Stara Słaboniowa i Spiekładuchy

Fascynująca powieść łącząca w sobie tajemniczy świat mitologii słowiańskiej z teraźniejszością. Mądrość ludową ze współczesną technologią. Przeszłość i doświadczenie osób starszych z nowym duchem i dążeniem do podbijania świata przez młodych.
Cała konstrukcja książki oparta na historii życia i przemyśleniach głównej postaci - Teofili Słaboniowej, nazywanej „Starą Słaboniową”. Jest ona niesamowicie barwną postacią, która łączy w sobie dwa światy: ten ludowy, pogański oraz współczesny. Posądzana o czary i konszachty z mocami nieczystymi z jednej strony wzbudza strach, z drugiej to do niej udają się ludzie po poradę i pomoc. To ona potrafi ujarzmić moce nieczyste i ratować mieszkańców swojej wioski w sposób tak subtelny i mądry, że po prostu tej postaci nie można się oprzeć. Dla mnie to metafora ogromnej mądrości wynikającej z doświadczenia życiowego.
Dodatkowo całość napisana przepięknym językiem, gdzie można poczuć klimat takiej małej wioski oraz licznych stworów ludowych.
Magiczna powieść pełna błyskotliwości, wyobraźni i bogactwa złotych myśli. To jedna z tych książek do której chce się wracać.
Cudownie słucha się też audiobooka czytanego przez Joannę Jeżewską.

Fascynująca powieść łącząca w sobie tajemniczy świat mitologii słowiańskiej z teraźniejszością. Mądrość ludową ze współczesną technologią. Przeszłość i doświadczenie osób starszych z nowym duchem i dążeniem do podbijania świata przez młodych.
Cała konstrukcja książki oparta na historii życia i przemyśleniach głównej postaci - Teofili Słaboniowej, nazywanej „Starą...

Polecam wszystkim wielbicielom ludowych podań. Teofila Słaboniowa jest niesamowicie ciekawą postacią, której chyba już nic na tym świecie nie zdziwi a skuteczności w radzeniu sobie z nadprzyrodzonymi przeciwnikami mógłby jej pozazdrościć nawet Geralt z Rivii :)

Polecam wszystkim wielbicielom ludowych podań. Teofila Słaboniowa jest niesamowicie ciekawą postacią, której chyba już nic na tym świecie nie zdziwi a skuteczności w radzeniu sobie z nadprzyrodzonymi przeciwnikami mógłby jej pozazdrościć nawet Geralt z Rivii :)

"Stara Słaboniowa i Spiekładuchy" Joanna Łańcucka
"Wy to, Słaboniowa, zawsze tak zakręcicie, że człowiek sam nie wie, w co wierzyć, i widzi rzeczy, których nie ma".
W zimowy wieczór stara kobieta staje przy płocie i obserwuje swoją wieś - Cepówkę, w której przyszło jej spędzić większość swojego życia. Niewiadomo ile ma lat, ani skąd pochodzi. Ludzie we wsi gadają, że Słaboniowa jest czarownicą i, że potrafi rzucać uroki. Nie wiedzieć czemu tę małą wioskę, gdzieś przy wschodniej granicy odwiedzają siły nieczyste i cała gama duchów rodem ze słowiańskiej mitologii i ludowych podań. Roi się tutaj od południc, strzyg czy samego anioła ciemności.
To świetna książka, pełna osobliwych bohaterów, podań oraz ciekawostek. Napisana świetnym językiem. Gdy przeczytałam gdzieś opinię o tej książce, to wiedziałam, że to będzie ciekawe spotkanie, pomimo iż to niezupełnie moje "klimaty". Nie pomyliłam się i spędziłam bardzo miłe chwile w towarzystwie Słaboniowej i mieszkańców wsi.

