Rozczarowanie ogromne.
Przeczytałam już mnóstwo romansów z wątkami, jakie pojawiają się także tutaj np. podszywanie się guwernantki pod osobę z kręgu arystokracji, próby demaskowania szpiega, mezalians czy manipulowanie faktami dla osiągnięcia korzyści lecz w tym wszystkim nie ma głębi.
W drugiej części, urok książki opiera się na postaci Armanda, w tym tomie punktu zaczepienia brak, stąd moje ogromne znużenie podczas czytania i myśli o tym, jaką książkę wybrać następną, bo autorka zniechęciła mnie do sięgnięcia po tom trzeci z obawy przed stratą czasu.
Postacie są płaskie, całość potraktowana sztampowo, ale w najgorszym znaczeniu tego słowa. Owszem, fajnie jest poczytać bajkę, lecz musi ona być na tyle plastyczna, by uczucie przesłoniło mi myśli odnośnie całej reszty, w tym braku swojego stylu, jak stało się to tutaj.
Autorka jest jedną z tych pisarek, które potrafią zachwycić jedną książką, narobić smaku na więcej i... popełnić grafomanię.
W tym gatunku potrzeba nie lada pasji, wyczucia, taktu, pomysłu by uniknąć krytyki, niestety Pani Galen się nie udało.
Nie polecam, chyba że ktoś ma problemy ze snem i szuka usypianki.

Rozczarowanie ogromne.
Przeczytałam już mnóstwo romansów z wątkami, jakie pojawiają się także tutaj np. podszywanie się guwernantki pod osobę z kręgu arystokracji, próby demaskowania szpiega, mezalians czy manipulowanie faktami dla osiągnięcia korzyści lecz w tym wszystkim nie ma głębi.
W drugiej części, urok książki opiera się na postaci Armanda, w tym tomie punktu...

Choć intryga nie jest zbyt skomplikowana i można się wszystkiego domyslic juz na początku, to i tak jest to przyjemna lektura.

Choć intryga nie jest zbyt skomplikowana i można się wszystkiego domyslic juz na początku, to i tak jest to przyjemna lektura.

Lubię tą autorkę. Całkiem miła lektura, gdy musisz się zrelaksować po ciężkim dniu.I tak za miesiąc zapomnę o niej.

Lubię tą autorkę. Całkiem miła lektura, gdy musisz się zrelaksować po ciężkim dniu.I tak za miesiąc zapomnę o niej.

Przewidywalna do bólu. Płaskie postaci, nieciekawa intryga (to wszystko już było i to w lepszym stylu),krótko mówiąc strata czasu.

Przewidywalna do bólu. Płaskie postaci, nieciekawa intryga (to wszystko już było i to w lepszym stylu),krótko mówiąc strata czasu.

Główny zarzut względem książki Shany Galen to brak klimatu epoki. Brakuje charakterystycznej maniery prowadzenia gry między bohaterami i sposobu wysławiania się na miarę przedstawionego okresu. A tak kusząco została zarysowana fabuła, że liczyłam na prawdziwą opowieść ze smaczkiem. Duże rozczarowanie.
Sam romans zaprezentował się nużąco, a przygody w treści tyle o ile. Nawet to, co udaje się niektórym zaprezentować z wdziękiem w tego typu literaturze, w przypadku "Jak zostać księżną" jest sztuczne. Romans historyczny bazuje na ogranych schematach, więc w przypadku tego typu książek trzeba prawdziwych umiejętności pisarskich oraz wiedzy na temat okresu, w którym chce się umieścić akcję. Oprócz rysu historycznego danego prezentowanego kraju, niezwykle istotna jest znajomość, jak wyglądało wtedy życie warstw społecznych. Chłopi brykali z dziewkami, ale na salonach najskuteczniejszy był gest, który wystarczył za wiele słów. Są takie momenty, kiedy ona czegoś nie chce, wzbrania się, w innym fragmencie, to on może poczuć się urażony, jego duma cierpi z dziś - wydawać by się mogło - błahego powodu. Ale właśnie te elementy mają zdecydowany wpływ na akcję romansu historycznego obnażając ludzką naturę, dawną obyczajowość, szacunek dla tradycji. Przybliżają rolę jaką pełnił mężczyzna, a kim była wówczas kobieta.
Moim zdaniem, Shana Galen nie nabyła umiejętności pisarskich w tym względzie, nie posiada własnego stylu dla wiarygodnego oddania historyczno-obyczajowej treści. Miałam nadzieje na coś w rodzaju trylogii stworzonej przez Julię London, która barwnie odmalowała losy trzech młodych kobiet zdobywających w różnych okolicznościach mężów. Tymczasem w przypadku Galen dostałam monotonną opowieść, z parą głównych bohaterów bez wyraźnie zarysowanych charakterów.

