Pochodnia w uchu

Druga część trylogii. Po "Ocalonym języku", który jest w zastawie dziesięciu najważniejszych książek w mojej ponad pięćdziesięcioletniej historii czytania, również "Pochodnia w uchu", nawet teraz po upływie prawie 30 lat sprawia, że do niej wracam, rozmawiam z ludźmi, odwołując się do osobistej historii Canettiego.
Dla wszystkich tych, którym nie jest obojętny język, nie tylko ojczysty, ale język jako instrument pozwalający na komunikowanie myśli i emocji, opisywanie świata, będzie to z pewnością fascynująca lektura.

Druga część trylogii. Po "Ocalonym języku", który jest w zastawie dziesięciu najważniejszych książek w mojej ponad pięćdziesięcioletniej historii czytania, również "Pochodnia w uchu", nawet teraz po upływie prawie 30 lat sprawia, że do niej wracam, rozmawiam z ludźmi, odwołując się do osobistej historii Canettiego.
Dla wszystkich tych, którym nie jest obojętny język, nie...

W drugiej autobiograficznej części Eliasa Canetti “Pochodnia w uchu” przechodzimy przez okres studiów autora. Przyszły pisarz poznaje wiele ciekawych i znanych postaci. Chwilami odnosi się wrażenie, że to jest fantazja literacka, ponieważ te swoja biografię Canetti napisał w formie powieści. Czytając Auto da fe w mojej głowie narodziła się wątpliwość odnośnie stosunku autora do kobiet, mianowicie w tej powieści poprzez postać Kiena emanował on niezrozumiałą dla mnie pogardą dla kobiet. “Pochodnia” bardzo dużo wyjaśnia. Ta pogarda istniała, ale do pewnego rodzaju kobiet, osób które dla własnych korzyści manipulują ludźmi, taką manipulację autor odkrył w stosunku do siebie kiedy był w odwiedzinach swej przyjaciółki Ibby. Żywi też pogardę do kobiet takich jaką była Dalila, a obraz Rembrandta Oślepienie Samsona zostało zawarte nie tylko w tytule Die Blendung, ale też w analogi. Dalila pozbawia Samsona włosów, Teresa Kiena książek, obie w ten sposób odbierają obu to co maja najcenniejsze. Jednemu siłę, drugiemu pasję. Gardzi też tym despotyzmem, jakim charakteryzowała się jego matka i taką też cechę nadał Teresie. Pisarz też podzielił się z czytelnikiem całym procesem jaki towarzyszy autorowi w trakcie tworzenia. I kiedy opisują osiem postaci, które zalęgły mu się w głowie, którym powoli nadawał kształt, kiedy nadawał im cechy, które wyróżniały by je i uczyniły czymś niezwykłym padło symptomatyczne wyrazenie “co miałoby sens dla nich, to również nam, zwykłym ludziom, którym brak godności szaleństwa, pozostawałaby nadzieja. “Brak godności szaleństwa” pięknie powiedziane. W ogóle przez całą tę część autobiografii co rusz napotykałam się na osoby i zachowania, które kojarzyły mi się z Auto da fe. Canetti w przeciwieństwie do tak zwanych normalnych ludzi o wiele mocniej odbierał i chłonął impulsy z zewnątrz, był bardzo dobrym obserwatorem zachowań ludzkich, a zatem nic dziwnego, że ludzie którzy znał posłużyli mu za zwierciadło tego czym mogłyby być postacie umieszczone w powieści.
I na koniec jeszcze jedno. Zaczynam lubić autora, bo zaczynam rozumieć jego wrażliwość, ale najbardziej ucieszyłam się, gdy przeczytałam, że i on uważa Kareninę za nudną postać, wprawdzie z zupełnie innych pobudek niż moje, ale to naprawdę bardzo duża pociecha, jak dla mnie.

W drugiej autobiograficznej części Eliasa Canetti “Pochodnia w uchu” przechodzimy przez okres studiów autora. Przyszły pisarz poznaje wiele ciekawych i znanych postaci. Chwilami odnosi się wrażenie, że to jest fantazja literacka, ponieważ te swoja biografię Canetti napisał w formie powieści. Czytając Auto da fe w mojej głowie narodziła się wątpliwość odnośnie stosunku...

Canetti wchodzi powoli w "dorosłość", poznając przy tym wielu wybitnych ludzi (a także przyszłą żonę). Siłą rzeczy mniej przygląda się rodzinie i relacjom z matką/braćmi, pokazując za to prawdziwy korowód różnobarwnych postaci. Mamy tu prawie wszystko - od ślepego oddania Karlowi Krausowi, podziwu dla Izaaka Babela po prztyczki wymierzone berlińskiej bohemie końca lat dwudziestych XX wieku. Autor nie omija też kolegów ze studiów, zapoznanych przypadkiem włamywaczy czy właścicieli barów. Celność i skrupulatność obserwacji oraz erudycja robią wrażenie, do tego Canetti naprawdę potrafi opowiadać. Całość psuje niestety wyłażące momentami gigantyczne ego pisarza. Zdarzają się też momenty, gdzie Elias tak dokładnie rozkminia, że nie za bardzo idzie złapać, o co może mu chodzić. Naciągane 7/10

Canetti wchodzi powoli w "dorosłość", poznając przy tym wielu wybitnych ludzi (a także przyszłą żonę). Siłą rzeczy mniej przygląda się rodzinie i relacjom z matką/braćmi, pokazując za to prawdziwy korowód różnobarwnych postaci. Mamy tu prawie wszystko - od ślepego oddania Karlowi Krausowi, podziwu dla Izaaka Babela po prztyczki wymierzone berlińskiej bohemie końca lat...