Jest coś takiego w tej serii autobiograficznej, że chce się to czytać. Były momenty ciekawsze, ale też mniej interesujące. Tak czy siak kolejna część czeka już w kolejce i na pewno po nią sięgnę.

Jest coś takiego w tej serii autobiograficznej, że chce się to czytać. Były momenty ciekawsze, ale też mniej interesujące. Tak czy siak kolejna część czeka już w kolejce i na pewno po nią sięgnę.

Cały czas zastanawiam się co sprawia, że tak chętnie czytam o czyimś życiu. Mogę mówić tylko za siebie, ale myślę, że wielu mi przyzna rację – że tu nie chodzi tylko o fascynację czyimś życiem, o tzw. "podpatrywanie sąsiada". Chodzi bardziej o to, że chcemy przejrzeć się w lustrze, zobaczyć swoje cechy opisane przez kogoś/kogokolwiek. Zobaczyć co ktoś inny robi z tymi cechami, jak z nimi żyje. Chcemy znaleźć jakąś/jakąkolwiek receptę na swoje bóle.
W drugim tomie Karl Ove opisuje głównie związek z drugą żoną Lindą i trudy tacierzyństwa. I choć nie jestem ani pisarzem, ani ojcem, ani facetem, to odnajduję w jego myślach, również swoje myśli – pragnienie mieszczaństwa/przystosowania się (i złość na to),niechęć do przyjmowania pomocy, czy pragnienie samotności. W dalszych tomach mam nadzieję na więcej analizy dzieciństwa i stosunków z ojcem, bo to mnie bardziej interesuje niż miłosne wzloty i upadki.

Cały czas zastanawiam się co sprawia, że tak chętnie czytam o czyimś życiu. Mogę mówić tylko za siebie, ale myślę, że wielu mi przyzna rację – że tu nie chodzi tylko o fascynację czyimś życiem, o tzw. "podpatrywanie sąsiada". Chodzi bardziej o to, że chcemy przejrzeć się w lustrze, zobaczyć swoje cechy opisane przez kogoś/kogokolwiek. Zobaczyć co ktoś inny robi z tymi...

Knausgard to wybitne studium czułości, odczuwania każdego, nawet najmniejszego elementu życia intensywniej. Codzienność i normalność to narzędzia, dzięki którym doświadczamy tego, co ludzkie i prawdziwe. Ciężko się w tym nie odnaleźć, nie rozpoznać w tym "lustrze z literatury" własnego odbicia.

Knausgard to wybitne studium czułości, odczuwania każdego, nawet najmniejszego elementu życia intensywniej. Codzienność i normalność to narzędzia, dzięki którym doświadczamy tego, co ludzkie i prawdziwe. Ciężko się w tym nie odnaleźć, nie rozpoznać w tym "lustrze z literatury" własnego odbicia.

Najlepszy tom ze wszystkich części. " W wieku czterdziestu lat człowiek zaczynał rozumieć, że prawdziwe życie jest tutaj, w tej małości i codzienności, gotowe i ukształtowane, i że na zawsze takie pozostanie, jeśli czegoś się nie zmieni".

Najlepszy tom ze wszystkich części. " W wieku czterdziestu lat człowiek zaczynał rozumieć, że prawdziwe życie jest tutaj, w tej małości i codzienności, gotowe i ukształtowane, i że na zawsze takie pozostanie, jeśli czegoś się nie zmieni".

Jak na czytadło - może być, chociaż trochę za bardzo rozwleczone. Cóż, choroba nadmiernego egocentryzmu często dotyka pisarzy.

Jak na czytadło - może być, chociaż trochę za bardzo rozwleczone. Cóż, choroba nadmiernego egocentryzmu często dotyka pisarzy.

Po zachwycie pierwszą Księgą kontynuuję znajomość z Karlem Ove Knausgardem.

Dawno w takim tempie nie pochłonęłam 750 stron. W drugiej części ponownie odnalazłam wszystkie te punkty styczne, które przyciągają mnie do dobrej literatury.

Nie wiem czy to kwestia ukochanej Skandynawii ( a szczególnie Norwegii) czy mentalnego podobieństwa i poczucia bliskości z autorem ale dawno żadna powieść nie była mi tak bliska.

