Książka z potencjałem na więcej. Po lekturze miałem duży niedosyt, że za szybko autor ją skończył, mógł napisać więcej, zwłaszcza kiedy wchodził w tony bardzo humanistyczne. Tym co łączy zbiór dość krótkich reportaży jest „południe” rozumiane geograficznie ale i kulturowo. Muszyński odwiedza ludzi i miejsca Południa, różne i różnorodne, ale w każdym z nich chce znaleźć elementy je spajające. Nie skupia się jednak na tym, czyni to subtelnie pozwalając by czytelnik sam zdefiniował czym jest to Południe. Od Afryki do Ameryki, przez dżungle Azji i stepy Rosji. Książka na swój sposób mnie zahipnotyzowała. Może nie miała wysokiej oceny na LC ale trafiła w mój gust: podróżnika, który z racji braku czasu na podróżowanie musi o nim poczytać, najlepiej poetycko i nostalgicznie.

Książka z potencjałem na więcej. Po lekturze miałem duży niedosyt, że za szybko autor ją skończył, mógł napisać więcej, zwłaszcza kiedy wchodził w tony bardzo humanistyczne. Tym co łączy zbiór dość krótkich reportaży jest „południe” rozumiane geograficznie ale i kulturowo. Muszyński odwiedza ludzi i miejsca Południa, różne i różnorodne, ale w każdym z nich chce znaleźć...

Zbiór krótkich reportaży-relacji, urywków z podróży po krajach szeroko rozumianego Południa - Ameryka Łacińska, część Afryki i Maghrebu, Południowa Azja. Krótkie relacje, mało opisów, skupienie się na odczuciach chwili, zarysowanie lokalnego kolorytu, bez ozdobników.

Trochę za mało treści jak na reportaż, pozostaje niedosyt. Ale lektura spełnia poniekąd swoje zadanie, wzbudza zainteresowanie specyfiką, zróżnicowaniem kulturowym i codziennością ludzi żyjących w krajach potocznie tzw. Południa.

Zbiór krótkich reportaży-relacji, urywków z podróży po krajach szeroko rozumianego Południa - Ameryka Łacińska, część Afryki i Maghrebu, Południowa Azja. Krótkie relacje, mało opisów, skupienie się na odczuciach chwili, zarysowanie lokalnego kolorytu, bez ozdobników.

Trochę za mało treści jak na reportaż, pozostaje niedosyt. Ale lektura spełnia poniekąd swoje zadanie,...

Mam mieszane odczucia. Po lekturze pozostało u mnie silne wrażenie, że Muszyński odwiedzając bardzo ciekawe miejsca napisał o nich za dużo na reportaż a za mało na xiążkę. Dlatego na siłę skleił to hasłem "Południe". Ale nic z tego hasła nie wynika. To dalej zlepek historii, gdzie wspólnym mianownikiem jest tylko Muszyński.
Najlepiej czyta się to gdy Muszyński opisuje konkretne zdarzenia, jak na przykład przeprawę przez słoną pustynię, albo dżunglę. Ale gdy autorowi włącza się tryb poetycko-reflexyjny nie daje się tego czytać. Szkoda, bo widział dużo i mógłby opowiedzieć o tym znacznie ciekawiej.

Mam mieszane odczucia. Po lekturze pozostało u mnie silne wrażenie, że Muszyński odwiedzając bardzo ciekawe miejsca napisał o nich za dużo na reportaż a za mało na xiążkę. Dlatego na siłę skleił to hasłem "Południe". Ale nic z tego hasła nie wynika. To dalej zlepek historii, gdzie wspólnym mianownikiem jest tylko Muszyński.
Najlepiej czyta się to gdy Muszyński opisuje...

Momentami nieco chaotyczna, ale mimo wszystko ciekawa. Także dzięki zwięzłej formie. Niektóre z tych rozdziałów mają potencjał na osobną książkę, jak choćby podróż przez gabońską dżunglę czy opowieść o Indianach Kogi.

Momentami nieco chaotyczna, ale mimo wszystko ciekawa. Także dzięki zwięzłej formie. Niektóre z tych rozdziałów mają potencjał na osobną książkę, jak choćby podróż przez gabońską dżunglę czy opowieść o Indianach Kogi.

Niekoniecznie mi się podobała rwana, wyrywkowa książka Andrzeja Muszyńskiego „Południe”. Teksty nierówne: czasem bardzo dobre, czasem za dużo autora w autorze. Ale…

Ale odkryciem był dla mnie jeden z rozdziałów, czyli reportaż „Mukongo”. Tekst dotyczy Gabonu oraz jego prezydenta Papa Bongo.

