Staram się nie oceniać okładek, ale tutaj, aż ciężko przejść bez komentarza. Nie wiem czym kierowało się wydawnictwo, żeby do fantastycznej opowieści o gwiezdnym porcie, obcych rasach i kosmicznych przybyszach, wybrać totalnie randomową, niepasującą grafikę, która raczej sugeruje jakąś wiktoriańską opowiastkę o duchach. Dla porównania, zdjęcie z zagranicznego wydania. Widziałam już wielokrotnie, zwłaszcza w wydaniach sprzed 20-30 lat, okładki z d…, ale tutaj „ktoś” przeszedł samego siebie.
„Prekursorka” to kolejna powieść Andre Norton, którą znalazłam buszując po regałach w domu rodzinnym. Napisana w 1981 roku, wydana w Polsce pod koniec lat 90-tych. Autorka, przenosi czytelnika tym razem do starożytnego kurortu „Kuxortal”, które „istniało od zawsze”. Portowe miasto, postawione na starożytnych ruinach zapomnianych cywilizacji, stało się kolebką gwiezdnego handlu, zdominowaną przez dążące do dominacji i bogactwa Gildie. Wśród złodziei, kupców i drobnych handlarzy, poznajemy Simsę – młodą dziewczynę, zajmującą najniższą pozycję w handlowym świecie, czyli wygrzebującą swoje towary z ziemi i ruin. Wyjątkowa uroda, w postaci platynowych włosów i czarno-niebieskiej skóry, budzi zainteresowanie nawet w tak zróżnicowanym rasowo świecie. Po śmierci swojej opiekunki i mentorki, Simsa, wraz z przygarniętym kosmicznym zwierzakiem zorsalem, musi uciekać ze swojego „domu”. Artefakty otrzymane od mentorki, stały się niezwykle pożądanym łupem wśród Grzebaczy, podobnie zresztą jak sama Simsa, której pochodzenie wciąż pozostaje tajemnicą. Z poznanym przypadkowo przybyszem z gwiezdnego statku - Thomem, dziewczyna zaczyna niebezpieczną wyprawę, której celem staje się poznanie prawdy o swojej przeszłości i dziedzictwie.
Od pierwszych stron, przedstawienie gwiezdnego miasta, zapiera dech w piersiach. Norton, która często skąpi dokładnych opisów na samym początku historii, tutaj zaserwowała prawdziwą ucztę dla miłośników kosmicznych metropolii. Opisany ze wszystkimi szczegółami ustrój, struktura, budownictwo i mieszanina przeróżnych, zmutowanych gatunków zamieszkujących kurort. Na uwagę zasługują szczególnie wspomniane wcześniej zorsale, czyli „urocze” stworzenia wielkości kota, przypominające nietoperze z opierzonymi czułkami, zatrutymi kłami i nietuzinkową zdolnością wyczuwania emocji innych istot. Simsa jest w stanie się z nimi komunikować, w prosty i prymitywny, ale skuteczny sposób, co dodatkowo dowodzi jej wyjątkowości.
Nie będę ukrywać, że początkowo nie byłam pewna, czy wciągnie mnie ta opowieść. Mimo perfekcyjnego zaprezentowania świata, sama historia „grzebiącej w śmieciach” bohaterki wydawała się lekko naciągana. Szybko jednak mogłam się otrząsnąć i zmienić nastawienie, gdyż pierwsze rozdziały stanowiły jedynie wstęp do niezwykłej przygody w starożytnej rzeczywistości kosmicznych podróżników. Sama Simsa przekonała mnie swoją determinacją i odwagą, a podróż wraz z nią, wyostrzyła zmysły i zaspokoiła wszystkie podstawowe potrzeby fana klasycznego science-fiction.
Ciężko mi być do końca obiektywną, gdyż uwielbiam styl Norton. Pozostanie dla mnie niezdetronizowaną i bezdyskusyjną mistrzynią w kreowaniu oryginalnych, pełnokrwistych postaci i nieznanych światów, stworzonych z taką dokładnością i pomysłowością, że zawsze sięgając po jej książki, mam gwarancję nowych wrażeń. Tu nie powiemy: „to już gdzieś było” albo „ale ktoś zerżnął pomysł od innego autora”. Wyobraźnia pisarki nie zna granic i ponownie się o tym przekonałam.

Staram się nie oceniać okładek, ale tutaj, aż ciężko przejść bez komentarza. Nie wiem czym kierowało się wydawnictwo, żeby do fantastycznej opowieści o gwiezdnym porcie, obcych rasach i kosmicznych przybyszach, wybrać totalnie randomową, niepasującą grafikę, która raczej sugeruje jakąś wiktoriańską opowiastkę o duchach. Dla porównania, zdjęcie z zagranicznego wydania....

Nudne, żmudne i mało wciągające. Akcję można streścić w trzech zdaniach, do tego jest strasznie przewidywalna. Przeczytałam do końca tylko dlatego, że podobno drugi tom lepszy i chciałam być zorientowana w akcji.

Nudne, żmudne i mało wciągające. Akcję można streścić w trzech zdaniach, do tego jest strasznie przewidywalna. Przeczytałam do końca tylko dlatego, że podobno drugi tom lepszy i chciałam być zorientowana w akcji.

Mnie się ta książka bardzo podobała. Mniej znana tej autorki, z zaskakującym zakończeniem. Warto przeczytać.

Mnie się ta książka bardzo podobała. Mniej znana tej autorki, z zaskakującym zakończeniem. Warto przeczytać.