Dwa i pół dnia. Trzy książki. A w przerwie pisanie pracy licencjackiej. Uwielbiam wpadać w szał czytania. Zanurzać się w historię całkowicie i stuprocentowo. Zapadać się w niej. Zapominać. Tak było i tym razem.

I grieve nothing. I take everything.
IGNITE
ZAPŁONĄĆ

Zawsze czuję niedosyt. Zawsze czuję się rozczarowana. Nie umiem znaleźć sobie miejsca, bo moja głowa i serce cały czas są jeszcze w historii, którą skończyłam, a mój rozum podpowiada mi, że to już koniec i że już więcej nie będzie.
Jestem trochę rozczarowana. Nawet nieco bardziej niż trochę. Tak niewiele w tej trzeciej części odnalazłam z tego cudownego języka, którym uwiodła mnie pierwsza część. Już w "Sekrecie Julii" tych przepięknych porównań było mniej, a przecież "Dotyk Julii" w zasadzie składał się z samych przenośni i każde zdanie było dopracowanym cudem, majstersztykiem i ideałem.
W "Darze Julii" niestety tych zdań było za mało.
Czasem zdarzały się smaczki, ale już innego rodzaju.

"You have as much charisma as the rotting innards of unidentified roadkill".

Poza tym nieco sztuczne rozwiązanie kwestii odwiecznego trójkąta nie wzbudziło mojego przekonania, bowiem autorka postanowiła zdecydowanie oddzielić grubą kreską Adama od Warnera. Może to i dobrze. Tym sama dała nam czytelnikom do zrozumienia w czyjej drużynie powinniśmy grać. Jednakże poczułam się odrobinę oszukana. Zachowania Adama nie da się wytłumaczyć niczym. Miałam wrażenie, że jego przemiana jest nieprawdziwa, wymuszona przez autorkę, żeby wytłumaczyć czytelnikom dlaczego podjęła taką, a nie inną decyzję w związku z miłosnym trójkątem. Zresztą mam wrażenie, że ten finał Adam/Julia/Warner został wymuszony na niej przez fanów. Sądzę, że nikt nie mógłby pogodzić się z innym rozwiązaniem całej sytuacji. Więc przyjmuję te słabą transformację Adama.
Od początku, gdy tylko Warner się pojawił, zwracałam uwagę na tego tajemniczego chłopaka, bowiem autorka skutecznie przyciągała do niego moją uwagę już w "Dotyku Julii". W trzeciej części odsłoniła go przed nami i pozostawiła do oceny. Ale jak, no jak, on się może nie podobać? Jest tak złożony, tak skomplikowany i jednocześnie tak cudownie prosty. Świetnie skonstruowana postać, bardzo przemyślana i dopracowywana od pierwszej części. To on wzbudza we mnie najwięcej emocji, co jest chyba zrozumiałe. Poznawałam go stopniowo, bardzo powoli i nie wyczułam fałszu w przedstawieniu jego postaci. Ogromny plus za Warnera. Chcę go więcej!

Nie mogę również zapomnieć o najbardziej pozytywnej postaci. O zabawnym, uroczym i szczerym Kenjim, który udał się pani Tahereh Mafi najbardziej (prawie).

“I hate you so hard right now - Kenji mutters under his breath. - Functionally invincible
my ass.”

Tak. Trzecia część to opowieść o niezniszczalnej superbohaterce. Spuszczam zasłonę milczenia. Od delikatnej Julii do Hulka, Thora i Kapitana Ameryki w jednym.
Ale czytało się wspaniale. Pochłaniałam zachłannie, pożerałam zbyt szybko kolejne rozdziały i zostałam już z niczym. Wrócę do tej trylogii na spokojnie, szczególnie do pierwszej części, by ponapawać się tym emocjonalnie naładowanym słownictwem (i tak troszeczkę dla Warnera, ale do tego się nie przyznaję). Oficjalnie mogę powiedzieć, że to jedna z moich ulubionych serii o dystopii.
Polecam.

Dwa i pół dnia. Trzy książki. A w przerwie pisanie pracy licencjackiej. Uwielbiam wpadać w szał czytania. Zanurzać się w historię całkowicie i stuprocentowo. Zapadać się w niej. Zapominać. Tak było i tym razem.

I grieve nothing. I take everything.
IGNITE
ZAPŁONĄĆ

Zawsze czuję niedosyt. Zawsze czuję się rozczarowana. Nie umiem znaleźć sobie miejsca, bo moja głowa i serce...