Mentaci Diuny

Gdyby tak właśnie wyglądał Dżihad Butleriański - bliżej zamysłowi Franka Herberta, dość dokładnie opisany w "Diunie", jako konflikt natury ideologicznej i filozoficzno-religijnej i zgodnie z tą ideą wojna, którą prowadzili Butlerianie prowadzona była raczej przeciwko ludziom niewłaściwie wykorzystującym maszyny myślące, ograniczające potencjał ludzkich umysłów i stawiane przez człowieka na piedestał niemal na równi z bogami, coraz bardziej od nich uzależnianego, godzącego na niewolę i decydowanie przez nie o swoim losie (coś bliskiego naszym czasom, coś o czym ostrzega chociażby serial "Black Mirror") - a nie, jak został opisany w trylogii "Legendy Diuny", będącej opowieścią o dosłownym zniewoleniu ludzi przez roboty i cyborgi, myślę że na Briana Herberta i Kevina J. Andersona nie spłynęła by taka lawina krytyki i kanonada gromów ciskanych przez fanów oryginalnych książek.

Zaskakująco, właściwszym odniesieniem do krucjaty przeciwko myślącym maszynom i temu, jak powinna zostać opisana, by pozostać w bliskości z przesłaniem Franka Herberta, jest właśnie ta trylogia - "Wielkie Szkoły Diuny". W jej drugim tomie, "Mentaci Diuny" jest to jeszcze wyraźniejsze, niemal tak, jakby Brian Herbert i Kevin Anderson chcieli "przeprosić" wielbicieli oryginalnych książek i naprawić to i owo. W powieści tej po raz kolejny bez pardonu ścierają się ze sobą stronnictwa. Corrinowie umacniają swoją władzę w Imperium, stosując drastyczne metody, Bene Gesserit dzięki treningom i rozwojowi talentów wywierają coraz większy wpływ na możnych tego wszechświata, Josef Venport - założyciel protogildii kosmicznej - coraz niebezpieczniej "romansuje" z artefaktami i wiedzą pozostawioną po myślących maszynach, czym budzi coraz większą zaciekłość i brutalność zwolenników Butlerian pod wodzą fanatycznego, bezwzględnego Manfreda Torondo. Interesy frakcji coraz bardziej łączą się z jedną lub drugą koalicją a do tego jednostki - Valya Harkonnen, robort Erazmus i Gilbertus Albans - realizują swoje własne plany, których efekt nie pozostanie z pewnością bez znaczenia w finale tej opowieści.

Kolejna bardzo dobra książka z rozszerzonego uniwersum "Diuny". Wciąż daleka od stylu Franka Herberta, narracyjnie z naciskiem położonym na dynamikę akcji i snucie intryg z może nazbyt nachalnie i czasem niepotrzebnie wplecionymi zbyt dosłownymi i bliskimi nawiązaniami do oryginalnych książek. Po prostu, paradoksalnie, powieści Briana Herberta i Kevina J. Andersona z tego uniwersum są tym lepsze im mniej łączy ich wydarzenia, miejsca z tymi znanymi z oryginalnych książek. Jakkolwiek by nie było - polecam!

Gdyby tak właśnie wyglądał Dżihad Butleriański - bliżej zamysłowi Franka Herberta, dość dokładnie opisany w "Diunie", jako konflikt natury ideologicznej i filozoficzno-religijnej i zgodnie z tą ideą wojna, którą prowadzili Butlerianie prowadzona była raczej przeciwko ludziom niewłaściwie wykorzystującym maszyny myślące, ograniczające potencjał ludzkich umysłów i stawiane...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety po bardzo dobrym Zgromadzeniu Żeńskim ta część jest słaba. Oczywiście pół książki to powtorzenia powtórzeń z powtórzeń..wcale się nie dziwię, że te tomy są takie grubaśne skoro trzeba powtórzyć dla nas tyle informacji! Naprawdę czuję się jak ćwierć mózg, pisarze najwidoczniej słabo wierzą w mój intelekt.. Poza tym oprócz powtórzeń trochę wiało nudą w pewnych momentach i tak naprawdę książka rozkręciła się pod koniec. Przez te wszystkie minusy oceniam ją jako najgorszą ze wszystkich tomów Panów H i A..a szkoda bo historia jest ciekawa mogło z tego coś być.. no trudno.

Niestety po bardzo dobrym Zgromadzeniu Żeńskim ta część jest słaba. Oczywiście pół książki to powtorzenia powtórzeń z powtórzeń..wcale się nie dziwię, że te tomy są takie grubaśne skoro trzeba powtórzyć dla nas tyle informacji! Naprawdę czuję się jak ćwierć mózg, pisarze najwidoczniej słabo wierzą w mój intelekt.. Poza tym oprócz powtórzeń trochę wiało nudą w pewnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na wstępie to powiem, że nie będę stanowczo obiektywny w tej opinii. Uwielbiam świat Diuny, więc każdą pozycję, którą czytam z założenia traktuję łagodniej ;). Co do książki, to jest napisana-przetłumaczona w sposób który powoduje, że szybko się czyta. Polecam ją fanom prezentowanego świata.

Na wstępie to powiem, że nie będę stanowczo obiektywny w tej opinii. Uwielbiam świat Diuny, więc każdą pozycję, którą czytam z założenia traktuję łagodniej ;). Co do książki, to jest napisana-przetłumaczona w sposób który powoduje, że szybko się czyta. Polecam ją fanom prezentowanego świata.

