Zapiski powstały ponad 50 lat temu - dostrzec w nich można zmagania się z własną pamięcią, chęć pieczołowitego odtworzenie losów pisarki, a także nierówności i chropowatość spowodowane zapewne potrzebą dokończenia życiorysu.
W tej książeczce znaleźć można obrazki z codzienności Polski ziemiańskiej, próbę wyważenia racji pomiędzy oczekiwaniami mieszkańców Kresów a polityką odrodzonego państwa, porównania niemieckiej i radzieckiej nawałnicy. Tukalski - Nielubowicz kreśli portret swej matki chrzestnej oraz towarzyszącej jej przez ćwierćwiecze panny Jadwigi. Szczególnie przejmują sceny z powstania warszawskiego i wynikłe z nich perypetie: sinusoida nadziei i zwątpienia, ciągłe przeprowadzki, żegnanie się z zapamiętaną, wymarzoną Polską i z życiem.

Trudno ocenić emocje splecione z poczuciem obowiązku. Bo formą trudno się obronić - to typowa opowieść od narodzin do śmierci, językiem takoż - wiele tu niezręczności, zagmatwanej składni, w końcu niekonsekwentnej ortografii. Warto by to uporządkować.
Przy okazji też warto by było dopracować tę pozycję: dodać więcej przypisów, wyjaśnić zasygnalizowane ledwie problemy z wydaniami Rodziewiczówny w latach '50, przybliżyć recepcję w kolejnych dziesięcioleciach...
No tak, to już byłaby niemal praca naukowa, a kto dziś chciałby zmierzyć się z losami uznanej za obciachową pisarki?

Zapiski powstały ponad 50 lat temu - dostrzec w nich można zmagania się z własną pamięcią, chęć pieczołowitego odtworzenie losów pisarki, a także nierówności i chropowatość spowodowane zapewne potrzebą dokończenia życiorysu.
W tej książeczce znaleźć można obrazki z codzienności Polski ziemiańskiej, próbę wyważenia racji pomiędzy oczekiwaniami mieszkańców Kresów a polityką...