„W gruncie rzeczy to półtoramilionowa wioska”. „Ale wiemy też, że pełno tu bogactw: uranu, złota, ropy, żelaza, manganu i szlachetnego drzewa. Zagubiony Eden? Wielu to na rękę. (…) To państwo o rekordowym spożyciu szampana i paryskich cenach. (…) Połowa ludności żyje jednak w biedzie”.

więcej o tym oraz o innych reportażach o Afryce tu:
https://kawalekafryki.pl/muszynski/

Niekoniecznie mi się podobała rwana, wyrywkowa książka Andrzeja Muszyńskiego „Południe”. Teksty nierówne: czasem bardzo dobre, czasem za dużo autora w autorze. Ale…

Ale odkryciem był dla mnie jeden z rozdziałów, czyli reportaż „Mukongo”. Tekst dotyczy Gabonu oraz jego prezydenta Papa Bongo.

„W gruncie rzeczy to półtoramilionowa wioska”. „Ale wiemy też, że pełno tu...

Dawno nie czytałam czegoś tak skandalicznie dobrze napisanego. Z erudycją, delikatnością i tą lekkością, że nawet jeśli Muszyński przysięgałby że pisanie to dla niego udręka, nie uwierzyłabym. Proste ale ładne zdania, świeże spojrzenie na temat (historia kolonizacji Afryki pokazana przez pryzmat... targu z jedzeniem),zabiegi formalne o których można powiedzieć wszystko ale nie że są przyciężkie czy wyświechtane, refleksja która wybiega daleko w przyszłość. Cieszę się że przede mną jeszcze tyle książek autora; "Południe" zostanie ze mną na długo. Dałabym 10 gwiazdek, gdyby nie autobiograficzne wątki podróżnicze. Bo jednak wolę Muszyńskiego jako uważnego reportera niż kronikarza własnych wyryp.

Dawno nie czytałam czegoś tak skandalicznie dobrze napisanego. Z erudycją, delikatnością i tą lekkością, że nawet jeśli Muszyński przysięgałby że pisanie to dla niego udręka, nie uwierzyłabym. Proste ale ładne zdania, świeże spojrzenie na temat (historia kolonizacji Afryki pokazana przez pryzmat... targu z jedzeniem),zabiegi formalne o których można powiedzieć wszystko ale...

Oceniam na bardzo dobrą, prawie łamane przez rewelacyjne. Dlaczego?
Zacznę od plusów. Po pierwsze kila artykułów/relacji jest bardzo mocne, wręcz wbijają w fotel (ja czytałem w fotelu). Z jednej strony świetnie odmalowane tło i geneza historyczna, z drugiej mocne, konkretne historie. Po drugie podróżnicze wyczyny autora. Samotna wyprawa przez pustynię; stado słoni tratujące dżunglę w Afryce, kiedy autor akurat idzie przez tą dżunglę; spotkanie dziewczyny, która całe życie wychowała się w dżungli. I to są najmocniejsze elementy książki.
Na minus kilka innych reportaży, które są lekko "rozmokłe", wręcz momentami zbyt patetyczne, na siłę szukanie mitycznego "Południa". I styl - czasem przypominał mieszankę Tochmana i Kapuścińskiego, a czasem brzmiał autorskim brzmieniem.
Mimo wszystko polecam - książka świetna. Po jej lekturze wpisałem sobie na listę miejsc na świecie, które chcę odwiedzić, kolejne pozycje. Niekoniecznie w poszukiwaniu "Południa".

Oceniam na bardzo dobrą, prawie łamane przez rewelacyjne. Dlaczego?
Zacznę od plusów. Po pierwsze kila artykułów/relacji jest bardzo mocne, wręcz wbijają w fotel (ja czytałem w fotelu). Z jednej strony świetnie odmalowane tło i geneza historyczna, z drugiej mocne, konkretne historie. Po drugie podróżnicze wyczyny autora. Samotna wyprawa przez pustynię; stado słoni tratujące...

zly pisarz

zly pisarz

Książka jest zaskakująca i bardzo wciągająca, ale pisana w charakterystycznym stylu. Ciekawa odmiana reportażu - sporo równoważników zdań, kwieciste, sentymentalne opisy. Interesująca forma.

Książka jest zaskakująca i bardzo wciągająca, ale pisana w charakterystycznym stylu. Ciekawa odmiana reportażu - sporo równoważników zdań, kwieciste, sentymentalne opisy. Interesująca forma.

Pożyczona od kolegi, pochłonięta w dwa dni. Interesujący obraz świata, który poznałam z innej perspektywy. Polecam

Pożyczona od kolegi, pochłonięta w dwa dni. Interesujący obraz świata, który poznałam z innej perspektywy. Polecam