Po krótkim urlopie wróciłam do pracy z nową energią. Póki się do końca nie ulotniła, chcę wdrożyć w życie coś nowego. Coś zacząć. Czemuś dać impuls do zaczęcia się. Tak by później, gdy zasoby tej energii wyczerpią się, a wyczerpią się wkrótce, bo tak najwidoczniej musi być, coś z niej zostało. Aby zostało zaczęte już coś, co trzeba kontynuować, choćby siłą impasu.

Swoją drogą, to zaskakujące, jak szybko palce odzwyczajają się od dotyku klawiatury, a oczy od patrzenia w ekrany, w których migają kolejne komunikaty, pojawiają się maile czekające na odpisanie, otwierają się następne i następne okna czatu. Jak łatwo można od tego odejść i za niczym nie tęsknić. Jak trudno od nowa w to wejść i poczuć się w tym naturalnie. Może to tak naprawdę nigdy nie jest i nie będzie naturalne.

I dziś właśnie chciałabym opowiedzieć o kimś, kto czuł podobnie, choć dobrych kilkadziesiąt lat temu – nie odnajdywał się w codziennej rutynie, więc stworzył własną, opartą na podróży i przemieszczaniu się. Bazującą na braku domu i na tym, że skoro się go nie ma, gna nas wciąż naprzód. Po co? Po więcej, czyli po nic. Bez uwiązania do kogokolwiek i czegokolwiek. W poszukiwaniu własnego sensu i zgodnie z granicami wyznaczanymi przez własną wewnętrzną wolność. Przez swoje poczucie mocy i sprawczości.

To będzie – a właściwie już jest – tekst o kimś, z kim czuję, że od lat „dobrze wychodzę”. O jednym z pisarzy, który od paru lat wciąż od nowa mnie inspiruje. I czasem – przy sprzyjających wiatrach – potrafi odbudować we mnie te zasoby energii, które pojawiają się w podróży. To tekst o Paulu Bowlesie.

Paul Bowles był amerykańskim kompozytorem i pisarzem podróżnikiem. Gdy czytałam jego autobiografię, dowiedziałam się – a może to tylko moja interpretacja – że pisarzem został trochę z przypadku. Gertrude Stein odradzała mu poezję, poza tym on tak naprawdę najbardziej kochał muzykę. Pisać zaczął tak, jak zaczyna się nowy niezobowiązujący projekt. To był pomysł z rodzaju tych, które można by opatrzyć komentarzem: „a w sumie czemu by nie spróbować?”. Bowles opowiada, że na pomysł pierwszej książki wpadł, jadąc autobusem. Gdy z niego wysiadł, miał już tytuł (Pod osłoną nieba), postaci, temat, zarys fabuły. Wszystko, czego potrzebował, żeby zacząć pisać. I po prostu co dzień, systematycznie siadał do pisania i realizował ten projekt tak, jak mógłby realizować każdy inny.

Musiało to trochę drażnić jego żonę, Jane Bowles, która przede wszystkim chciała być pisarką (i była), ale wymagało to od niej o wiele więcej wysiłku. Po tym, jak Paul napisał pierwszą książkę, wszystko samo się potoczyło. Często powtarzał, że ma w życiu szczęście, że wszystko samo mu się pomyślnie układa, że o niewielu sprawach sam zadecydował – coś mu się przydarzało, a on umiał wykorzystać nadarzającą się okazję, widział w niej szansę i nie bał się. Gdy miał siedemnaście lat, poczuł, że nie chce mieszkać w USA, gdzie się urodził, że chce ruszyć w świat, zobaczyć jak najwięcej. Spakował walizkę i wyjechał. I nigdy już na dobre nigdzie się nie zadomowił. Ani na cejlońskiej wyspie, gdzie kupił dom. Ani w Maroku, gdzie mieszkał najdłużej i które poznał najlepiej ze wszystkich miejsc.

Podróżował, pisał własną muzykę, nagrywał muzykę afrykańską, pisał wiersze i świetne, trzymające w napięciu powieści. Na podstawie jego książek nakręcono filmy. Żył, jak chciał. Tylko dlatego że miał odwagę postępować tak, by mieć to, czego chce.

Szukając dodatkowych informacji o Bowlesie, trafiłam na zwiastun poświęconego mu filmu dokumentalnego „Paul Bowles: The Cage Door is Always Open”:

Na pewno obejrzę. Może Paul w kolejnym życiu powróci jako kot. Też widzę go w takim wcieleniu.

Posłuchajcie też, jak Paul czyta swoje wiersze – efekt jest równie niepokojący, jak ten klimat, który buduje w swoich egzotycznych powieściach:

Z wieloma pisarzami, którzy mi najbardziej imponują i – to się mocno wiąże – którzy najsilniej mnie inspirują, kojarzą mi się dwa równie ważne słowa: wolność i odwaga. W wielu przypadkach – tak jest na przykład z Bowlesem – nie chodzi do końca o to, jak pisali (choć najczęściej osiągnęli w pisaniu mistrzowski poziom), ale o to, jak żyli. Chodzi o tę wolność i odwagę, które widać we wszystkich ich życiowych decyzjach. Ta ich postawa, opisywana i reprezentowana m.in. przez Bowlesa, za każdym razem, przy każdym kolejnym spotkaniu z ich książkami sprawia, że czuję przypływ energii i mam ochotę coś zrobić, coś zmienić, coś zacząć. Jest kilku takich pisarzy obok Bowlesa. I to będzie o nich cykl. 

Będzie bardziej osobiście, trochę sobie pofolguję (na tyle, na ile mi Szefowa pozwoli). Opowiem o pisarzach, którzy mnie inspirują i/lub motywują do tego, by robić w życiu tylko to, co chcę, tak jak chcę. Będzie sporo o pisarzach podróżnikach. Będzie sporo o pisarzach i o ich warsztacie. Będzie dużo pisania o pisaniu. Będzie… sama jeszcze nie wiem, co tutaj będzie. I właśnie o to chodzi.

Wchodzicie w to? Co o tym sądzicie? Czy Was też motywują do zmian jacyś pisarze?