Długa Ziemia

Światy równolegle nie są jakimś niesamowitym odkryciem XXI wieku, do którego przykleił się Marvel. Wielu aktorów i twórców bawiło się tym motywem na wielu nośnikach, filmy, książki, animacje, komiksy. Szczerze pisząc, nawet nie wiedziałem, że ta książka porusza ten temat. Sięgnąłem po nią, ponieważ uwielbiam Pratchetta. Czy to mogło nie wyjść?


Pewnego wieczoru ludzkość odkrywa, że ich świat, ich planeta, nie jest tą jedyną. Dzięki małym urządzeniom, krokerom, stały się możliwe przejścia do sąsiednich światów, które są alternatywnymi wersjami naszego, z czego nasz wydaje się najbardziej rozwinięty. Wszystkie wydają się nieskażone ludzką obecnością. Spotykają nowe gatunki, kolonizują nowe tereny. 


W tym wszystkim poznajemy Joshuę, który potrafi przekraczać między światami bez krokera. Razem z Lobsangiem, wysoce rozwiniętą sztuczną inteligencją lub kolejną inkarnacją tybetańskiego mnicha, wedle woli, ruszają wzdłuż linii światów, zmierzając my odległym końcom, szukając odpowiedzi. A pytania się będą tylko mnożyć. 


Dowcipna opowieść o tym, jak ludzie odkrywają nowe światy, szukają swojego miejsca, adaptują się, wchodzą w konflikty. Fajnie rozbudowane postaci, zwłaszcza dwójka głównych bohaterów, do których w drugiej połowie książki dołącza Sara, dają sporo frajdy swoimi dialogami, w których obserwujemy ich ewolucję oraz zmieniającą się postawę względem obserwowanego świata. Subtelny, ale chwilami czarny humor Pratchetta ubarwia to ich perypetie, a także dodaje kolorytu pozostałym wątkom. Baxtera nie znałem wcześniej, ale chyba zacznę się zaprzyjaźniać. Podobno lubi hard science fiction, damy mu szansę. 

Książka szybko czytelną, łatwa w odbiorze, pomimo sporych podwalin technologicznych, przyjemna. Amerykę odkrywa tylko na kartach, ale nie marnujemy przy niej czasu

Światy równolegle nie są jakimś niesamowitym odkryciem XXI wieku, do którego przykleił się Marvel. Wielu aktorów i twórców bawiło się tym motywem na wielu nośnikach, filmy, książki, animacje, komiksy. Szczerze pisząc, nawet nie wiedziałem, że ta książka porusza ten temat. Sięgnąłem po nią, ponieważ uwielbiam Pratchetta. Czy to mogło nie wyjść?


Pewnego wieczoru ludzkość...

Może być. Pierwszy tom mnie jakoś nie wciągnął i nie zachęcił do czytania kolejnych, ale całość cyklu i tak za mną ;) Szału nie ma, ale czasu nie zmarnowałam.

Może być. Pierwszy tom mnie jakoś nie wciągnął i nie zachęcił do czytania kolejnych, ale całość cyklu i tak za mną ;) Szału nie ma, ale czasu nie zmarnowałam.

*czytane w oryginale*
Niesamowicie interesująca książka z dobrym i świetnie zrealizowanym pomysłem.
Niesamowity warsztat autorów sprawia, że odczucia z czytania są niczym z oglądania dobrego serialu(co jest jednocześnie dziwne i całkiem przyjemne).
Alternatywne rzeczywistości, czasy współczesne, wyprawa na koniec światów.
Oby kolejne tomy dorównywały tej części.
Polecam, mocne 8,5.

*czytane w oryginale*
Niesamowicie interesująca książka z dobrym i świetnie zrealizowanym pomysłem.
Niesamowity warsztat autorów sprawia, że odczucia z czytania są niczym z oglądania dobrego serialu(co jest jednocześnie dziwne i całkiem przyjemne).
Alternatywne rzeczywistości, czasy współczesne, wyprawa na koniec światów.
Oby kolejne tomy dorównywały tej części.
Polecam,...

Pomysł na wieloświat nie jest nowy (zresztą wywodzi się z astrofizycznych teorii),ale już pomysł, że można go zwiedzać jednym krokiem przy pomocy pudełka z ziemniakiem (czy czymś podobnym) to już tylko Prachett mógł wymyślić.

Podoba mi się to co duet autorów wysmażył w swojej wyobraźni. Wyraźnie widać kto w tym związku odpowiada za pokręcone pomysły, a kto trzyma opowieść w ryzach. Długa Ziemia nie atakuje swoim absurdalnym humorem tak nachalnie jak "Świat Dysku", nie eksponuje błyskotliwością na każdej stronie, ale to tylko zaleta. Historia jest ciekawa, spójna, łatwo ją śledzić, tylko od czasu do czasu atakując pokrętnym akapitem, intelektualno-dowcipnym dialogiem czy inną niespodzianką pobudzającą a to neurony, a to poczucie humoru. Taki balans to mnie jak najbardziej przemawia!

Pomysł na wieloświat nie jest nowy (zresztą wywodzi się z astrofizycznych teorii),ale już pomysł, że można go zwiedzać jednym krokiem przy pomocy pudełka z ziemniakiem (czy czymś podobnym) to już tylko Prachett mógł wymyślić.

Podoba mi się to co duet autorów wysmażył w swojej wyobraźni. Wyraźnie widać kto w tym związku odpowiada za pokręcone pomysły, a kto trzyma...

