Zestarzało się. I to dosyć brzydko. W dodatku mam nieodparte wrażenie, że w wersji radiowej, w interpretacji Jerzego Dobrowolskiego, Wojciecha Pokory, Ireny Kwiatkowskiej, Bohdana Łazuki te teksty wydawały się lepsze, zabawniejsze....

Zestarzało się. I to dosyć brzydko. W dodatku mam nieodparte wrażenie, że w wersji radiowej, w interpretacji Jerzego Dobrowolskiego, Wojciecha Pokory, Ireny Kwiatkowskiej, Bohdana Łazuki te teksty wydawały się lepsze, zabawniejsze....

Potężna dawka absurdu, groteski i hiperboli w mistrzowskim ujęciu nieodżałowanej Marii Czubaszek!

Wszystkie te krótkie teksty, dialogi, skecze czyta się z łezką w oku, bo dziś już nikt tak nie pisze.
Podczas lektury w uszach cały czas dźwięczały mi głosy także już nieżyjących artystów, Ireny Kwiatkowskiej, Wojciecha Pokory, Jerzego Dobrowolskiego, którzy świetnie wcielali się w swoje role w radiowych słuchowiskach (to kolejna odchodząca do lamusa forma, co stwierdzam ze smutkiem).

Przy czytaniu smutno mi jednak, rzecz jasna, nie było. Ubawiłam się po pachy i dawno tak nie uśmiałam.
Mimo iż te żarty mają kilka dekad, wciąż pozostają aktualne, także pod względem satyrycznym.
To genialny humor z najwyższej półki, który się nie starzeje i z biegiem czasu, niczym wino, nabiera smaku.

Do tej książki można wracać bez końca. Szkoda, że nie mam własnej - muszę przy najbliższej okazji kupić, by móc zaglądać do niej , kiedy tylko będę miała na to ochotę.

Polecam z sumieniem czystszym od górskiego powietrza:)

Potężna dawka absurdu, groteski i hiperboli w mistrzowskim ujęciu nieodżałowanej Marii Czubaszek!

Wszystkie te krótkie teksty, dialogi, skecze czyta się z łezką w oku, bo dziś już nikt tak nie pisze.
Podczas lektury w uszach cały czas dźwięczały mi głosy także już nieżyjących artystów, Ireny Kwiatkowskiej, Wojciecha Pokory, Jerzego Dobrowolskiego, którzy świetnie...

Absurd, pure-nonsens, makabreska, dynamit, surrealizm literacki - tyle można powiedzieć o pierwszej książce wspaniałej, jedynej i niezapomnianej Marii Czubaszek. Dzieło, arcydzieło proszę państwa! Spadkobierczyni Gałczyńskiego i Grodzieńskiej, bawi się słowem w sposób niebywały! Każda strona to zaskoczenie, to gra Autorki z czytelnikiem. Od "Wysp Hula-Gula" Polacy "mówili Marią Czubaszek". Te wszystkie "nieprawdaż? prawdaż", "moją osobistą narzeczoną niestety", "ręce opadły mi jak płetwy" i "nic właśnie" weszły do mowy codziennej, potocznej. Ogromy wkład kulturowy pani Marii rozpoczął się właśnie od tej książki.
Na uwagę zasługuje także wstęp Jerzego Urbana (błyskotliwy jak zawsze!),i dedykacja Pani Czubaszek właśnie Urbanowi. Od zawsze czułem podskórnie, że wiele nas łączy, teraz mam wreszcie dowód na piśmie.
Książka którą TRZEBA przeczytać!

Absurd, pure-nonsens, makabreska, dynamit, surrealizm literacki - tyle można powiedzieć o pierwszej książce wspaniałej, jedynej i niezapomnianej Marii Czubaszek. Dzieło, arcydzieło proszę państwa! Spadkobierczyni Gałczyńskiego i Grodzieńskiej, bawi się słowem w sposób niebywały! Każda strona to zaskoczenie, to gra Autorki z czytelnikiem. Od "Wysp Hula-Gula" Polacy...

