"Bunt" to druga część trylogii "Wayward Pines" szerzej znanej jako serial. Trudno w tym momencie pisać o niej cokolwiek bez nawiązania do części pierwszej, więc jeśli jej nie czytaliście, a chcecie, to jest to najlepszy czas, by wyłączyć ten wpis.

Więc teraz będą spoilery z pierwszej części. Ethan po przekroczeniu murów miasteczka dowiedział się prawdy i poznał tajemnicę Wayward Pines. Pilcher mianował go szeryfem, by ten pilnował w nim porządku, ale przede wszystkim, by zinfiltrował grupę ludzi, która szykuje się do buntu.

Największa zagadka trylogii została rozwiązana w finale pierwszej części, więc można było mieć zasadne obawy o kolejne dwie powieści, jednak spieszę z odpowiedzią - niesłusznie.

Kontynuacja trzyma poziom, choć różni się od swojej poprzedniczki w tym sensie, że poprzednio większość historii opierała się na indywidualnym dążeniu Ethana do prawdy. Tutaj tajemnic już jest niewiele - a na pewno nie takiego kalibru - a głównym motorem napędowym jest tym razem dialog. Dialogi, trzeba powiedzieć, cholernie angażujące.

Polski podtytuł trafnie oddaje tematykę podejmowaną w tej części. Mam wrażenie, że autor jest w niej bardziej skłonny do poruszania tematów trudnych, koncentrując się na kwestii wolności, życia pod nadzorem, akceptacji swojego położenia czy podjęcia walki przeciwko władzy, a więc tematach współcześnie bardzo aktualnych.

W każdym razie wciąż największą zaletą tej historii jest to, że czyta się ją po prostu znakomicie, trzyma w napięciu do samego końca, a kolejne zwroty akcji sprawiają, że chcesz wiedzieć co wydarzy się dalej.

A sam finał książki jest szokujący, więc nawet gdybym chciał zrobić sobie przerwę od Wayward Pines, to ciekawość nie pozwoli mi tego zrobić.

"Bunt" to druga część trylogii "Wayward Pines" szerzej znanej jako serial. Trudno w tym momencie pisać o niej cokolwiek bez nawiązania do części pierwszej, więc jeśli jej nie czytaliście, a chcecie, to jest to najlepszy czas, by wyłączyć ten wpis.

Więc teraz będą spoilery z pierwszej części. Ethan po przekroczeniu murów miasteczka dowiedział się prawdy i poznał tajemnicę...

Po pierwszej części "Szum", która wzbudziła apetyt, mimo średniego zakończenia, jednak chciałem się dowiedzieć co dalej. I było nieźle, czytało się. Mało książek o takiej tematyce (przynajmniej ja nie znam) więc czytam co jest. Spoko.

Po pierwszej części "Szum", która wzbudziła apetyt, mimo średniego zakończenia, jednak chciałem się dowiedzieć co dalej. I było nieźle, czytało się. Mało książek o takiej tematyce (przynajmniej ja nie znam) więc czytam co jest. Spoko.

Nie jest tak dobra jak inne książki autora, ale wciąga i szybko się czyta

Nie jest tak dobra jak inne książki autora, ale wciąga i szybko się czyta

Zdecydowanie lepsza niż część pierwsza. Bałem się, że po ujawnieniu tajemnicy w końcówce "Szumu", nie będzie już czego odkrywać w tym świecie. Bardzo się pomyliłem. Bardzo dobre były wspomnienia bohaterów z przeszłości i początki rozdziałów ze snajperem. Dobre rozwiązania z trójkątami miłosnymi. Bawiłem się świetnie.

Zdecydowanie lepsza niż część pierwsza. Bałem się, że po ujawnieniu tajemnicy w końcówce "Szumu", nie będzie już czego odkrywać w tym świecie. Bardzo się pomyliłem. Bardzo dobre były wspomnienia bohaterów z przeszłości i początki rozdziałów ze snajperem. Dobre rozwiązania z trójkątami miłosnymi. Bawiłem się świetnie.

Dobra kontynuacja, ale mam odrobinę wrażenie, że akcja posuwa się bardzo wolno. A może to dlatego, że w serialu ją tak mocno przyspieszyli? Sam nie wiem...

Dobra kontynuacja, ale mam odrobinę wrażenie, że akcja posuwa się bardzo wolno. A może to dlatego, że w serialu ją tak mocno przyspieszyli? Sam nie wiem...