Pokaż mimo to

Słabe. Niestety, ale wszystko tu jest tak boleśnie przewidywalne, że aż szkoda gadać. Nudne, bohaterowie sztampowi, akcja wlecze się powoli.

Słabe. Niestety, ale wszystko tu jest tak boleśnie przewidywalne, że aż szkoda gadać. Nudne, bohaterowie sztampowi, akcja wlecze się powoli.

Pokaż mimo to

!!!

!!!

Pokaż mimo to

Druga część Wielkich Szkół Diuny. Bezmyślna część ludzkości, omamiona populistycznymi hasłami przywódcy butlerian - Manfordowi Torondo - brnie w kierunku całkowitego pozbycia się wszelkich urządzeń z codziennego życia. Coraz bardziej skrajne działania powodują drastyczne obniżenie poziomu życia jak i nauki na większości światach Imperium.

Po drugiej stronie mamy natomiast rozkwitające w pełni przedsiębiorstwo Venport Holdings, które wspiera rozwój nauki i globalnego handlu poprzez zaginanie przestrzeni. Josef Venport wraz z jego prababką Normą Cenvą brną w kierunku wyznaczonej przez nią wizji rozwoju ludzkości.

W samym środku konfliktu Imperator z rodu Corrinów jest coraz bardziej naciskany, by poprzeć jedną z dwóch stron konfliktu.... i obie strony nie będą przebierać w środkach, by zwyciężyć.

Niesamowicie szybko można przebrnąć przez tę część Diuny. Polecam szczególnie wszystkim, którzy czytali całość Diuny Franka Herberta - tak spójnego i powiązanego między tyloma częściami serii świata trudno szukać gdziekolwiek indziej.

Druga część Wielkich Szkół Diuny. Bezmyślna część ludzkości, omamiona populistycznymi hasłami przywódcy butlerian - Manfordowi Torondo - brnie w kierunku całkowitego pozbycia się wszelkich urządzeń z codziennego życia. Coraz bardziej skrajne działania powodują drastyczne obniżenie poziomu życia jak i nauki na większości światach Imperium.

Po drugiej stronie mamy natomiast...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Mentaci Diuny” to powieść dobra, choć niesamodzielna. Nie powinien po nią sięgać ten, kto nie przeczytał trylogii legend Diuny (tj. „Dżihadu Butleriańskiego”, Krucjaty przeciw maszynom” i „Bitwy pod Corrinem”), ani pierwszego tomu opisującego wielkie szkoły Imperium, „Zgromadzenia żeńskiego z Diuny”. Autorzy starają się co prawda wpleść informacje z kategorii „w poprzednim odcinku…”, ale docenią je raczej ci, którym szczegóły fabuły wcześniejszych książek wywietrzały.

Świat każdej powieści, które łączy pustynna planeta Arrakis, to mieszanka polityki i sensacji, z domieszkami filozofii, socjologii, psychologii czy ekologii, gdzie technologia (czy jej brak) stanowi oryginalną oś fabularną, której początek bierze się w inicjującej całość powieści Franka Herberta. W „Mentatach Diuny” pierwsze skrzypce gra polityka — imperator Salvador Corrino balansuje między potężnym ruchem nastawionych antytechnologicznie butlerian, którym przewodzi charyzmatyczny Manford Torondo, a Josefem Vanportem, od którego spółek zależy niemal cały międzyplanetarny transport i wydobycie pożądanej przez wielu przyprawy. W cieniu faktycznej wojny między Vanportem a Torondo nabierają znaczenia jeszcze inne siły: żeńskie zgromadzenie stawiające sobie za dalekosiężny cel genetyczne uszlachetnienie ludzi i szkoła mentatów, kształcąca umysły studentów tak, by dorównywały zabronionym komputerom. Na to nakłada się jeszcze motyw rodowej zemsty, jakiej Harkonnenowie — tym razem siostry Valia i Tula — starają się dokonać na Atrydach.

Wątków w powieści jest zatem sporo i ten poświęcony mentatom wcale nie wydaje się dominować nad pozostałymi. Właściwie to bezpośrednia kontynuacja „Zgromadzenia żeńskiego z Diuny”, w której odzywają się praktycznie wszystkie elementy tamtejszej fabuły. Moim zdaniem to tom dość udany. Owszem, nie ma tego rozmachu, co legendy Diuny, których paliwem jest walka rodzaju ludzkiego z myślącymi maszynami, ale na szczęście też nie memła się w historiach wymyślanych na siłę w tomach poświęconych trzem wielkim rodom imperium. Zarówno polityczne intrygi, jak i epizody takie jak losy młodych rekrutów z Arrakis, splatają się w sposób nie odznaczający się grubą fastrygą lecz gęstym ściegiem.

„Mentaci Diuny” kilka historii doprowadzają do — najczęściej definitywnego, bo dla niektórych postaci śmiertelnego — końca, ale ponieważ spółka Brian Herbert & Kevin J. Anderson czerpie zyski z kolejnych powieści uniwersum Diuny, to nie zdziwię się, jeśli kilka pozostałych przy życiu postaci da impuls do napisania kolejnej książki, której fabuła zahaczy o ojczyznę ogromnych czerwi.

„Mentaci Diuny” to powieść dobra, choć niesamodzielna. Nie powinien po nią sięgać ten, kto nie przeczytał trylogii legend Diuny (tj. „Dżihadu Butleriańskiego”, Krucjaty przeciw maszynom” i „Bitwy pod Corrinem”), ani pierwszego tomu opisującego wielkie szkoły Imperium, „Zgromadzenia żeńskiego z Diuny”. Autorzy starają się co prawda wpleść informacje z kategorii „w poprzednim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to