Książka, wydana w oryginale w 1978 roku, zawiera swoiste scenariusze-"filmopisy", łączące teksty, które Debord recytował z offu głosem beznamiętnego komentatora, oraz didaskalia, opisujące to, co dzieje się na ekranie. Składa się na nią siedem części, w tym "filmowa wersja" społeczeństwa spektaklu. Debord eksperymentował z medium filmowym od początku lat pięćdziesiątych. Był pionierem metody, którą później nazwano found footage. Polega ona na wykorzystywaniu istniejących sekwencji filmowych, które techniką kolażu łączy się w nowe całości, opatrzone w przypadku Deborda dodatkowym komentarzem słownym. Jest to wizualny odpowiednik tzw. "przechwytywania" (franc. détournement),którym Debord często posługiwał się w swoich tekstach, używając pojęć i cytatów z filozofii, literatury oraz teorii społecznej.

Scenariusze-"filmopisy" Deborda są więc rodzajem filmowych esejów, podejmujących tematy obecne w jego książkach (m.in. życie codzienne, konsumpcja, media, rozrywka, przyjaźń, czas, wojny, władza, kontrola, rewolucja, praca). Stanowią one integralną część jego twórczości i tak też zawsze traktował je sam Debord, dla którego zarówno tradycyjne rozróżnienie pomiędzy dyscyplinami (film, literatura, filozofia, teoria społeczna),jak i oddzielanie życia od dzieła nie miało sensu.

"Dzieła filmowe" Guy Deborda ukazują się po raz pierwszy w języku polskim, uzupełniając ważną lukę w recepcji tego kluczowego dla dwudziestowiecznej teorii krytycznej autora. Towarzyszy im opracowany przez Mateusza Kwaterkę (częściowo wspólnie z angielskim tłumaczem Deborda, Kenem Knabbem) indeks przechwyceń, pozwalający umieścić teksty i filmy w odpowiednim kontekście.

Książka ta, wydana w ramach programu wsparcia wydawniczego BOY-ZELENSKI, korzysta z pomocy francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Wydziału Kultury Ambasady Francji w Polsce