Książka dla całej rodziny. Zaskoczyła mnie jej prostota, w tym krótkie zdania. Przedstawiona relacja chłopca ze staruszkiem ma w sobie coś ze "Świata Zofii". Właściwe stawianie pytań i czas na poszukiwanie odpowiedzi- to właśnie łączy "Białego klauna" i "Świat Zofii". W trakcie tych poszukiwań jest czas na zdziwienie, smutek, na miłość. Uważam ją za bezpretensjonalną, uroczo nieskomplikowaną, a jednocześnie, zawierającą gorzkie prawdy.

Książka dla całej rodziny. Zaskoczyła mnie jej prostota, w tym krótkie zdania. Przedstawiona relacja chłopca ze staruszkiem ma w sobie coś ze "Świata Zofii". Właściwe stawianie pytań i czas na poszukiwanie odpowiedzi- to właśnie łączy "Białego klauna" i "Świat Zofii". W trakcie tych poszukiwań jest czas na zdziwienie, smutek, na miłość. Uważam ją za bezpretensjonalną,...

Ta opowieść zaczyna się od tajemnicy. Od zamierzchłych czasów, kiedy to na ziemi panowały rośliny, a wraz z nimi zwierzęta. A rośliny były baśniowo kolorowe. Tej opowieści słuchał z przejęciem Chłopiec. Chłopiec, który nie rozróżniał kolorów. Jego rodzice pracowali w cyrku, byli pełni barw, bo byli klaunami, których zadaniem było rozśmieszać ludzi. Chłopiec za to był smutny, bo nie widział kolorów. Trwało to, aż do momentu kiedy spotkał niewidomego Staruszka, a ten zaczął go uczyć jak je rozpoznawać. Chłopiec uczył się też zadawać pytania oraz na nie odpowiadać.
To dzieje się w dzień, a w nocy Chłopiec wojuje ze Smokiem, który odwiedza go w snach. Te walki i znajomość ze Staruszkiem zmieniają podejście do życia naszego małego bohatera.
Dużo w tej książeczce jest stawianych pytań, na które nie tylko Chłopiec chce znaleźć odpowiedź. Wraz z nim odpowiadałam na nie i ja...
„Pewne rzeczy, pewne historie nie muszą być prawdziwe. Dużo ważniejsze jest to, że są piękne.”
„Różnym ludziom te same rzeczy wydają się inne.”

Ta opowieść zaczyna się od tajemnicy. Od zamierzchłych czasów, kiedy to na ziemi panowały rośliny, a wraz z nimi zwierzęta. A rośliny były baśniowo kolorowe. Tej opowieści słuchał z przejęciem Chłopiec. Chłopiec, który nie rozróżniał kolorów. Jego rodzice pracowali w cyrku, byli pełni barw, bo byli klaunami, których zadaniem było rozśmieszać ludzi. Chłopiec za to był...

