W książce są błędy w edycji. Plus początek jest bardzo przegadany. To są jedyne zastrzeżenia. Poza tym daje bardzo ważną i dla mnie nową perspektywę. Zwłaszcza teraz gdy w stanach mężczyźni wkraczają w kobiece przestrzenie, zabierając miejsca gdzie kobiety ciągle mogły czuć się bezpiecznie.

W książce są błędy w edycji. Plus początek jest bardzo przegadany. To są jedyne zastrzeżenia. Poza tym daje bardzo ważną i dla mnie nową perspektywę. Zwłaszcza teraz gdy w stanach mężczyźni wkraczają w kobiece przestrzenie, zabierając miejsca gdzie kobiety ciągle mogły czuć się bezpiecznie.

Ważna i potrzebna publikacja ujmująca zagadnienie przemocy, nie tylko tej fizycznej, ale też psychicznej, ekonomicznej i seksualnej. Dotyka uniwersalnego problemu, który nie zna płci, wieku, pochodzenia i wykształcenia.

Zatrważa fakt, że istnieją osoby, które udowodniają swoją męskość przez znęcanie się nad najbliższymi: żoną/ partnerką, matką, dziećmi. Co jest w tym pociągającego? Nic, absolutnie nic!

Książkę tę napisał mężczyzna, który obnaża prawdę o źródłach przemocy i występujących stereotypach. Jackson Katz pisze też, że media i filmy mają w tym swój udział lansując wzorzec silnego, aroganckiego mężczyzny.

Polecam:)

Ważna i potrzebna publikacja ujmująca zagadnienie przemocy, nie tylko tej fizycznej, ale też psychicznej, ekonomicznej i seksualnej. Dotyka uniwersalnego problemu, który nie zna płci, wieku, pochodzenia i wykształcenia.

Zatrważa fakt, że istnieją osoby, które udowodniają swoją męskość przez znęcanie się nad najbliższymi: żoną/ partnerką, matką, dziećmi. Co jest w tym...

Bardzo dobra książka. Napisana przez mężczyznę dla mężczyzn, ale uważam, że jest wzbogacająca dla wszystkich, szczególnie dla kobiet będących we wszelkiego rodzaju związkach z mężczyznami. Autor odkrywa i przybliża niewygodną prawdę o kulturowym podłożu występującej powszechnie przemocy mężczyzn wobec kobiet i społecznych mechanizmach z nią związanych. Porusza niełatwy temat. Choć książka jest napisana przez amerykańskiego autora i skoncentrowana na kulturze amerykańskiej, opisuje uniwersalny problem występujący w każdej kulturze w mniejszym lub większym nasileniu. W ostatniej części książki autor zostawia czytelnika z listą konkretnych działań, które może podjąć, aby przeciwdziałać przemocy mężczyzn wobec kobiet oraz przedstawia korzyści dla mężczyzn, płynące ze zmian społecznych.

Bardzo dobra książka. Napisana przez mężczyznę dla mężczyzn, ale uważam, że jest wzbogacająca dla wszystkich, szczególnie dla kobiet będących we wszelkiego rodzaju związkach z mężczyznami. Autor odkrywa i przybliża niewygodną prawdę o kulturowym podłożu występującej powszechnie przemocy mężczyzn wobec kobiet i społecznych mechanizmach z nią związanych. Porusza niełatwy...

Recenzja:
http://www.arche.org.pl/wydarzenia/d/recenzja_paradoks_macho

Recenzja:
http://www.arche.org.pl/wydarzenia/d/recenzja_paradoks_macho

Gdy kupowałem anglojęzyczną wersję tej książki przez Amazona byłem bardzo optymistyczny. Sporo dyskusji środowisk feministycznych z ludźmi pokroju Piotra Guziała kończyło się sugestią by ci ostatni przeczytali tą książkę. W tym świetle wydawało się, że ta książka powinna być dla feminizmu tym, czym "Bóg Urojony" jest dla ateizmu, lub "Wyzwolenie Zwierząt" dla praw zwierząt. Spodziewałem się książki, która nie będzie być może zagłębiała się w detale zagadnień, ale będzie porządną podstawą do której warto wracać i ma szansę zasiać wątpliwości u kogoś, kto nie jest już przekonany.