Główny zarzut względem książki Shany Galen to brak klimatu epoki. Brakuje charakterystycznej maniery prowadzenia gry między bohaterami i sposobu wysławiania się na miarę przedstawionego okresu. A tak kusząco została zarysowana fabuła, że liczyłam na prawdziwą opowieść ze smaczkiem. Duże rozczarowanie.
Sam romans zaprezentował się nużąco, a przygody w treści tyle o ile....

"Jak zostać księżną” to nie tyle romans historyczny, co powieść spod znaku płaszcza i szpady. Oczywiście nie brakuje w nim opisu rodzącej się namiętności, a potem miłości (a może odwrotnie, nigdy nie wiem co spada na bohaterów jako pierwsze),ale tym razem nasi bohaterowie muszą zmagać się z trudnościami znacznie większego kalibru niż np. przyłapanie na czytaniu lektury nieodpowiedniej dla dobrze wychowanych panienek na wydaniu, kombinowanie jakby wywinąć się od wizyty największej plotkary w mieście czy nadaremne próby zwrócenia na siebie jej/ jego uwagi.

Szczególne brawa należą się autorce za początek książki, kiedy to w trakcie Rewolucji Francuskiej motłoch wdziera się do zamku książąt Valere z żądzą mordu w oczach i krwiożerczymi okrzykami na ustach. Przez chwilę zupełnie zapomniałam, że to miała być opowieść o miłości z happy endem i szykowałam się na dalszy opis, jak to pozbawieni wszystkiego francuscy arystokracji starają się zachować resztki dumy i godności. Bo majątku już nie mają…

Niestety, co zauważyłam z prawdziwą przykrością, pani Galen nie ustrzegła się przed pewnymi nieścisłościami w fabule. Ot, jak chociażby scena w operze: przed przedstawieniem księżna prosi Sarę o tłumaczenie libretta, które jest po włosku, który to język nasza bohaterka podobno zna wyśmienicie, w czasie kiedy rozumie raptem kilka słówek; w efekcie w panice próbuje wymyślić jakieś rozwiązanie problemu, potem po krótkim przerywniku, jakim jest scena sam na sam z księciem, Sara wraca do loży i kolejne dwie godziny spędza, spoglądając na scenę i ciesząc się przedstawieniem; krótko mówiąc całe to towarzystwo, podobnie jak i autorka, zupełnie zapomniało o wątku "językowym"… I nie dowiedzieliśmy się w jaki sposób można wybrnąć z tak kłopotliwej sytuacji, nie uświadamiając przy tym wszystkich wokół, że się jest kłamczuchą pierwszego sortu…

Pomimo takich niedoróbek (na szczęście nielicznych),powieść czyta się znakomicie, główne postacie są wyraziste i (jak rzadko w takiej literaturze bywa) nie roztkliwiają się zanadto nad sobą i nie medytują przez kilka rozdziałów nad znaczeniem pojedynczego gestu, czy spojrzenia ukochanego/ ukochanej, tylko najczęściej biorą sprawy w swoje ręce i chwytają się pierwszej lepszej sposobności, żeby osiągnąć to, na czym im zależy.

To lubię!

"Jak zostać księżną” to nie tyle romans historyczny, co powieść spod znaku płaszcza i szpady. Oczywiście nie brakuje w nim opisu rodzącej się namiętności, a potem miłości (a może odwrotnie, nigdy nie wiem co spada na bohaterów jako pierwsze),ale tym razem nasi bohaterowie muszą zmagać się z trudnościami znacznie większego kalibru niż np. przyłapanie na czytaniu lektury...

Shana Galen "Jak zostać księżna" zaskoczyła mnie dość pozytywnie. Przyznaję,że jak zaczęłam ją czytać, myślałam ,że powieje nudą.Rewolucja Francuska - tragedia rodzinna walka o przetrwanie . Sara Smith jako szpieg ma udawać kogoś kim nie jest. Jak się później okazuje zakochuje się w Julianie razem z nim ratują jego brata Armanda. Na koniec wychodzi na jaw ,że udawała samą siebie. Zwyciężyła miłość do żony męża brata matki. Ciekawe jakie losy spotkały Bastina. Poruszająca niebanalna, trzymająca w napięciu. Książka bardzo mi się podobała, polecam czeka brat drugi i trzeci. Aż nie mogę się doczekać finału

Shana Galen "Jak zostać księżna" zaskoczyła mnie dość pozytywnie. Przyznaję,że jak zaczęłam ją czytać, myślałam ,że powieje nudą.Rewolucja Francuska - tragedia rodzinna walka o przetrwanie . Sara Smith jako szpieg ma udawać kogoś kim nie jest. Jak się później okazuje zakochuje się w Julianie razem z nim ratują jego brata Armanda. Na koniec wychodzi na jaw ,że udawała samą...

