Wywiad z aktorem intelektualistą, czytającym po francusku w oryginale, tłumaczącym Moliera, który uważa, że Tadeusz Różewicz jest największym polskim poetą powojennym, a JPII nie był poetą najwyższych lotów, ale za dużo w książce dywagacji o polityce, sztuce, życiu, za mało konkretnych dyskusji o rzemiośle aktorskim, o zawodzie aktora, w sumie tak sobie.

Wywiad z aktorem intelektualistą, czytającym po francusku w oryginale, tłumaczącym Moliera, który uważa, że Tadeusz Różewicz jest największym polskim poetą powojennym, a JPII nie był poetą najwyższych lotów, ale za dużo w książce dywagacji o polityce, sztuce, życiu, za mało konkretnych dyskusji o rzemiośle aktorskim, o zawodzie aktora, w sumie tak sobie.

Uważna, mądra rozmowa, bez cienia celebryckim wywodów gdzie wszystko jest na sprzedaż a banał leje się strumieniami, ale też prowadzona bez przeintelektualizowania. Rozmowa ludzi, którzy wiedzą o sobie tylko tyle ile sami sobie powiedzą i taka postawa zapewnia im szacunek do siebie, chęć wymiany zdań i snucia opowieści pozbawioną zapędów do przepytywania, wymuszania zwierzeń.
Człowiek jest opowieścią, którą w sobie nosi i którą może podzielić się z innymi, i w przypadku Radziwiłowicza ta opowieść jest tak bogata jak jego zawodowa kariera.

Uważna, mądra rozmowa, bez cienia celebryckim wywodów gdzie wszystko jest na sprzedaż a banał leje się strumieniami, ale też prowadzona bez przeintelektualizowania. Rozmowa ludzi, którzy wiedzą o sobie tylko tyle ile sami sobie powiedzą i taka postawa zapewnia im szacunek do siebie, chęć wymiany zdań i snucia opowieści pozbawioną zapędów do przepytywania, wymuszania...

Miło się słuchało rozmowy Jerzego Radziwiłowicza z Łukaszem Maciejewskim. Uderzyła mnie przede wszystkim skromność aktora, a także z rozbawieniem obserwowałam jak ładnie unika manowców plotkarstwa. Interesujący passus na temat naznaczenia Raskolnikowa; nieoczywisty sposób odczytywania pojęcia ‘tolerancja’ – jakże mi bliski. No i sporo PRL-owskich smaczków, które dziś wydają się być osobliwie zabawne, ale z pewnością kiedyś – wtedy - takimi nie były. Polecam, warto przeczytać.

Miło się słuchało rozmowy Jerzego Radziwiłowicza z Łukaszem Maciejewskim. Uderzyła mnie przede wszystkim skromność aktora, a także z rozbawieniem obserwowałam jak ładnie unika manowców plotkarstwa. Interesujący passus na temat naznaczenia Raskolnikowa; nieoczywisty sposób odczytywania pojęcia ‘tolerancja’ – jakże mi bliski. No i sporo PRL-owskich smaczków, które dziś wydają...

Przyjemnie się czyta wywiady przeprowadzone z mądrymi osobami, a pan Jerzy Radziwiłowicz z pewnością się do takich zalicza. Jego opinie są przemyślane i wyważone. Jest pełen taktu kiedy mówi o innych osobach. Nie znajdziemy tu celebryckich ploteczek i sensacyjek, za to nieraz uśmiechniemy się w trakcie czytania anegdot dotyczących realizacji filmów i spektakli teatralnych.

Przyjemnie się czyta wywiady przeprowadzone z mądrymi osobami, a pan Jerzy Radziwiłowicz z pewnością się do takich zalicza. Jego opinie są przemyślane i wyważone. Jest pełen taktu kiedy mówi o innych osobach. Nie znajdziemy tu celebryckich ploteczek i sensacyjek, za to nieraz uśmiechniemy się w trakcie czytania anegdot dotyczących realizacji filmów i spektakli teatralnych.

Ciekawa postać, a prowadzący wywiad nie próbował odgrywać pierwszych skrzypiec, to sobie cenię.

Ciekawa postać, a prowadzący wywiad nie próbował odgrywać pierwszych skrzypiec, to sobie cenię.

Kocham pana Jerzego miłością dozgonną, zawsze był moim ulubionym aktorem, ale miłość moja wybuchła po serialu "Glina", a umocniła się po serialu "Bez tajemnic".
Ta książka to sama przyjemność czytania, czułam się tak, jakbym siedziała obok panów i osobiście przysłuchiwała się ich rozmowie. Niewątpliwie dużą zasługą jest też to, że pan Łukasz Maciejewski tak pięknie to oprawił w słowa. Jestem zachwycona do potęgi entej! Aż zrobiło mi się przykro, że to już koniec, bo chciałoby się, żeby ta książka, akurat końca nie miała.