Są takie książki, które wynajduje przypadkowo. Krążąc po zakurzonych półkach bibliotecznych lubię wynajdywać książki zapomniane, niewypożyczane i zalegające od dawna na półce. Właśnie ostatnio mam nosa do takich pozycji. Jedną z nich jest książka chorwackiego autora Damira Milosa „Biały klaun”. Jest to powieść dziecięca z okładką, która mnie zauroczyła od pierwszego wejrzenia.
Na owej okładce jest chłopak z niebieskimi włosami i uszami oraz z zamkniętymi oczami. Na jego policzku płynie łza, a wokół niego rozciąga się zielony smok. Bardzo intrygujące i przyciągające uwagę.
Głównym bohaterem i zarazem narratorem powieści jest chłopczyk, który na początku książki opowiada czytelnikowi historię o zwierzętach i korelacji ich barw i otaczającej przyrody. Chłopiec - jak sam często powtarza – nie ma domu. Jego rodzice są klaunami w cyrku, który podróżuje w różne miejsca i przez co chłopiec mieszka i funkcjonuje w namiocie cyrkowym. Często zmienia szkoły i powoli jest przygotowywany przez rodziców do pracy w cyrku. Jest jednak problem. Cyrk jest kolorowy, klauni są barwni, a chłopiec nie rozpoznaje kolorów. Jest daltonistą. Jest to wielka tajemnica, nawet jego przyjaciółka – córka pogromców tygrysów początkowo tego nie wie. Chłopiec intensywnie poszukuje tych kolorów, choć ciągle widzi wszystko w odcieniach szarości. (moment jak musi na lekcji plastyki wymieszać zielony i żółty żeby wyszedł niebieski – i jakimi sposobami sobie radzi – jest świetnie wymyślony). Pewnego dnia chłopiec spacerujący po lesie spotyka niewidomego starca, który skłaniając chłopca do poszukiwania i zadawania trudnych pytań, pomaga mu odkryć kolory życia. Starzec jest postacią skrytą, niewiele wiemy o jego życiu, jedynie jego wygląd i towarzysząca laska sugerują że ma ogromne doświadczenie i mądrość życiową. Spotkania te są tak pouczające, tak intensywne, tak mądre, że jestem niebywale zauroczona ich relacją, podejściem starca do chłopca i fascynacją chłopca niewidomym nieznajomym.
W tej historii ciekawym wątkiem jest też pojawiający się cyklicznie sen chłopca, gdzie główną rolę odgrywa smok chcący się bić z chłopcem. Ten zaś zadaje różne pytania smokowi i czeka na każdą noc, w której będzie śnić. Ponadto jest też minimalny wątek szkoły i przyjaźni z dziewczynką, dzięki której główny bohater nieświadomie poznaje i odczuwa różne kolory.
W książce ukazany jest też cyrk jako dom, praca, miejsce spotkań, miejsce uczenia się zawodu, ale też smutku objawiającym się w śmiechu (trzeba przeczytać do końca, aby zrozumieć metaforę). Chłopiec ma też swój pierwszy występ na scenie cyrkowej w białym stroju, ale jak sobie poradził, o co chodzi z białym strojem i łzą (która pojawia się też na okładce),to czytelnik musi się dowiedzieć sam. Dodam tylko, że jest tutaj tak wiele wątków, kwestii, problemów społecznych, odniesień i metafor, które łączą całą historię w całość, że każdy czytelnik musi sam je powoli odkrywać i dla każdego inne tematy będą ważne i intrygujące. W tej książce znajdziemy multum motywów społecznych, które można wykorzystać do lekcji bibliotecznych czy wychowawczych, do wspólnych dyskusji ze starszym dzieckiem. To coś co szukam w książkach dla dzieci. Motywów, odnośników, problemów wieku nastoletniego. Jestem pod wrażeniem ile ważnych kwestii zawarł autor w tak krótkiej książce.
Oczywiście można w tej książce dojrzeć kilka błędów w literkach, dla niektórych może pewne kwestie będą za mało opisane i rozwinięte, ale moim zdaniem biorąc pod uwagę do jakiego czytelnika jest ona skierowana, jest pozycją godną uwagi i skłaniającą do uśmiechu, wzruszenia i do głębokiej refleksji (choć literacko i językowo napisana jest w bardzo prosty i łatwy sposób ).
Jestem jeszcze emocjonalnie zahipnotyzowana tą pozycją i uważam ją nie tylko za bardzo dobrą rozrywkę, ale przede wszystkim jako godne polecenia źródło dające podstawy do dyskutowania, zastanawiania się nad życiem i głębokiej refleksji.
Podsumowując „Biały klaun” to niesamowita historia chłopca mieszkającego w cyrku, który spotyka w lesie starca, który pomaga mu zrozumieć świat i odnaleźć kolory. Bardzo pozytywna, wartościowa lektura pokazująca rodzinę, dzieciństwo, problemy wieku dziecięcego i relacje chłopca z różnymi ludźmi. Wzruszająca i pouczająca lektura z bardzo ciekawymi bohaterami i równie interesującą fabułą ze smokiem, snami, lasem, kolorami i cyrkiem w tle.

Są takie książki, które wynajduje przypadkowo. Krążąc po zakurzonych półkach bibliotecznych lubię wynajdywać książki zapomniane, niewypożyczane i zalegające od dawna na półce. Właśnie ostatnio mam nosa do takich pozycji. Jedną z nich jest książka chorwackiego autora Damira Milosa „Biały klaun”. Jest to powieść dziecięca z okładką, która mnie zauroczyła od pierwszego...

