Wyobraź sobie, że stoisz przed drzwiami. Drzwiami do najbardziej wykrzywionych, wybruzdowanych i wyfałdowanych rejonów ludzkiego, zneurociałego umysłu. Drzwiami do najbardziej intymnych zakamarków zagubionej, samotnej, nieszczęśliwej duszy.

Przed Tobą możliwość zejścia na samo dno tej duszy i tego umysłu. Po co? Po to, aby w tej destrukcyjnej psychice i obsesyjnie zaburzonej rzeczywistości, którą tworzy, odnaleźć to, co pozornie nie istnieje – logikę i sens. Drzwi do tego świata mają idealnie, wzorcowo malinowy kolor i tabliczkę – ujęty w nawias, równie idealnie biały napis [Drogi _ Zakodowany].

Ja, wiedziona ciekawością i fascynacją ludzką psychiką, te drzwi otwarłam. Od pierwszej do ostatniej minuty po „tamtej” stronie (czyli przez 87 stron) towarzyszył mi niepokój, a wraz z nim cała gama wrażeń, emocji i refleksji z kręgu „tych trudnych”. Bo świat narratorki-bohaterki wciąga w swoją otchłań, pochłania i próbuje zassać niczym czarna dziura. Nie pozwala zostać obojętnym. Doskonale rezonuje z tym, co nadwrażliwe i pokrzywione w Tobie. Z każdą poszarpaną i rozedrganą struną.

Proza poetycka Ewy Piątek to, z co najmniej kilku powodów, lektura trudna i wymagająca. Jednym z nich jest, wspomniane wyżej, ryzyko uruchomienia trudnych emocji. Książka ta, mimo odniesień do kobiecej tęsknoty za miłością czy przeżywania swojej cielesności i seksualności, absolutnie nie jest kolejną pozycją dla „znudzonych gospodyń domowych” (a tak bowiem określano swego czasu czytelniczki cyklu E. L. James). Jeszcze raz ostrzegam – „Zakodowany” to nie nowe, polskie wcielenie Christiana Grey’a. Mnie natomiast przywodzi na myśl „Wilgotne Miejsca” czy „Modlitwy Waginy”, ale to być może zbyt odległe skojarzenie.

Książka Ewy Piątek skonstruowana została w formie osobistych, intymnych wręcz rozmów bohaterki z samą sobą, przeplatanych monologami kierowanymi do Zakodowanego (czyli najprawdopodobniej Stwórcy),nigdy nie wysłanymi listami oraz opisami snów, fantazji i urojeń. Strumień świadomości płynie nieprzerwany, za nic mając chronologię i logikę czasu. Intensywność wrażeń, doznań zmysłowych, odczuć i myśli początkowo czytelnika przytłacza. Tym bardziej, iż w wewnętrznym świecie kobiety stany jawy, marzeń sennych oraz psychodeliczne fazy świadomości po zażyciu substancji psychoaktywnych nakładają się na siebie, tworząc przerażającą i fascynującą zarazem mozaikę. Witraż, skonstruowany misternie z maleńkich i kruchych kawałków szkłach, za którym próżno szukać promieni słońca.

W każdej z form i przejawów swojej egzystencji, w każdym stanie świadomości, bohaterka tkwi w konflikcie – gna ku miłości, obsesyjnie, na oślep, do utraty tchu… i jednocześnie od niej ucieka. Prawo dążenia-unikania jednak działa. Nie mogąc skleić tego pęknięcia, substytutem uczucia czyni kontakt cielesny. Ale wraz z kolejnym partnerami i kolejnymi orgazmami, wewnętrzna pustka tylko się pogłębia.

Kobieta stąpa po cienkiej linie pomiędzy destrukcyjną, obsesyjną tęsknotą za swoim pierwszym mężczyzną a nienawiścią do niego. By zagłuszyć ten ból i schizofreniczny dualizm w sobie, rzuca się w destrukcyjny wir przelotnych romansów, toaletowego seksu, używek. Jej umysł i ciało zawsze jednak powracają, pamięcią komórek, do Tego Pierwszego. Nie dla bohaterki, ale dla czytelnika staje się jasne, iż z tego piekła własnego umysłu nie sposób wydostać się samemu. Dlatego „Drogi Zakodowany” to doskonałe studium neurotycznej osobowości, tzw. zaburzenia borderline, lęku przed bliskością, genezy uzależnienia od związków, seksu i używek… oraz wielu innych „etykietek”, które można przypiąć zagubionemu, cierpiącemu, nieszczęśliwemu człowiekowi. Jestem naprawdę pełna uznania dla psychologicznej wiedzy i świadomości autorki, bo wykreowała przerażająco prawdziwą i wiarygodną rzeczywistość ludzkiej, zaburzonej psychiki.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/drogi_zakodowany-ewa-piatek/

Wyobraź sobie, że stoisz przed drzwiami. Drzwiami do najbardziej wykrzywionych, wybruzdowanych i wyfałdowanych rejonów ludzkiego, zneurociałego umysłu. Drzwiami do najbardziej intymnych zakamarków zagubionej, samotnej, nieszczęśliwej duszy.

Przed Tobą możliwość zejścia na samo dno tej duszy i tego umysłu. Po co? Po to, aby w tej destrukcyjnej psychice i obsesyjnie...

Autorka zadaje w książce bardzo dobre pytania. Pytania na, które nie łatwo udzielić odpowiedzi. Czytając ją wyczuwam pewnego rodzaju konflikt prowadzony z samą sobą, z własnym Ja. Momentami myśli przelane na papier wydają się kontrowersyjne, wręcz obleśne.
„Drogi [zakodowany]” to powrót bohaterki do nieudanego związku, ciągłe rozpamiętywanie minionych chwil, to poczucie niezrozumienia
Spodobał mi się sposób pisania i dobór słów. Wszystko jednak wydaje się chaotyczne, Tak jak to bywa w głowie przepełnionej milionem myśli.
Szczerze powiedziawszy nie wkomponowałam się w klimat i cieszę się, że książka nie ma więcej stron. Jestem pewna, że trafi ona w gusta niejednego czytelnika, mi jednak mimo dobrej formy przekazu nie przypadła do gustu. Łapałam się na tym, że odbiegam myślami od treści, a nie o to przecież chodzi.

Autorka zadaje w książce bardzo dobre pytania. Pytania na, które nie łatwo udzielić odpowiedzi. Czytając ją wyczuwam pewnego rodzaju konflikt prowadzony z samą sobą, z własnym Ja. Momentami myśli przelane na papier wydają się kontrowersyjne, wręcz obleśne.
„Drogi [zakodowany]” to powrót bohaterki do nieudanego związku, ciągłe rozpamiętywanie minionych chwil, to poczucie...

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2014/03/drogizakodowany-ewa-piatek.html

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2014/03/drogizakodowany-ewa-piatek.html