Moja walka. Księga 2

Znakomita kontynuacja. Przeczytałem w kilka dni na wakacjach na Mazurach, idealnie mi to weszło. Tym razem pisarz opisuje jak rzucił wszystko na jedną kartę, zostawił swoje życie w Norwegii i rozpoczął nowe życie w Sztokholmie. Sporo było o różnicach między Norwegią i Szwecją, mentalności Szwedów. Jednak głównym wątkiem był związek ze Szwedką Lindą i opisy życia rodzinnego. O byciu ojcem, odpowiedzialności, braku czasu dla siebie, frustracji, kłótniach, ale też o nadziejach i szczęściu. Nawet jeśli mało mnie interesują takie tematy, to w wykonaniu norweskiego autora czytało się to jednym tchem. Ależ on ma wspaniałe pióro! Wciąga czytelnika do swojego świata bez reszty i uzależnia od swoich przemyśleń. Wielka erudycja i talent. Wisienką na torcie okazał się dialog z norweskim przyjacielem Geirem w piwiarni. Ta wymiana myśli i poglądów rozwaliła mi głowę, to było fenomenalne! Teraz mała przerwa na inną lekturę i później już planuję dokończyć pod rząd pozostałe części. Zapowiada się wiele godzin wspaniale spędzonego czasu.

Znakomita kontynuacja. Przeczytałem w kilka dni na wakacjach na Mazurach, idealnie mi to weszło. Tym razem pisarz opisuje jak rzucił wszystko na jedną kartę, zostawił swoje życie w Norwegii i rozpoczął nowe życie w Sztokholmie. Sporo było o różnicach między Norwegią i Szwecją, mentalności Szwedów. Jednak głównym wątkiem był związek ze Szwedką Lindą i opisy życia rodzinnego....

Drugi tom wciągnął mnie tak samo jak pierwszy, ale muszę trochę odpocząć i do następnego podejdę za jakiś czas. :)

Drugi tom wciągnął mnie tak samo jak pierwszy, ale muszę trochę odpocząć i do następnego podejdę za jakiś czas. :)

Karl Ove Knausgard jak nikt inny potrafi opisywać zwykłe życie z takim polotem, że nie sposób się od tej literatury uwolnić. W tym tomie pokazał obraz chorobliwie ambitnego literata w zderzeniu z brutalną monotonią codzienności, która w końcu stała się głównym tematem jego, jak dotąd, dzieła życia. Opisał swoje doświadczenia po tym, jak wyjechał do Szwecji, chcąc rozpocząć wszystko od nowa. Jak odciął się od korzeni praktycznie z dnia na dzień, po to by stać się w końcu pisarzem.
W tej części poznajemy jego rodzinę. Prawie cały tom jest poświęcony jego burzliwemu związkowi z żoną Lindą, którą bardzo polubiłem. W przeciwieństwie do osoby samego autora, który w moich oczach jest zwykłym cynicznym dupkiem i samolubnym draniem, trawionym przez obsesję zostania wielkim pisarzem.
Jego walka i determinacja, żeby tego dokonać jest naprawdę godna podziwu. Stanowi ona doskonały przykład , jak ważne w życiu jest to, żeby się nie poddawać i cały czas dążyć do osiągnięcia celu. Pytanie tylko: Czy za wszelką cenę?

Karl Ove Knausgard jak nikt inny potrafi opisywać zwykłe życie z takim polotem, że nie sposób się od tej literatury uwolnić. W tym tomie pokazał obraz chorobliwie ambitnego literata w zderzeniu z brutalną monotonią codzienności, która w końcu stała się głównym tematem jego, jak dotąd, dzieła życia. Opisał swoje doświadczenia po tym, jak wyjechał do Szwecji, chcąc rozpocząć...

Jest coś takiego w tej serii autobiograficznej, że chce się to czytać. Były momenty ciekawsze, ale też mniej interesujące. Tak czy siak kolejna część czeka już w kolejce i na pewno po nią sięgnę.

Jest coś takiego w tej serii autobiograficznej, że chce się to czytać. Były momenty ciekawsze, ale też mniej interesujące. Tak czy siak kolejna część czeka już w kolejce i na pewno po nią sięgnę.

Cały czas zastanawiam się co sprawia, że tak chętnie czytam o czyimś życiu. Mogę mówić tylko za siebie, ale myślę, że wielu mi przyzna rację – że tu nie chodzi tylko o fascynację czyimś życiem, o tzw. "podpatrywanie sąsiada". Chodzi bardziej o to, że chcemy przejrzeć się w lustrze, zobaczyć swoje cechy opisane przez kogoś/kogokolwiek. Zobaczyć co ktoś inny robi z tymi cechami, jak z nimi żyje. Chcemy znaleźć jakąś/jakąkolwiek receptę na swoje bóle.
W drugim tomie Karl Ove opisuje głównie związek z drugą żoną Lindą i trudy tacierzyństwa. I choć nie jestem ani pisarzem, ani ojcem, ani facetem, to odnajduję w jego myślach, również swoje myśli – pragnienie mieszczaństwa/przystosowania się (i złość na to),niechęć do przyjmowania pomocy, czy pragnienie samotności. W dalszych tomach mam nadzieję na więcej analizy dzieciństwa i stosunków z ojcem, bo to mnie bardziej interesuje niż miłosne wzloty i upadki.

