Rozpych, naukowy nagi lunch (lepiej czyta się nie po kolei),język rozpycha się łokciami, aż trudno nadążyć, z resztą trudno się dziwić! Piurblaga Maffesolego próbuje uchwycić zjawiska, których nie zauważają nauki społeczne korzystające z pojęć-powielaczy. Indywidualizm, masowość, kolektywizm są to koncepty przeceniane i mgławiste, z samej natury nauki wynikające (Welt). Socjologia marzycielska na przekór przewiduje, proponuje metodologię ludyczną. Więcej niż afekt, mniej niż teoria. Antropoid powiedziałby, że coś, co działa...

Rozpych, naukowy nagi lunch (lepiej czyta się nie po kolei),język rozpycha się łokciami, aż trudno nadążyć, z resztą trudno się dziwić! Piurblaga Maffesolego próbuje uchwycić zjawiska, których nie zauważają nauki społeczne korzystające z pojęć-powielaczy. Indywidualizm, masowość, kolektywizm są to koncepty przeceniane i mgławiste, z samej natury nauki wynikające (Welt)....

Książka zawiera bardzo mało treści. Nie zawiera dowodów na podane tezy. Bazuje na dziwnych porównaniach, nawiązywaniu, co sprawia to wrażenie, że autor niezwykle sili się by prezentować siebie jako osobę elokwentną, o bogatym słownictwie, zawsze gotową znaleźć odpowiedni cytat, oraz analogię. Są tutaj powierzchowne odniesienia do wszystkiego. Taoizmu, henoteizmu, tomizmu, hierarchii Kościoła, kultury japońskiej, mafii, narodowników, leninizmu, liberałów. Wszystko to jednak jest płytkie. Autor korzysta z możliwie wymyślnych słów, ale i z tego nic nie wynika.

Książka jest moim olbrzymim zawodem, gdyż ciekawy temat i ciekawa koncepcja w tym dziele jest nieczytelna i gubi się w rozbuchanym pustosłowie.

Książka zawiera bardzo mało treści. Nie zawiera dowodów na podane tezy. Bazuje na dziwnych porównaniach, nawiązywaniu, co sprawia to wrażenie, że autor niezwykle sili się by prezentować siebie jako osobę elokwentną, o bogatym słownictwie, zawsze gotową znaleźć odpowiedni cytat, oraz analogię. Są tutaj powierzchowne odniesienia do wszystkiego. Taoizmu, henoteizmu, tomizmu,...

Z jednej strony jest to pozycja pełna bełkotu, gadaniny dla gadaniny. Z drugiej strony zawiera ciekawą koncenpcję, wedle której racjonalistyczne niegdyś społeczeństwa zaczynają wracać do plemienności.

Z jednej strony jest to pozycja pełna bełkotu, gadaniny dla gadaniny. Z drugiej strony zawiera ciekawą koncenpcję, wedle której racjonalistyczne niegdyś społeczeństwa zaczynają wracać do plemienności.