Zaczęło się intrygująco, potem akcja trochę się rozjeżdża. Doceniam wiele smaczków, w stylu powrotu do gospodarki barterowej, knagi żądające zwierzchnictwa nad "cieniami" (nawiązanie do Amberu!),ale jako całość była dość nijaka. A to uczucie jest dość zaskakujące, bo smaczków było sporo, ale właśnie - ile tych smaczków może być, a brakować czegoś bardziej mięsistego. Nie jest to zła lektura, lekka, ciekawa, po kontynuację sięgnę, bo obiecuje sporo.

Zaczęło się intrygująco, potem akcja trochę się rozjeżdża. Doceniam wiele smaczków, w stylu powrotu do gospodarki barterowej, knagi żądające zwierzchnictwa nad "cieniami" (nawiązanie do Amberu!),ale jako całość była dość nijaka. A to uczucie jest dość zaskakujące, bo smaczków było sporo, ale właśnie - ile tych smaczków może być, a brakować czegoś bardziej mięsistego. Nie...

Świetny pomysł wyjściowy – wyraźnie widać wpływ koncepcji Everetta III. Co prawda fabuła rozwija się powoli, akcja nie galopuje, a finał (przesadnie) nie zaskakuje, jednak – mimo to – czyta się z przyjemnością, bo to po prostu kawał dobrej powieści miksującej SF z przygodą. Oczywiście koniec "Długiej Ziemi" jest preludium do kolejnej części.

Świetny pomysł wyjściowy – wyraźnie widać wpływ koncepcji Everetta III. Co prawda fabuła rozwija się powoli, akcja nie galopuje, a finał (przesadnie) nie zaskakuje, jednak – mimo to – czyta się z przyjemnością, bo to po prostu kawał dobrej powieści miksującej SF z przygodą. Oczywiście koniec "Długiej Ziemi" jest preludium do kolejnej części.

Biorąc pod uwagę, jaki potencjał dawał sam pomysł nieskończenie wielu Ziem do których można przechodzić (potem już przelatywać) niemalże od niechcenia, z jedynym ograniczeniem - nic żelaznego nie przenika, nie ma kontaktu innego między światami niż poprzez ludzi, którzy "przekraczają" - to powieść jest... PORAŻAJĄCO wręcz mdła, nudna i o niczym. Naprawdę trudno mi przywołać z pamięci coś, co dostało tak egzotyczne, na tyle pozwalające uniwersum i co tak nędznie wykorzystano. Czyli w praktyce - zupełnie nie wykorzystano. Ot, ludzie wędrują przez te nieskończenie liczne światy, każdy trochę inny, i tam albo żyją jak łowcy-zbieracze albo zakładają jakieś osiedla pionierskie. Po tych Ziemiach plączą się śpiewające stada trolli, które śpiewają i gdy je najdzie ochota, pomagają ludziom w pracy - tu coś podniosą, tam przepiłują. Ze dwa razy na bohatera rzuciły się tzw. elfy, czyli tacy źli, z włóczniami czy inną bronią białą. Walki były... tak, tak, nie trzymam w napięciu - równie nudne i gówniane jak cała reszta.
I to tyle. Cały opis powieści.
Jedno monotonne pasmo ględzenia o niczym.
Pratchett nigdy nie słynął z jakiejś dynamicznej akcji - ale w świecie Dysku nadrabiał to aż nadto poczuciem humoru. Tu humoru nie ma i pozostaje totalna pustka.
Bardzo, bardzo bolesny zawód. Tym większy, że naprawdę, mając takie bogactwo możliwości do wykorzystania - średnio zdolny autor napisałby dużo lepszą powieść.
Odradzam nie tylko kupno, ale chyba nawet lekturę pozyskanej darmo. Szkoda czasu.

Biorąc pod uwagę, jaki potencjał dawał sam pomysł nieskończenie wielu Ziem do których można przechodzić (potem już przelatywać) niemalże od niechcenia, z jedynym ograniczeniem - nic żelaznego nie przenika, nie ma kontaktu innego między światami niż poprzez ludzi, którzy "przekraczają" - to powieść jest... PORAŻAJĄCO wręcz mdła, nudna i o niczym. Naprawdę trudno mi przywołać...

Zawsze mi smutno po tej książce, Długa Ziemia to marzenie.

Zawsze mi smutno po tej książce, Długa Ziemia to marzenie.

Wrociłem do serii o Długiej Ziemii, ponownie przeczytałem jej pierwszą część po kilku latach (zgaduję, że jakichś 7-8). Nie zawiodłem się, dobrze jest powspominać już raz przeczytane pozycje.

Wrociłem do serii o Długiej Ziemii, ponownie przeczytałem jej pierwszą część po kilku latach (zgaduję, że jakichś 7-8). Nie zawiodłem się, dobrze jest powspominać już raz przeczytane pozycje.

Pomysł ma potencjał, ale im dalej z realizacją, tym gorzej. Świecki mesjanizm jest nudny. Czuć też niestety wiek jednego z autorów i nie jest to tak pięknie napisane, jak wynikający ze współpracy dwóch świetnych pisarzy "Dobry Omen".

Pomysł ma potencjał, ale im dalej z realizacją, tym gorzej. Świecki mesjanizm jest nudny. Czuć też niestety wiek jednego z autorów i nie jest to tak pięknie napisane, jak wynikający ze współpracy dwóch świetnych pisarzy "Dobry Omen".