literaturze. "Żart" pod tym względem mnie nie zawiódł, wręcz jestem zdania że łatwiej mu ubrać myśli w słowa (w porównaniu do późniejszej twórczości) przez co przyjemniej się to czyta, ale wątki polityczne niezwiązane z myślami i uczuciami mnie mocno wymęczyły. Nie zaprzeczam temu że polityka jest ważną częścią dzieł Kundery ale stanowi zwykle tło do opowieści o ludziach a w tej książce wybija się na pierwszy plan (nie jest to wadą poprostu mnie to nieinteresuję). Dla osób które nie znają tego autora napewno początkowo będzie męczyć narracja przeskakująca z postaci na postać jednak gdy już wczyta się widzi się zalety poznawania historii z różnych perspektyw, m.in. to że każdy znajdzie postawę, pogląd, wypowiedź z którą będzie się mógł utożsamić.

Uwielbiam twórczość Kundery, jest dla mnie bardzo komfortowa. Czytając jego książki zauważam niezwykłą autentycznosć i otwartość, zagłębiając się w lekturę monologów zapominam że czytam i czuję jakby Milan zaprosił mnie do swojej głowy i pozwolił czytać w myślach, bardzo cenię to w jego literaturze. "Żart" pod tym względem mnie nie zawiódł, wręcz jestem zdania że łatwiej mu...

Książka dobra, choć nie porywająca. Niestety Kundera nie zostawia w mojej głowie trwałego śladu, może teraz będzie inaczej. Bo są jednak takie pozycje które ten ślad zostawiły na przestrzeni lat. Do czytywania Kundery skłania mnie oczywiście opinia o jego książkach, i niezaprzeczalnie jestem w stanie ją zrozumieć, ba nawet pod pozytywami się podpisać. Dla mnie jednak, osobiście jest to literatura trudna, która wymaga skupienia i analizy i tak jest też tutaj w Żarcie . Ludwik - jego miłości, komunizm, wątki polityczne i obraz miasta skłaniają do refleksji nad sobą samą, nad tym jak widziane są te same sprawy z różnych perspektyw. Jak coś nieprzemyślanego potrafi zdefiniować naszą codzienność , przyszłość relacje damsko męskie, czy też męsko męskie. O ilu to ważnych zwrotach w dziejach człowiek zapomina. Punkt widzenia.... tak bym określiła ta powieść. Polecam bo warto .

Książka dobra, choć nie porywająca. Niestety Kundera nie zostawia w mojej głowie trwałego śladu, może teraz będzie inaczej. Bo są jednak takie pozycje które ten ślad zostawiły na przestrzeni lat. Do czytywania Kundery skłania mnie oczywiście opinia o jego książkach, i niezaprzeczalnie jestem w stanie ją zrozumieć, ba nawet pod pozytywami się podpisać. Dla mnie jednak,...

To moja druga książka Kundery. Pomimo szarego, socjalistycznego tła, ksiązka w barwny sposób ujmuje relacje męsko - damskich, które Kundera opisuje w bardzo ładny, ludzki, egzystencjalny sposób. Ogólnie mówiąc, Autor pisze w sposób, który bardzo mi pasuje. To jest ładna literatura. Los człowieka wpleciony w ten zwykły świat, w którym główny bohater/ bohaterowie próbują żyć, kochać i marzyć. Jest trochę rozważań o życiu, religii, miłości i ludzkiej godności. Bardzo polecam.

To moja druga książka Kundery. Pomimo szarego, socjalistycznego tła, ksiązka w barwny sposób ujmuje relacje męsko - damskich, które Kundera opisuje w bardzo ładny, ludzki, egzystencjalny sposób. Ogólnie mówiąc, Autor pisze w sposób, który bardzo mi pasuje. To jest ładna literatura. Los człowieka wpleciony w ten zwykły świat, w którym główny bohater/ bohaterowie próbują...

Świetna powieść na początek mojej przygody z twórczością Milana Kundery. Choć mamy w "Żarcie" fabułę z kilku perspektyw narratorów, nie męczy ona, tylko wręcz przeciwnie, urozmaica i uwrażliwia czytelnika na skądinąd bardzo emocjonalną treść, bo polityczną. Mianowicie w powieści autor ukazuje Czechosłowację jako tło w okresie wielkich przemian, od początków stalinizmu przez odwilż po przemiany społeczne, stanowiące z naszej perspektywy zapowiedź Praskiej Wiosny. Podsumowując, naprawdę warto, zważywszy na to, że z tego co wiem, kolejne powieści Kundery kładą większy nacisk na aspekt filozoficzny.

