Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia "Dziewczyny z pomarańczami", to historia osobistej baśni. Jostein Gaarder w typowy dla siebie sposób zawiązuje akcję, snując przy tym rozważania natury egzystencjalnej. Odnajdujemy motywy wspólne dla książek autora: pościgu, listu i gry hazardowej. Wspólne nawiązania- pośrednie i bezpośrednie- do sztuk pięknych, muzyki i astronomii. Mimo, iż autor zagląda do króliczej nory, jednak w nią nie skacze; w jego świecie zawsze pozostaje nadzieja, rachunek gry jest zawsze dodatni. Zarówno szeroki wachlarz odniesień, jak i pozytywny wydźwięk, sprawiają że książka może spodobać się szerszemu gronu odbiorców. Doceniam, w wielu miejscach jestem zauroczona, jednak nie kupuję w całości tej wizji wszechświata. Z niektórych pisarzy się wyrasta i Gaarder jest dla mnie jednym z nich, przy czym nie przekreśla to jego zasług w budzeniu ciekawości młodych czytelników.

Historia "Dziewczyny z pomarańczami", to historia osobistej baśni. Jostein Gaarder w typowy dla siebie sposób zawiązuje akcję, snując przy tym rozważania natury egzystencjalnej. Odnajdujemy motywy wspólne dla książek autora: pościgu, listu i gry hazardowej. Wspólne nawiązania- pośrednie i bezpośrednie- do sztuk pięknych, muzyki i astronomii. Mimo, iż autor zagląda do...

Autor w sposób alegoryczny snuje opowieść o losach, które doprowadziły jego kraj do degeneracji. "We wstępnych planach autora "Czarodziejski Ptak Ułudy" miał być powieścią dla dzieci. Dopiero w trakcie pisania zrodził się pomysł satyry politycznej ( stąd zresztą owo rozdarcie między rozdziałami A-F i następnymi, której pisarzowi nie udało się już potem zacementować)." Na zmiany koncepcji pisarskiej musiały wpłynąć realia życia codziennego w Nikaragui- twierdzi autor posłowia- Jerzy Kühn. Rozdział P zrywa z baśniową konwencją, jakby niezdolna była pomieścić niegodziwości systemu. Powraca w zbrutalizowanej formie, coraz bardziej przypomina mit, gdzie bohater zostaje poddany rozmaitym próbom. Jego wędrówka zdaje się nie mieć końca, a zadania niemal niemożliwe do wykonania. Baśń to świat, w którym porządek zostaje naruszony, by wkrótce powrócić do równowagi i nagrodzić wysiłki bohatera. Nie w tym przypadku, zakończenie oglądamy w krzywym zwierciadle. Autor pozbawia nas złudzeń ukazując hipokryzję i korupcję nie tylko na wyższych szczeblach hierarchii państwowej, ale i w niższych warstwach, nie oszczędza środowiska pisarskiego. Dostaje się też Jankesom, z resztą słusznie. Warto przeczytać, ponieważ trudna sytuacja Nikaragui trwa po dziś dzień.
Z jednej strony książka demaskująca; kronika degeneracji wartości- a z drugiej- skarbnica folkloru z wyjątkową fauną i florą Ameryki Łacińskiej, wyjątkowym językiem. Jedyne w swoim rodzaju połączenie mitu z realiami, gdzie jest więcej autentycznych wydarzeń niż mogłoby się wydawać.

Autor w sposób alegoryczny snuje opowieść o losach, które doprowadziły jego kraj do degeneracji. "We wstępnych planach autora "Czarodziejski Ptak Ułudy" miał być powieścią dla dzieci. Dopiero w trakcie pisania zrodził się pomysł satyry politycznej ( stąd zresztą owo rozdarcie między rozdziałami A-F i następnymi, której pisarzowi nie udało się już potem zacementować)."...

Ocena oddaje moje umiłowanie do Márqueza, o jego prozie napisano już chyba wszystko. Ilustracje moim zdaniem do niej nie przystają. Wybór estetyki nie usprawiedliwia braków konstrukcji anatomicznych. Najczęstszy układ to statyczne postaci w podobnych ustawieniach, ilustracje niczego nie dopowiadają, nie dokreślają. Jak klony, niezróżnicowane szkice ołówkiem. Brak celowości tych tworów mnie poraża. Ciemne, nieciekawe płaszczyzny tła i sosy monachijskie. Bronią się niektóre ilustracje z opowiadania "Wtorkowe popołudnie". Uzasadnione użycie koloru i umiejętne oddanie klimatu gorąca, pustki i wyobcowania. Nieliczne mają potencjał w "Światło jest jak woda".
Czuję się oszukana, okładka zdawała się obiecywać więcej.

Ocena oddaje moje umiłowanie do Márqueza, o jego prozie napisano już chyba wszystko. Ilustracje moim zdaniem do niej nie przystają. Wybór estetyki nie usprawiedliwia braków konstrukcji anatomicznych. Najczęstszy układ to statyczne postaci w podobnych ustawieniach, ilustracje niczego nie dopowiadają, nie dokreślają. Jak klony, niezróżnicowane szkice ołówkiem. Brak celowości...