Cały czas zastanawiam się co sprawia, że tak chętnie czytam o czyimś życiu. Mogę mówić tylko za siebie, ale myślę, że wielu mi przyzna rację – że tu nie chodzi tylko o fascynację czyimś życiem, o tzw. "podpatrywanie sąsiada". Chodzi bardziej o to, że chcemy przejrzeć się w lustrze, zobaczyć swoje cechy opisane przez kogoś/kogokolwiek. Zobaczyć co ktoś inny robi z tymi...

Knausgard to wybitne studium czułości, odczuwania każdego, nawet najmniejszego elementu życia intensywniej. Codzienność i normalność to narzędzia, dzięki którym doświadczamy tego, co ludzkie i prawdziwe. Ciężko się w tym nie odnaleźć, nie rozpoznać w tym "lustrze z literatury" własnego odbicia.

Knausgard to wybitne studium czułości, odczuwania każdego, nawet najmniejszego elementu życia intensywniej. Codzienność i normalność to narzędzia, dzięki którym doświadczamy tego, co ludzkie i prawdziwe. Ciężko się w tym nie odnaleźć, nie rozpoznać w tym "lustrze z literatury" własnego odbicia.

Najlepszy tom ze wszystkich części. " W wieku czterdziestu lat człowiek zaczynał rozumieć, że prawdziwe życie jest tutaj, w tej małości i codzienności, gotowe i ukształtowane, i że na zawsze takie pozostanie, jeśli czegoś się nie zmieni".

Najlepszy tom ze wszystkich części. " W wieku czterdziestu lat człowiek zaczynał rozumieć, że prawdziwe życie jest tutaj, w tej małości i codzienności, gotowe i ukształtowane, i że na zawsze takie pozostanie, jeśli czegoś się nie zmieni".

Jak na czytadło - może być, chociaż trochę za bardzo rozwleczone. Cóż, choroba nadmiernego egocentryzmu często dotyka pisarzy.

Jak na czytadło - może być, chociaż trochę za bardzo rozwleczone. Cóż, choroba nadmiernego egocentryzmu często dotyka pisarzy.

Po zachwycie pierwszą Księgą kontynuuję znajomość z Karlem Ove Knausgardem.

Dawno w takim tempie nie pochłonęłam 750 stron. W drugiej części ponownie odnalazłam wszystkie te punkty styczne, które przyciągają mnie do dobrej literatury.

Nie wiem czy to kwestia ukochanej Skandynawii ( a szczególnie Norwegii) czy mentalnego podobieństwa i poczucia bliskości z autorem ale dawno żadna powieść nie była mi tak bliska.

Podobało mi się porównanie Szwecji i Norwegii. Któż celniej by tego dokonał niż Norweg, który przeprowadził się do Szwecji? Moje osobiste doświadczenia pokrywają się z jego przemyśleniami z tym że ja zdecydowanie zostałabym w Norwegii. W tym tomie sporo dowiadujemy się o skandynawskiej literaturze i z bólem uświadomiłam sobie jak wielu norweskich twórców jest u nas nieznanych, jak wiele książek nie ma polskiego tłumaczenia.

W Księdze 2 Knausgard skupia się na swoim małżeństwie, rodzicielstwie i życiu rodzinnym. Pisze jednak o tym w aspekcie codzienności pisarza. To bardzo ciekawa perspektywa. Być może burzy to stereotyp pisarza i pokazuje ciemne strony pracy twórczej.

Wydawać by się mogło, że autobiografia w 6 tomach to nieco bałwochwalczy projekt ale ja w tych książkach znajduję filozofię życia i uniwersalizm, który sprawia, że aspekt autobiograficzny jest tylko tłem.

Po zachwycie pierwszą Księgą kontynuuję znajomość z Karlem Ove Knausgardem.

Dawno w takim tempie nie pochłonęłam 750 stron. W drugiej części ponownie odnalazłam wszystkie te punkty styczne, które przyciągają mnie do dobrej literatury.

Nie wiem czy to kwestia ukochanej Skandynawii ( a szczególnie Norwegii) czy mentalnego podobieństwa i poczucia bliskości z autorem ale...

Ekshibicjonizm autora zatacza coraz szersze kręgi. Na tym mocno opisuje siebie i swoja rodzinę, że aż sprawdziłam w Wikipedii czy dalej jest z Lindą. Dla mnie ta rzeczywistość bez filtrów jest równie fascynująca, co przerażająca. Szczególnie, gdy sama czuje podobnie, tylko w życiu bym sie do tego nie przyznała.

Ekshibicjonizm autora zatacza coraz szersze kręgi. Na tym mocno opisuje siebie i swoja rodzinę, że aż sprawdziłam w Wikipedii czy dalej jest z Lindą. Dla mnie ta rzeczywistość bez filtrów jest równie fascynująca, co przerażająca. Szczególnie, gdy sama czuje podobnie, tylko w życiu bym sie do tego nie przyznała.