Niestety przeżyłem bardzo bolesne rozczarowanie.

Przede wszystkim książka jest nastawiona na odbiorcę mieszkającego w USA. Wszystkie przykłady i wnioski wyciągane są na podstawie społeczeństwa amerykańskiego. Oczywiście to nie znaczy, że wszystkie wnioski są nieadekwatne w stosunku do Polski (nie wiem też jak bardzo różni się polska wersja tej książki od angielskiej),ale sporo wywodów opierających się o społeczeństwo, gdzie np. kult sportu jest tak duży, że lokalna szkoła ma równie imponujące boisko niż polski stadion narodowy. Sam autor mówi, że nie można rozmawiać o dyskryminacji bez wcześniejszego zrozumienia kultury w której żyje odbiorca. Ta książka już z tego powodu z pewnością nie jest taką, którą każdy mężczyzna *w Polsce* powinien przeczytać.

Książka jest pisana, moim zdaniem, nieco zbyt emocjonalnie. Zbyt dużo rzeczy pisane jest z perspektywy pierwszej osoby. Zbyt dużo jest emocjonalnie zadanych pytań retorycznych. Co więcej część z nich może sugerować, że Katz powiela parę szkodliwych mitów) Zbyt dużo jest stylu tabloidowego. Naprawdę nie potrzeba by autor dramatycznie wczuwał się w sytuację dziecka dysfunkcyjnej rodziny by czytelnicy poczuli, że to jest okropne. W dużej części to nie jest obiektywny zarzut - niektórym taki styl może się podobać, ale nie powinno być czegoś takiego w książce której targetem zdają się być mężczyźni, którzy są albo nieprzekonani, albo wręcz negatywnie nastawieni do poglądów autora.

Bardzo często też ma się wrażenie, że autor w niektórych miejscach po prostu ssie palucha i zmyśla wiele danych. Sama struktura notatek jest nieco chaotyczna, a i patrząc na źródła oprócz konkretów widać także wiele źródeł których wiarygodność zdaje się być nie najlepsza. Myślę, że najlepszym przykładem jak autor może narazić się na śmieszność jest przykład z rozdziału "Teach Our Children Well" gdzie autor pokazuje przykład co, rzekomo, powinien zrobić ojciec którego dwunastoletni syn chce kupić grę Grand Theft Auto.

Otóż autor słusznie zauważa, że wymówka, że nie kupi tej gry bo mamie to się nie podoba jest kiepska. Jednak dalej Katz pisze:

"Consider the impression he would make on his son if the father said this instead »I don't want GTA in my house because it is disrespectful to women. It teaches boys to think violence against women is just a big joke. Think about your mother, your sisters. You wouldn't think it was harmless fun if someone hurt them, would you? You can play whatever video games you choose when you go out the door but as a man I will not spend my money on this and I don't want it in my house. You might not like it now, but I hope some day you'll understand why I fell this way.«"

Nie wiem jakie wrażenie wywarło to na hipotetycznym dziecku, ale ja popłakałem się ze śmiechu i w tym momencie skończyłem czytać książkę bo nie sposób było jej już dalej traktować poważnie. Pomińmy fakt, że ojciec traktuje swoje dziecko jak idiotę, któremu nie da się nic wytłumaczyć tylko ucieka się do "kiedyś to zrozumiesz". Pomińmy to, że cały dialog jest chyba wzięty prosto ze skryptu do Trudnych Spraw, lub innego polskiego programu na tym poziomie. Oprócz tych rzeczy nasuwa się jeszcze jedno ważne pytanie:
Czy ojciec uważa, że seksizm jest jedynym problemem, który powoduje, że GTA nie jest grą dla dziecka które ma 12 lat? Najwyraźniej ojciec uważa, że kradzież samochodów, handel narkotykami, płatne zabójstwa, czy przerabianie ludzi na hot dogi dla Rosjan (Smacznego!) nie są wystarczającymi powodami by nawet wspomnieć o nich słowem. Zastanawia mnie, czy Katz zadał sobie trud sprawdzenia czym jest ta gra, czy tylko usłyszał o niej gdy była moralna panika na sławną nie wykasowaną scenę seksu w jednej z gier z serii. Ta i parę innych podobnych wtop autora zdecydowanie nie poprawi odbioru tej książki.