Podobało mi się porównanie Szwecji i Norwegii. Któż celniej by tego dokonał niż Norweg, który przeprowadził się do Szwecji? Moje osobiste doświadczenia pokrywają się z jego przemyśleniami z tym że ja zdecydowanie zostałabym w Norwegii. W tym tomie sporo dowiadujemy się o skandynawskiej literaturze i z bólem uświadomiłam sobie jak wielu norweskich twórców jest u nas nieznanych, jak wiele książek nie ma polskiego tłumaczenia.

W Księdze 2 Knausgard skupia się na swoim małżeństwie, rodzicielstwie i życiu rodzinnym. Pisze jednak o tym w aspekcie codzienności pisarza. To bardzo ciekawa perspektywa. Być może burzy to stereotyp pisarza i pokazuje ciemne strony pracy twórczej.

Wydawać by się mogło, że autobiografia w 6 tomach to nieco bałwochwalczy projekt ale ja w tych książkach znajduję filozofię życia i uniwersalizm, który sprawia, że aspekt autobiograficzny jest tylko tłem.

Po zachwycie pierwszą Księgą kontynuuję znajomość z Karlem Ove Knausgardem.

Dawno w takim tempie nie pochłonęłam 750 stron. W drugiej części ponownie odnalazłam wszystkie te punkty styczne, które przyciągają mnie do dobrej literatury.

Nie wiem czy to kwestia ukochanej Skandynawii ( a szczególnie Norwegii) czy mentalnego podobieństwa i poczucia bliskości z autorem ale...

Ekshibicjonizm autora zatacza coraz szersze kręgi. Na tym mocno opisuje siebie i swoja rodzinę, że aż sprawdziłam w Wikipedii czy dalej jest z Lindą. Dla mnie ta rzeczywistość bez filtrów jest równie fascynująca, co przerażająca. Szczególnie, gdy sama czuje podobnie, tylko w życiu bym sie do tego nie przyznała.

Ekshibicjonizm autora zatacza coraz szersze kręgi. Na tym mocno opisuje siebie i swoja rodzinę, że aż sprawdziłam w Wikipedii czy dalej jest z Lindą. Dla mnie ta rzeczywistość bez filtrów jest równie fascynująca, co przerażająca. Szczególnie, gdy sama czuje podobnie, tylko w życiu bym sie do tego nie przyznała.

Zaczynam porównywać tą pozycję do "W poszukiwaniu straconego czasu" tyle, że w skandynawskich realiach przełomu wieku XX/XXI

Zaczynam porównywać tą pozycję do "W poszukiwaniu straconego czasu" tyle, że w skandynawskich realiach przełomu wieku XX/XXI

Sięgając po książki czekam właśnie na takie błyski. Z pozoru nie ma tu nic, a tak naprawdę dzieje się wszystko. Knausgard mówi: nie wiesz, o czym pisać, napisz o sobie. Możemy przenosić się w świat równoległe, czytać o dystopiach lub uderzać w groteskę. Jednak finalnie i tak będziemy szukać tam wątków, które są blisko nas. Karl Ove daje nam zajrzeć do swojej głowy i udowadnia, że jest alter ego każdego, kto chodzi po ziemi.
Bez względu na wiek, płeć, pochodzenie znajdziemy w tej prozie cząstkę własnego życia.
Nie wiem, czy dam radę przebrnąć przez wszystkie tomy. Średnio interesuje mnie dzieciństwo, ale już młodość i dojrzałość bardzo. To też jest genialne, że można czytać wybiórczo, pojedyncze tomy lub nawet określone fragmenty. Wiem jedno. Wrócę do tego za kilka lat i sprawdzę, czy nadal ze mną rezonuje. Aktualnie bardzo na tak!

Sięgając po książki czekam właśnie na takie błyski. Z pozoru nie ma tu nic, a tak naprawdę dzieje się wszystko. Knausgard mówi: nie wiesz, o czym pisać, napisz o sobie. Możemy przenosić się w świat równoległe, czytać o dystopiach lub uderzać w groteskę. Jednak finalnie i tak będziemy szukać tam wątków, które są blisko nas. Karl Ove daje nam zajrzeć do swojej głowy i...

Mam słabość do Karla Ove.
Wielkie sceny w powieści: poród Lindy.

Mam słabość do Karla Ove.
Wielkie sceny w powieści: poród Lindy.