"Stara Słaboniowa i Spiekładuchy" Joanna Łańcucka
"Wy to, Słaboniowa, zawsze tak zakręcicie, że człowiek sam nie wie, w co wierzyć, i widzi rzeczy, których nie ma".
W zimowy wieczór stara kobieta staje przy płocie i obserwuje swoją wieś - Cepówkę, w której przyszło jej spędzić większość swojego życia. Niewiadomo ile ma lat, ani skąd pochodzi. Ludzie we wsi gadają, że...

Lubicie książki z elementami wierzeń słowiańskich?
Od jakiegoś czasu zaczęło mnie do nich ciągnąć i jestem zachwycona.

We wsi Capówki mieszka Teofila Słaboń. Starowinka, która pochowała już męża i córkę. Zielarka, której temat sił nadprzyrodzonych nie jest obcy.
Wioseczka w której mieszka dozna ciemności, a nadciągające zło przybierze niebywałe rozmiary.
Zimny wiatr niesie ze sobą smród siarki, w głębi lasu widać czyjeś oczy, dziecko o twarzy starca sprowadza młode dziewczyny na bagna, a strzygoń wychodzi na krwawy żer.
Nasza babuleńka zna te sztuczki, zna podstępki jakim potrafią się kierować.
Wypędzanie zmor, uroki i strzygi to jej specjalność.
Trzeba bronić wioseczki i mieszkańców.
Autorka serwuje nam spotkanie z wierzeniami ludowymi, strzygami, kakimorami oraz ciekawymi zabobonami.
Miesza świat ludzi ze światem duchów.
Ukazuje ludzkie fantazje i tajemnice, które w dziwny sposób potrafią się zmaterializować.
Co takiego kryją malutka wioseczka, że wciąż jest nękana przez siły nieczyste?
Książka podzielona jest na opowiadania, które łącza się w całość, ponieważ nasi bohaterowie przeplatają się w nich.
Kibicujemy aby wszystko się udało i zakończyło sukcesem, aby zapanował spokój i każdy mógł cieszyć się swoim życiem.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki.
Babulka Słaboniowa skradła moje serce. Jej rady, język jak mówiła, anegtowy, wiedza. To wszystko było takie świetne, mieć taką babcię to byłoby wyzwanie. 🙂

Lubicie książki z elementami wierzeń słowiańskich?
Od jakiegoś czasu zaczęło mnie do nich ciągnąć i jestem zachwycona.

We wsi Capówki mieszka Teofila Słaboń. Starowinka, która pochowała już męża i córkę. Zielarka, której temat sił nadprzyrodzonych nie jest obcy.
Wioseczka w której mieszka dozna ciemności, a nadciągające zło przybierze niebywałe rozmiary.
Zimny wiatr...

Ciekawa. Czytałem recenzje na dwóch blogach i zaciekawiło. Tam wspomniano o audiobooku, ale nie mogłem go zdobyć.
Wiele mądrości ma bohaterka i dużo refleksji jest po lekturze. Poleciłem książkę córce i polecam wszystkim.

Ciekawa. Czytałem recenzje na dwóch blogach i zaciekawiło. Tam wspomniano o audiobooku, ale nie mogłem go zdobyć.
Wiele mądrości ma bohaterka i dużo refleksji jest po lekturze. Poleciłem książkę córce i polecam wszystkim.

W poprzednich opiniach napisano już tyle o tych opowiadaniach, że niewiele mogę dodać. Momentami mi się dłużyło, ale w sumie, to wykreowany świat prostych mieszkańców Capówki , nie gorszy jest od świata w Wiedźminie. Wszelkie potwory i stwory ujarzmia tu stara babuleńka i nie potrzebny jest jej do tego srebrny miecz czy też żadne czary-mary. Polecam

W poprzednich opiniach napisano już tyle o tych opowiadaniach, że niewiele mogę dodać. Momentami mi się dłużyło, ale w sumie, to wykreowany świat prostych mieszkańców Capówki , nie gorszy jest od świata w Wiedźminie. Wszelkie potwory i stwory ujarzmia tu stara babuleńka i nie potrzebny jest jej do tego srebrny miecz czy też żadne czary-mary. Polecam

Na początku miałam mieszane uczucia, ale im dalej tym większy zachwyt.

