Bodaj jedyną dobrą stroną tej broszurki jest to, że pan Wierzbicki odkopuje nieco juz zapomniany gatunek pamfletu politycznego. Niestety, ani on, ani wydawca, nie informują nas o tym na samym wstępie, przez co można odnieść bardzo mylne wrażenie na temat tego, co tak naprawdę ta książka sobą oferuje. Bo nie oferuje dla uważnego cyztelnika zgoła nic, chyba że interesują go dzisiejsze przepychanki polityczne i inne takie. Jest to, zresztą, jedna z tych pozycji, które bardzo szybko mogą się zdezaktualizować i które, jednocześnie, mogą przemawiać tylko do określonego gatunku czytelników podzielających poglądy samego autora.

Bodaj jedyną dobrą stroną tej broszurki jest to, że pan Wierzbicki odkopuje nieco juz zapomniany gatunek pamfletu politycznego. Niestety, ani on, ani wydawca, nie informują nas o tym na samym wstępie, przez co można odnieść bardzo mylne wrażenie na temat tego, co tak naprawdę ta książka sobą oferuje. Bo nie oferuje dla uważnego cyztelnika zgoła nic, chyba że interesują go...

Polska bez Polaków, kraj zamieszkały przez jakichś tubylców bez polskości – taka wizja zaczyna przyświecać niektórym naszym politykom, a także ludziom ofensywnych mediów, którzy czują się bardziej Europejczykami niż Polakami. „Polacy powinni zrzec się polskości” – mówił jeden z nich, a tytuł jednej z gazet głosił „Patriotyzm to rasizm”. Niewątpliwie to wynik propagandowej wizji całkowitej integracji europejskiej i eliminacji państw narodowych. Czy zatem potrzebna jest nam niepodległość? Na to pytanie próbuje odpowiedzieć Piotr Wierzbicki (publicysta, autor wielu książek, założyciel „Gazety Polskiej”) w swojej „Cholernej niepodległości”.
Poruszony indolencją polityków, porzuceniem interesu narodowego i wypowiedziami, które brzmią często jak antypolski „pijar” unijny, nie wytrzymał i palnął mały traktat w obronie polskiej suwerenności. Zamiast go opisywać, wystarczy przytoczyć kilka jego myśli, nauk i przestróg, które powinny być obowiązkową lekturą w urzędach państwowych, w szkołach i wielkich mediach. „Za niepodległą Polską stała mniejszość. Ale tej mniejszości coś ważnego przecież się udało – postawiła na swoim, przeprowadziła tę niepodległą Polskę przez tysiąc lat. […] Niepodległość ma swoje potrzeby. Prawdą jest, że może ją przepuścić chwiejny i tchórzliwy rząd. […] To nie kraje Unii Europejskiej dybią na naszą suwerenność i nie z Rosji wyszedł pomysł, byśmy stali się prowincją, gubernią bądź po prostu krajem przywiślańskim. W przepaść może nas dziś zepchnąć tylko tutejszy, nasz, krajowy konglomerat snobizmów, kompleksów, ignorancji, wielkopańskich roszczeń parweniusza, […] odzyskuje reputację zdrajca, sprzedawczyk, tchórz. […] Trzeba nam stać przy Polsce niepodległej bez kompleksów, w poczuciu, że tak właśnie służymy najlepiej Europie i że obywatelem Europy nie ten się staje, co przestał być Polakiem, lecz ten, co nie lęka się nim pozostać”.

Polska bez Polaków, kraj zamieszkały przez jakichś tubylców bez polskości – taka wizja zaczyna przyświecać niektórym naszym politykom, a także ludziom ofensywnych mediów, którzy czują się bardziej Europejczykami niż Polakami. „Polacy powinni zrzec się polskości” – mówił jeden z nich, a tytuł jednej z gazet głosił „Patriotyzm to rasizm”. Niewątpliwie to wynik propagandowej...