Odkrywanie zaginionej krainy. Książka nie jest wciągająca. Dla fanów gatunku. Trzeba włożyć wysiłek, żeby mieć przyjemność z czytania. Potrzebne są 2 rzeczy: wiedza i wyobraźnia. Wiedza z zakresu geografii, fauny i flory. Jest tu dużo gatunków zwierząt, w tym wymarłych na przykład dinozaurów. Największa przyjemność jest ze stopniowego poznawania tej krainy, bardzo często bohaterowie wchodzą gdzieś wyżej i obserwują otaczający świat dookoła, trzeba mieć "wyobraźnie przestrzenną" co w jakiej odległości się znajduje i jak to wygląda w zależności od odległości, warunków atmosferycznych, bez przerwy zmienia się położenie i różnie różne rzeczy z różnych miejsc wyglądają. Czyli trzeba mieć i wyobraźnię, żeby obrazy tych wszystkich roślin, zwierząt, skał, rodzajów terenów i innych rzeczy rozłożyć sobie w głowie i zmieniać to wszystko co jakiś czas w zależności od punktu położenia i wiedzę jak to wszystko wygląda, teoretyczną albo ze świata rzeczywistego (jak się da) . Pod tym kątem książka jest bogata, możliwe że po jakimś czasie czytając ją po raz kolejny, całkowicie inaczej da się to wszystko wyobrazić To jest książka, która wymaga od czytelnika, żeby mieć przyjemność z czytania.
Mężczyźni, głowni bohaterowie są zaradni z praktycznego punktu widzenia i mają takie honorowe podejście do spraw międzyludzkich. Ogólnie bohaterowie i relacje międzyludzkie to jest wszystko takie w tle, książka się skupia na poznawaniu kolejnych "warstw/poziomów" wyspy.
Jest za to trochę można poznać, (co się łączy z tematem książki) zwyczaje mentalne, grupowe i inne ludzi na różnym poziomie ewolucji, autor stara się to jako tako pokazać. Kolejna rzecz to jest atmosfera "walka o przetrwanie" jako sposób na życie, na każdą chwilę, na życie codzienne, można poczuć taki powrót do warunków pierwotnych.

Nie jest to książka na jeden raz, tylko czyta się, przerywa "jak to wygląda ? jak to jest ?", czyta się dalej, przerywa, po jakimś czasie się przypomina "wtedy zupełnie inaczej to wyglądało" i tak dalej


Plus to liczba stron książki. To było pisane w formie krótkich części publikowanych na łamach magazynu, dzięki czemu autor czy chciał czy nie chciał, musiał zmieścić w krótkiej formie, dodatkowo musiał też tak to napisać żeby zainteresować czytelnika i zachęcić do czytanie kolejnych części. Jest to całkowite przeciwieństwo w stosunku do książek pisanych na początku XXI wieku, gdzie byłoby to rozciągnięte na 12 tomów po 800 stron każdy żeby doić z kasy czytelników i zagracać ludziom miejsce na półkach. Lanie wody i czytanie setkami stron o tym samym. Tutaj tego nie ma, na niecałych 400 stronach dostaje się praktycznie 3 różne książki dziejące się w tym samym świecie. Treść jest upchana jak zwinięty akordeon i od wyobraźni czytelnika zależy jak to rozwinie.

Kolejny plus to całkiem niezła okładka wydania "alfa" z 1993 z niebieskim smokiem, ogólnie bardzo dobrze jakościowo wydana pozycja, wielkość książki, czcionki, po 30 latach jakość papieru i klejenia wszystko jest "ponad" ok.


Ocena jako książki z gatunku "odkrywanie zaginionej krainy" 7/10

Odkrywanie zaginionej krainy. Książka nie jest wciągająca. Dla fanów gatunku. Trzeba włożyć wysiłek, żeby mieć przyjemność z czytania. Potrzebne są 2 rzeczy: wiedza i wyobraźnia. Wiedza z zakresu geografii, fauny i flory. Jest tu dużo gatunków zwierząt, w tym wymarłych na przykład dinozaurów. Największa przyjemność jest ze stopniowego poznawania tej krainy, bardzo często...