Książki "Biały klaun" Damira Miloša nie miałam w czytelniczych planach.
Sięgnęłam po nią z powodu projektu "Spoza tęczy".
Chciałam przeczytać ją razem z 12-letnią córką, głośno, ale córka... odmówiła.
No to każda "zmierzyła się" z tą lekturą oddzielnie.
Piszę: "zmierzyła się", bo książkę otwierałam z nastawieniem, że niełatwa.
Takie wrażenie odniosłam po recenzji znalezionej tu: czytanki-przytulanki
A co myślę już po lekturze?


Blogowego wpisu część 1. (o moich wrażeniach)

Początek książki wydał mi się dziwny, nierealny, baśniowy. Nie tego się spodziewałam
i prawie zrezygnowałam z dalszego czytania...
A potem? Potem wciągnęło mnie za uszy, za ciekawski nos do środka.
Do samego środka filozoficzno-baśniowej przypowieści o poszukiwaniu swego miejsca na świecie.
I nie puściło aż do końca.
Do końca tekstu, który pozostawia wrażenie, że końcem być nie powinien. Co mnie trochę rozczarowało...

Moim zdaniem nie jest to książka jakoś szczególnie trudna w odbiorze
(ewentualnie nie znam się, albo nie dorosłam do niej... ;-p
Myślę też, że każdy może znaleźć w niej coś innego,
tak jak w "Małym Księciu", do którego "Biały klaun" często jest porównywany.


Myślałam, że będzie to opowieść o niewidomym chłopcu i bardzo byłam ciekawa porównania naszych wrażeń z tym,
co nam dała "Czarna książka kolorów". Ale nie, główny bohater nie jest niewidomy, on tylko nie rozróżnia kolorów.
Ładne mi tylko - daltonizm generuje jego poczucie inności i chęć ukrycia jej; jest także wyznacznikiem wszystkich
jego działań! To przez daltonizm mały bohater prowadzi rozmowy i zaprzyjaźnia się z niewidomym staruszkiem.
To przez daltonizm uczy się stawiać pytania i słuchać.

Dziwne, po lekturze w mojej głowie pojawiły się pytania: Po co mi to było? Co mi dała ta książka?
Niezaspokojenie... Niedosyt?
No, przede wszystkim przyjemność czytania! Czy nie po to czyta się książki?
Tu nasuwają się słowa ślepego starca:
„Pewne rzeczy, pewne historie nie muszą być prawdziwe. Dużo ważniejsze jest to, że są piękne.”


Blogowego wpisu część 2. (o wrażeniach córki)

Córka (z przyczyn od niej niezależnych) przeczytała książkę w dwóch dość odległych turach,
w każdej turze mniej więcej połowę tomu.
Pierwsza część zaintrygowała ją, wciągnęła i córka z żalem przerwała lekturę.
Po drugiej części, zapytana o wrażenia, powiedziała:
Może być, ale nie chciałabym tego mieć na własność, ani nawet czytać drugi raz.
Książka dziwna trochę. Może autor miał coś głębszego na myśli, ale ja tego nie wyłapałam.


Blogowego wpisu część 3. (o rozmowie z córką)

Bohater książki nie rozróżnia barw, widzi świat biało-czarno-szary.
Słowo "daltonista" nie pojawia się ani razu. Zajrzałyśmy do wikipedii po definicję tej choroby.
Nie ma tam nic o szarościach, ale obie z córką rozumiemy, że to baśniowe uproszczenie.

Nasza rozmowa o "Białym klaunie" składała się mnóstwa z pytań i niewielu odpowiedzi ;-p
Dlaczego chłopiec zapomniał odwiedzić znajomą (ukochaną?) dziewczynkę w szpitalu?
Aż tak ważne były dla niego rozmowy z niewidomym staruszkiem?
Co mu te rozmowy dały?
Dlaczego pytania stawiane przez niego wydają się takie dziwne (wręcz udziwnione)?
Czy umiałybyśmy odpowiedzieć na te pytania?
Dlaczego chłopiec czuł się gorszy?
Czy "inny" oznacza "gorszy"?
Czy on sam tak się czuł, czy pozwolił rodzicom wmówić to sobie?
Dlaczego klaun musi rozróżniać kolory? Czy klauni to weseli ludzie?
Z czego i dlaczego śmieją się ludzie w cyrku i poza nim?
Dlaczego dorosły już bohater nie zaczął pracować w cyrku?

oraz

Dlaczego nigdy nie zaprowadziłam córki do cyrku?


