Nie jestem zwolenniczą literatury publicystycznej. Tę książkę polecił mi znajomy. Na początku byłam sceptycznie nastawiona. Moja ocena zmieniła się po pierwszym rozdziale, humorystycznie, zabawnie, racjonalnie, groteskowo napisana książka o realiach naszego państwa i innych tematach. Książka Pana Bralczyka i Ogórka ma w sobie plus, że wracając do niej po raz kolejny, możemy wyłapać coś nowego.
Przeczytałam ją w trzy wieczory. :)

Nie jestem zwolenniczą literatury publicystycznej. Tę książkę polecił mi znajomy. Na początku byłam sceptycznie nastawiona. Moja ocena zmieniła się po pierwszym rozdziale, humorystycznie, zabawnie, racjonalnie, groteskowo napisana książka o realiach naszego państwa i innych tematach. Książka Pana Bralczyka i Ogórka ma w sobie plus, że wracając do niej po raz kolejny, możemy...

Pozorna nieporadność profesora Bralczyka, cięta riposta i sarkastyczne podejście Ogórka. To musiało się udać. Rozmowa dwóch gawędziarzy. Bez tematu, bez celu. O tym, co wokół, o tym, co w głowie, co dziś a co w przeszłości.
Polecam wszystkim tym, którzy lubią poczytać czasem coś nie dla fabuły, ale dla przyjemności obcowania ze słowem. I dla spotkania z Innym i jego widzeniem świata.

Pozorna nieporadność profesora Bralczyka, cięta riposta i sarkastyczne podejście Ogórka. To musiało się udać. Rozmowa dwóch gawędziarzy. Bez tematu, bez celu. O tym, co wokół, o tym, co w głowie, co dziś a co w przeszłości.
Polecam wszystkim tym, którzy lubią poczytać czasem coś nie dla fabuły, ale dla przyjemności obcowania ze słowem. I dla spotkania z Innym i jego...

odskocznia od kryminałów, morderców, zabójstw i zawiłych kryminalnych zagadek. Uwielbiam takie językowe niuanse, zabawy słowem i zawiłości naszego języka...spora dawka humoru,troszkę wątków biograficznych...przeczytałam z chęciąi polecma, jeśli ktoś lubi takie pozycje i przede wszystkim obu autorów.

odskocznia od kryminałów, morderców, zabójstw i zawiłych kryminalnych zagadek. Uwielbiam takie językowe niuanse, zabawy słowem i zawiłości naszego języka...spora dawka humoru,troszkę wątków biograficznych...przeczytałam z chęciąi polecma, jeśli ktoś lubi takie pozycje i przede wszystkim obu autorów.

Czy rozmowa nie może służyć rozmawianiu? To piękna aktywność – rozmowa”. Piękna, zwłaszcza gdy rozmawiają dwie osoby o niebywałej inteligencji i poczuciu humoru. Profesor Jerzy Bralczyk i Michał Ogórek toczą dyskusje interesujące, które warto “podsłuchiwać”. Między żarty, anegdoty i opinie autorów na różne tematy wpleciono zgrabnie ciekawe informacje o języku i jego ewolucji.

Czy rozmowa nie może służyć rozmawianiu? To piękna aktywność – rozmowa”. Piękna, zwłaszcza gdy rozmawiają dwie osoby o niebywałej inteligencji i poczuciu humoru. Profesor Jerzy Bralczyk i Michał Ogórek toczą dyskusje interesujące, które warto “podsłuchiwać”. Między żarty, anegdoty i opinie autorów na różne tematy wpleciono zgrabnie ciekawe informacje o języku i jego ewolucji.

To chyba prawda, co się o nas powiada, drogie Panie: że kochamy uszami. Bo ja właśnie chyba zakochałam się w obu panach, którzy nam "wyrozmawiali" tę książkę - nawet jeśli moja miłość nie mieszka w sercu czy duszy, tylko w głowie, a konkretnie w tym miejscu, które reaguje na bogaty język, potoczystą mowę, inteligentny i sensowny słowotok, błyskotliwość i poczucie humoru, celne riposty oraz zmysł absurdu. Z najwyższą przyjemnością słuchałam, jak rozmawiają panowie Bralczyk i Ogórek, właśnie "jak"!, ale i o czym. A rozmawiają niemalże o wszystkim, zgrabnie zmieniając tematykę i tworząc intrygujące przejścia. I czytasz, człowieku, o owym wszystkim, ani nawet sam nie wiedząc, że czytasz cały czas o tym naszym, najbliższym, ukochanym choć trudnym - o języku. Tandem mistrzów słowa zmienił lekcję polszczyzny w barwną, lekką gadkę. Gdybyż tak innym ludziom chciało się tak po prostu pląsać werbalnie!

