Jest bardzo dyskretny. W zasadzie nic nie mówi.

Jest bardzo dyskretny. W zasadzie nic nie mówi.

Niezwykła książka.

Niezwykła książka.

Moje odkrycie tego roku. Książkę kupiłem przypadkiem na wyprzedaży, a warta jest każdej wydanej złotówki.

Moje odkrycie tego roku. Książkę kupiłem przypadkiem na wyprzedaży, a warta jest każdej wydanej złotówki.

„I never make plans, they make themselves” (z dokumentu „Paul Bowles: The Complete Outsider")

Autobiografia Paula Bowlesa napisana jest dziwnie beznamiętnym językiem, brak w niej emocji, komentarze pojawiają się z rzadka. Gęsto w niej od faktów, właściwie w każdym akapicie pojawia się nowy, dotyczący zwykle miejsca, ludzi bądź wydarzenia. W istocie jest to biografia faktograficzna.
A mimo to czyta się świetnie, nie nuży, jest wręcz fascynująca. W życiu Bowlesa nieustannie coś się dzieje. Jeśli akurat się nie przemieszcza geograficznie, to zajmuje się jakimś projektem (niekoniecznie z szansą na powodzenie),komponuje, pisze, słucha muzyki, bierze udział w spotkaniach, imprezuje. Otaczają go ludzie o Nazwiskach* tworzących kulturę właściwie całego xx wieku, którzy się nawzajem inspirują i napędzają. Okazjonalnie brakowało mi jednak kontynuacji jakiegoś wątku, pointy.

Początki Paula nie były łatwe: samotne dzieciństwo (nie miał kontaktu z innymi dziećmi do 5-ego roku życia, wydawało mu się, że świat zamieszkany jest wyłącznie przez osoby dorosłe),trudna relacja z nieakceptującym i dyscyplinującym go ojcem. „Byłem outsaiderem we własnej rodzinie”; musiał sobie radzić: wcześnie zaczął czytać, a jego bogata wyobraźnia zaowocowała opowiadaniami pisanymi już w szkole podstawowej. Pierwsze wiersze wydał we Francji w wieku 16 lat ukrywając swój młody wiek. W swoją pierwszą podróż do Europy (Francja) pojechał w wyniku…rzutu monetą, reszka zdeterminowała jego wyjazd (gdyby wypadł orzeł, być może nie czytalibyśmy jego autobiografii…). Pojechał bez wiedzy rodziców, z niewielką ilością gotówki, ale jako że był w czepku urodzony, zawsze znalazł się ktoś, kto go poratował finansowo. I tak wyglądało jego życie: wędrował, pracował (do komponowania potrzebował spokoju, w związku z czym , nawet gdy był w towarzystwie, wynajmował dom gdzieś w na odludziu, zwykle z pięknym widokiem),eksperymentował, pisał. Opisy miejsc najbardziej nieprawdopodobnych zakątów świata bardzo działają na wyobraźnię. Ta książka oddycha, jest w niej dużo przestrzeni i wolności, ale jeśli zajrzeć głębiej, to i dużo smutku. Polecam.

*Gertruda Stein i Alicja B. Toklas, Arthur C. Clerk, Truman Capote, Susan Sontag, Aaron Copland, Tennessee Williams, Leonard Bernstein, Nadia Boulanger, Ahmad Yacoubi, Jean Paul Sartre, Gore Vidal, Gala i Salvadore Dali, William S. Burroughs i wielu, wielu innych.

„I never make plans, they make themselves” (z dokumentu „Paul Bowles: The Complete Outsider")

Autobiografia Paula Bowlesa napisana jest dziwnie beznamiętnym językiem, brak w niej emocji, komentarze pojawiają się z rzadka. Gęsto w niej od faktów, właściwie w każdym akapicie pojawia się nowy, dotyczący zwykle miejsca, ludzi bądź wydarzenia. W istocie jest to biografia...

Odkryłam go przez Legimi i to jest moje największe odkrycie

Odkryłam go przez Legimi i to jest moje największe odkrycie

Gęsta, zmysłowa i niepokojąca autobiografia pisarza - kolekcjonera miejsc i wrażeń.

Niełatwo oceniać książkę, w której wszystko wydaje się obce: znajomość świata sław i dźwięków, bohemy, amerykańskości, wietrzne i upalne cele podróży, nowe domy i mieszkania, doświadczenia dzieciństwa i wczesnej młodości. To świat niby otwarty, a jednak hermetyczny i dziś już niedotykalny.
Miejsca, ludzie, melodie, samoloty, statki, żona, rodzice, kolejne przedstawienia i przyjęcia opisane są z takim samym zaangażowaniem. Nie ma akcentów "my", jest "ja" i bynajmniej nie czynię z tego zarzutu. Taki widocznie był autor - narrator. Egotyk? Indywidualista? Nie wiem. ("Pisanie biografii to w najlepszym razie niewdzięczne zajęcie. Jest to rodzaj dziennikarstwa,w którym zdaje się sprawę nie z tego, co widzieliśmy,ale ze wspomnienia ostatniego razu, kiedyśmy sobie to wszystko przypomnieli." s. 489)

Z największym zainteresowaniem czytałam początkowe części odsłaniające czas dorastania: uświadomienie własnej odrębności, potem pieczołowite klejenie maski.
Kiwałam głową nad jednoznacznie kojarzącymi się Europejczykom latom '40,gdyż Bowles o wojnie wspomina kilka razy,ot tak jak o kolejnym ataku choroby czy okazji do pomieszkania w domu nowo poznanych ludzi.

Nie ma tu na szczęście efekciarstwa, przynudzania (o ile potraktujemy kolejne wyliczanki osób i miejsc jako zapis kronikarski),Jest za to sporo inspirujących - choć oczywistych - obserwacji
("Zrobimy sobie własną ścieżkę. [...] To żadna przyjemność chodzić po cudzych" s. 24),złośliwych przytyków ("Niemcy okazali się przyjaźni, choć zupełnie nieinteresujący. Zrozumiałem,dlaczego przywiązują dużą wagę do słowa Kultur: nie mieli żadnej i mieli nadzieję ją stworzyć dzięki mówieniu o niej." s. 114),czy nieświadomej pochwały beztroski młodości ("Nie miałem zielonego pojęcia, co może mnie tam czekać, więc się nie przejmowałem. Powiedziano mi, że będzie jakiś dom z jakimś fortepianem i codziennie słońce. Uznałem, że to wystarczy."s. 165)

Zamykam tę książkę - o doświadczeniach mi obcych, lecz jakby już nieco oswojonych - z przekonaniem, że autor znów jest w drodze. Niespokojny duch w bezustannym poszukiwaniu wrażeń.

Gęsta, zmysłowa i niepokojąca autobiografia pisarza - kolekcjonera miejsc i wrażeń.

Niełatwo oceniać książkę, w której wszystko wydaje się obce: znajomość świata sław i dźwięków, bohemy, amerykańskości, wietrzne i upalne cele podróży, nowe domy i mieszkania, doświadczenia dzieciństwa i wczesnej młodości. To świat niby otwarty, a jednak hermetyczny i dziś już niedotykalny....