Powstaje pytanie - skoro Paradoks Macho jest aż taki zły, to czemu nie oceniłem jej na jedną gwiazdkę. Rzecz w tym, że nie cała książka jest zła. Wiele informacji jest bardzo przydatnych i pokazanych z męskiej perspektywy. Rozdział "MVP: Athletes and Marines" jest bardzo dobrze napisany. Pokazuje jak *mężczyźni* mogą reagować na seksizm i że nie zawsze musi to oznaczać otwartą konfrontację. Pytanie czy sceptycznemu odbiorcy będzie chciało się szukać dobrych rzeczy wśród wielu bzdur. Nie wydaje mi się.

Czuć, że książka ma potencjał i że dobra książka napisana przez mężczyznę dla mężczyzn o tym jak zapobiegać przemocy wobec kobiet jest bardzo pożądana. Niestety o ile pomysł jest dobry o tyle wykonanie jest złe. Nie polecam tej książki nikomu, kto dopiero chciałby się dowiedzieć o co chodzi w tym całym feminizmie - wyrobi sobie tylko złą opinię. Lepiej poczekać na jakąś kolejną książkę, która będzie dostosowana do polskich realiów.

Gdy kupowałem anglojęzyczną wersję tej książki przez Amazona byłem bardzo optymistyczny. Sporo dyskusji środowisk feministycznych z ludźmi pokroju Piotra Guziała kończyło się sugestią by ci ostatni przeczytali tą książkę. W tym świetle wydawało się, że ta książka powinna być dla feminizmu tym, czym "Bóg Urojony" jest dla ateizmu, lub "Wyzwolenie Zwierząt" dla praw...

Podczas lektury Paradoksu Macho, właściwie od początku lektury aż do jej końca, miałem i nadal mam 3 nieodłączne wrażenia:

1) Autor porusza bardzo ważny i realny problem, jakim jest przemoc wobec kobiet, uświadamiając nam jednoznacznie, że wbrew powszechnym przesądom na ten temat, nie jest to problem marginalny i dotyczy również nas samych oraz naszego najbliższego otoczenia.

2) Tylko dlaczego on znowu powtarza to samo? Załapałem za pierwszym razem, nie potrzebuję mieć tego powtórzonego i od nowa uzasadnionego w każdym rozdziale...

3) Autor szuka winnych i jest pewien, że ich znalazł, choć swoim wywodem nie przekonał mnie, że tak faktycznie jest. Owszem, pokazuje pewne czynniki, które tworzą klimat sprzyjający problemowi. Problem w tym, że wiele z tych czynników (wrestling, mizoginiczne talk show) praktycznie nie występują w Polsce, a skala problemu przemocy u nas wcale nie jest mniejsza niż w USA. Podobnie jak porno czy gry komputerowe, do których powszechny dostęp istnieje od ok 20 lat, więc trudno doszukiwać się w nim podstaw wielowiekowej tradycji poniżania kobiet. Tych kilka faktów sprawia, że trudno podejść do tez autora bez zachowania pewnego dystansu i dozy sceptyzmu, przy jednoczesnym zastanowieniu, czy nie mylą mu się przyczyny ze skutkami.

W skrócie: książka mogłaby być o połowę krótsza, bardziej konkretna i niczego by na tym nie straciła, a wręcz moim zdaniem zyskała, gdyby pewne aspekty (choćby definicja męskości w społeczeństwie) zostały lepiej rozwinięte.

Podczas lektury Paradoksu Macho, właściwie od początku lektury aż do jej końca, miałem i nadal mam 3 nieodłączne wrażenia:

1) Autor porusza bardzo ważny i realny problem, jakim jest przemoc wobec kobiet, uświadamiając nam jednoznacznie, że wbrew powszechnym przesądom na ten temat, nie jest to problem marginalny i dotyczy również nas samych oraz naszego najbliższego...