To chyba prawda, co się o nas powiada, drogie Panie: że kochamy uszami. Bo ja właśnie chyba zakochałam się w obu panach, którzy nam "wyrozmawiali" tę książkę - nawet jeśli moja miłość nie mieszka w sercu czy duszy, tylko w głowie, a konkretnie w tym miejscu, które reaguje na bogaty język, potoczystą mowę, inteligentny i sensowny słowotok, błyskotliwość i poczucie humoru,...

Profesor i felietonista - osoby z dużą wiedzą i takim samym poczuciem humoru, Na pewno, ze względu tylko na te dwie cechy dużo ciekawsze i bardziej uczące było by ich słuchanie, ale po kawałki. Ne przyswojenie sobie, zapamiętanie a w szczególności analiza tego co powiedzieli i co wynik z tej rozmowy potrzeba czasu. A obu Panów słucha się dobrze i z przyjemnością.

Profesor i felietonista - osoby z dużą wiedzą i takim samym poczuciem humoru, Na pewno, ze względu tylko na te dwie cechy dużo ciekawsze i bardziej uczące było by ich słuchanie, ale po kawałki. Ne przyswojenie sobie, zapamiętanie a w szczególności analiza tego co powiedzieli i co wynik z tej rozmowy potrzeba czasu. A obu Panów słucha się dobrze i z przyjemnością.

Nie lubię czytać wywiadów, ale ten ma w sobie coś wyjątkowego. To było przyjemnie uczestniczyć w rozmowie tych dwóch panów. Chociaż może jeszcze przyjemniej byłoby ich słuchać i oglądać, bo książka nie oddaje tonu głosu i towarzyszącej jej mimiki, a te też musiały grać wielką rolę w tej rozmowie.
Bralczyk i Ogórek "uczą bawiąc" - bardzo barwne dialogi, z których można się dowiedzieć czegoś nowego o języku (i rozwiązać zagadkę "Janek obszedł jezioro. Jezioro zostało..."). Tyle poprawnej polszczyzny i szacunku dla słowa próżno spotkać gdzie indziej. A ilość dygresji, odskoczni i zmian tematów tylko dodaje przyjemności.

Nie lubię czytać wywiadów, ale ten ma w sobie coś wyjątkowego. To było przyjemnie uczestniczyć w rozmowie tych dwóch panów. Chociaż może jeszcze przyjemniej byłoby ich słuchać i oglądać, bo książka nie oddaje tonu głosu i towarzyszącej jej mimiki, a te też musiały grać wielką rolę w tej rozmowie.
Bralczyk i Ogórek "uczą bawiąc" - bardzo barwne dialogi, z których można się...

Po wcześniejszej lekturze "Wszystko zależy od przyimka" nastawiałem się na coś równie ciekawego. Niestety trochę się rozczarowałem. Długimi fragmentami było nudno, dużo wymiany własnych przemyśleń rozmówców, ale wzajemnie przerywane, co sprawiało wrażenie chaosu. Często gubiłem się w dygresjach i nie mogłem zrozumieć na jaki temat Panowie wymieniają poglądy. Rozmowa była na mnóstwo aktualnych i mniej aktualnych tematów i zapewne każdy znajdzie jakiś interesujący go fragment - większy lub mniejszy. Forma zapisu rozmowy jest ciekawa, ale chyba zbyt dosłowna. Myślę, że nie zaszkodziłoby przeredagowanie niektórych wypowiedzi tak, aby zachować jej sens, a równocześnie pomóc czytelnikowi łatwiej ją zrozumieć.

Po wcześniejszej lekturze "Wszystko zależy od przyimka" nastawiałem się na coś równie ciekawego. Niestety trochę się rozczarowałem. Długimi fragmentami było nudno, dużo wymiany własnych przemyśleń rozmówców, ale wzajemnie przerywane, co sprawiało wrażenie chaosu. Często gubiłem się w dygresjach i nie mogłem zrozumieć na jaki temat Panowie wymieniają poglądy. Rozmowa była na...

Dziennikarz i językoznawca rozmawiają o wszystkim i o niczym, a zwłaszcza o naszym języku, czyta się to miło, ale zaraz wylatuje z głowy po lekturze; można przeczytać, ale jak się pominie, to też nic się nie stanie.

Dziennikarz i językoznawca rozmawiają o wszystkim i o niczym, a zwłaszcza o naszym języku, czyta się to miło, ale zaraz wylatuje z głowy po lekturze; można przeczytać, ale jak się pominie, to też nic się nie stanie.

Lubię wracać do tej książki, bo choć odniesienia do polityki nieco się zdezaktualizowały, to żarty i gry słowne nadal bawią i dostarczają rozrywki. Czytanie dialogów profesora Bralczyka i Michała Ogórka to przyjemność.

Lubię wracać do tej książki, bo choć odniesienia do polityki nieco się zdezaktualizowały, to żarty i gry słowne nadal bawią i dostarczają rozrywki. Czytanie dialogów profesora Bralczyka i Michała Ogórka to przyjemność.