„Ląd zapomniany przez czas” będzie chyba jedną z ciekawszych książek, jakie przeczytam w tym roku. Jest to spowodowane faktem, że powstała w latach 20 XX wieku, czyli w czasach, gdzie ludzie inaczej myśleli, inaczej żyli i co najważniejsze inaczej pisali.
Dziś na przykład nie widzę możliwości, by książka napisana w ten sposób zdobyła sławę. Rozwijani są jedynie główni bohaterowie, inne postacie są bardziej pionkami w tej historii, a sama książka jest napisana naprawdę w formie dziennika i np. wędrówka przez dżungle, której współczesny autor poświęciłby zapewne rozdział tu jest nieszczegółowym opisem na pół strony.
Warto też wspomnieć o tym, że książka zawiera wiele tez, teorii i założeń, za które współczesne dzieła dostają mniej lub bardziej zasłużoną krytykę. Kobiety są tu często sprowadzane do roli damy w opałach, niemiecki dowódca Ubota zachowuje się, jakby go wyjęto z brytyjskiego filmu propagandowego, a bohaterowie często mówią wprost, że po wyglądzie człowieka można uznać jak wysoko jest w drabinie ewolucyjnej.
Mimo wszystko, czy książka jest przez to zła? Tu was zaskoczę, ale wręcz odwrotnie, bo na przykład mi czytało się to dosłownie jak taki dziennik, który falę wyrzuciły na plaże. I o ile mnie, jak i wielu staromodny styl zmęczy tak na pewno będzie dla nas, współczesnych czytelników czymś nowym i dającym książce taką oryginalność.
I z tą myślą i oceną was zostawię.

„Ląd zapomniany przez czas” będzie chyba jedną z ciekawszych książek, jakie przeczytam w tym roku. Jest to spowodowane faktem, że powstała w latach 20 XX wieku, czyli w czasach, gdzie ludzie inaczej myśleli, inaczej żyli i co najważniejsze inaczej pisali.
Dziś na przykład nie widzę możliwości, by książka napisana w ten sposób zdobyła sławę. Rozwijani są jedynie główni...