Na początku miałam mieszane uczucia, ale im dalej tym większy zachwyt.

Zakochałam się w książce bez - wa - run - ko - wo. W Capówce, głównej bohaterce, pozostałych postaciach, a przede wszystkim w języku. I w lektorce, która nadała powieści kolorytu.

Stare wierzenia i bajania to do tej pory nie były moje klimaty, tym bardziej przesądy i gusła ze słowiańską mitologią w tle. Wszystkie te kikimory nękające niemowlęta, strzygonie rozszarpujące nieostrożnych, ginące potem pod osikowymi kołkami, południce zajeżdżające konie i toczące krew ze śpiących, zmory zamykane w butelce po occie, wampiry, wilkołaki oraz z importu laleczki voo-doo. I do tego inne Spiekładuchy. Nie, nie, nie, nie moje to klimaty, gdy fantazja miesza się z rzeczywistością i dzieją się dziwy, których nie sposób racjonalnie wyjaśnić.

Ale pojawiła się w książce Teofila Słaboniowa, mieszkanka małej chatynki w Capówce, właścicielka kota, dziarska staruszka, która ma lat osimdziesiąt, dziewińdziesiąt, a może i sto. Mądra ludową mądrością, kobieta, która bezinteresownie czyni dobro i ratuje z tarapatów sąsiadów, którzy poprosili ją o pomoc. Bo Spiekładuchy się panoszą.
„...Jak ja była młoda, to zmory, strzygi i upiory żyły pospołu z nami na tym świecie i nikomu to dziwne nie było. Tera inaczej je…”
W tle wieś i zmiany cywilizacyjne, nowoczesność wkraczająca na polską wieś, przekrój zacofanego społeczeństwa, zawiłe meandry ludzkiej duszy.

Stara Słaboniowa to najlepsze co mogło spotkać Capówkę, bowiem gdy nie pomoże pan, wójt, ni pleban, wszystkie drogi prowadzą do Słaboniowej - Superbohaterki z supermocami. Ona zawsze pomoże.
Mam wątpliwości, czy to bardziej Jakub Wędrowycz w spódnicy, Olive Kitteridge przeniesiona ze Stanu Main na polską zabobonną wieś, czy może któraś z mieszkanek Taplar z kultowej „Konopielki”. Beata, dzięki za polecenie „Starej Słaboniowej…” - strzał w dziesiątkę.

Zakochałam się w książce bez - wa - run - ko - wo. W Capówce, głównej bohaterce, pozostałych postaciach, a przede wszystkim w języku. I w lektorce, która nadała powieści kolorytu.

Stare wierzenia i bajania to do tej pory nie były moje klimaty, tym bardziej przesądy i gusła ze słowiańską mitologią w tle. Wszystkie te kikimory nękające niemowlęta, strzygonie rozszarpujące...

Świetne opowiadania, które szybko wciągają w świat wsi, która rozwija się wraz z bohaterami. Poznajemy zwyczaje i dawne mary, nawiedzające nasze ziemie. Mimo niektórych historii dziejących się w lecie jest idealna na ciemne i zimne wieczory zimy.
Słaboniowa jest bardzo dobrze wykreowaną postacią. Poboczne postaci są jak prawdziwi ludzie, a nie twory bez charakteru i skaz.
Polecam każdemu kto choć trochę interesuje się polskim folklorem i zabobonami.

Świetne opowiadania, które szybko wciągają w świat wsi, która rozwija się wraz z bohaterami. Poznajemy zwyczaje i dawne mary, nawiedzające nasze ziemie. Mimo niektórych historii dziejących się w lecie jest idealna na ciemne i zimne wieczory zimy.
Słaboniowa jest bardzo dobrze wykreowaną postacią. Poboczne postaci są jak prawdziwi ludzie, a nie twory bez charakteru i...

Prosta, przyjemna, odrobinę magiczna. Bardzo mi się podobała.

Prosta, przyjemna, odrobinę magiczna. Bardzo mi się podobała.