Shana Galen, właśc. Shane Bolks (ur.1972) jest amerykańską pisarką współczesnych powieści i historycznych romansów. Przez jedenaście lat była nauczycielką liceum w Houston, w Teksasie, nim zajęła się pisaniem.
Mogła uczyć długo i szczęśliwie, a jednak postanowiła zaszkodzić ogółowi czytelników i zostać tzw pisarką. Tak zwaną, bo mam obiekcje w zaliczaniu grafomanów do pisarzy. Pani Galen naczytała się Harlequinów, które rozpoznajemy po wyginaniu się ciała "w łuk" w trakcie stosunku seksualnego. Tu wygina się w łuk nie tylko partnerka lecz i partner. Przy s t o s u n k o w o niewielkiej ilości s t o s u n k ó w wyginają się "w łuk" kilkakrotnie m. in. s. 233, s. 269. Ale książka jest zabawna już wcześniej np gdy bohater zostaje (s.71) .....:
"...ogarnięty nagłą falą podniecenia tak silnego, że aż go rozbolała głowa.."
Wprawdzie obecnie, w wieku 73 lat. "fala podniecenia" rzadko mnie nachodzi, lecz z burzliwej przeszłości nie pamiętam bólu głowy, raczej już innych członków ciała. Akcja tej ramoty objęta jest klamrami "rzygania": bohaterka zaczyna wymiotami do wazy z epoki Ming, a kończy "chlustem" na mundur francuskiego strażnika. Dodatkowych wrażeń dostarczają perełki takie jak (s. 71) "prowokacyjna krągłość piersi" czy (s. 130) "nie zeszli z drogi cnoty".
Akcja pozbawiona jest jakiejkolwiek logiki, w której zasadzki wpada autorka, a nie wiedząc jak z nich wybrnąć wątek przerywa. Przykład: gdy bohaterka ma tłumaczyć treść libretta włoskiej opery i czytelnik oczekuje tej sceny, autorka w ogóle o niej zapomina i przechodzi do wydarzeń dnia następnego. Zresztą szkoda gadać, po prostu lepiej sięgnąć po byle Harlequina i spędzić czas przyjemniej i z większym pożytkiem.

Shana Galen, właśc. Shane Bolks (ur.1972) jest amerykańską pisarką współczesnych powieści i historycznych romansów. Przez jedenaście lat była nauczycielką liceum w Houston, w Teksasie, nim zajęła się pisaniem.
Mogła uczyć długo i szczęśliwie, a jednak postanowiła zaszkodzić ogółowi czytelników i zostać tzw pisarką. Tak zwaną, bo mam ...

Miałam szczęście, że do lektury trylogii "Synowie rewolucji" zabrałam się tak ni przypiął ni wypiął- czyli od środowego tomu. Kończąc go, zobaczyłam, że ostatni tom jest o piracie i już nie mogłam jego lektury odłożyć, bo kocham wszelkie opowieści o piratach. Ostatecznie tom pierwszy przeczytałam jako ostatni- i jak wspomniałam - dobrze się stało, bo mogłabym po jego przeczytaniu zrezygnować z lektury reszty cyklu i stracić dwie świetne historie.
Tom I mnie zupełnie nie zachwycił, choć wplecione francuskie zwroty szalenie przypadły mi do gustu.( W żadnym innym języku zaklęcia miłosne nie brzmią tak słodko). Ale na tym koniec dobrego - Typowość bohaterów i akcji nudziła i nużyła. Pseudo szpiegowska intryga, wpleciona w ten romans, również mnie nie zaciekawiła. Wszystko to było po prostu mdłe i bez większego wyrazu. Nie mam tylko całkowitej pewności, czy można odpuścić sobie lekturę tomu pierwszego i zacząć od znacznie lepszej dwójki, a potem przejść do rewelacyjnego tomu 3, bo jednak między jedynką dwójką i trójką jest dużo powiązań, które są istotne, choć może nie aż kluczowe.
Decyzję zatem pozostawiam wam. Czy przymknąć oko i przebrnąć przez jedynkę, ale za to wiedzieć wszystko- czy też pominąć pierwszą najsłabszą część, przechodząc od razu do tego, co naprawdę smakowite, ale jedynie domyślać się szczegółów :)

Miałam szczęście, że do lektury trylogii "Synowie rewolucji" zabrałam się tak ni przypiął ni wypiął- czyli od środowego tomu. Kończąc go, zobaczyłam, że ostatni tom jest o piracie i już nie mogłam jego lektury odłożyć, bo kocham wszelkie opowieści o piratach. Ostatecznie tom pierwszy przeczytałam jako ostatni- i jak wspomniałam - dobrze się stało, bo mogłabym po jego...

Ciekawa książka, przyjemnie się czyta, polecam.

Ciekawa książka, przyjemnie się czyta, polecam.