Następny punkt moich powrotów do przeszłości, znowu coś z dinozaurami w tle, a w dodatku jest to książka z biblioteki osiedlowej, prawdopodobnie dokładnie ten sam egzemplarz, który wypożyczyłam jako dziecko (ok. 3-4 klasa podstawówki, tak obstawiam).
Czytałam ją tylko raz daaawno, dawno temu i niewiele szczegółów fabuły zostało mi w pamięci. Wiedziałam tylko, że to kolejna książka o jakichś ludziach, którzy trafiają na tajemniczą odizolowaną wyspę, gdzie wciąż żyją dinozaury, a także (niestety) zapamiętałam kluczową kwestię dotyczącą, jakby to ująć, "biologii rozrodu" na tej wyspie, której jednak tu nie opiszę, gdyż to dosyć istotny spoiler. Już wtedy jako dziecko widziałam, że jest to straszny absurd z naukowego punktu widzenia, ale nie przeszkadzało mi to w odbiorze, ponieważ ogółem ta książka podobała mi się po prostu niesamowicie, jak mało która. Pamiętam swoje wrażenia z tej książki - gdybym na ich podstawie miała ją ocenić, byłoby to 10/10, byłam nią totalnie zachwycona i zauroczona, po prostu wciągnęła mnie bez reszty i olśniła niesamowitymi przygodami, zwrotami akcji i kolorowym, fascynującym światem przedstawionym.
Mając w pamięci te emocje, z dużym zainteresowaniem, ale i nie bez obaw sięgnęłam po nią teraz. Cóż mogę powiedzieć? Rzeczywiście jest to bajecznie kolorowa (w sensie plastyczności opisów, jak i ich baśniowości) opowieść przygodowa, którą należałoby chyba jednak zaliczyć także do nurtu fantastyki, ale nie tej naukowej. Sporo tam biologicznych bzdur. Ogólnie pomysł istnienia takiej wyspy, ze wszystkimi tymi stworzeniami, jak i opisany sposób biologicznego funkcjonowania tej krainy, muszę uznać za naprawdę ciekawy, choć kompletnie oderwany od rzeczywistości, absurdalny i całkowicie niemożliwy. Z drugiej strony, jestem w stanie wyobrazić sobie jakąś daleką obcą planetę, na której zaistniało życie podobne do ziemskiego, gdzie rozwój poszczególnych organizmów mógłby właśnie tak funkcjonować, to nie jest może tak całkiem pozbawione sensu, tyle że po prostu życie na Ziemi tak nie funkcjonuje.
Wracając do powieści - ma w sobie sporą dozę kiczu oraz naiwności i niestety, ale nie wywołała dziś we mnie już tego samego ogromnego zachwytu, co w dzieciństwie. Wątki damsko-męskie są strasznie "ugrzecznione", dziś budzą we mnie raczej trochę śmiechu i niedowierzania, choć może sposób ich ujęcia jest akurat dobry dla 10-latków 😉
Ale z drugiej strony - całkiem przyjemnie mi się to czytało, mogę w sumie polecić w ramach takiego lekkiego, niewymagającego, komfortowego czytadła :)
Ta książka pokazała mi, że jednak jest coś dziwnego i pięknego w umyśle dziecka, co pozwoliło mi kiedyś z tej książki zaczerpnąć naprawdę niesamowite wrażenia, a dorastając, to coś tracimy.. Myślę, że polecę tę książkę swojemu synowi w odpowiednim wieku :)

PS. Smok na okładce nie ma zbyt wiele wspólnego z treścią - różne tam były stwory, ale akurat niebieskich smoków nie odnotowałam.


************************
"2023: Powroty do młodości na 40. " - książki z tym oznaczeniem w moim profilu to książki, które czytałam w czasach szkoły podstawowej, średniej i w czasie studiów. W roku 2023, w którym kończę 40 lat, postanowiłam wrócić do lektur z tamtych lat i skonfrontować się z nimi na nowo :)

Następny punkt moich powrotów do przeszłości, znowu coś z dinozaurami w tle, a w dodatku jest to książka z biblioteki osiedlowej, prawdopodobnie dokładnie ten sam egzemplarz, który wypożyczyłam jako dziecko (ok. 3-4 klasa podstawówki, tak obstawiam).
Czytałam ją tylko raz daaawno, dawno temu i niewiele szczegółów fabuły zostało mi w pamięci. Wiedziałam tylko, że to kolejna...

Z przykrością stwierdzam, że chociaż książkę czyta się miło to niestety nie powiewa ona świeżością. Im więcej czytam, tym bardziej twórczość Autora wydaje się powtarzalna i wstawiona do jednego schematu. Mimo to przeczytajcie i oceńcie sami,
Adrian Jeżak

Z przykrością stwierdzam, że chociaż książkę czyta się miło to niestety nie powiewa ona świeżością. Im więcej czytam, tym bardziej twórczość Autora wydaje się powtarzalna i wstawiona do jednego schematu. Mimo to przeczytajcie i oceńcie sami,
Adrian Jeżak

dobra

dobra

Jeśli chodzi o początek to wbiła mnie w fotel. Wydawało się że fajna i ciekawa fabuła... ale potem totalnie się pogubiłem. Gdzieś od połowy książki to była dla mnie męczarnia.. Już nie wiedziałem kto przed kim ucieka, ukrywa się. Ale oceńcie sami

Jeśli chodzi o początek to wbiła mnie w fotel. Wydawało się że fajna i ciekawa fabuła... ale potem totalnie się pogubiłem. Gdzieś od połowy książki to była dla mnie męczarnia.. Już nie wiedziałem kto przed kim ucieka, ukrywa się. Ale oceńcie sami