"Z czasem uzmysłowiła sobie, że miasteczko Pines bardziej przypomina więzienie niż życie pozagrobowe, chociaż może nie było między nimi wyraźnej różnicy. Tajemniczy i piękny dożywotni wyrok."
"– Więc pozwoliłeś jej odejść.
– Jak się wkrótce przekonasz w relacji z synem, pozwolenie dziecku na odejście jest najtrudniejszą, największą rzeczą, jaką możesz dla niego zrobić."
"Jestem podniecony. Wiem, że wy również. Może odczuwacie też lęk, ale to nie szkodzi. Lęk oznacza, że żyjecie. Przekraczacie granice. Bez lęku nie ma przygody, a Bóg mi świadkiem, że stoimy na progu niesamowitej przygody."
"Wcześniej zamierzał się modlić, skoncentrować umysł na czymś pięknym, na przyszłości, nowym świecie i kobiecie, z którą będzie go dzielił. Ale, podobnie jak wszystkie ważne, przełomowe chwile w jego życiu, także i ta przemknęła za szybko."

"Z czasem uzmysłowiła sobie, że miasteczko Pines bardziej przypomina więzienie niż życie pozagrobowe, chociaż może nie było między nimi wyraźnej różnicy. Tajemniczy i piękny dożywotni wyrok."
"– Więc pozwoliłeś jej odejść.
– Jak się wkrótce przekonasz w relacji z synem, pozwolenie dziecku na odejście jest najtrudniejszą, największą rzeczą, jaką możesz dla niego...

Jeszcze szumi mi w głowie po historii z miasteczka.
Biorąc pod uwagę obecną sytuację w naszym kraju i życiu - Wayward Pines - odnoszę nieuniknione wrażenie, że właśnie TU i TERAZ w takim miasteczku się znajduje.

Jeszcze szumi mi w głowie po historii z miasteczka.
Biorąc pod uwagę obecną sytuację w naszym kraju i życiu - Wayward Pines - odnoszę nieuniknione wrażenie, że właśnie TU i TERAZ w takim miasteczku się znajduje.

Jestem pod wrażeniem - drugi tom Wayward Pines trzyma poziom. Po pierwszym tomie czytelnik już wie czego może się spodziewać, nie ma tu już tak wszechobecnej tajemnicy jak w poprzedniej części. I odwieczne, zdawałoby się banalne pytania: co jest lepsze - życie w nieświadomości czy prawda, nawet najgorsza, wolność wyboru czy bezustanny nadzór i kontrola, a jeśli tak, to ile potrafi znieść społeczność żyjąca w uwięzieniu i gdzie jest granica buntu. Na pewno pozycja warta polecenia.

Jestem pod wrażeniem - drugi tom Wayward Pines trzyma poziom. Po pierwszym tomie czytelnik już wie czego może się spodziewać, nie ma tu już tak wszechobecnej tajemnicy jak w poprzedniej części. I odwieczne, zdawałoby się banalne pytania: co jest lepsze - życie w nieświadomości czy prawda, nawet najgorsza, wolność wyboru czy bezustanny nadzór i kontrola, a jeśli tak, to ile...

Dalej jestem pod ogromnym wrażeniem tego cyklu. Jest odrobinę spokojniej, za to tajemnice jeszcze bardziej się tutaj mnożą. A zakończenie... Zakończenie wręcz każe nam sięgnąć po kolejny tom.

Dalej jestem pod ogromnym wrażeniem tego cyklu. Jest odrobinę spokojniej, za to tajemnice jeszcze bardziej się tutaj mnożą. A zakończenie... Zakończenie wręcz każe nam sięgnąć po kolejny tom.

Jak to zwykle bywa z drugą częścią trylogii, jest ona głównie łącznikiem między tajemnicą i rozwiązaniem. Zazwyczaj dłuży się, aby przygotować grunt pod zakończenie. Tutaj nie jest tak źle, nie powiem żebym się nudził, ale jest ta część trochę przegadana. Zabieram się za trzecią książkę i mam nadzieję, że nie będzie to banalne zakończenie.

Jak to zwykle bywa z drugą częścią trylogii, jest ona głównie łącznikiem między tajemnicą i rozwiązaniem. Zazwyczaj dłuży się, aby przygotować grunt pod zakończenie. Tutaj nie jest tak źle, nie powiem żebym się nudził, ale jest ta część trochę przegadana. Zabieram się za trzecią książkę i mam nadzieję, że nie będzie to banalne zakończenie.