Świetna powieść na początek mojej przygody z twórczością Milana Kundery. Choć mamy w "Żarcie" fabułę z kilku perspektyw narratorów, nie męczy ona, tylko wręcz przeciwnie, urozmaica i uwrażliwia czytelnika na skądinąd bardzo emocjonalną treść, bo polityczną. Mianowicie w powieści autor ukazuje Czechosłowację jako tło w okresie wielkich przemian, od początków stalinizmu przez...

książka była dla mnie niestety bardzo przegadana , choć cenie sobie bardzo styl Kundery.. Zarówno wątki polityczne jak i miłosne przygody Ludwika prowadzone były w sposób ciężki - za dużo omówień i analizowania a za mało emocji i pozwolenia czytelnikowi, by sam mógł wyciągać własne wnioski. Oczywiście sam temat działania komunistycznej propagandy i bezwolności ludzi jej ulegających jest wartościowy i wnikliwy, ale może dlatego, że jest to dobrze znany mi temat, to za mało by lektura była satysfakcjonująca i porywająca.

książka była dla mnie niestety bardzo przegadana , choć cenie sobie bardzo styl Kundery.. Zarówno wątki polityczne jak i miłosne przygody Ludwika prowadzone były w sposób ciężki - za dużo omówień i analizowania a za mało emocji i pozwolenia czytelnikowi, by sam mógł wyciągać własne wnioski. Oczywiście sam temat działania komunistycznej propagandy i bezwolności ludzi jej...

Jak dobrze, że jest taka literatura (w obliczu większości współczesnych produktów pisarskich). Dobrze, bo takie książki są przykładami, że to, czego uczy się obecnie na niezliczonych kursach i warsztatach pisarskich, nie musi być (i nie jest) prawdą objawioną - zarówno pod względem językowym, jak i konstrukcji tekstu. Bo cóż tutaj mamy, czy może raczej, czego nie mamy. Otóż nie mamy regulaminowego antagonisty, który koniecznie musi być osobowy, nie mamy cliff-hangerów i wszystkich tych podobno niezbędnych elementów, które muszą pojawić się w książce, w dodatku po tylu to a tylu procentach tekstu (bo nawet takie rzeczy chce się pisarzowi narzucać).
Językowo - autor wcale nie musi unikać zdań złożonych, przymiotników, przysłówków i dostosowywać się do karykaturalnej hiperpoprawności, która robi z tekstu wyjałowiony konglomerat pozbawionych polotu zdań spełniających wyśrubowane normy wszelkich językowych regułek, przez co tekst może jest sterylnie poprawny, ale za to wydrenowany z wszystkiego, co nadaje mu życie. (Sama ostatnio doświadczyłam zmiany zdań typu "postawić im butelkę" na "zafundować im butelkę alkoholu", czy "Z pracy został wylany..." na "Został zwolniony z pracy" - i dodam, że nie miało to być pismo urzędowe).
I wreszcie narracja - nielubiana przez mnie pierwszoosobowa, aczkolwiek nielubiana we współczesnych produktach, bo w klasyce zupełnie nie przeszkadza. Zwykle (w klasyce) jest prowadzona z perspektywy jednego narratora, dlatego zdziwiłam się, kiedy u Kundery zauważyłam aż 4 perspektywy. Ale i to nie było żadnym mankamentem, bo autor skonstruował to w bardzo naturalny sposób, bez nachalnego informowania czytelnika na początku rozdziału, że teraz Zosia (Kasia czy inny Tomek) będzie miała właśnie swoje POV.
Trochę może przeszkadzały mi liczne wstawki w nawiasach - autor z jakiegoś powodu się w tym lubuje, ale miał to szczęście, że tworzył w czasach, gdzie nikt mu tego nie zabraniał - i wcale tekst nie jest przez to jakiś gorszy. Lubi też rozstrzelenia, czasami nie wiedziałam, czemu miały służyć. Ale mimo wszystko cieszę się, że przeczytałam tę książkę.

Jak dobrze, że jest taka literatura (w obliczu większości współczesnych produktów pisarskich). Dobrze, bo takie książki są przykładami, że to, czego uczy się obecnie na niezliczonych kursach i warsztatach pisarskich, nie musi być (i nie jest) prawdą objawioną - zarówno pod względem językowym, jak i konstrukcji tekstu. Bo cóż tutaj mamy, czy może raczej, czego nie mamy. Otóż...

Pierwsza powieść Kundery. Wielowarstwowa, prawdziwa, znakomita. Zapraszam do wysłuchania rozmowy o tej książce.

Pierwsza powieść Kundery. Wielowarstwowa, prawdziwa, znakomita. Zapraszam do wysłuchania rozmowy o tej książce.