Kocham pana Jerzego miłością dozgonną, zawsze był moim ulubionym aktorem, ale miłość moja wybuchła po serialu "Glina", a umocniła się po serialu "Bez tajemnic".
Ta książka to sama przyjemność czytania, czułam się tak, jakbym siedziała obok panów i osobiście przysłuchiwała się ich rozmowie. Niewątpliwie dużą zasługą jest też to, że pan Łukasz Maciejewski tak pięknie to...

Doskonałe.

Doskonałe.

"Mądrego zawsze przyjemnie posłuchać" - mawiała często moja śp. babcia.
Ta myśl nasunęła mi się już po przeczytaniu kilkunastu stron tej książki.

Od razu uprzedzam, że miłośnicy plotek i tanich sensacji mogą sobie darować ten wywiad-rzekę, gdyż nie znajdą tu nic z klimatu tabloidów czy internetowych stron typu pudelek.
Jerzy Radziwiłowicz nie jest bowiem aktorem, który chętnie i namiętnie udziela się w prasie niskich lotów; nieliczne wywiady z nim można przeczytać jedynie w profesjonalnych pismach filmowych i teatralnych.
I to bardzo w nim cenię (oprócz talentu aktorskiego, rzecz jasna).

W rozmowie z Łukaszem Maciejewskim aktor wiele i ciekawie mówi o swojej karierze, o polskiej i francuskiej kinematografii, o teatrze, książkach, sztuce... Przywołuje sporo anegdot, ale nie plotkuje - historie, które opowiada są zabawne albo poważne, nikogo jednak nie ośmieszają, nie obrażają.
Radziwiłowicz dzieli się też swoimi refleksjami na temat polityki, wspomina dzieciństwo i młodość, pięknie mówi o rodzicach i dawnej Warszawie.
O rodzinie (żonie, dzieciach i wnuku) wspomina jedynie w zakończeniu i robi to z wielkim taktem, bez wchodzenia w intymne szczegóły.

Przeczytałam tę książkę z wielkim zainteresowaniem i to nie tylko dlatego, że uważam jej bohatera za jednego z najwybitniejszych, najbardziej wszechstronnych i najmądrzejszych rodzimych aktorów. Z przyjemnością konfrontowałam swoje poglądy z refleksami pana Jerzego i z zadowoleniem stwierdzałam, że świetnie się rozumiemy.
W ogóle podczas lektury cały czas miałam wrażenie, jakbym przysłuchiwała się rozmowie na żywo, jakby aktor mówił do mnie. I przyznam, że było to bardzo miłe uczucie, za co na pewno wielki plus należy się także Ł. Maciejewskiemu.

Po lekturze nasunęła mi się jednak także smutna refleksja - oto aktor z pokolenia, które ma jeszcze wiele do zagrania, ale które jednocześnie powoli odchodzi na emeryturę, nie mając godnych następców. Niestety, wśród aktorów średniego i młodego pokolenia nie widzę nikogo (może z kilkoma wyjątkami),kto miałby zająć miejsce prawdziwych gwiazd (gwiazd, nie gwiazdeczek na miarę Mroczków, Much i innych Cichopków).

Polecam nie tylko miłośnikom talentu pana Radziwiłowicza i kinomanom, bo każdy może tu znaleźć coś dla siebie.

"Mądrego zawsze przyjemnie posłuchać" - mawiała często moja śp. babcia.
Ta myśl nasunęła mi się już po przeczytaniu kilkunastu stron tej książki.

Od razu uprzedzam, że miłośnicy plotek i tanich sensacji mogą sobie darować ten wywiad-rzekę, gdyż nie znajdą tu nic z klimatu tabloidów czy internetowych stron typu pudelek.
Jerzy Radziwiłowicz nie jest bowiem aktorem, który...

Książka interesująca, ale momentami mocno dłużąca się. Duzo ciagnących się dyskusji o konkretnych autorach teatralnych.

Książka interesująca, ale momentami mocno dłużąca się. Duzo ciagnących się dyskusji o konkretnych autorach teatralnych.

Świetna lektura. Luźna rozmowa o wszystkim, bez zbędnego puszczania oka do czytelnika. Mądrze i prosto o tematach ważnych i mniej

Świetna lektura. Luźna rozmowa o wszystkim, bez zbędnego puszczania oka do czytelnika. Mądrze i prosto o tematach ważnych i mniej