Bardzo zabawny zbiór opowiadań Marii Czubaszek. Absurdalny, ale ten rodzaj humoru jest mi bardzo bliski. Szkoda, że książkę tak ciężko obecnie dostać, bo chętnie bym do niej wrócił...

Bardzo zabawny zbiór opowiadań Marii Czubaszek. Absurdalny, ale ten rodzaj humoru jest mi bardzo bliski. Szkoda, że książkę tak ciężko obecnie dostać, bo chętnie bym do niej wrócił...

Po mojemu, Maria Czubaszek była geniuszem, i to stuprocentowym! Nie wiem jak ona mogła być takim skromnym człowiekiem, posiadając tak wielki talent. Na wyspach Hula-Gula, to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałem i powiem więcej, niektórych historyjek z tego zbioru, chcę się nauczyć na pamięć.

No właśnie, co do formy. Jest to zbiór krótkich historyjek różnej maści. O wszystkim. Każda historia jest absurdalnie absurdalna. Tylko w tej książce może wydarzyć się wszystko, a rzeczy nienormalne są jak najbardziej normalnymi.

Nie mogę nic więcej napisać o tej książce, bo szczerze mówiąc nie potrafię, ją trzeba po prostu przeczytać. Osobiście, jestem wstrząśnięty talentem Marii Czubaszek, zawsze wiedziałem, że pisze świetnie, uwielbiałem to co robi i mówi, ale Na wyspach Hula-Gula pokazało mi tę autorkę, jako pisarza o świetnym warsztacie i niesamowitej kreatywności. Krótko mówiąc jestem zachwycony!

Po mojemu, Marię Czubaszek trzeba czytać. Od Marii Czubaszek trzeba się uczyć. Maria Czubaszek, oprócz tego, że była świetną autorką rozrywkową, to mimo tego co o sobie opowiadała, była wybitną polską pisarką!

https://pomojemuliteratura.blogspot.com/

Po mojemu, Maria Czubaszek była geniuszem, i to stuprocentowym! Nie wiem jak ona mogła być takim skromnym człowiekiem, posiadając tak wielki talent. Na wyspach Hula-Gula, to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałem i powiem więcej, niektórych historyjek z tego zbioru, chcę się nauczyć na pamięć.

No właśnie, co do formy. Jest to zbiór krótkich historyjek różnej maści....

Książeczka ta, to przykład purnonsensu doskonałego. Można pokusić się nawet o stwierdzenie, że nawet Tuwim i Słonimski w swoich absurdalnych oparach nie dotarli tak daleko, jak Czubaszek. A że ten absurd znalazł się na wyspach Hula-Gula, to inna sprawa.
Dykteryjki, którym trudno się oprzeć. Poprawienie humoru gwarantowane. Jedno zastrzeżenie - jak z każdą przyprawą, tak i z tą trzeba uważać aby przy dawkowaniu nie przesadzić.

Książeczka ta, to przykład purnonsensu doskonałego. Można pokusić się nawet o stwierdzenie, że nawet Tuwim i Słonimski w swoich absurdalnych oparach nie dotarli tak daleko, jak Czubaszek. A że ten absurd znalazł się na wyspach Hula-Gula, to inna sprawa.
Dykteryjki, którym trudno się oprzeć. Poprawienie humoru gwarantowane. Jedno zastrzeżenie - jak z każdą przyprawą, tak i...

W tej książce absurd goni absurd i chociaż po kilku stronach czytelnik zaczyna zauważać triki, które tworzą te absurdy to i tak cały kontekst czyni te mini opowiadania zabawnymi. Niemalże każda strona przyczyniła się do mojego parsknięcia śmiechem lub przynajmniej wywołała lekki uśmiech. Z tym, że...ten rodzaj humoru po prostu trzeba lubić.

W tej książce absurd goni absurd i chociaż po kilku stronach czytelnik zaczyna zauważać triki, które tworzą te absurdy to i tak cały kontekst czyni te mini opowiadania zabawnymi. Niemalże każda strona przyczyniła się do mojego parsknięcia śmiechem lub przynajmniej wywołała lekki uśmiech. Z tym, że...ten rodzaj humoru po prostu trzeba lubić.