Blogowego wpisu część 4. (o skojarzeniach z Pierrotem)

Pod koniec książki bohater przywdziewa białe szaty i domalowuje sobie łzę na policzku. Teraz już nie ma
wątpliwości, że to Pierrot – postać smutna i romantyczna z włoskiej komedii. I taki jest dorosły bohater:
smutny, romantyczny, wciąż poszukujący...
A wy się ludzie śmiejcie...



https://bajdocja.blogspot.com/2016/11/biay-klaun.html

Książki "Biały klaun" Damira Miloša nie miałam w czytelniczych planach.
Sięgnęłam po nią z powodu projektu "Spoza tęczy".
Chciałam przeczytać ją razem z 12-letnią córką, głośno, ale córka... odmówiła.
No to każda "zmierzyła się" z tą lekturą oddzielnie.
Piszę: "zmierzyła się", bo książkę otwierałam z nastawieniem, że niełatwa.
Takie wrażenie odniosłam po recenzji...

Powieść o radości, czasie, odmienności oraz miłości, która jednak nie przebiła Jeżycjady:). Chłopiec daltonista szuka kolorów, co już w samym sobie jest niesamowite. Historie, które opowiada starzec, są piękne. Gorąco polecam tym, którzy szukają samych siebie-i mają na to czas...

Powieść o radości, czasie, odmienności oraz miłości, która jednak nie przebiła Jeżycjady:). Chłopiec daltonista szuka kolorów, co już w samym sobie jest niesamowite. Historie, które opowiada starzec, są piękne. Gorąco polecam tym, którzy szukają samych siebie-i mają na to czas...

Ktoś porównał tę książkę do "Małego Księcia", a to wystarczający powód, by ją przeczytać.

"Biały klaun" ma swój klimat, nie czytałam dotąd takiej książki. Jest przepełniona symbolami, które jednak nie od razu da się rozszyfrować.
Kim na przykład jest tak ważny dla fabuły i bohatera smok, który pojawia się w jego snach i stara się być groźny, wyzywa go na pojedynki i chce porwać jego księżniczkę?
Długo się nad tym zastanawiałam, aż postanowiłam poszukać czegoś o symbolice smoka:

„Smok pozostawał często stworzeniem groźnym uosabiającym zło. W psychologii także ludzkie lęki i ciemną stronę osobowości. Stał w opozycji do bohatera, który musiał pokonać zło drzemiące w nim samym, ukazywane pod postacią smoka, by ostatecznie zwyciężyć nad złem.”
(http://pl.wikipedia.org/wiki/Smok#Symbolika)

I teraz wszystko wydaje się odrobinę jaśniejsze i już wiem, dlaczego smok atakował przepełnionego lękiem chłopca zagubionego w świecie bez kolorów i dlaczego zniknął, gdy te kolory odnalazł w sobie.

Jest to książka piękna, pełna niezapomnianych scen i słów, przy tym poruszająca ważny temat, mogłoby się wydawać, nieobecny wśród nas. Skłania przy tym do refleksji, czy aby na pewno my widzimy kolory, skoro nasze życie jest szare? Czy potrafilibyśmy je odczuć?

„Pewne rzeczy, pewne historie nie muszą być prawdziwe. Dużo ważniejsze jest to, że są piękne.”

Ktoś porównał tę książkę do "Małego Księcia", a to wystarczający powód, by ją przeczytać.

"Biały klaun" ma swój klimat, nie czytałam dotąd takiej książki. Jest przepełniona symbolami, które jednak nie od razu da się rozszyfrować.
Kim na przykład jest tak ważny dla fabuły i bohatera smok, który pojawia się w jego snach i stara się być groźny, wyzywa go na pojedynki i chce...

Króciutka opowieść o chłopcu poszukującym kolorów. Ma w sobie coś magicznego, bajkowego i nieoczywistego.

Króciutka opowieść o chłopcu poszukującym kolorów. Ma w sobie coś magicznego, bajkowego i nieoczywistego.