Simone Weil o wszystkim, o czym pisze, pisze z własnego doświadczenia. Jej zapis to obserwacja i przeżycie. Nie znajduję w tym filozoficznym tyglu żadnej abstrakcji, chłodnej kalkulacji czy dystansu poznawczego. Nawet jak stwierdza na przykład że prawdziwym tematem "Iliady" jest ból jednostki, to jest w tej tezie "cała ona", jej szlachetność i ofiarność w spojrzeniu na człowieka. Wielkość tej myślicielki to wielkość jej rozumienia. "Dzieła" Weil to szerokie spectrum odniesień, wątków, tematów, przy jednoczesnej skrupulatności zajęcia się każdym zagadnieniem. Gąszcz pism społecznikowskich, historycznych, ekonomicznych czy doktrynalnych to nie są prace badaczki, teoretyczki, ale myśl żywa świadomością, myśl przetrawiona przez krew. Zaskakuje w tej skali powaga sądu, czasem naiwność wyobraźni, naiwna wiara w dobroć ludzkości potrafiąca niby zmienić złą historię. Pochylenie się nad robotnikiem, wykluczonym, słabszym, którego chce się uczynić silnym, to cel młodej Simon Weil - bojowniczki pro publico bono. Przeżyj życie, mówi autorka, stań się ofiarą wojny, biedakiem i zapytaj się kim jestem, czym jest teraz świat, w którym żyję. Czy można wyobrazić sobie większą filozofię uczestnictwa, filozofię obecności? To, co się dzieje dokoła ma mnie zmieniać, w tym wymiarze, aby odcisnąć piętno na mnie - ma być moje, schowane w sercu. Jak pisze w "Zeszytach": "starać się kochać bez użycia wyobraźni. Kochać nagą rzeczywistość bez interpretowania. To, co się wówczas kocha, kocha się naprawdę Bogiem". Jest to pełnia zgody, afirmacja amor fati, bycie naprawdę sobą. "Kochać ludzką nędzę. Być szczęśliwym, że się jest niczym".

Simone Weil o wszystkim, o czym pisze, pisze z własnego doświadczenia. Jej zapis to obserwacja i przeżycie. Nie znajduję w tym filozoficznym tyglu żadnej abstrakcji, chłodnej kalkulacji czy dystansu poznawczego. Nawet jak stwierdza na przykład że prawdziwym tematem "Iliady" jest ból jednostki, to jest w tej tezie "cała ona", jej szlachetność i ofiarność w spojrzeniu na...